Crisis
Janny en Freek waren er even vanmiddag en omdat ze ons nieuwe huis nog niet van binnen hadden gezien gingen we daar even langs. Leuk hoe iedereen versteld staat van de ruimte, het is ook qua oppervlakte niet veel kleiner dan wat we nu hebben.
En en passant deden we toen ook een rondje door de Zonnemairse polder, niet te ver want ze moesten snel weer terug. Mijn zus heeft altijd een overvolle agenda...
'Kiek nea je zuster' zou mijn vader zeggen, want Janny deed alles altijd beter en hij had gelijk...
Zou er na de midlife ook zodiets bestaan als een senioren crisis? Dan heb ik dat. Het gevoel dat je gefaald hebt, dat je leven voor niets is geweest, waar deed ik het allemaal voor... Ik heb niet het gevoel dat ik iets bereikt hebt, zou dat moeten? Hebben anderen dat wel?
Onze kinderen zitten in hun midlife, de kleinkinderen puberen, die rooien het allemaal wel en zitten echt niet op onze bemoeienissen te wachten. Je blijft toch op het eind weer met z'n tweeen over, net als toen je samen begon, of is dat nu waar ik faalde?
21 reacties
Maar Ria, je hoeft toch niemand iets te bewijzen? Eigenlijk je hele leven lang al niet maar het is wel waar dat je dat beter beseft hoe ouder je wordt (ik tenminste wel). Je bent wie je bent. Ik persoonlijk vind je heel goed, en ik zou me er niet druk over maken als ik jou was.
Het komt door ‘omstandigheden’ waardoor ik me onzeker voel. Ik weet ook wel dat ik ben wie ik ben en dat ik het nooit anders had kunnen of willen doen.
Heel herkenbaar voor mij, en weet niet goed hoe het uit te leggen, maar als je ouder wordt en weet dat er minder toekomst is en wel heel veel verleden en je ook steeds meer tijd krijgt om daarover na te denken, en nou ja ik weet het ook niet goed, behalve dan dat ik durf te zeggen dat ik toch niet altijd het lieve mens was dat ik dacht te zijnl.
Ik denk dat we allemaal wel een wat minder lieve kant hebben Truus, maar eigenlijk mag dat niet hè.
Van wat ik hier de afgelopen jaren heb gezien en gelezen, heb ik de indruk dat jij en Joop gewoon hele fijne mensen zijn, begaan met anderen, genietend van de natuur met een gave om fijn te schrijven en prachtige foto’s te maken. Je hoeft niets te bereiken en – als het al zo is – is een keertje falen ook helemaal niet erg.
Ik hoop dat jullie deze zomer weer eens met de Spit bij ons komen! Maar dan wel een keer als ik ook thuis ben 
Ach ja Ria, ik ken dat gevoel ook wel, hoor. Ik moest als oudste altijd het goede voorbeeld geven (er waren nog 4 kinderen onder mij) en dat lukte mij al niet.
Maar ik vind jou en Joop bovenstebeste mensen, hoor. Voor deze ene keer een dikke kus!
Het is maar wat je ziet als ‘iets’ bereikt te hebben. Als je het gevoel hebt dat je geleefd hebt (en nog leeft) dan is het toch goed? Je hebt van alles meegemaakt, vreugde, pijn verdriet, genieten, verlangens, wensen die al dan niet in vervulling zij gegaan, te veel om op te noemen. Dat is toch leven?
Ja, maar ook fouten misschien, en niet aan verwachtingen van anderen voldaan hebben, tekortkomingen, kortom gewoon mens en vooral mezelf zijn geweest, wat me dan niet in dank wordt afgenomen.
Ik heb geen idee. Wellicht is het een gevoel, en je kan er nu toch niks meer aan veranderen, Alles heeft zo zijn reden,
Het rustig(er) aan doen hoort bij je levensfase. Dat is geen crisis, dat is zoals ouder worden gaat. Laat je niks wijs maken over hoe het moet, over doelen die je moet bereiken. Een volle agenda kan ook betekenen dat je geen tijd hebt of wil hebben om fijn gewoon je eigen gedachten te hebben of met jezelf geconfronteerd te worden. Het leven is geen wedstrijd.
Ik denk dat jij je leven tot nu toe geleefd hebt zoals menigeen dat graag had willen doen.
Trouwens, nu doe je/ doen jullie weer iets waar ik met bewondering naar kijk. En ik denk dat ik niet de enige ben.
Ik denk dat je er wat minder over moet piekeren. Wanneer faal je nu eigenlijk? Volgens mij faalt niemand.
Ik lees net je reactie hierboven.
Je kunt nooit aan verwachtingen van anderen voldoen Ria. Mensen zouden eens wat minder moeten verwachten. Verwachtingen scheppen altijd teleurstellingen en iets van een ander af laten hangen is gewoon fout.
Als mensen teleurgesteld zijn is dat hun probleem en niet het jouwe!
Wat jij beschrijft bekruipt mij ook regelmatig. Het zal wel met ouder worden te maken hebben. Kinderen hebben je minder nodig, gaan hun eigen gang. Je gaat terugkijken … Hoe heb ik het er vanaf gebracht? Wat heb ik bereikt in mn leven enz. We moeten die gedachten maar snel verbannen naar waar ze vandaan komen en ons concentreren op leuke dingen in het leven, vind je niet? En in iedere levensfase is er wel iets, de puberteit was ook geen lolletje, en later toen je op school moest presteren en op het werk… Eigenlijk hebben we het nu lekker rustig toch?
Herkenbaar, hoor, maar je bent misschien ook een beetje anders dan anders omdat je momenteel tussen twee huizen in hangt. Het is natuurlijk wel een grote verandering na al die jaren, daarom ben je wellicht een beetje overgevoelig. Terugkijken met spijt heeft geen enkele zin, net als vooruit kijken. Leef vandaag en maak er gewoon het beste van. Meer dan zijn/haar best kan een mens sowieso niet doen. Falen is een woord dat ik niet graag gebruik. Sommige dingen had je misschien wel anders kunnen doen, maar een mens blijft leren tot de laatste dag. Kop op, hoor!
Weet niet..moest ook altijd voorbeeld nemen aan 4 jaar jongere zus…Toen altijd idee dat ik faalde…maar na huwelijk en 2 mooie dochters is dat naar achtergrond geschoven. En nu er 1 op zichzelf is gaan wonen ben ik enorm trots op haar, dat ze zo zelfstandig is. Heb ik dr dan maar mooi geleerd.