Kleuter af en vanaf vandaag een tiener.
‘t Gaat hard!
Toen ik vroeg wat ze graag wilde hebben, zei ze, “Geld oma, dan kan ik wat groots kopen, in plaats van al die kleine dingetjes die ik anders krijg”. Een verstandig kind.
We gaan er niet heen. Joop had al ritten te staan en nu ik zie wat voor weer het is vind ik dat ook helemaal niet erg. Geen weer voor de Spit en je gaat nu ook niet voor je plezier 3,5 uur op de weg zitten. We hebben elkaar pas twee weken gezien, het is goed zo.
Miriam en Mark zijn zo rond deze tijd ook alweer 10 jaar bij elkaar, ook wel eens een vermelding waard vind ik.
Vorig jaar om deze tijd hadden we nog niet eens plannen, dat kwam pas half augustus Vandaag dus jarig, loops, lekker gezwommen en gespeeld, wat zijn we blij met onze stoere Rottweiler met staart.
Soms heb je van die dagen dat het lijkt of je niets doet, maar ongemerkt doe je dus best een hoop.
Zo’n dag had ik vandaag.
Lekker lopen klussen in en om het huis.
De lavendelstruikjes die er eigenlijk niet uit zien, maar toch ook weer zonde om weg te doen flink ingekort en de uitgebloeide bloemetjes bewaard om in zakjes te doen. Ik heb al eens gehoord dat je ze eigenlijk moet knippen als ze nog niet helemaal open zijn, maar dat is natuurlijk zonde. Deze ruiken ook nog heel erg naar lavendel hoor. Op de wc hangt inmiddels een bos.
klik
Het tasje kreeg ik voor mijn verjaardag van Yara, ik vroeg me al af wat ik ermee moest, maar zo zie je, soms komen ook oplossingen vanzelf.
‘t Blijven erg interessante beestjes en vooral als ze op de grond lopen kan ze er uitgebreid naar liggen kijken, verder doet ze er niets naar. Komende zaterdag wordt ze alweer een jaar en vandaag werd ze eindelijk loops, ik dacht het vorige week al, maar toen zag ik later weer niets, vandaag weer wel, dus over drie maanden kan ze onder het mes. Weg met die rommel. Links op de foto één van de nieuwe tuinlampjes, gewone simpele dingen dus.
Joop moest al vroeg op vanmorgen voor een taxirit en daarna kon ik ook niet meer slapen. Na wat heen en weer gerol ben ik er ook maar uit gegaan om voor de duiven te zorgen wat met zo’n lekker ochtendzonnetje helemaal niet verkeerd is. Er moeten dan vier hokken omstebeurt vliegen en na het vliegen krijgen ze pas te eten, dat is een heel heen en weer gedreutel en dan maak ik ze nog niet eens schoon. De bijen waren leuk, maar duiven houden is nogal wat intensiever en eigenlijk veel leuker, ook al levert het op af en toe een bloemetje na niets op. De grote prijzen laten nog even op zich wachten. Daarna kon ik bij de kapper terecht voor een grote beurt, dat was hard nodig. De komende zes weken kan ik er in elk geval weer gekleurd en geknipt en wel tegen. Didi en ik wandelden een rondje door de polder en nu heeft ze het geloof ik ook verbruid bij het kleine hondje van een stukje verderop, Simba kon daar ook niet goed mee overweg. Gemene honden die Rottweilers, zag je het vrouwtje denken. Opeens vond ik het ook eng om Didi buiten te laten zitten voor de supermarkt, ik liep in de winkel en dacht aan de diefstal van een hond gisteren ergens, stel je voor, je komt buiten en ze is verdwenen, je weet maar nooit met al die rare vakantiegasten. Gauw de boontjes afgewogen en weer naar buiten, waar ze lekker in de schaduw was gaan zitten. Na de thee voorzichtig wat in de tuin begonnen, daar moet nodig ook weer wat geknipt en opgeruimd, veel geknipt eigenlijk en Joop wil ineens vanuit zijn stoel in de vijver kunnen kijken. Dat betekent dat de grote rozemarijn struiken weg moeten en ik heb nog geen idee wat ik er eens voor in de plaats zal zetten, iets laags… maar wat.
Ik las vorige week in de krant dat ze vandaag bij Goemanszorg vlas zouden trekken op de manier zoals ze dat vroeger deden, dat leek me weleens leuk om te zien en dat was het ook. Dreischoris tenslotte niet voor niets het vlasdorp. Twee broertjes van tachtig en negentig en de oude van der Linde (man met pet) waar ik nog even een praatje mee maakte, want natuurlijk kennen ze allemaal mijn vader nog. Kijk hiervoor alle vlasfoto’s die ik de afgelopen tijd maakte, met nog een paar ouwetjes. Er komen er vast nog wel een paar bij, want binnenkort is het ook weer Vlasdag.
“Zo Ria, dus jij kan Dreischor ook nog vinden.” zei hij. Ik kon hem zo gauw niet thuisbrengen, maar toen hij vertelde dat hij nog met mijn zus had gespeeld, wist ik het wel, want Janny is haar eerste grote liefde natuurlijk ook nog lang niet vergeten.
Update: Even voor het vergelijk, zo gaat het tegenwoordig:
Heetgebakerd lijkt iedereen. In het verkeer, in de winkel, Joop in gevecht met zijn printer, de buurmeisjes die eigenlijk ook geen buurmeisjes zijn, overal hoor ik gegil en gemopper. Het wordt tijd dat iedereen weer gewoon naar zijn eigen huis gaat, als ze dat tenminste hebben en als ze het niet hebben ophouden anderen lastig te vallen. Ik ben het in elk geval alweer spuugzat en het lijkt in dat weggetje wel rustig, maar dat is het niet hoor, in elk geval niet zo rustig als anders. Die ene boom is er ook al helemaal van uit zijn doen. Het is ook bijna nieuwe maan zag ik. Deze week kunnen we weer veel vallende sterren zien, de vooruitzichten zijn goed! Ik ga er eind van de week tenminste eens even voor zitten, niet gewenst is altijd mis.
Een tijdje geleden plaatste ik dit stukje naar aanleiding van het mailtje van Tineke Geelhoed, vanmiddag ging ik eens even terug voor de beloofde foto’s hoe het nu is. Het straatje is niet moeilijk te herkennen, al jaren hetzelfde. de mooie meidoorns die er ook vele jaren hebben gestaan zijn nu weg, verder lijkt de tijd stil te hebben gestaan, op de auto’s na dan.
Bij deze is het verschil wel heel duidelijk, ik heb vooral op het putdeksel gelet. Het oude Gemeentehuis in de verte en een puntje van de toren is nog net te zien.
Toen ik daar zo liep om de foto’s te maken, liepen er ook wat mannen in de straat rond een bootje, de deur van het huis van Tineke stond open en ik vroeg of hij daar woonde, dat was zo…. nou toen was ‘t niet moeilijk meer natuurlijk…. “mag ik even binnen kijken”, vroeg ik. Het bleek dat er juist aan dat huis erg weinig gedaan was, alles was nog zoals vroeger. Ik heb daar toch wel met vochtige ogen een rondje gedaan. De keuken met de kap boven heb kookstel, het aanrecht, raampje ernaast en klein!!! Het klompekotje en boven de drie kamertjes, ik keek mijn ogen uit. De kast in de kamer, de kamer zelf, alles nog precies zo.
En dan het stoepje. Ook dat is er nog, Tineke had het er in haar eerste mail al over en ook voor mij is het overgetelijk. Uren hebben we er op doorgebracht, altijd heerlijk in de zon. Mijn moeder, mijn schooltas en het stoepje En natuurlijk hebben zelfs onze kinderener nog op gezeten.
