Vanmiddag is er iemand geweest voor het wegfreezen van de boomstronken. De gaten kunnen nu opgevuld worden en ingezaaid met graszaad. Het is nu wel een erg kale toestand in die hoek van de tuin. Hopelijk ziet het er gauw een beetje vrolijker uit. De grote caravan gaat weg, daar komt een tuinhuisje voor in de plek en bij de kleine ga ik wat bruidssluiers zetten, zodat hij uit het zicht verdwijnt.
Update:
Ik heb natuurlijk een hele verkeerde foto geplaatst, deze laat het duidelijker zien, speciaal voor R. Het heet, vanzelfsprekend eigenlijk, boomstronk freesmachine
Het is niet dat ik niet wilde hoor, maar ik kon even niet inloggen, zodoende was er geen update gisteravond. Gelukkig is het nu weer voor elkaar en loggen we weer vrolijk verder.
Het Klein Hoefblad bloeit, de blommetjes komen er weer aan.
Het was een prachtige dag en eindelijk draaide wind naar het Zuid Westen, daar waar hij hoort. Ik deed een rondje door de polder, fijn om te zien hoe alles weer een beetje tot leven komt
Eind van de middag dacht ik nog even wat hout in de kruiwagen te doen, eigenlijk heb ik het wel gehad met de houtkachel, maar ja, 't is toch nog fris 's avonds en dan ook wel weer lekker. De rij waar we van pakten was bijna op en de volgende nog hoog opgestapeld, er zat een blok een beetje klem die liet ik los, want voor je het weet krijg je heel die stapel op je hoofd... dus ik was er een beetje op bedacht en met dat ik een ander blok wilde pakken kwam heel de zaak naar beneden donderen. Ik schrok me kapot en kon me nog net uit de voeten maken, met mijn reactievermogen is nog niks mis gelukkig.
Hoe depressief kan een mens zijn in het voorjaar... nou best wel hoor.
Soms zie ik het helemaal niet meer zitten en bedenk dan dat ik gewoon maar moet stoppen met ALLES! Behalve het leven dan, dat is me wat te rigoureus. Ik vind dan dat ik alles fout doe, niet goed genoeg. Dat webloggen stelt niets meer voor, iedereen weet nu alles wel zo'n beetje van me en veel dingen herhalen zich. Die foto's slaan ook al nergens op, prutswerk, miljoenen fotografen die het allemaal veel beter kunnen dan ik, met hun joekels van camera's, daar kan ik met mijn goedkope prutsdingetje toch niet aan tippen. Niet dat ik dat wil hoor, maar hoe zinloos is het dan allemaal hè.
En dan gaat de zon schijnen, dan zou je denken dat dat helpt, maar nee hoor, want het is toevallig nog steeds erg koud, dikke sokken, een trui, dikke jas en vooral nog een das. Niks lekker buiten een beetje in de zon keutelen, want die koude oostenwind ontneemt je wel het plezier.
Denk nu niet dat ik naar complimenten vis hoor, ik weet ook wel dat jullie het best leuk vinden, ik vind het ook meestal leuk. Maar soms vraag ik me af, waar doe ik het allemaal voor, is het niet ontzettend zinloos allemaal. Als ik er niet meer ben kijkt niemand er meer naar om.
Foetsie! Dat was Ria! Weg is Ria!
En dan haal ik het ook nog eens in mijn hoofd om te gaan mopperen op de mensen die de moeite nemen om die onzin te komen lezen, ik moest me schamen...
Ik wandelde in de zon op het strand bij de vuurtoren vandaag. Het was heerlijk en ik knapte er best wat van op. Veel Duitsers met hondjes waar Didi leuk mee kon spelen en ik af en toe een praatje met de baasjes maakte.
En nu staat het hier, dat wat me bezig houdt, want waarom zou ik een weekje niet loggen zoals ik eerst van plan was, daar heeft niemand iets aan,'t is alles of niets.
Het zegt mij niet zoveel eigenlijk, er wordt hier in de omgeving ook niets aan gedaan, behalve dan misschien een kinderfeestje hier en daar. Ik heb het ook nog nooit 'gevierd', wij hebben de Straô, dat hebben ze in Limburg weer niet.
Maar ja toen Didi zo zat gisteren moest ik er wel aan denken vanwege het Bloemetjesgordijn.
En nu heb ik dus al een uur of nog langer zitten zoeken naar de carnavalskraker van 2011, maar die is er blijkbaar niet, wat zouden ze zingen in Mestreech?
Ik was weer even op het strand om naar de Straô rijders van Ellemeet te kijken. Het was in elk geval beter weer dan vorige week, maar nog steeds berekoud.
Geen filmpje van hoogstaande kwaliteit maar het geeft een indruk van hoe het was. Het is ook moeilijk filmen met een hond aan de lijn die maar wat graag achter die paarden aan wil. Daarna via 'het Klokje' en de polder, door Ellemeet weer terug, ik hoopte ze daar weer te treffen, maar ze waren er nog niet, jammer. Geen zin om te wachten ook, want eenmaal thuis was ik toch zo'n drie uur onderweg geweest, lang zat vond ik zelf.
Zo langzamerhand wordt het weer steeds drukker op het eiland en zeker op het strand is dat op een dag als vandaag al goed te merken. Het is weer gedaan met de winterse rust en dat vind ik totaal niet erg, want ik ben ook aan het voorjaar toe. Tot we het over een paar maanden weer spuugzat zijn, alles op zijn tijd zullen we maar denken.
Vroeger dronk je koffie bij de buurvrouw en als die een leuk plantje had kreeg je daar een stekje van. Tegenwoordig zit je achter je beeldscherm met een bakje koffie en ziet een foto met muizen voorbij komen, waarbij je denkt: "wat zouden dat voor sprietjes zijn". Nou dit dus, met de vraag of ik een stekje wil. Een uurtje later zijn ze al op de post en vandaag staan ze weer bij mij met de voetjes in het water. Bedankt Margo.
Het internet brengt veel mensen dichter bij elkaar en maakt steeds meer deel uit van het 'gewone' dagelijkse leven, ook al verzetten vooral leeftijdgenoten zich vaak nog met het excuus dat ze het niet snappen, geen zin in hebben, te druk met andere dingen en ga zo maar door, voor mij hoort het er gewoon bij, ook al heb ik nog een telefoon uit het jaar nul, maar dat is meer uit zelfbescherming. Als ik buiten ben, weg van de pc en alles wat daarbij hoort, wil ik daar weer van genieten.... ook hiervoor geldt, alles op zijn tijd.
Lekker ver gelopen vanmiddag, maar verder trekt het totaal niet om buiten wat te doen, veels te koud.
Inmiddels blijkt wel dat het jachtinstinct van Didi goed ontwikkeld is, eigenlijk kan ik haar bijna niet los laten lopen. Gisteren liep ze al als een kip zonder kop de weg op terwijl er auto's aankwamen, ze zat achter een paar eenden aan. Vandaag weer hetzelfde verhaal, achter de meerkoetjes, die lekker lang laag over het water vliegen, hartstikke spannend is dat want ze gaan heel hard en dan wil ze best een stukje meerennen, het liefst ook door het water. Ze komt ook wel terug, maar het is mij allemaal net iets te spannend, want ik weet natuurlijk niet wanneer ze weer aan komt hobbelen. Tegen de wind in roepen helpt niet en windje mee ook al niet. Dus we houden het maar bij de dijk en het koepeltje en het strand waar ze los mag, daar gaat het goed. Het is ook zielig voor de vogels als ze straks gaan broeden natuurlijk, al die onrust.
