Zo waait de wind
Mijn gedachten zijn vandaag vooral bij de familie van der Steen, de molenaar uit Scharendijke. Van begin af aan heb ik ze bezig gezien, bewonderd ook om wat ze deden sinds 2008 toen ze het verpauperde restaurant met het nieuwe huis kochten. Een huis dat helemaal niet hun smaak was, vertelde ze eens. Het liefst zouden ze daar een mooie molenaarswoning voor in de plaats zetten, want daar was het hun om begonnen, de molen!
Dus daar begonnen ze mee, de molen draaide en maalde zoals hij nog nooit gedaan had en zij begonnen te bouwen en te sjouwen, bijna dag en nacht, alles deden ze zelf, altijd waren ze bezig als ik er voorbij kwam. En heel langzamerhand werd het iets, stukje bij beetje.
Er kwam een winkeltje en een pannenkoeken restaurant en er kwamen klanten, het werd drukker en drukker en ik vond het leuk voor ze! Het ging zo goed! Hun harde werken werd beloond.
De molen werd in 2018 hun eigendom en werd oude staat teruggebracht, vorig jaar was ook dat klaar!
En nu is de molenaar plotseling dood. Verschrikkelijk vind ik het en natuurlijk wens ik alle nabestaanden veel sterkte en ik hoop zo voor de molenaarsvrouw dat ze door kan en dat er iemand komt om de molen draaiend te houden.
Niemand weet uit welke richting de wind morgen gaat waaien, we moeten het maar nemen zoals het komt.
Zo waait de wind
Zo komen de dingen en gaan
We verzinnen ze niet, ze gebeuren
en al weten we niet waarvandaan
ze maken ons blij of we treuren
alles is nemen en geven mijn kind
zo waait de wind.
De wolken ze varen
ze varen voorbij
de sneeuw van december
de bloei van de mei
alles wat ik zing
wordt een herinnering lief kind
zo waait de wind
't is een hand op je schouder
'n voetstap op het grind
zo waait de wind
Zo komt de liefde
opeens ontmoet je haar
ze komt jouw kant op
en niemand weet van waar
als je de moed hebt verloren
komt onverwachts een vrind
zo waait de wind
Toon Hermans
zes reacties
Ja, dat is triest, maar het leven. Je hebt gelijk, je weet nooit hoe de wind morgen waait voor ons. Daarom moeten we eigenlijk ook elke dag genieten. Dat doen te weinig mensen.
Overigens waait het hier al een paar dagen flink. Ligt het aan mij of hebben we dit jaar veel storm in Zeeland.
Je weet het nooit, wellicht toch wat teveel hooi op zijn vork genomen. Maar net dit soort hardwerkende mensen gun je zo’n einde niet…
Wat een triest verhaal. Als zoiets in je omgeving gebeurt, blijft dat wel even door je hoofd spelen. Carpe diem.
Zoiets komt inderdaad als een schok als het zo onverwacht gebeurt.
jammer dat hij niet wat langer van de vele inspanningen heeft mogen genieten. Ik hoop dat hij tijdens de realisatie van alles toch genoeg tijd gehad heeft om er van te kunnen genieten. Zo zie je maar, alle dagen zijn de moeite waard om geleefd te worden.
Lieve Ria, wat een mooi stukje heb je over de molenaar geschreven. Hans en ik zijn verbijsterd door het nieuws. Wij hebben het ook een beetje gevolgd de afgelopen jaren en kwamen geregeld bij hun een pannekoek eten, ook met de (klein-)kinderen. en spraken ook over de door hem aangekochte molen. We zagen het ook steeds drukker worden en gunden hun dat ook echt. En nu is hij er niet meer. Onvoorstelbaar.
Wat triest. Het leven hangt altijd aan een zijden draad, gelukkig beseffen we dat niet altijd, maar soms wel even en dat is hard.