De herinnering blijft
De laatste is aanklikbaar omdat hij anders misschien niet goed leesbaar is.
Brieven uit 1940 van mijn moeder naar de hare en haar vader en broer.
De enveloppen met de gekke adressering en oude postzegels alleen al zijn mooi.
De brieven beginnen in 1939, nadat ze pas getrouwd zijn en gaan door tot na mijn geboorte. Het is maar een klein stapeltje, niet alles is bewaard natuurlijk. In de laatste brief hierboven was de oorlog net uitgebroken en wel heel vlakbij. Mijn moeder was 'benauwd', bang dus.
De vele en hartelijke groeten van jullie liefhebbende kinderen, zwager en zus, Govert en Aaltje.
Zo eindigde ze standaard.
dertien reacties
een ribbetje om een varkentje aan op te hangen. . en wat was er nou die ochtend uitgezocht? de peen? het waren ook buiten dat het oorlog was wel even andere tijden.
Als je in die tijd iemand een vraag stelde moest je erop rekenen dat die pas na minstens vier dagen beantwoord werd. Bij zeepost naar Indië twaalf weken.
Mooi, een heel andere tijd, interesant. En nu toevertrouwd aan de hele wereld, dat konden ze toen nog niet weten.
@marlies: dat vroeg ik me ook al af, het lijkt eigenlijk net of ze geld ontvangen had en daarmee rekeningen ging betalen.
@mirrepir: Leuk! Als je een beetje goed nieuws hebt tenminste 
Mooi, dat je zoiets nog hebt. Toch even een blik in die tijd.
E-mailen is natuurlijk prachtig, maar er zal niks van overblijven.
Surrealistisch bijna hè, dat iemand schrijft over schieten in de buurt. Ik vind dat ondanks alle historisch materiaal altijd zo moeilijk voor te stellen, dat er hier echt ooit oorlogshandelingen hebben plaatsgevonden.
Mooi.