De vijver met het Purmerendje op de voorgrond, bijna in volle bloei. Het was een sombere dag, maar voor Didi wel eentje met een spannend randje, ze had een fazant te pakken vanmorgen. Hij zat klem in een hoekje, dus kon geen kant meer op. Toen Joop haar riep was ze even afgeleid en zag de fazant zijn kans waar te ontsnappen. Nou nou nou, wat heeft ze gerend, want hij moest toch nog ergens zijn, maar waar, je weet het niet hè, dus maar zoeken en rennen, dat heeft echt een paar uur geduurd, ik had intussen al gemaaid.
Verder voor mij ook best wel iets spannends. Ik heb me niet zelf aangemeld hoor, maar ik kreeg een mailtje met de vraag of ik één keer paar maand een stukje wil schrijven voor De Inwonerskrant Ik heb zoiets nog nooit gedaan, maar goed, ik heb uiteindelijk ja gezegd en nu wacht ik het maar af. Ik kreeg al een mailtje over een vergadering (de correspondenten mogen aanwezig zijn, dus hoeft niet hoor :D) …. mijn hemel, waar ben ik aan begonnen…
Toen we vanmorgen uit bed kwamen reed er een vreemdsoortig wagentjeover het land met twee mannen onder een parasolletje erop, geen gezicht. Af en toe stopten ze eens om wat uit de grond te trekken, ik dacht een soort onkruid. Natuurlijk gelijk een paar foto’s gemaakt en toen ze een beetje in de buurt waren riep ik om te vragen waar dat voor was, het bleek dat ze de dode planten er tussenuit haalden. Ze zaten heerlijk onder hun parasols zeiden ze en reden weer vrolijk, luid pratend, verder. Daarna ben ik gaan vegen, ik heb heel veel ‘gevogen’ vandaag, eigenlijk bijna heel de dag. Vanmiddag nog wel even naar het strand met Didi en omdat ze heel leuk speelde met de hond van de foto ben ik samen met zijn Duitse bazinnetje een stuk opgelopen, heel gezellig. ‘t Is ook de enige foto die ik kon maken want mijn batterij was leeg, deze gaat toch niet zo lang mee als van mijn vorige toestel. Ik ga maar eens een reserve aanschaffen.
Het is elke week weer een verrassing, ik vermaak me altijd wel in de wachtkamer bij de tandarts. Het zijn er eigenlijk drie, eentje voor de kaakchirurg, voor de vrouwenarts en voor de longarts. Er lopen dus ook altijd vrouwen met dikke buiken, die brengen meestal iemand mee, man of moeder, of nog een kind. De longarts heeft volgens mij weinig klandizie.
In mijn wachtkamer zaten ook twee dubbele nu, een man en een vrouw en een moeder met een dochter, dat zie je zo want die zitten naast elkaar en praten met elkaar. Twee stoeltjes verder een mevrouw met een leuke koeienjas, dan ik en naast mij nog een meisje.
De man en de vrouw namen een dropje, dat vond ik raar, dat doe je toch niet bij de tandarts, maar ze konden zich blijkbaar niet beheersen, zo zagen ze er ook uit. Ik zag zelfs even de hele dikke witte blote buik van de man. Gelukkig vonden ze het zelf ook raar, dat zeiden ze ook, wij beaamden dat en we lachten met z’n allen. De mevrouw met de koeienjas, die ze inmiddels aan de kapstok had gehangen en het meisje naast me vermaakten zich met hun telefoon, een spelletje of smsjes, ik kon het niet zien. De moeder en de dochter lazen in de blaadjes. In het gedeelte van de vrouwenarts peuterde een mevrouw met haar linker wijsvinger in haar rechteroor, dat stond raar en onhandig, je neemt toch de dichtstbijzijnde vinger lijkt mij, zij niet en even later stopte ze hem in haar mond.
Na een half uurtje wachten was ik aan de beurt en weer ruim een half uur later stond ik buiten, er werd serieus gehapt dit keer, wat nog niet zo vlotjes verliep vanwege gedeeltelijk overgroeide implantaten. Zelfs tandartsen moeten weleens nadenken zei hij. Als dat nu maar weer goed komt. Volgende week mag ik weer.
Hoewel ik wel lekker op mijn blote voeten liep moest ik er toch niet aan denken helemaal het water in te duiken, zoals de jongens van de foto. Ze deden er ook wel even over maar goed, het kwam er toch van en natuurlijk wilde Didi ook wel mee. We hebben lekker een eind over het strand gelopen, waar het verder erg rustig was. Vanmorgen eerst wat in de tuin gedaan, Joop sliep uit, dus dan is het lekker rustig in huis. Hij gaat wat minder ‘s nachts taxi rijden, in elk geval niet meer de drukke nachten in Renesse.
Degenen die binnenkort met vakantie gaan kunnen hier alvast oefenen met pakken.
De eerste overwinning is binnen.
Bij mij stond de tv aan en ik lag lekker in de zon, terwijl het vliegengordijn zijn best deed de boel wat aan te moedigen.
Terwijl ik daar zo lag zag ik een paar van die hele kleine rode beestjes lopen en waagde een poging er een foto van te maken.
Ik heb geen idee wat het is, vuurrood en kleiner dan een speldenknop, de pootjes zijn pas zichtbaar op de foto.
Lekkere relaxte zondag.
Supereind gewandeld, helemaal over de Delingsdijk en daarna nog geknipt in de tuin.
Als afsluiting lekker gegeten in Salud, waar Miriam ook nog even langskwam met een vriendin, wie die man met die baard is weet ik ook even niet, maar die was er dus ook en nog meer mensen, ‘t was best gezellig.
De foto stond opeens op “Zeelandnet”:http://www.zeelandnet.nl/foto/ en volgens mij is het dezelfde man als waarmee ik eerder een aanvaring had. “Halte den hund bei dir!” riep hij gebiedend. Ik riep Didi wel, maar ze wilde ff snuffelen aan de prachtige greppel die ze aan het graven waren, als ik dan doorloop komt ze vanzelf. “Hunden mussen aan die leine!” riep ie ook nog, terwijl het nog niet eens tien uur was en het strand hartstikke leeg, op hun na dan.. Ik ben maar doorgelopen, maar ik moet me dan wel inhouden om niet te roepen of ie zelf niet ‘an die leine muss, mit seinen grossen schmoel’. Gelukkig had Didi een stukje ervoor bij het Koepeltje een doosje met vier worstenbroodjes ontdekt, dat stond daar gewoon op het gras bij een paar stoeltjes, niemand te bekennen. Ze had er eerder eentje te pakken dan dat ik het in de gaten had. Ik heb het doosje met de resterende drie netjes op het tafeltje gezet dat erbij stond, die andere was inmiddels al op, jammer dan. Ik heb niets tegen Duitsers hoor, maar zo gauw ze zo raar gaan roepen, zonder enige reden, gaan mijn nekharen overeind.
Onze printer deed ook al een tijdje raar, hij pakte vaak meerder papiertjes tegelijk en was al heel oud. Nu was de inkt ook op, tijd voor een nieuwe vond Joop eindelijk, ik had het al zo vaak geroepen. Met dezekwam hij thuis. Plus nog een draadloze router, wat een luxe weer, straks kan ik op de bank mijn stukjes doen met Joop zijn laptop… maar misschien wil ik dat wel helemaal niet… Eigenlijk wil ik ook niet overal op dat internet kunnen. Onder het lopen even wat twitteren, of een foto on line zetten, nee dat hoeft voor mij niet zo nodig, alles op zijn tijd. Als ik wandel wandel ik en geniet van de dingen die er dan zijn, maak foto’s, maar de behoefte om ze gelijk wereldkundig te maken ontbreekt volkomen, dat doe ik thuis op het gemak, achter dat ding met een pot thee, of een wijntje.
Ik was eigenlijk te laat, want eerder zaten ze neus aan neus en als de planken niet in de weg hadden gezeten had Didi een paar flinke halen gehad. Het wil nog niet erg lukken met de vriendschap.
