Vluchtig
"Wij zitten nu eenmaal in het bos waar de bomen vallen", zei iemand.
Gisteren ging hij zomaar plotseling dood. Ik heb hem nooit gekend, hij reageerde af en toe op mijn foto's en ik op die van hem.... en dat was het dan.
Toch grijpt het me aan, hij was nog maar vijftig.
Er zijn leeftijdgenoten ernstig ziek en als ik in de krant bij de overlijdensadvertenties kijk, gaan er veel, jonger of van dezelfde leeftijd dood en dat wordt alleen maar erger natuurlijk.
Gelukkig weten we niets van tevoren...
genieten maar zolang het nog kan...
zonder al teveel zorgen...
elk huisje heeft zijn kruisje...
het kan altijd erger...
een zere teen is niets....
nee dan de buurman...
die heeft zere voeten...
ik bedoel maar.
Het leven is een pijp kaneel, elk zuigt eraan en krijgt zijn deel
en wie niet zuigt die krijgt niet veel.
En als laatste dit:
'Leef elke dag alsof het je eerste is'
dat vind ik wel een hele goeie!
zestien reacties
over die zere teen trouwens. weet joop dat rode wijn als je jicht hebt niet is aan te bevelen? dat vertelde iemand mij althans vanmiddag.
@Marlies: Er zijn zoveel dingen waar je zogenaamd jicht van krijgt, zoals rode wijn, alle alcohol eigenlijk, varkensvlees, (ouwe)kaas, pinda’s, het is onderzocht bij Joop en het komt er niet echt uit. Hij vind een leven zonder wijntje of ander borreltje minder van kwaliteit, dus hij eet en drinkt gewoon waar hij zin in heeft. Wat eten betreft is dat dan vooral wat ik hem voorzet natuurlijk 
@Brillie: Ik wist niet dat je angstig was…
@Aargh: Daar heb je ook gelijk in, maar toch zou het voor heel veel mensen best goed zijn daar eens even stil bij te staan. Veel mensen sukkelen maar voort.
@Brillie: Juist.
Oei, wat een moeilijk onderwerp. Ik probeer uit iedere dag (niet altijd even bewust) er zo veel mogelijk uit te peuren.
Het is ook heel raar je te realiseren dat je mensen hebt gekend van je eigen leeftijd die nu al tien of twintig jaar of zelfs langer dood zijn, en dat je zelf gewoon bent doorgegaan.
Dat betekent: janken, op je rug liggen en veel visite om je heen die beschuit met muisjes komen eten
Ik heb eens gekeken naar wat foto’s van meneer Nagtegaal. Wat een mooie nalatenschap. De man heeft duidelijk goed om zich heen gekeken in zijn inderdaad korte leven. Je kunt niet zulke foto’s maken als je er niet van geniet, denk ik. Dat geldt voor jou ook, hoor Ria.
Wat mooi dat je op deze wijze aandacht aan Rob geeft, ook ik ‘ken’ hem van Footo en het bericht doet me beseffen hoe kwetsbaar leven kan zijn en hoe dichtbij de eindigheid van dit alles. Ik houd het nog steeds op carpe diem.
Wie angstig leeft, zal ook angstig sterven…