Kluizenaar Scharendijke
En dan blijkt het natuurllijk toch weer net even iets anders dan je dacht.
Naar mijn idee stond het huisje dus veel verder naar achteren tegen de duinen aan en ik dacht nog steeds restanten te zien, ja ja mijn fantasie is groot, het is maar goed dat ik weer eens met mijn neus op de feiten wordt gedrukt.
Een reactie van een dorpsgenootje:
Ha Ria, Zag je berichtje over “de kluizenaar”. Ik kan me hem nog goed herinneren. Een aardige man, altijd in groenachtige kleren met een hoedje op en lange tijd met een hond, lopend langs het strand. Ik ben ooit een keer in zijn huisje op bezoek geweest om te vragen of hij wist wat het voor “steen” het was die we wel vaker op het strand vonden: een groene steen met glimmende donkergroene vlakken, die wel op een versteende spons leek en heel licht was. Dat was volgens hem een lavasteen.
Volgens de verhalen was hij afkomstig uit een welgestelde familie uit Wassenaar ofzo, was hij ingenieur en had hIj in Brazilië gewoond. Een zuster (?) van hem kwam hem vroeger wel eens bezoeken. Ze stapte dan uit een bootje op het strand (!?). Hij is als gevolg van een brand in zijn huisje gestorven, voor zover ik weet. Politieagent Den Haan en zijn zoon Theo bezochten hem regelmatig.
Het artikel uit Ons Eiland donderdag 8 juni 1972
Ik denk dat het wel redelijk goed te lezen is.
Met dank aan Anna voor het toezenden.
dertien reacties
Wat een boeiende man. Jammer dat hij destijds niemand had om de boel bij ‘m schoon te houden en wat voor te lezen.
Mooi verhaal en ook goed opgeschreven. Niemand tot last zijn, ocharm…
Zo akelig dat de oude man het zo vreselijk koud had in die barak.
Oh, ik las alleen het tweede deel, kreeg het eerste niet vergroot. Na nog eens proberen ging het ineens wel. Je wordt toch woest als je leest over dat vele pesten, bedreigen en bestelen door een soort van randdebielen. Wat een helden!
Ontzettend leuk om te lezen, ik zie hem nog zitten zo voor dat barakje….