Op Moeders schoot
Vandaag verhuisden Mir en ik de hutkoffer van oma Kristelijn-Kloet.
Oma werkte als jong meisje bij mensen intern. Wij weten dat het in den Haag was en Breda, maar misschien ook nog wel op meerdere plaatsen. Ze heeft er nooit veel over verteld. De mensen maakten vroeger veel meer mee, wat op den duur ook wel weggedrukt werd denk ik. Ouders die vroeg overlijden, grote gezinnen, armoe, oorlog en ellende, noem het allemaal maar op. In die koffer nam ze al haar bezittingen mee.
Mark had al een paar koffers en ze vonden het leuk om deze erbij te zetten, natuurlijk vonden wij dat goed want hij stond hier ook maar in de garage. Maar vandaag is hij dus weer verplaatst een stukje verderop en wat dichterbij het het huis waar de vader van Joop geboren werd, dat is het laatste huis op de foto waar de auto rijdt.
In de kist zaten oude jeugdboeken van mij en de fotoboeken van Mir.
Ik werd geroepen om even te kijken of ze wel de goede kist had en om gelijk even te helpen.
Dan kom ik ook wel weer mezelf tegen hoor, hele volgeladen bureaus versjouwde ik vroeger, wat nou leeghalen, veel teveel werk, schuiven en gaan! Maar toen ze van de trap af wilde onderaan die kist, ben ik er toch maar bovenaan aan gaan hangen, één misstap en je ligt beneden met die kist bovenop je...
Allemaal goed afgelopen natuurlijk en het boerderijtje is alweer een stukje gezelliger, zoals ze zelf zegt.
Het boekje van de foto heb ik er even tussenuit gehaald, eigenlijk is het van mijn zus staat erop. Het is ook wel een van de oudste.
Mir zelf loopt in korte mouwtjes terwijl ik zelf nog lekker mijn fleece aan had, maar ja ik ben dan ook niet pas ziek geweest natuurlijk ;)
dertien reacties
Het zou heel erg zonde zijn als er nu nog ongelukjes van kwamen.
Het is goed om zulke dingen te bewaren, zodat we beseffen dat het eens allemaal heel anders was.
Dankzij het verleden is alles nu zoals het nu is.
Ach ja, zo’n kist. Van de moeder van Joop, die intern moest zijn. Wat zal ze misschien een heimwee gehad hebben, zo jong al van huis. En ja, wat hebben die mensen allemaal veel meegemaakt, je moet er niet aan denken.
Nostalgie,daar is zeker niets mis mee.
Bij mij op de vliering staat ook nog zo’n oude hutkoffer,die namen mijn ouders in 1951 mee vanuit Indonesie,vanbinnen is hij bekleed met behang,hier bewaar ik nog steeds mijn kerstspulen in…..
Het is heel goed om eens te denken aan de mensen, die het vroeger zo enorm zwaar hadden. Niemand praatte vroeger over problemen. Niet klagen, maar dragen. Zoiets. En nu zit zowat iedereen (wij niet natuurlijk 
te zeuren en te janken om eigenlijk driekeerniks.
Mir is gewoon een keiharde in haar bloesje. Het is heerlijk weer, maar een vest is op sommige plekken toch wel lekker.
Een stukje familiegeschiedenis in huis, dat geeft meteen sfeer.En zo denk je af en toe ook nog eens aan oma.
Nostalgie ! Leuk hoor !