Vandaag wordt Levi 18. Eindelijk mag hij roken! En autorijden natuurlijk!
Als hij achttien werd zou hij gelijk zijn rijbewijs hebben riep hij altijd, dat is nog niet gelukt maar dat zal niet lang duren denk ik zomaar. En dan moet er een auto komen natuurlijk en benzine, dus dan heb je vanzelf geen geld meer om te roken, bah!
Gelukkig heb ik ook een wat minder stoere foto
Natuurlijk hebben we beeldgebeld, dat is altijd even gedoe, maar het ging.
Geen feest, wel bbq geloof ik, we horen het nog wel.
Verder prutste ik wat met de fotoopdracht, druppels, opspattend liefst, ga er maar aanstaan.
Geen mooi weer vandaag, integendeel, het was koud en het regende zelfs een tijdje behoorlijk. De boeren zullen er blij mee zijn, maar natuurlijk was het lang niet genoeg.
Het was voor het eerst dat ik dacht, 'nu hoef ik niet per se naar buiten', dat was best fijn, maar een paar uur later toen het droog was deed ik toch nog een lekker rondje door de vochtige polder.
De meidoorn bloeit, ik hoorde de koekoek en de zwaluwen zijn er ook al, die hebben geen weet van corona.
Ik keek oude filmpjes en zette er een paar op de pagina's van Simba en Didi . Lang niet alles staat er nog en ik vraag me af of ik er misschien niet één film van moet maken, daar denk ik nog even over na, want die korte stukjes zijn ook leuk.
Voor het eerst asperges gegeten dit jaar, dat werd een keer tijd. Joop kreeg een pizza en omdat er nog best veel van die oude wijnflessen liggen trok ik er eens een paar open. De eerste twee konden zo door de gootsteen maar de derde mocht er zijn, tenminste dat vonden wij, we zijn ook niet zulke kenners, maar de St. Emilion grand cru uit 2006 smaakte prima! Zelfs Joop nam een glaasje. Totaal geen combinatie met asperges allicht, maar daar til ik in dit geval niet zo zwaar aan hoor.
Het is bij het opstaan dat ik toch eerst de deur naar waar Didi lag opendoe. Vanmiddag deden we boodschappen en als ze niet meeging en we kwamen thuis dan riepen we 'daar zijn we weer!' en kwam ze al kwispelend aanlopen.
In drie winkels waren we, Joop ging mee vanwege de ontzettend grote bak die we hebben, ik kom bijna niet boven het dashboard uit. Maandag kunnen we de Polo weer ophalen.
Ik kreeg bloemen (2x) en mensen vragen waar m'n hond is, we maken een praatje en ze wensen me sterkte, dat doet een mens best goed. Het is ook niet zo dat ik hele dagen loop te huilen, ik heb genoeg te doen geukkig en ik probeer zoveel mogelijk het dagelijkse ritme aan te houden, alleen kunnen de wandelingen nu ook op andere tijden. Het ritme is wel wat verstoord.
De fotocursus bijvoorbeeld, die is er ook nog steeds en gebeurt sinds de laatste twee weken on line, niet prettig vind ik, maar ja het is nu eenmaal op alle fronten behelpen.
Het was zulk mooir weer vanmorgen dat ik gelijk maar een ochtendrondje alleen heb gedaan, gewoon omdat ik dat altijd lekker vond vind en soms mooie foto's kan maken, natuurlijk is het heel raar om dat alleen te doen, andere honden die niet meer reageren, mensen die je niet meer herkennen omdat je zonder hond loopt, of mensen die zeggen dat ze het een raar gezicht vinden, mij zo alleen....
Vanmiddag liep ik weer, maar dan de andere kant op om groente en fruit, ik heb nu weer heerlijke appeltjes.
Toen ik thuis kwam was de mand van Didi die ik op de stoep had gezet verdwenen, dat is fijn. Hopelijk heeft een andere hond nog heel veel plezier van.
Het mooie weer doet veel goed, ik geniet er van.
Natuurlijk denk ik de hele dag aan Didi, maar met zon en mooi weer kan je die gedachten beter een positieve wending geven. Nu ja, ik zeg ook maar wat natuurlijk.
Het is heerlijk weer. Gisteravond met Joop nog een rondje gewandeld en vandaag weer alleen op pad, terwijl Joop ging fietsen, zijn voet speelt alweer op, daar worden we niet vrolijk van, maar fietsen gaat nog steeds goed gelukkig.
Alweer een stukje verder gelopen, want ja thuis is ook maar thuis. je ogen dwalen toch steeds af naar plekjes hond, waar ze lag en nooit meer eens een blaf. Haar mand heb ik op de stoep gezet, want die staat buiten toch ook maar in de weg. Achteneenhalve kilometer op de teller, nog niet dat je zegt, tjonge jonge wat een lange wandeling, maar met Didi kwam ik al lang niet meer zover in één keer, wel verdeeld over drie.
We werden al vroeg gewekt vanmorgen, want de auto moest naar Kort, zodat hij er binnenkort weer uitziet om door een ringetje te halen. We hebben nu een joekel van een Golf.
Toen ik beneden kwam was Joop al weg, dat zijn toch rare momenten hoor, geen hond, geen man, verschrikkelijk. Best wel veel huilmomenten op een dag. Het gaat er niet eens om wat er gebeurt, maar ook wat er in je gedachten omgaat natuurlijk.
Vandaag is mijn zus jarig, dus bij de koffie beeldbelden we even. Ze had het nog nooit gedaan, dat was even wennen maar wel heel leuk dat je elkaar dan toch even kunt zien in deze rare dagen. Ik mag het eigenlijk niet zeggen maar ze wordt al 79, dus dan is het helemaal niet gek als je zo gauw het opneemknopje niet kunt vinden.
Ik vind het zelf ook heel leuk dus daarna deed ik het ook nog even met Sil, die zit daar ook maar helemaal alleen in dat verre Nijkerk, dat was ook al leuk, al was het alleen maar om elkaar even te zien, de boodschap doet er niet zo toe, even een beetje kletsen en ik zag Storm die lekker buiten lag en ook een oud beestje wordt, zo gaat dat nu eenmaal.
Vanmiddag vroeg op stap voor een wandeling. Joop ging fietsen, hij merkt dat dat beter is voor zijn voeten, het is toch een oude jarenlange blessure waarvan je niet wilt dat hij weer de kop op steekt.
Ik wandelde en ga nu wat verder om wat kilometers te maken, die ik anders ook wel maakte maar dan verdeeld over drie keer.
Af en toe roep ik Didi even, er is toch niemand in de buurt. 'Kom!' roep ik dan en dan zeg ik weer dat ze zo braaf is en een lieve hond, de dingen die ik altijd zei en dan huil ik weer een deuntje. Dat zal allemaal wel slijten, maar ik heb dat nu gewoon even nodig, net doen of ze er nog is. Vooral ook omdat ze daar in zo'n akelig crematorium ligt, ik zal erg blij zijn als ze weer thuis is, dat voelde bij Simba ook zo goed weet ik nog.
Heleen kwam ook nog even afsheid van Didi nemen vanmorgen, we hebben wat bloemetjes bij haar gelegd en daarna kwamen ze haar ophalen van het crematorium. Ik heb de urn van Simba laten zien en Didi krijgt nu net zoiets, zo kunnen ze nog een tijdje in de kamer staan tot we het tijd vinden ze eens uit te strooien.
Daarna gelijk alle spullen opgeruimd, bakken weg, kussens weg, riemen, borstels, alles naar de garage uit het zicht anders blijf je er maar naar kijken.
Daarna ben ik een rondje door de polder gaan doen, ik kon nu lekker doorlopen want het was toch maar een gedreutel de laatste tijd natuurlijk. Joop en ik zullen nu ook wel weer eens vaker samen gaan, maar ik had nu echt nog de behoefte even alleen te gaan.
Ik heb haar af en toe eens geroepen en achter me gekeken of ze zogenaamd nog kwam, maar geen Didi meer, gezegd dat ze braaf was en lief en gehuild natuurlijk. Het zal nog wel een tijdje moeilijk blijven, zeker omdat er nu niets meer is. Toen Simba doodging hadden we Didi nog.
Voorlopig geen hond, eens kijken hoe dat na 24 jaar bevalt.
De Didi pagina is weer terug. Die had ik weggehaald toen de foto's bij photobucket weg waren. Nu zijn ze er weer en heb ik het een beetje aangepast. Ik denk dat ik de filmpjes er ook nog eens bij ga zetten, als ik me eens verveel.
Bovenstaand filmpje maakte ik vorige week nog, even later zou ik de ontmoeting met Jackson filmen.
Eind van de week kunnen we haar ophalen.
Iedereen heel erg bedankt voor het medeleven en de lieve woorden.
Het ging heel snel en eigenlijk hoopte ik daar op.
Gisteravond nog een heel rondje rond het dorp, voor mij met het gevoel dat het weleens de laatste keer kon zijn daarom deed ik het ook . Vanmorgen nog naar het voetbalveld voor een poep (ja hoor) en een plas, maar daarna had ze geen zin meer in de kip, dat was vreemd.
Het ging snel bergafwaarts, wat een gehijg, dat doen honden ook als ze pijn hebben heb ik begrepen. Ze zocht de koelte op en ik ben de hele dag bij haar geweest, naast haar gezeten, lieve dingen gezegd, gezegd dat het goed was en rond vijf uur viel ze in een diepe slaap, ik zag haar langzaam wegzakken.
Het is goed zoals het gegaan is, dat haar verder lijden bespaard is gebleven, maar wat mis ik haar nu al vreselijk.
We hebben haar in de koele garage gelegd en dan zal ze komende week gecremeerd worden, daarover moeten we nog contact hebben, het zijn ook rare dagen.
Didi 14-08-2009 12-04-2020
Wat een pijn en wat een verdriet weer.
UPDATE:
Morgenchtend om negen uur wordt ze opgehaald. Ze is zo mooi nog hoe ze erbij ligt, ik ben echt heel blij om hoe het ging.
