Elke morgen een 'stuitje', de ene dag wat langer, de andere wat korter.
"Wanneer stop je er nu eens mee" vroeg Joop
"Nooit zeker..." zelf het antwoord gevend "als je rond bent begin je weer overnieuw."
Hij kent me als zijn broekzak.
Het vlas is inmiddels uitgebloed en staat aangesterkt weer overeind.
De muziek van CAS schalt over Schouwen.
Het is weer eens wat anders, maar twee dagen zijn zat.
We liepen even richting Brouwersdam vanmiddag, ik wilde toch nog wel iets meekrijgen van het jaarlijkse CAS festival.
Het was twee uur, vier uur zou het beginnen, er was bijna nog niemand.
Tot hier en niet verder.
Voor Didi hoefde het niet.
Die ging liever weer met de ballen spelen.
Het is inmiddels prachtig weer, genieten dus voor de festivalgangers.
Ze groeien bij de orchideeën, dus ze zoeken vochtige grond en ik weet nog steeds niet was het is.
Het zijn een beetje rommelige bloemetjes en niet groot, op de onderste zit een mier.
Iemand enig idee?
Wat was het warm hè, dat hoeft nu ook weer niet. We wandelden wel toen het bewolkt was en Didi zwom lekker in de vaart, maar het laatste stukje kwam de zon door. Ik was blij toen ik thuis was.
Vanmiddag is ook mijn haar nog geknipt, het is nu allemaal puur natuur, mijn eigen bosje vlas, Zeeuws haar.
De klaprozen bloeien volop, dus ik ging vanmiddag op zoek naar een veldje.
Bij Dreischor vond ik er eentje.
Een flinke lap lijnzaad.
Eerder was ik al langs het vlas gewandeld, dat stond weer netjes overeind.
Het was heerlijk vandaag.
We kregen ook nog bezoek uit Drente, een nicht van Joop die in de buurt in een huisje zit met haar man. Door de neven- en nichtendag zoekt de familie elkaar toch weer wat meer op. Erg gezellig.
Vanmiddag deden we een rondje, het was lekker al vielen er wel af en toe wat spetters. De boeien op het strand lagen net in de branding, dus als er een golf aankwam werden ze weer richting strand gegooid, best schrikken elke keer.
Vanmorgen ben ik begonnen met de jaarlijkse grote knipronde, elke dag wat en dan komen we vanzelf weer aan het eind. Ik begon met de elektrische knippert, maar na een half uurtje kon ik het toch niet laten om het stopcontact van het verlengsnoer af te knippen. Daarna ging ik gewoon verder met de handknipschaar en eigenlijk vind ik dat wel zo relaxed, je ziet wat je knipt, hoeft geen drie keer op een neer met die schaar en ik heb het idee dat het net zo snel gaat en met minder lawaai.
Pluk een roos, dan komt het allemaal wel goed.
Vandaar dit wilde roosje vandaag...
Waar zou Ruitje zijn? Vroeger kwam ik hem nog weleens tegen... Ruitje?....Leef je nog?
Van een ruitje als op de foto kan ik helemaal lyrisch worden, zo mooi!
Ik liep voorbij het vlas, tussen de buien door, dat lag behoorlijk plat en ik vroeg me af of het ooit nog goed zou komen. Het wapperde nog wel een beetje, was niet helemaal platgeslagen, dus ik had wel goed hoop.
Een stukje verderop kwam ik toevallig de boer tegen en ik vroeg of het nog goedkwam met het vlas.
"Jaa, dat kom hoed ô! Vlas mô minstuns drie keer plat helegen è, angders bluuftut te lught".
Waarom het te 'lught bluuft' ben ik vergeten te vragen, maar ik was natuurlijk gelijk gerustgesteld.
Misschien krijgen de stengels spieren van het steeds weer overeind krabbelen en wordt het daardoor sterker, waardoor ook het linnen weer sterker is. Volgende keer ga ik het hem vragen, of misschien weet Bart het wel.
Bart is ons trouwens ook nog een ander antwoord schuldig, over die drukke boer en wat hij aan het doen was.
Vertel eens Bart. Ik zal het er als een update onder zetten.
Nog maar eens molen 'Het Hert', de strepen in de lucht vielen mooi samen met de wieken vond ik. Deze draaide niet, maar molen 'de Lelie' een stukje verderop, draait bijna elke dag volop.
We zijn sufgewaaid en ik heb er een rood hoofd van, maar het was heerlijk wandelen met dit weer. Niet veel foto's gemaakt, we kwamen weinig leuks tegen.
Berenklauwen zijn stoere jongens met een klein hartje. Deze heeft een strikje om en balt zijn vuistje.
Ik stop ermee me zorgen te maken om dingen waar ik toch niets aan kan veranderen, dat heeft geen nut en het zorgt er enkel maar voor dat ik verzuur en zelf de lol in het leven verlies, terwijl de rest van de wereld gewoon lekker doorfeest....
Was het maar waar hè. Nee het is juist voor het overgote deel ellende, armoede, honger, ziektes, noem het allemaal maar op, we hebben het veel te goed hier.
Gisteren was ik weer in de borstenbus, twee jaar lijken in een vloek en een zucht voorbij, het leven is te kort om altijd maar bang te zijn voor noodweer. Code oranje, ik scheet in mijn broek en het stelde niets voor!
En toch ben ik boos. Op mensen die wèl zelf hun geluk in handen hebben en het op de één of andere manier toch weten te verzieken voor zichzelf en hun omgeving.
Klam en warm en niet eens een zonnetje. Niet echt mijn favoriete weer, maar goed, we zullen het ermee moeten doen. Hopelijk vallen de buien die onderweg zijn een beetje mee. De bloemen staan beschut voor wind en hagel en ik hoop dat het snel voorbij waait, ik ben er bang voor.
Er gebeurt weinig, vandaar dat ik weinig te vertellen heb, soms heb je van die periodes en in vrolijke lulverhaaltjes heb ik geen zin, ook dat wil niet altijd lukken.
Dan nog maar een 'zoek de poes' plaatje.
Zo langzamerhand leer ik toch wel wat hoor, want ik wist gelijk dat dit (vijfdelig) Kaasjeskruid was en ook het Slangenkruid kon ik gelijk thuisbrengen, vooral ook omdat ik het op dezelfde plek tegenkwam als de vorige keer.
't Was vooral nat vanmorgen, dus ik speelde een spelletje en deed eigenlijk niks verder. Je bent tenslotte met pensioen of niet. Eenmaal droog lekker de polder weer in.
Pa en moe zwaan hebben inmiddels gezinsuitbreiding gehad en lieten duidelijk merken dat ik het niet moest wagen dichterbij te komen, dat deed ik dan ook maar niet en Didi zat ook aan de liijn.
Hier staan nog wat foto's.
Geboren in het vlasdorp en ik vind het nog steeds een van de mooiste gewassen.
Mijn favoriete rondje op het ogenblik is dus langs het vlas, om elke dag te zien hoe het steeds mooier wordt.
Dichtgezaaid staat het op zijn ranke stengels waardoor bij het minste zuchtje wind de bloemetjes bewegen en dat is nu eenmaal lastig foto's maken. Maar vandaag had ik geduld en geluk, weinig wind en blauw met wolkjes.
Niets bijzonders maar ik vind het mooi en elk jaar weer de moeite waard te laten zien.
Straks de rammelende bolletjes met het zaad erin, het maaien, maar zover zijn we nog lang niet...
Didi vindt dat rondje ook wel best, veel jong spul, dus spannend en af en toe een stukje zwemmen. Fazantjes zijn favoriet om achteraan te gaan, dus op plaatsen waar ze vaak zitten moet ze even vast.
Al mijn vlasfoto's van vanmiddag waren mislukt, dat kan je wel eens hebben.
Daarom dook ik vanavond maar even de tuin in.
Iedereen kijkt toch voetbal.
En dan is het daarna fijn plaatjes kijken, of niet...
Veel orchideeën weer, zowel links...
als rechts van de vijver.
Nog even en het Purmerendje (helemaal rechts) bloeit ook weer.
En als je op de foto's klikt worden ze een stuk groter.
Ik vergat nog te vertellen dat we zondag op de haringparty waren bij Zee&Meer.
De kinderen kwamen ook nog even langs en hapten vrolijk een harinkje mee.
Levi met zijn nieuwe voortand, want ook dat heb ik nog niet verteld. Hij viel een jaar of twee geleden met zijn tanden tegen een paaltje en vanaf die tijd is het sukkelen geweest. Natuurlijk werd er wel een stuk op geplakt maar de wortel bleek ook beschadigd. Die tand is vorige week getrokken en de andere moet er ook nog uit. Hij heeft nu een plaatje en dat eet natuurlijk niet fijn, zeker met maar een tand eraan, dus dat gaat er dan uit, hij zit er nog niet mee. Als hij achttien is krijgt hij dan implantaten en eerder wordt er natuurlijk ook een betere oplossing gezocht. Er moet ook nog een beugel komen.
Ik heb hem alvast laten zien hoe dat er dan uitziet, die implantaten... dat had ik misschien beter niet kunnen doen, het ventje schrok zich een ongeluk van al die spijkers.
foto gemaakt door Ina
Het doosje van vorige week, riep toch ook nog wel wat vragen op bij Joop. Foto's met onbekende mensen. Is dit nu wel of niet de oma van moeders kant... en omdat Ina toch in de buurt was togen ze vanmorgen samen naar tante Jaantje, want ja die weet veel te vertellen, dat doet ze ook graag en ze kent de hele familie van haver tot gort. De vragen zijn beantwoord en het was erg gezellig
Het is nog maar een paar weken geleden dat ik het uit de grond zag komen en me afvroeg wat het was. Zo dicht gezaaid en zo fijn, ik kon het maar niet thuisbrengen. Dat duurde natuurlijk niet zo heel erg lang en nu geniet ik dagelijks van die hele grote lap met vlas. Prachtig! Vandaag zag ik de eerste bloemen.
Even later goot het van de regen en heb ik Joop gebeld me op te halen, nat was ik al, maar dat laatste stuk lopen was echt niet fijn geweest.
Weer iets geleerd vandaag.
Je zet op elke hoek van je land een hokje, met daarin een mannetje met een geweer. Voor dat hokje prikje wat nepduiven in de grond en dan maar wachten op de echte en hoppa... neerknallen die handel.
Gelukkig kende Joop het ook niet anders voel ik me weer zo achterlijk en niet van deze wereld.
Houtduivenjacht, ik krijg er een beetje vreemd gevoel bij als ik dat zo lees.
Joop zijn duiven zijn op 1 na allemaal weer terug vandaag, ze hadden goed gevlogen.
Veel wind en hondjeshoog gras.
Wat een woei. Vanmorgen viel het nog wel mee toen ik wat uitgebloeide stekjes plantte tussen de buurman en ons, zodat het volgend jaar een vrolijke boel wordt langs het gaas. Ik plantte ook een paaltje en repareerde wat hier en daar, een mens heeft het soms best druk.
Daarna ging ik nog even naar het tuincentrum voor wat nieuwe dingen, op zoek naar weer eens iets anders dan petunia's en geraniums en natuurlijk vond ik wat.
Inmiddels was de wind flink toegenomen, maar natuurlijk deden we een rondje en omdat we eerst naar de vlaggen keken hadden we grotendeels wind mee.
En daarna maaide ik en kookte een potje, poe poe!
telefoongesprekje:
"waar ben je?"
"thuis"....
"o.. "
Joop is al ruim een jaar bezig, met tussenpozen natuurlijk, met het in beeld brengen van de stamboom van de familie. De Kristelijntjes, Kloetjes, Princen, Berrevoetsen, noem ze allemaal maar op. Een hele klus.
Mocht je familie zijn en nog niet uitgenodigd, wat ik me van de Kloet kant kan voorstellen, meld je aan of neem contact op, het is best heel leuk. Je kunt ook onderling communiceren, namen toevoegen van bv kinderen en kleinkinderen met eventueel een foto. Misschien moet dat dan in overleg met Joop, maar dat is geen probleem lijkt mij.
Vaak ook zullen namen verkeerd gespeld zijn. Zelfs die van mij weet hij niet goed, Jannie moet nl. met een Y. Kleinigheidje natuurlijk maar wel fout.
Ons nageslacht zal ons dankbaar zijn.
Leuk hoor zo'n doosje gevuld met dingen van vroeger.
Een kaart die de zus van de moeder van Joop verstuurde naar haar, die toen in Middelburg woonde. Er staat verder niets op.
Ik kwam voorbij de molen en nam een foto zoals ik dacht dat het op de kaart stond. Tussen de bomen staat een huis, geen boerderijtje meer. De electriciteitspalen zijn al lang verdwenen en het water gelukkig ook.
Nu maar hopen dat ze de boel waar het zwak is eens goed aanpakken, want we hebben nu wel rondom Deltawerken, maar het stuk tussen de Westhoek en de Brouwersdam ligt er nog net zo bij als in 1953. Vooral tussen Renesse en Scharendijke vertrouw ik het niks, al is de boel nu wel pas opgehoogd aan de buitenkant.
Net na de middag brak de zon door, we hebben heerlijk gewandeld.
Vandaag de slootkant volgegooid met zaad uit het doosje dat ik vorige week kocht in het tuincentrum, samen met Marlies. Een beetje laat misschien maar volgens de beschrijving kan het tot en met juni. Ik hoop op een uitbundig bloeiende slootkant volgende maand en veel vlinders, want het was een vlinderdoos...
Ik doe er nog maar eentje uit het familie album, want deze is toch ook wel heel leuk en zoals Irene al zei, Joop is nog niets veranderd.
Ina belde vanmiddag al, nadat ze natuurlijk eerst spontaan gereageerd had bij de post van gisteren, ze weet hoe leuk ik dat vind. Daarna belde ze Joop om zijn emotie te horen hoe blij hij was, dat zij ook blij was met het teruggekeerde doosje...
Dat internet is zo eenvoudig nog niet, zeker als je het moeilijker maakt dan het is.
Afgelopen weekend was er weer de vraag, waarom Facebook wel of niet en waarom Twitter wel of niet en dan denk ik, waarom niet allebei. Joop krijgt de kriebels als hij het woord Twitter nog maar hoort, maar heeft wel een account sinds kort. Als me dat dan zo gevraagd word weet ik geen antwoord, maar ik heb er nog eens diep over nagedacht...
Facebook is vooral voor vrienden en bekenden, dat doe je niet zo met vreemden, tenminste zo voel ik dat. Op Twitter volg je gewoon iedereen, daar kan je honderden mensen/bedrijven/nieuwspagina´s, alles wat je maar interresseert, volgen zonder dat ze je terug volgen, dat is daar niet belangrijk nl. Het is wel leuk natuurlijk, als ze jou ook interressant vinden om wat je plaatst of doet, of gewoon om terug te volgen, maar het hoeft niet.
Dus als mensen zeggen dat het eigenlijk hetzelfde is, is dat totaal niet waar, heel erg verschillend zelfs en ik vind het allebei leuk. Verder ben ik er totaal niet druk mee, ik kijk af en toe eens, meestal ´s morgens bij de koffie, vervolgens een check voordat ik ga wandelen, als ik terugkom weer en ´s avonds na het eten een update hier. Dat gebeurt dus nu en dan vanavond nog een potje Feuten op de bank.
Ik moet er namelijk echt even voor gaan zitten, want mijn telefoon kan al die fratsen niet en eigenlijk wil ik dat ook graag zo houden. Een telefoon is namelijk om te bellen en gebeld te worden als het nodig is, meer niet.
Ed, de broer van Joop had gisteren de albums en losse oude foto's meegebracht, die al jaren bij hem liggen. Hij en Joop schelen maar elf maanden en dan zeven jaar later komen er nog twee, Ruud en Ina. Er zijn eigenlijk geen foto's waar de hele familie op staat.
Deze van ons samen kende ik ook niet, al weet ik nog wel welke jurk het was, zwart en de mouwen rood met zwart gebloemd en ik met een borrel nogal. Een jaar of achttien denk ik, Joop twintig.
Deze foto heeft ze vast zelf, maar ik had hem nog niet gezien en als er iemand naar al dat oude fotomateriaal uitkjijkt is het Ina wel.
Joop heeft ze vandaag allemaal gescanned, het was er ook weer voor, want buiten kon je toch niets beginnen, brrr....
Ik wandelde een rondje en zette daarna, na jaren, weer eens de sauna aan. Lekker warm!
Vanmiddag toen we onderweg naar Zierikzee waren, zag Marlies een paard met bloed en een veulen in de wei....
We maakten rechtsomkeert en zijn er een tijdje bij blijven staan. De geboorte hadden we niet gezien, maar de eerste stapjes wel. Prachtig om te zien allemaal.
