Die van mij is grotendeels over. Ik heb stekken verplant en een beetje gerommeld. Mijn spijkerbroek kan weer aan en om het af te maken vanmiddag een paar nieuwe gympen gekocht. We wandelden een stukje en Didi was helemaal door het dolle, ze vloog als een gek door de greppel waar een laagje water in stond en overmoedig als ze was sprong ze ook nog eens in de vaart aan de andere kant van het fietspad. Daar was het iets dieper dan ze verwacht had, maar dat mocht de pret verder niet drukken. Toch heeft ze haar poot schijnbaar aardig bezeerd of een spiertje verrekt want nu loopt ze een beetje mank. Ze kijkt met een blik of ik het wel zie dat ze zo zielig is en of ik wel zie dat het zo’n zeer doet. Hopelijk is het morgen over en anders doen we maar een dagje rustig aan.
Ze moet wel gauw een paar keer met vuile poten op mijn veters gaan staan, want die zijn wel erg wit.
Een prachtige dag met een schaduw, waar ik het verder niet over zal hebben.
Misschien later eens.
Wel heerlijk gewandeld en gingen ‘vroeger’ alle paastoeristen aan het eind van de tweede paasdag weer naar huis, dat is nu duidelijk niet het geval. Ze willen ook het mooie weer nog even meepakken blijkbaar. Het is nog erg druk.
Morgen eens kijken of ik zo langzamerhand eens iets in de tuin kan gaan doen, ik heb weinig pijn meer, dus dat moet vast wel lukken.
Het leek of Didi vanmiddag pas ontdekte waar Rottweilers eigenlijk bekend om staan, het gooien met hun kont om hun prooi te pletten of tegenstanders uit te schakelen een soort van wapen dus waarbij de staart nog wel eens wilde breken, vandaar dat hij geamputeerd werd. Dat is tenminste het verhaal zoals ik het me heb laten vertellen, geen idee of het waar is. Ze heeft in elk geval heerlijk lopen spelen met de hondjes van de broervan Joop, die vanmiddag even op bezoek was.
Kijk, het worden al aardige kikkertjes. Hopelijk zit er een grote schrokop in de vijver die graag van die kleine kikkertjes in wording lust, want ik vind het ook weer zonde om ze eruit te vissen. We laten het maar gebeuren. Gisteravond hadden we een familieborreltje in Salud. Ina en Martin waren er ook met hun kinderen, twee dochters van Martin en de zoon van Ina, dat gebeurt niet zo vaak en dan is het leuk elkaar even te treffen. Miriam was er ook nog even bij. Er staan hier wat foto’s. Vanmiddag een lange wandeling gemaakt. ‘t Was fris, maar als je dan eenmaal onderweg bent is het best lekker. Verder was het een dag als alle andere, ik heb geeneens eieren gekookt, wel chocolade eitjes gegeten.
Weinig nieuws onder de zon.
‘t Is frisjes en erg druk overal.
Wij hebben geen bijzondere plannen, hopelijk komt wel die gele bol de boel een beetje verwarmen en kan de Spit ook weer eens uit de kast.
Het gras is ook weer een beetje glad gelukkig. Eerst alle poep en takken en andere zooi opgeruimd en daarna kon Joop er met de grasmaaier overheen. Didi vond dat natuurlijk best eng maar echt bang was ze er toch ook weer niet van. We hebben lekker gewandeld en zowaar gezwommen, Diditenminste. Er was een Labrador waar ze graag mee wilde spelen op het strand en die ging steeds het water in, dan ga je vanzelf mee natuurlijk. Echt gezwommen heeft ze nog niet, maar ze is al verder geweest dan Simba ooit vrijwillig geweest is. Ik heb haar ooit weleens meegetrokken toen ik zelf ook in de zee aan het zwemmen was, ze zwom toen wel, maar echt leuk heeft ze het nooit gevonden, Simba vond pootje baden ver genoeg.
Het is vandaag alweer een maand geleden dat we afscheid van haar namen. Als mensen er naar vragen kan ik met droge ogen vertellen dat ze er niet meer is, niet omdat ik haar niet mis, maar omdat ik haar haar rust gun. Lieve Simba, voor altijd in mijn hart.
Vanmorgen vroeg eerst naar de dokter. Er blijkt helemaal geen rib gebroken te zijn maar mijn nier heeft waarschijnlijk een flinke duw gehad, nu ja, dat doet ook zeer. Er zat nog wat bloed in de urnine en nu wordt er voor de zekerheid, of ter controle nog een echo gemaakt, over twee weken kan ik al… Mijn tanden waren vanmorgen wèl door de helft, daar was ik al op voorbereid en de Bison lag al klaar, die stukken zitten weer aan elkaar en ik kan gelukkig voorlopig weer bijten. Didi en ik waren vanmiddag even bij de dierenarts voor de druppeltjes en een teken tangetje, ik draai ze er altijd met de hand uit maar zo’n tangetje lijkt me ook weleens handig. Eens kijken of dat bevalt. We hebben ook even gewogen, ze weegt inmiddels ongeveer 25kg.
De foto maakte ik vanmiddag toen we een rondje deden. Molly Malone maakte me nieuwschierig en ik zocht het even op. Leuk! Ik had er nog nooit van gehoord. En dat bracht me dan natuurlijk ook gelijk bij The Dubliners, mij wel bekend en erg leuke muziek, dus gelijk ook maar het liedje:
In Dublin’s fair city, where the girls are so pretty, I first set my eyes on sweet Molly Malone, As she wheeled her wheel-barrow, Through streets broad and narrow, Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
She was a fishmonger, But sure ‘twas no wonder, For so were her father and mother before, And they each wheeled their barrow, Through streets broad and narrow, Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
(chorus) She died of a fever[N 1], And no one could save her, And that was the end of sweet Molly Malone. Now her ghost wheels her barrow, Through streets broad and narrow, Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
De ezeltjes op de camping stonden lekker dicht bij het hek, dus we hebben even nader kennis gemaakt. Didi vindt alle beesten leuk en kan ze aandachtig zitten te bekijken, aan de ezel wilde ze dus ook wel even ruiken, alleen als het beest begon te blazen schrok ze zich elke keer rot en sprong ze een paar meter naar achteren. We zijn lekker uitgewaaid, wat een wind vandaag, maar gelukkig bleef het grotendeels droog.
Gisteren kwam ik deze site ergens tegen, erg leuk vind ik als groot liefhebster van thuis winkelen en ook van schoenen. Niet dat ik al iets besteld heb hoor, maar het is ook leuk om gewoon eens te kijken wat er zoal te koop is, want ik heb binnenkort nog wel een paar nodig.
De teken zijn er ook weer, Didi had vandaag haar eerste. Ik zal dus maatregels moeten nemen.
