De oude jachthaven vanmiddag. Ik maakte nog maar eens een fotootje want ook dit blijft niet wat het is. De hele jachthaven gaat op de schop, vanwege het feit dat hij nu in eigen handen is.
Niets blijft nu eenmaal wat het is en ik vind het leuk om dat soms vast te leggen.
Want ook eerste boot lag daar ooit even. Later hadden we er een ligplaats, maar dat was jaren nadien (Even scrollen want overgezet per week)
Ik ben een beetje aan het twijfelen over hoe nu verder na tien jaar.
Inmiddels heb ik wel 10 jaar fotomateriaal en hoe meer ik de laatste dagen terug blader hoe leuker ik dat vind eigenlijk. Daar wil ik wat mee, alleen weet ik nog niet wat.
Een paar dagen geleden vroeg ik mijn zus eens op te schrijven hoe zij zich nu die ramp herinnerde. Haar antwoord heb ik onder mijn post van eergister gezet.
De foto is van maart 2010 en zoals het daar is zal het nooit meer worden.
We deden een rondje Ellemeet vanmiddag, maar waagden het maar niet de route naar het strand te nemen, er wordt daar namelijk volop gegraven en met grond gesjouwd vanwege de nieuwe recreatieverdeelweg. Ergens halfverwege bij die bocht komt een voetgangerstunneltje.
Het was heerlijk weer voor een rondje. Gelijk even langs de winkel gelopen want de auto begaf het gisteren. Joop kon nog net thuis komen. De dynamo heeft het begeven, die was niet op voorraad dus we zitten even zonder. Gelukkig hebben we die rooie nog voor als het echt nodig mocht blijken.
Het is vandaag 60 jaar geleden dat het water dwars door de dijken heen kwam. Ik weet dat mijn moeder, toen 6 jaar oud, dit redelijk bewust heeft meegemaakt en toen met de familie een paar dagen op de zolder heeft gewacht op hulp.... (m'n opa sprong naast het reddingsbootje) Gelukkig hebben ze het allemaal overleefd. Gister heb ik een programma gegeken over mensen die vertellen over de ramp. Het verhaal van een vrouw uit Nieuwerkerk die toen 2 maanden zwanger was van een 2-ling en samen met haar man en dochtertje van 2 weggespoelt werden, ze konden zich aan het dak van hun huis vasthouden maar dat dak begon ook te zinken en een drijvend pak stro was hun redding. Haar man zag ze voor haar ogen verdrinken en bij Oosterland kon ze zich aan een boom vasthouden maar dat kostte haar zoveel kracht dat ze uiteindelijk ook het kind moest loslaten..... ...
Het is goed dat ze kijkt en weet wat er gebeurde, natuurlijk klopt haar verhaal niet, maar zo gaat dat met verhalen.
Naar aanleiding van het berichtje van Sil vroeg ik aan een middelbare schoolvriendin waar zij was met de ramp, zij is ook een geboren en getogen 'Reisenaarse' en woonde niet ver bij ons vandaan, al kende ik haar toen nog niet.
Dit schreef ze:
1 februari 1953: Op de vraag van Ria van Felius kan ik antwoorden dat wij, mijn zus en ik, op 't nippertje naar het dorp zijn gebracht door oom Herman en daar 3 dagen op de zolder bij mijn oma hebben gezeten. Door jouw vader Ria, en door politieagent de Haan zijn we opgehaald met een roeiboot en naar de Zuiddijk gebracht. Daarna een aantal dagen in Schuddebeurs gelogeerd en in de Graanbeurs te Zierikzee tot we naar ons evacuatieadres in de Betuwe zijn vervoerd.
En nu heb ik ook eens aan mijn zus gevraagd het op te schrijven, zij was al 11 en we hebben het er ook weleens over gehad, maar ook zij weet niet alles meer.
Wat dat betreft zijn onze levens toch heel anders verlopen. Zij had op Dreischor al haar lagere schoolperiode gehad. Toen we gingen verhuizen naar Zonnemaire begon ik daar pas aan en ging zij elke dag op de fiets naar Zierikzee naar de middelbare school. 's Morgens weg op de fiets en 's middags laat pas weer thuis en aan het huiswerk, terwijl ik nog volop buiten speelde met vriendjes en vriendinnetjes van het dorp, wat zij dus op Dreischor al deed. Haar jeugd ligt grotendeels op Dreischor, terwijl die van mij eigenlijk pas op Zonnemaire begon.
De foto is van na de ramp, een van de weinige waar we allemaal op staan, plus oma Prince. Oma en opa woonden tijdelijk in een noodwoning in de Kloosterweg, Burgh Haamstede. Die noodwoning is later weer verplaatst naar Serooskerke en diende als garage... voor de TT-55-25..?
En allemaal door mijn moeder zefgenaaid hè, die jurken! Toen ik wat groter groeide kon ik geen jurk meer zien.
UPDATE:
Het verhaal van Janny:
De ramp kan ik me een heleboel niet meer van herinneren. Ik weet dat pa thuis kwam en zei dat we snel naar de dijk moesten, maar het was al te laat , het water kwam heel snel. We zijn naar boven gegaan en omdat het water steeds steeg zijn we naar de vliering gegaan . Ma zei dat we maar moesten gaan slapen. Ik heb gedacht dat we het niet zouden overleven.
De volgende morgen toen het licht werd, zagen we dat het water niet verder was gestegen dan een paar treden van de zolder vandaan . Om naar buiten te kijken was verschrikkelijk. Mensen op vlotten of stukken dak en dan al die dode beesten...
In mijn herinnering zijn we in de middag met een bootje naar de dijk gebracht. Daarna waren we in Schuddebeurs bij politie de Vries, hoe we daar gekomen zijn weet ik niet, hoe lang we daar geweest zijn weet ik ook niet. Daarna met een helicopter naar Zierikzee. Volgens mij hebben we daar niet geslapen, maar zeker weten doe ik het ook niet. Daarna naar Rotterdam maar hoe we daar gekomen zijn weet ik ook niet. Freek denkt met de boot. Er moet ergens nog een procesverbaal van pa zijn , dan wordt het misschien wat duidelijker, ik ga er naar op zoek. Ik weet nog wel dat ik het verschrikkelijk vond om weer terug te gaan,ik was graag in Rotterdam gebleven .Die angst met harde wind heeft een hele tijd geduurd.
Het is nu bijna een jaar geleden en inmiddels 257474 bekeken. Een mijlpaal natuurlijk, menig popartiest zou er jaloers op zijn. Van het zeehondje heb ik verder niets meer vernomen, geen idee of het nog leeft.
Er is tegenwoordig wel een CAS zeehond en die wordt komende zaterdag weer vrijgelaten op het strand van Renesse. Concert at Sea is goed bezig. 28 en 29 juni is het weer zover.
Dan hebben we binnenkort ook weer de Strao feesten:
Hier op het dorp hebben we als extra attractie Silvia die voor het eerst mee doet, op een Zeeuwse knol nog wel. Ik zie het met angst en beven tegemoet, ze kreeg al eerder een trap wat wonderwel goed afliep.
We keken even op het strand vandaag, half uurtje heen, half uurtje terug. Het waaide nog behoorlijk, dus weer mooie stuifzand foto's, tenminste ik vind dat altijd wel mooi. Af en toe wat zon en lekker zacht.
Joop deed op eigen houtje een rondje in zijn eigen tempo.
Lekker ook om een beetje te klussen en heen en weer te dreutelen. Beetje wassen beetje soppen, van die dingen.
Tussendoor een spelletje met een kopje thee, of andersom, ik kom zo de dag wel door hoor.
We hebben nog maar een beetje rustig aan gedaan vandaag, al was de pootpijn alweer aardig beter. Gelukkig was het ook niet zulk lekker weer, veel regen.
We gingen even naar het tuincentrum en omdat het aan de parkeerplaats te zien niet druk was mocht ze mee naar binnen en hebben we daar een stukje gewandeld.
Ik kocht wat groen voor in huis en orchideen snippers, want Sjoerd had me laatst op een idee gebracht. Ik had er namelijk ook eentje met een scheut met wortels en wilde ook weleens proberen te stekken.
Dat staat inmiddels allemaal in potjes en nu maar wachten op de bloemen.
Tot ik vorige maand met een zak verkeerde brokjes thuis kwam, ik had hem al opengeknipt toen ik het zag. Speciale brokjes voor een gevoelige huid die ze helemaal niet heeft. En omdat je nooit zomaar van het ene op het andere voer over moet stappen mengde ik ze met het restant van de vorige die ik nog had. Voor de zekerheid keek ik even na of de hoeveelheid per dag hetzelfde was.
Die was hetzelfde, maar toen ik de weegschaal er ook nog maar eens bijpakte bleek dat ik ze eigenlijk altijd veel te veel gaf, vandaar dat ze het niet op kon, of zelfs helemaal liet staan. En ik maar zeuren, 'kom, eet je brokjes eens op, zo word je nooit een gevaarlijke grote hond'. Ik begon nog net niet over de arme hondjes in Afrika.
En nu eet ze keurig elke keer had bak leeg, ze heeft er zelfs zin in. Behalve vanavond. Ze ging vanmiddag weer achter een haas aan over de ongelijke zompige klei rennen deed haar poot weer geen goed en honger heeft ze daardoor blijkbaar ook niet.
En nu maar afwachten wat Hare Majesteit ons zo meteen te melden heeft. Zoals het er nu uitziet zal dat haar aftreden wel zijn. Er wordt al volop teruggeblikt, met de nodige bijbehorende beelden waarbij ik het nu al soms bijna niet droog hou.
Ik vind haar een bikkel!
UPDATE:
Ze stopt er inderdaad mee, 30 april neemt Alex het stokje over en gaat ze relaxen op Drakenstein.
De zon wilde wel, maar het duurde even voordat hij er echt doorheen brak, ik had zelfs nog wat regen onderweg.
Toen hij er eenmaal was deed ik een rondje door de tuin, er viel nog niet veel te zien natuurlijk, maar wel waar de vogeltjes toch nog wat voer konden vinden, zoals onder de boomstam, tussen de vetplantjes. Net als bij de achterdeur, daar groeit ook van dat spul en door de warmte van het huis dooit het daar toch steeds een beetje. Dat is nu weer lekker uitgedund en ik zie overal nieuwe stekjes liggen.
Of de cyclamen de vorst overleefd hebben weet ik nog niet, ze zien er best papperig uit, maar het zou zomaar nog eens goed uit kunnen pakken. Ik heb er wel een foto van, maar ik kijk toch liever naar de al boven de grond staande bolletjes.
De meeste sneeuw is weg na de regen van vanmorgen en de zon van vanmiddag.
