Als het goed is heeft Joop net weer voet op Nederlandse bodem gezet. Vanuit München belde hij nog even, hij was al aardig opgeknapt gelukkig en had na tien dagen droog te hebben gestaan alweer een borreltje gedronken. We gaan zodoende even bijkletsen en samen wat eten en drinken.
Kijk, ze kan het echt hoor, zonder stok ook.
Nu is de vieze blubber er wel een eind uit denk ik, de Grevelingen is lekker schoon en helder.
Vanaf volgende week is ons dorp een broodjeszaak rijker en niet alleen brood maar ook taart, dat wordt smullen in Scharendijke.
Joop is als het goed is op de terugweg.
Vanmorgen nog een vrolijke mail met de mededeling dat hij gisteren een voedselvergiftiging had opgelopen en behoorlijk ziek was, bah.
Ik was vanmiddag even op Zonnemaire, bij haar. Mijn Oostindische Kers heeft de strenge winter niet overleefd, nergens komen er zaadjes op dus ik hoopte op een paar jonge plantjes, maar ze was er niet. Morgen nog eens proberen. Nu ik er toch was heb ik natuurlijk wel wat foto’s gemaakt, het was er als altijd prachtig en toen ik weer terug naar huis wilde rijden besloot ik daar eerst ook nog maar een rondje te wandelen met Didi, want wat is er nu leuker dan je nieuwe schoenen inlopen in deprachtige polder van Zonnemaire.
Ik had geen riem bij me, maar het is daar altijd erg stil, dat moest kunnen en het kon ook, we liepen lekker door, totdat ze een eenden nest ontdekte, nou nou dat was feest hoor. Moedereend vloog natuurlijk weg en Didi deed precies wat ze wilde, ze rende er in rap tempo achteraan, al hupsend en rennend om haar maar goed in de gaten te houden. Daar hielp geen roepen aan. Ik heb het maar even aangezien en uiteindelijk kwam ze wel weer terug natuurlijk, waarbij ze nog lekker even een paar keer in de sloot sprong. Ik weet niet of jullie dat al eens geroken hebben, de zwarte blubber die daarin zit, nou dat stinkt behoorlijk!
De rest van de wandeling heb ik haar aangelijnd aan het riempje van mijn fototoesteltasje. We zijn met de raampjes open naar huis gereden waar ik haar gelijk onder de douche heb gezet, onder wild protest natuurlijk, want douchewater is lang zo leuk niet als al dat andere water.
Ik kwam ook nog een paar kunstwerken van de Roots & Route tegen, waarvan het gedicht me erg aanspreekt. Lees hier de uitleg.
Zo en nu is Sieneke aan de beurt.
De dag begon grauw en koud, geen vliegweer vond ik, dus ik was gauw klaar.
Even naar Zierikzee gereden voor nieuwe schoenen, ik had er nu al zoveel bekeken en aangehad, dat ik het inmiddels wel wist, of juist niet, want ik wil nog wel een paar leuke slippers, maar voorlopig gewoon even een paar ouwerwetse Teva’s, daar kan ik tenminste ook lekker mee wandelen. En als de zomer zo blijft laat ik het daar gewoon bij.
Vanmiddag heel de stoep aangeveegd, daar werd ik tenminste lekker warm van en omdat het inmiddels wat beter weer was geworden konden de duiven vanmiddag weer wel vliegen en ik de hokken schoonmaken.
De kostganger komt uit Limburg, dat vond zijn baasje wel wat ver, dus ik heb hem vanmiddag de lucht in gegooid in de hoop dat hij terug zou vliegen, maar even later was hij er weer en vanavond is hij weer lekker naar binnen gekropen. Ik laat hem maar even.
En dan natuurlijk ook nog even een plaatje van Didi, zij mist Joop ook, als ik over het baasje begin spitst ze haar oren en kijkt verwachtingsvol naar de deur.
We zijn over de helft gelukkig. Ik zal blij zijn als Joop er weer is zodat hij zelf weer voor zijn duifjes kan zorgen, al gaat het wel steeds sneller. Het is ook wel een beetje wennen natuurlijk en gaat steeds makkelijker. Ik heb er nu alleen weer een kostganger bij, straks eens vragen wie dat nu weer is.
Een lange wandeling met Didi gemaakt en vanmiddag een vers bot gehaald bij de vleesboerderij. Ze is er zoet mee en loopt nu in elk geval niet elke stap die ik zet met me mee. Voor mezelf had ik een tournedootje meegenomen, bak sla erbij en klaar, lekker makkelijk.
Morgen eens een poging wagen wat in de tuin te doen, dat is ook best nodig en een veegbeurt zou ook niet verkeerd zijn, wat een pluizen waaien er in de rondte.
Gisteren kon ik er niet terecht vanwege dat het zondag was, hij had zaterdagavond al gebeld, maar vandaag kon het wel. Dus ik dacht ik ga vroeg op stap, om alle drukte van naar huis terugkerende vakantiegangers voor te zijn. Na drie keer bellen werd er eindelijk opgenomen en kon ik vertrekken richting Westkapelle, een leuk ritje, we gaan ook vaak met de Spit die kant op. Het was wel even zoeken daar want ondanks dat het 2e Pinksteren was zat toch blijkbaar heel de hoegemeente binnen, de mensen die er rondliepen waren vakantiegangers en hadden ook nog nooit van de straat gehoord waar ik moest zijn.
Nadat ik hem gevonden had en het verloren duifje ingeladen, vroeg de goede man: “Jie ei zeker wè drie keer hebeld”. “Ja” zei ik. “Dat docht ik wè, jie ei gin nummerherkenning, in toen de telefoon vô dun derde keer hing ekkun ins ophenoome”. “O” (dat is dan fijn, dacht ik erbij). “Jahaa, want vô dajet weet wille ze je wi un verzekering verkoope….”.
Ik heb er maar niet teveel van gezegd en ben gauw huiswaarts gekeerd, want voor je het weet ben je besmet.
In Aagtekerke heb ik minutenlang sprakeloos naar de vreemdst uitgedoste mensen zitten kijken die de kerk verlieten, ongeloofelijk. Als er al een lieve Heer bestaat dan kan dit toch nooit zijn bedoeling zijn, dacht ik.
Heerlijk geluierd en op het verzorgen van de duiven na, niets gedaan.
Eind van de middag een wandelingetje, met onderweg een ijsje en een duik in de Grevelingen voor Didi.
Zo is het leven bedoeld op een eerste Pinksterdag.
Zeemist en nog steeds, nu al maanden, die rottige koude noorden wind.
Geen aardigheid aan om lekker buiten te zitten. Gisteren deed ik dat wel, uit de wind en in de zon en nu heb ik een stijve nek. Het is gewoon veel te vochtig. En de weerman voorspelt, alweer, prachtig weer, wel 24 graden… niet hier dus. Op het strand liep iedereen goed ingepakt en van de strandstoelen werd geen gebruik gemaakt.
Ik ben ‘s morgens lekker vroeg op, komt ook omdat ik er vroeg in duik, en dan gelijk maar achter de duiven aan.
Ik krijg er steeds meer, vandaag kwam er alweer eentje aanwaaien, een Oosterlander blijkt nu, hij wordt zo opgehaald.
Joop en ik hebben elke dag even contact via msn, wat een geweldige uitvinding toch, gewoon even kletsen met beeld en geluid.
Zo en nu nog even een borrel bij de buuv, daar stikt het van de Chinezen op het ogenblik.
