Honderden van zulke foto’s heb ik misschien al gemaakt, maar natuurlijk geeft geen enkele van die andere zo goed het beeld weer zoals het vandaag was. Dat vind ik tenminste. Ik reed mee met Joop naar waar de taxi’s staan en liep van daar weer terug naar huis, lekker met de wind in de rug. We kwamen langs de dierenarts en stapten even binnen om te wegen, Didi haalt nog net de 30 kilo niet. Eenmaal thuis scheen de zon zo lekker dat ik er languit in ben gaan liggen, even lekker opwarmen na al die regen van de afgelopen tijd, dat is goed voor een mens.
Lekker hoor, het strand raakt alweer aardig leeg. Nu was het natuurlijk ook niet echt strandweer, meer uitwaaiweer, maar ook daar maakten weinig mensen gebruik van.
Vanmorgen eerst één van de rozemarijn struiken verplant, weggooien kan altijd nog, misschien slaat hij aan daar waar hij nu staat, veel wortels hebben ze niet. Ook dat spitten moet ik niet teveel meer doen merk ik aan mijn rug, ik voelde het al aankomen en heb Joop de rest laten doen. We kunnen nu in elk geval vanuit de kamer in de vijver kijken. Verder heb ik nu het blad nog aan de bomen zit eerst eens een rondje met een spuitbus gedaan, zodat we weten wat er dood is.
De nootjes gaan weer vallen.
Dat doen ze al een tijdje, maar meestal zit er dan nog niets in en hebben ze nog een wit jasje i.p.v. een bruin. Vanmiddag liep Didi weer eens met iets in haar bek, ik zag niets, maar je ziet het al aan de manier waarop ze kijkt, alsof ze wil zeggen: ‘Spannend! Ik heb weer iets wat ik nog niet ken!’
Ik hield het eens even in de smiezen en ja hoor even later begon ze druk te kauwen en eenmaal tussen de kiezen was er een krak en spuwde ze de boel weer uit, om het uitgebreid te besnuffelen. Toch at ze het nootje niet op. Simba deed dat wel, die kraakte ze ook en at het nootje op.
Zodoende toog ik met een mandje de tuin in, want als er drie liggen zijn er vast meer, dacht ik zo, maar dat viel tegen. Voor mij valt er nog weinig te kraken.
Lekker wandelweertje vandaag en dat deed ik dus ook. Ik reed een stukje mee met Joop die naar Zierikzee moest en liep door de Slikweg en langs plan Tureluur terug. Onderweg wat foto’s gemaakt, die staan hier. Vanavond aten we een hapje bij Salud, dat werd weer eens tijd. Het was er nog best druk, de toeristen zijn nog niet weg hoor. Op de terugweg flitste het in de verte, er ‘hangt’ een flinke bui in het zuiden. De gordijnen gaan weer dicht, het wordt weer knus binnen.
Dat is het weer en ik ook. Ik liep al weken te dubben of ik wel met dat krantjedoor wilde en vanmiddag had ik eindelijk genoeg moed verzameld om me terug te trekken, het is niets voor mij. Dat kan ik beter van tevoren verzinnen natuurlijk, maar zo gauw ik ja gezegd had begon ik al te twijfelen en toen ik moest gaan vergaderen al helemaal. Vandaar. Punt uit! Verder deed ik wat boodschappen en breide een paar pennetjes.
Het heeft gehoosd, natuurlijk ook hier, maar tussen de buien door was het gewoon droog en de temperatuur was prima! Ik had me wel waterdicht aangekleed, zodoende was ik toen ik thuiskwam doornat van het zweet, maar we hadden wel lekker twee uurtjes flink doorgestapt. In het tunneltje onder de N57 door was een gemeenteman glas bij elkaar aan het vegen, we maakten een praatje, het is elke dag weer raak daar, hij was het meer dan zat en vroeg zich af hoe lang het nog duurde. We hoopten allebei dat het snel voorbij zou zijn… Toen we thuis kwamen was er een spoor van bloed, ik loop al een week hele dagen met een doekje achter Didi aan, maar dit was anders. Het bleek dat een kussentje van haar achterpoot beschadigd was, in glas getrapt. Arm beest, ben je loops krijg je dat er ook nog eens bij. Gelukkig kwam vanmiddag de zon er ook nog even door, zo hadden we van alles wat vandaag.
En dan moet je nog een titel verzinnen na het schrijven van je stukje. Ik zat te verzinnen en keek tegelijkertijd tv. Rene Froger zong op de begrafenis van Conny Mus‘Bloed, zweet en tranen’, ze waren vrienden. Hij deed het prachtig en ik had een titel.
Die hadden ze zeker niet meer nodig, dacht ik toen ik de parasol zag staan, want zo uit de verte zat of stond er niets onder. Eenmaal dichterbij leek het gras onder de plu iets harder gegroeid dan ernaast, dat bleek alleen geen gras maar andijvie te zijn. Vijftig cent per krop en de opbrengst was voor Pakistan, dat mocht je dan in het lege Beceldoosje doen. Zoiets gaat me toch echt te ver. Zet het in je oprit, zodat je in elk geval kunt zien wie het doet, maar hier is in geen velden of wegen een huis of boerderij te bekennen, de volgende langskomer kan het zo in zijn zak steken. Ik vind dit meer anoniem bedelen eigenlijk.
Zondag is Conny Stuartoverleden, ze werd 96 jaar. Ze was ongeveer van dezelfde leeftijd als mijn moeder, die een groot fan van haar was en ook ik kan haar zeker waarderen, met haar prachtige rollende rrrr.
Heerlijk om te wandelen, maar ook het strand zat nog behoorlijk vol en daar snap ik dan weer niets van, want ik werd compleet gezandstraald toen ik er langs liep. De rest van de middag nog een stukje gebreid, het tweede pand is al opgezet.
“Hoeperdepoep”, zei Joop toen hij binnenkwam, ik weet ook niet waarom. “Hoe het verder gaat weet ik niet meer” ging hij verder. Nou dat wilde ik toen wel even zingen natuurlijk:
*Hoeperdepoep zat op de stoep, kom laten we vrolijk wezen Hoeperdepoep zat op de stoep, kom laten we vrolijk zijn. Laat ohons, laat ohons, vreugde maaaaaken, vreugde maaaaaaken, Laat ohons, laat ohons, vreugde maken met muziek!*
Vanavond even uitgewaaid op het strand, het was er rustig dus Didi kon lekker even rennen en natuurlijk waren er ook nog wel een paar speelkameraadjes. De loopsheid wordt gelukkig al wat minder. Vanmiddag een hele tijd zitten breien, het wordt al een hele lap en het gaat lekker, komt wel goed met die trui, mocht iemand daaraan twijfelen. Iris en Pascal met de kids waren nog een nachtje op doorreis in de caravan, dat was even gezellig nog gisteravond. Ze lagen lekker droog in elk geval, terwijl de regen op het dak kletterde, wat een water is er gevallen!
Natuurlijk weet ik wel dat ik niet meer hoef te netwerken, maar af en toe is het leuk om te zien hoe dingen zich ontwikkelen en dat ik daar dan op mijn manier ook een steentje aan kan bijdragen… op Twitter. Er is al veel over gezegd en gezeurd, maar ik zie best de goede kant er van. Neem de Surf Inn, daar krijgen ze ook de smaak te pakken en zeker met hun publiek een goede zaak. Wat ik niet snap is dat iemand je totaal kan negeren, je kent hem, gaat hem volgen, zegt af en toe eens wat, maakt eens een compliment en krijgt geen enkele reactie…. met andere woorden, ‘jij bent voor mij niet interessant genoeg’. Zo iemand heeft dan ‘air in zun neuze’, zeggen wij. Rot op, weg ermee! Zo dat lucht op.
De pruimen hangen hoog, het wordt bijna een sport om ze te plukken.
Zo was mijn dag wel vandaag. We waren al vroeg uit de veren en ik heb eigenlijk geen moment gezeten, behalve als het moest, op de maaimachine bv en in de auto. De strijkplank werd zelfs uit de kast gehaald en vanmiddag zei Joop zelfs: “loop je nu alweer met die strijkplank te sjouwen”, kan je nagaan. Het gaatjedat Didi als pup in het gordijn kauwde is gerepareerd, niet dat het zo netjes is, maar het is in elk geval dicht en ‘s avonds zie je er niets van.
Geen gebrek aan afwisseling voor mij deze dagen. Koffie met logjes, tuinieren, koffie met surfen, wandelen, thee met een spelletje, streepje breien, nog meer tuinieren, beetje huishouden, nog een streepje breien, ik verveel me geen moment. Soms komt daar dan ook nog de zorg voor de duiven tussendoor, als Joop er niet is, zoals vandaag.
Druk druk dus, maar om nu te zeggen dat ik veel beleef, nee. Eigenlijk beleef ik nooit veel, hoe hou ik het in hemelsnaam vol elke dag weer dat gelog. Gelukkig heb ik meestal wel een fotootje dat de moeite waard is, tenminste dat vind ik dan en zodoende is het alweer gelukt vandaag.
Nu nog even het bed aankleden en dan daarna nog even….
Deze viel eruit vanmorgen toen ik voorzichtig even aan de boom schudde en na de foto heb ik hem gelijk opgepeuzeld natuurlijk. Heerlijk! De rest ziet er nog erg groen uit, maar met een beetje zon, die vanmiddag gelukkig zijn best deed, kan het best hard gaan.
Na een zonnige wandeling, ging ik even terug naar de wol- en breiboetiekvoor wol. Ik had inmiddels een modelletje uitgezocht, niks al te basic effen, maar een leuke streep, dat breit makkelijk. Elke dag een streep of twee, drie, vier…
De wolboerderij ondergaat een grondige verbouwing, maar blijft gewoon bestaan. Ans verloor afgelopen najaar haar man en krijgt nu de kinderen de boerderij voortzetten haar eigen appartement daar, een mooie oplossing. Didi zat in de auto en het hondje dat daar liep begon te blaffen. Ik vroeg of dat het hondje was dat altijd bij haar man was, ik kwam ze nogal eens tegen samen in de auto. Het bleek niet hetzelfde hondje te zijn, die was namelijk een dag na de begrafenis overreden… Dat vind ik dan weer zo apart, dat kan toch geen toeval zijn…
Elk jaar rond deze tijd heb ik er wel een keertje last van, zeker als het van dat herfstachtige weer is, dan krijg ik de breikriebels. Meestal gaat dat dan wel weer over als ik bedenk dat ik misschien weer pijnlijke schouders krijg, maar nu overheerst de gedachte aan mijn heerlijke oude zwarte trui, die ik vorige winter tot in den treure gedragen heb en die nu lelijk wordt. Ik heb gewoon zin om een mooie nieuwe alledaagse basic trui te breien, zo eentje die je nooit kan kopen, omdat er allerlei modefrutsels aan toegevoegd zijn. Vanmiddag ging ik even langs bij Ans van de Wol-en Breiboetiek in Kerkwerve, ze stond net op het punt om weg te gaan, want dinsdags is ze gesloten. Jammer, maar ik heb alvast wel watbreiboeken meegenomen, bij Phildar kan je ze on line doorbladeren. Natuurlijk zijn die modellen ook modegericht, maar dat doorbladeren zie ik meer als een warming up ;) Komende week ga ik zeker langs voor wol, elke dag een uurtje… of twee, dan wordt het vanzelf weer een trui.
De Hibiscus begint nu pas te bloeien, erg laat dit jaar.
De jongelui van de camping lijken er weinig last van te hebben, maar ik had wel mijn regenkleren aan hoor. ‘t was een natte boel vandaag, al viel het achteraf toen ik wandelde wel mee. De rest van de dag heb ik voornamelijk doorgebracht met de Hyves spelletjes. Ik ben er suf van. Nu is het wachten op Joop die een rondje met de taxi doet, voordat we kunnen eten. Ik doe alvast maar een wijntje.
Kleuter af en vanaf vandaag een tiener.
‘t Gaat hard!
Toen ik vroeg wat ze graag wilde hebben, zei ze, “Geld oma, dan kan ik wat groots kopen, in plaats van al die kleine dingetjes die ik anders krijg”. Een verstandig kind.
We gaan er niet heen. Joop had al ritten te staan en nu ik zie wat voor weer het is vind ik dat ook helemaal niet erg. Geen weer voor de Spit en je gaat nu ook niet voor je plezier 3,5 uur op de weg zitten. We hebben elkaar pas twee weken gezien, het is goed zo.
Miriam en Mark zijn zo rond deze tijd ook alweer 10 jaar bij elkaar, ook wel eens een vermelding waard vind ik.
Vorig jaar om deze tijd hadden we nog niet eens plannen, dat kwam pas half augustus Vandaag dus jarig, loops, lekker gezwommen en gespeeld, wat zijn we blij met onze stoere Rottweiler met staart.
Soms heb je van die dagen dat het lijkt of je niets doet, maar ongemerkt doe je dus best een hoop.
Zo’n dag had ik vandaag.
Lekker lopen klussen in en om het huis.
De lavendelstruikjes die er eigenlijk niet uit zien, maar toch ook weer zonde om weg te doen flink ingekort en de uitgebloeide bloemetjes bewaard om in zakjes te doen. Ik heb al eens gehoord dat je ze eigenlijk moet knippen als ze nog niet helemaal open zijn, maar dat is natuurlijk zonde. Deze ruiken ook nog heel erg naar lavendel hoor. Op de wc hangt inmiddels een bos.
klik
Het tasje kreeg ik voor mijn verjaardag van Yara, ik vroeg me al af wat ik ermee moest, maar zo zie je, soms komen ook oplossingen vanzelf.
‘t Blijven erg interessante beestjes en vooral als ze op de grond lopen kan ze er uitgebreid naar liggen kijken, verder doet ze er niets naar. Komende zaterdag wordt ze alweer een jaar en vandaag werd ze eindelijk loops, ik dacht het vorige week al, maar toen zag ik later weer niets, vandaag weer wel, dus over drie maanden kan ze onder het mes. Weg met die rommel. Links op de foto één van de nieuwe tuinlampjes, gewone simpele dingen dus.
Joop moest al vroeg op vanmorgen voor een taxirit en daarna kon ik ook niet meer slapen. Na wat heen en weer gerol ben ik er ook maar uit gegaan om voor de duiven te zorgen wat met zo’n lekker ochtendzonnetje helemaal niet verkeerd is. Er moeten dan vier hokken omstebeurt vliegen en na het vliegen krijgen ze pas te eten, dat is een heel heen en weer gedreutel en dan maak ik ze nog niet eens schoon. De bijen waren leuk, maar duiven houden is nogal wat intensiever en eigenlijk veel leuker, ook al levert het op af en toe een bloemetje na niets op. De grote prijzen laten nog even op zich wachten. Daarna kon ik bij de kapper terecht voor een grote beurt, dat was hard nodig. De komende zes weken kan ik er in elk geval weer gekleurd en geknipt en wel tegen. Didi en ik wandelden een rondje door de polder en nu heeft ze het geloof ik ook verbruid bij het kleine hondje van een stukje verderop, Simba kon daar ook niet goed mee overweg. Gemene honden die Rottweilers, zag je het vrouwtje denken. Opeens vond ik het ook eng om Didi buiten te laten zitten voor de supermarkt, ik liep in de winkel en dacht aan de diefstal van een hond gisteren ergens, stel je voor, je komt buiten en ze is verdwenen, je weet maar nooit met al die rare vakantiegasten. Gauw de boontjes afgewogen en weer naar buiten, waar ze lekker in de schaduw was gaan zitten. Na de thee voorzichtig wat in de tuin begonnen, daar moet nodig ook weer wat geknipt en opgeruimd, veel geknipt eigenlijk en Joop wil ineens vanuit zijn stoel in de vijver kunnen kijken. Dat betekent dat de grote rozemarijn struiken weg moeten en ik heb nog geen idee wat ik er eens voor in de plaats zal zetten, iets laags… maar wat.
Ik las vorige week in de krant dat ze vandaag bij Goemanszorg vlas zouden trekken op de manier zoals ze dat vroeger deden, dat leek me weleens leuk om te zien en dat was het ook. Dreischoris tenslotte niet voor niets het vlasdorp. Twee broertjes van tachtig en negentig en de oude van der Linde (man met pet) waar ik nog even een praatje mee maakte, want natuurlijk kennen ze allemaal mijn vader nog. Kijk hiervoor alle vlasfoto’s die ik de afgelopen tijd maakte, met nog een paar ouwetjes. Er komen er vast nog wel een paar bij, want binnenkort is het ook weer Vlasdag.
“Zo Ria, dus jij kan Dreischor ook nog vinden.” zei hij. Ik kon hem zo gauw niet thuisbrengen, maar toen hij vertelde dat hij nog met mijn zus had gespeeld, wist ik het wel, want Janny is haar eerste grote liefde natuurlijk ook nog lang niet vergeten.
Update: Even voor het vergelijk, zo gaat het tegenwoordig:
Heetgebakerd lijkt iedereen. In het verkeer, in de winkel, Joop in gevecht met zijn printer, de buurmeisjes die eigenlijk ook geen buurmeisjes zijn, overal hoor ik gegil en gemopper. Het wordt tijd dat iedereen weer gewoon naar zijn eigen huis gaat, als ze dat tenminste hebben en als ze het niet hebben ophouden anderen lastig te vallen. Ik ben het in elk geval alweer spuugzat en het lijkt in dat weggetje wel rustig, maar dat is het niet hoor, in elk geval niet zo rustig als anders. Die ene boom is er ook al helemaal van uit zijn doen. Het is ook bijna nieuwe maan zag ik. Deze week kunnen we weer veel vallende sterren zien, de vooruitzichten zijn goed! Ik ga er eind van de week tenminste eens even voor zitten, niet gewenst is altijd mis.
Een tijdje geleden plaatste ik dit stukje naar aanleiding van het mailtje van Tineke Geelhoed, vanmiddag ging ik eens even terug voor de beloofde foto’s hoe het nu is. Het straatje is niet moeilijk te herkennen, al jaren hetzelfde. de mooie meidoorns die er ook vele jaren hebben gestaan zijn nu weg, verder lijkt de tijd stil te hebben gestaan, op de auto’s na dan.
Bij deze is het verschil wel heel duidelijk, ik heb vooral op het putdeksel gelet. Het oude Gemeentehuis in de verte en een puntje van de toren is nog net te zien.
Toen ik daar zo liep om de foto’s te maken, liepen er ook wat mannen in de straat rond een bootje, de deur van het huis van Tineke stond open en ik vroeg of hij daar woonde, dat was zo…. nou toen was ‘t niet moeilijk meer natuurlijk…. “mag ik even binnen kijken”, vroeg ik. Het bleek dat er juist aan dat huis erg weinig gedaan was, alles was nog zoals vroeger. Ik heb daar toch wel met vochtige ogen een rondje gedaan. De keuken met de kap boven heb kookstel, het aanrecht, raampje ernaast en klein!!! Het klompekotje en boven de drie kamertjes, ik keek mijn ogen uit. De kast in de kamer, de kamer zelf, alles nog precies zo.
En dan het stoepje. Ook dat is er nog, Tineke had het er in haar eerste mail al over en ook voor mij is het overgetelijk. Uren hebben we er op doorgebracht, altijd heerlijk in de zon. Mijn moeder, mijn schooltas en het stoepje En natuurlijk hebben zelfs onze kinderener nog op gezeten.
De boel is behoorlijk opgefrist vandaag, er is een hoop water gevallen.
Natuurlijk had ik juist gisteren de vijver weer wat bijgevuld. Nee hij is niet lek, maar het is een behoorlijke oppervlakte en water verdampt nu eenmaal, zeker met warm weer. ‘s Zomers vul ik zodoende af en toe wat bij.
Op wat boodschappen na niet veel gedaan vandaag. Ik was even in Renesse voor vis en zag daar olifanten lopen, het circus is weer in het land. Superdruk overal ook, want als het geen strandweer is gaat iedereen een rondje rijden.
Onze camping is weer stil en verlaten, de kinderen zijn weer naar huis.
Vandaag kreeg ik alweer een mailtje van een oude dorpsgenoot, leuk!
We waren vanavond gezellig even uit eten en drinken met z’n allen.
Levi en ik namen een pan mossels voor onze rekening, de anderen hielden het bij spare-ribs, we hebben heerlijk gegeten.
Daarna deden de we nog ergens anders even een afzakkertje.
Vroeg naar bed lukt ook niet meer.
Tiet voor nog een afzakkertje.
De tuinverlichting brandt!!
Nog maar een fotootje van gisteren, vandaag heb ik er niet gemaakt.
Wat worden ze al groot hè. Nog een weekje en we hebben een tiener.
Onder de foto staat een linkje naar het album, dat is ook nieuw, er staan alleen nog maar de foto’s van gisteren in.
Ik vind het moeilijk de kinderen een beetje leuk in beeld te krijgen, maar goed oefening baart kunst zullen we maar denken en waar laat je nou toch zo gauw zo’n doosje als oma zegt dat je naar boven moet wijzen.
De panneNkoeken waren goed gelukt en smaakten prima.
De kinderen vermaken zich vaak met Didi. Vandaag hadden ze waterballonnetjes, heel leuk natuurlijk, want zo heb je iets en zo is er niets meer op een gekleurd flubbertje na en Didi vindt alles prachtig. Vanmiddag waren ze naar de Kermis in Zierikzee en ik deed een rondje. Ik had beloofd vandaag pannenkoeken te bakken, want die van oma zijn natuurlijk het allerlekkerst, alles stond ook al klaar, toen de bel ging……
“Hallo” riep ik in de hoorn
“Hoi Petra hier”, klonk het aan de andere kant.
“Petra?” mijn geheugen draaide op volle toeren, wie zou het zijn, ik ken niet zoveel Petra’s…
Het bleek mijn nichtje, dochter van mijn zus, samen met man en kind.
Leuk!
Als het contact met je zus een aantal jaar niet goed is, raak je de rest van de familie ook kwijt, zo gaat dat, al was Petra hier een paar jaar geleden nog wel toen wij een feestje hadden. Janny heeft vier kinderen, mijn enige neefjes en nichtjes. Natuurlijk heb ik ze wel groot zien worden, maar het is jammer als het dan ineens stopt en hun kinderen heb ik zodoende nooit gezien.
Ze hadden vakantie en waren in de buurt. We hebben gezellig een tijdje zitten kletsen en hun zoontje vermaakte zich weer met Yara en Levi. Maar ja, het werd later en later en er werden broodjes met hotdogs gemaakt in de caravan, zodoende zijn de pannenkoeken verzet naar morgen.
Het is natuurlijk heel normaal en als je dagelijks uren in de file staat zie je er genoeg, maar dat doe ik dus niet en zo rond deze tijd met al die vakantie drukte, kijk ik toch weleens mijn ogen uit. Ik lees ze ook allemaal en deze kwam ik dus vanmorgen tegen. Prachtig toch! Dit stond er ook op en dit. Dit is de site, gewoon shirtjes :) En dit is de andere.
Even verderop kwam ik een vader tegen met een jongetje op zijn nek. “Hoe heet jij?” vroeg het jongetje “Ria” was mijn antwoord “en jij?” “En hoe nog meer?” ging het jongetje verder. Ik gaf antwoord, maar de vader vond wel dat het nu ook het jongetje zijn beurt was om te antwoorden. Hij kon er even niet opkomen en noemde toen de achternaam van mama, dat was niet goed vond papa. “We zijn aan het oefenen”, vertelde hij. “U merkt wel, het zit nog niet erg diep”. (U?)
Hard in de tuin gewerkt vanmorgen. Er is alweer een hoop uitgebloeid dat opgeruimd kan worden. De grond is niet al te droog, dat trekt makkelijk uit. Daarna deden we een rondje met een mooie buienlucht in de verte, gelukkig waaide hij de andere kant uit. We kwamen een Twitteraar tegen, hij deed een rondje op de fiets samen met zijn vrouw, altijd leuk als je elkaar dan zo in het voorbijgaan herkent, we hebben even een praatje gemaakt. Vanmiddag zijn de kleinkinderen weer gearriveerd voor een weekje in de caravan, deze keer met hun papa. Hopelijk zien we dus de komende dagen niet al teveel van zulke luchten als op de foto, al was het hier wel de hele dag droog gelukkig.
Vandaag deed ik de bank in de was. Toen ik er gisteren even op ging liggen vond ik dat hij stonk, een goede reden om hem vandaag eens even uit te kleden en in de wasmachine te stoppen. Zo’n handige bank krijg ik nooit meer, ben hem ook nog lang niet zat, dus hij mag nog even blijven, schoon en wel.
Mijn ‘stikje stelt niet zoveel voor en het is ook nog behoorlijk ingekort, misschien moet ik het toch maar gewoon aan anderen overlaten die dat beter kunnen.
Joop en ik deden een borreltje bij het kacheltje, hadden een paar zoete herinneringen en bespraken wat zaken die je eigenlijk alleen bij het kacheltje bespreekt, daar zijn zoete zwoele zomeravonden voor.
De olijven van de foto zijn ook zoet, ik had ze nog nooit geproefd, de eerste hap is ook even wennen, maar daarna smaken ze naar meer.
