Vroeger en nu
Kijk de tandarts is helemaal verliefd op me met m'n nieuwe tandjes. Ik heb ze nog niet hoor, ze moeten nu nog gemaakt worden, maar we waren het erover eens dat het goed was.
Een volle bek weer, ik weet niet beter meer. De eerste eenentwintig jaar van mijn leven had ik tanden met wortels en die zijn eruit getrokken toen ik zwanger was van Silvia. Ik had boven en onder nog vier tanden toen ze geboren werd, maar ik kon best nog lachen hoor. Bij mijn eerste zwangerschap was Joop ziek, dat was veel erger.
Al met al geen leuke zwangerschappen natuurlijk, maar we hebben het er maar bij gelaten. Joop was één van de jongste Schouwen-Duivelanders voor een definitieve knoop en Joke begeleidde hem daarbij door hem met haar eend te brengen en doorgeknipt en al weer op te halen.
Toen wij jong waren was alles al anders, maar toen onze ouders jong waren was alles nog heel anders.
Zij hadden geen keus, er was een aankomende oorlog en zij trouwden nog gauw, moesten evacueren en toen die rotoorlog eenmaal voorbij was kwam daar voor onze ouders na acht jaar, toen wij inmiddels geboren waren die rotramp en wederom evacueren nog eens overheen. Ga er maar aanstaan als je jong bent.
Ik denk dat het niet te bevatten is voor jonge mensen van nu, voor mij al nauwelijks.
Mijn vader was een stille man met af en toe een uitbarsting, hij kon heel snel uitvallen, maar later ook snel ontroerd zijn, ik wijt dat weleens aan alles wat hij heeft meegemaakt al op jonge leeftijd en daarna als politie-ambtenaar, niet makkelijk voor zichzelf, maar zeker ook niet voor anderen.
Nee dan wij, vrijheid blijheid, wij hadden al die zorgen niet, er was muziek, we dansten en dronken (of andersom) en ik had een gebit. En nu ik ouder word ben ik daar best blij mee, want bij Joop breekt er om de haverklap een stuk van een kies of er valt weer een kroon af, tijd voor implantaten. Ik ben na dit gedoe voorlopig de eerste tien jaar weer klaar, hoop ik.
De kuipplant van de foto denkt erover nu eindelijk eens te gaan bloeien, wel een beetje laat, want hij moet zo weer naar binnen vanwege de kou. Vol met knoppen, ik ga hem maar een mooi plekje geven komende winter.
tien reacties
Ja, mijmeren over vroeger, en inderdaad niet te vatten.
En nog vroeger en nog vroeger, we leven in mooie tijden, en het lijkt alleen maar beter te worden.
Ik denk dat wij, mensen van net na de oorlog de mooiste ontwikkelingen hebben meegemaakt met z’n heel velen, want er waren nog al wat baby’s geboren toen. Ik betwijfel of het beter wordt hoor en als dat zo is is het lang niet meer zo romantisch als in die jaren. De Flower Power zoals die toen was komt zeker niet meer terug en ook die had zijn rauwe randjes.
Ach ja je ouders, die hadden het zeker niet gemakkelijk, vooral met nog eens de
watersnoodramp al zo gauw.
Fijn dat dat gedoe met je tandjes bijna klaar is.
In die rode besteleend die schokte nog al…;))))))