Mijn eerste gedachte toen ik die boom zag was, "Kijk, liefde groeit!"
Maar dat is geen waar natuurlijk, niet vanzelf tenminste.
Hij moet gezond zijn, voldoende water, zuurstof en mineralen binnenkrijgen om in leven te blijven en om dan zo'n mooi hart te kunnen vormen moet het natuurlijjk vooral een vrolijke liefdevolle boom zijn.
Dat geldt voor ALLE bomen. (behalve kerstbomen)
Zulk lekker weer en afgaand water.
Bijna geen mensen, alleen een grote zandzuiger, wat meeuwen en wij samen, Didi en ik. Eerst kon ze zich niet zo goed beheersen en wilde naar alles wat bewoog, later ging dat beter en luisterde ze goed, want ik wil niet dat ze met een noodgang naar wandelaars rent, ze doet ze niks maar als ze raar reageren gaat ze wel staan blaffen en ik kan me voorstellen dat niet iedereen dat leuk vindt. Op ons eindeloze fietspad in de polder hebben we dat niet, daar loopt bijna niemand en reageert ze ook niet zo. Ik moet gewoon weer eens wat vaker naar het strand zodat ze weer wat meer went aan het eindeloze weidse en bewegende stipjes in de verte.
Gisteravond sinds lang weer eens in de kroeg geweest, Joop was al eerder gegaan, er was pubquiz, het was gezellig.
De duiven zijn volop aan de leg, vooral de kweekduiven. Joop wil wat eitjes 'verleggen' zodat de vliegduiven eitjes van de kweekduiven uitbroeden, maar dan moeten die wel eerst eitjes gelegd hebben natuurlijk, anders gaan ze niet broeden.
Zodoende haalt hij alvast gelegde eitjes bij de kweekduiven weg zodat die weer nieuwe gaan leggen, want 'we hadden toch eitjes, jij hebt het toch ook gezien? Nu zijn ze er niet meer, snel maar weer nieuwe leggen dan'.
De weggehaalde eitjes moetens even bewaard worden tot de vlieguiven ook eitjes hebben en dat gebeurt zoals op de foto op een koele donkere plek en worden af en toe gekeerd. De eitjes van de vliegduiven worden dan weer weggehaald en deze er voor in de plek gelegd.
Hij heeft er al een paar verlegd, maar je moet dan wel op het eitje schrijven wat en waar enzo, daar had hij de eerste keer niet aan gedacht, maar gelukkig kwam hij er al snel achter. Snel naar het duivenhok om de boel recht te trekken, maar de duiven hadden er snel een eitje bij gelegd en ja.... dan weet je het niet meer hè. Ik ben toch benieuwd wat er van terecht komt hoor, maar dat weten we pas weer volgend jaar.
Ik vroeg me af wat ik eigenlijk aan het doen was toen ik 43 was, dat was in de winter van '90/'91en je zult het niet geloven, maar wij sliepen ook in de blokhut. Verder woonden we in de loods, waar nu de kapsalon is, want we waren ons huis aan het bouwen.
We hadden er een paar stoelen en tv neergezet. Later gingen we ook binnen slapen, omdat het te bar werd en we alleen een electrische deken hadden. We moesten dan wel zorgen dat alles weer netjes aan de kant was voordat de jongens kwamen.
Het was ook het jaar dat mijn moeder overleed. Gek om nu te constateren dat ik toen net zo oud was als Miriam nu, best jong eigenlijk, al vond ik dat toen wel meevallen. Mijn moeder vond ik nog wel te jong om dood te gaan, ze werd 74, dat moet ik nog maar zien te halen.
Het huis was nog niet goed en wel klaar of Sil stond alweer op de stoep.
Miriam had in die tijd haar nieuwe kapsalon in de Dorpsstraat, ze was de jongste Zeeuwse zelfstandig ondernemer geloof ik, tot ze naar Capelle vertrok, haar toenmalig vriendje achterna.
Daar loop je dan toch ongewild allemaal even aan te denken, hoe ging het ook alweer. Nou zo dus.
Voorlopig blijf ik nog wel even leven en bloggen.
Je zult toch maar een moeder met een weblog hebben hè, lijkt me zo verschrikkelijk!
We gingen vanmiddag even naar het Verklikkerstrand, tussen de buien door. Het was er heerlijk rustig.
Didi heeft lekker lopen rennen en ik heb me met de palen vermaakt.
Ze hadden het druk met het uitoefenen van hun beroep.
Onze golfbrekers.
Door al het gedoe met onze oudste ben ik toch nog wat uit mijn doen, ik slaap slecht en ben zodoende 's morgens alweer vroeg in de weer en aangekleed. Het is niet anders en het zal ook wel weer wennen, maar moeders (en vaders ook hoor) kunnen daar nu eenmaal, niet meer zo goed tegen.
Hopelijk vindt ze gauw een onderkomen dat iets meer buiten ons gezichtsveld ligt, ik heb eigenlijk geen idee hoe het met het (huur)woningaanbod in onze omgeving gesteld is.
Want onrustig is het best en het geeft ook ongewild weer ergernis, hoe goed het ook allemaal bedoeld is en daar zit eigenlijk niemand meer op te wachten. Nu ja, hopelijk komen we heelhuids de winter door en dan daarna moet ze echt de hut uit, want daar was hij niet voor bestemd natuurlijk, dan maar een hutje op de camping.
"Kijk mijn nieuwe nieten".
Ik heb eigenlijk geen idee of die er vanzelf uitgaan, het ziet er nogal ijzerachtig uit, maar de dierenarts zei ook verder niets over het eruit halen.
Lekker vroeg gewandeld vanmorgen, Joop is ook weer eens meegeweest. Toen we thuis waren begon het te regenen, dus we hadden het goed getroffen.
Mijn spreuk van een paar dagen geleden heb ik op een tegeltje laten zetten. Ik heb er twee. Eens kijken waar ik ze zal hangen.
