In het trapgat hangen een paar van de kleine begintekeningetjes, de bovenste was de eerste die ik bewaarde en dat zal rond 2002 zijn geweest. Ook de tijd dat ik begon met bloggen, we zaten thuis en moesten onze draai weer zien te vinden.
Deze hangt er ook bij, daar had ik nog geen foto van. Deze gaat over de ramp, niet eens sombere kleuren maar wel een traan en een hand van iemand die verdinkt denk ik. Het lijstje is 14x18cm erg klein dus. Getekend op 4-2-2003 vlak na de 50jarige herdenking.
Morgen is het weer zover, geen 'normale' herdenking maar eentje die online te volgen is.
Er zal wel iets moeten gebeuren anders houden we het niet lang meer droog.
Een groep verontruste inwoners van Schouwen-Duiveland heeft zich verenigd in de Stichting BewuSD. De initiatiefgroep is een petitie gestart om de gemeente Schouwen-Duiveland aan te sporen de ‘klimaatnoodtoestand’ uit te roepen en heeft verschillende plaatsnaamborden (tijdelijk) voorzien van een bordje met de tekst ‘Verdronken Dorp/Stad in 2100?’ ‘We realiseren ons terdege dat zoiets gevoelig ligt’, aldus René Bosma van de initiatiefgroep. ‘Maar we hebben het juist zo bedacht om duidelijk te maken hoe belangrijk het is dat we met elkaar heel goed moeten nadenken hoe we die klimaatverandering en zeespiegelrijzing het beste kunnen aanpakken. Juist hier weten we wat de gevolgen kunnen zijn.’
Natuurlijk is het leuk voor Joop die foto's weer eens tevoorschijn te halen al was het natuurlijk af en toe best zwaar. Ze rouleren nu op zijn beeldscherm en dan zie ik hem ergens op een heuvel zitten en dan zeg ik, 'nou jij zit daar lekker in de zon', maar dan blijkt dat hij behoorlijk uitgeput was, want hij had net zus of zo gedaan.
Ik hoor ook dingen die bij mij helemaal weg waren, maar als ik dan even wat dieper graaf komt het toch wel weer boven, ik was er tenslotte niet bij en moest het maar doen met wat hij vertelde en dat was nooit zo heel veel hoor. Net zoals nu, als ik de foto's plaats vraag ik waar het precies was en waarvoor. Het liefst zou ik willen dat hij zelf een verhaaltje erbij typt, maar dat krijg ik niet voor elkaar. Typen gaat niet vlug genoeg en hij slaat vaak mis, maar wat geeft dat als je de hele dag de tijd hebt... nu ja, we zijn bij Nepal aangekomen.
In 2002 gooide een beroerte roet in het eten, geen vakantie dat jaar al liep het al met al heel goed af.
Ik weet dat Photobucket hier niet erg geliefd is en het voor de zoveelste keer weer eens fout ging gisteren, maar dat was nu wel mijn eigen schuld. Nieuw mapje aangemaakt en dat moet je dan even openbaar zetten, dat was ik vergeten. Zelf kon ik ze natuurlijk wel zien. Gelukkig heb ik een oplettende echtgenoot die eens even kwam kijken of er nog leuke reacties waren.
In 2001 volgde Joop de cursus vreemde voettocht leider. We zijn er nog lang niet hoor, maar wel leuk om ze eens uit die mapjes te halen waar nooit iemand in kijkt en ook later nooit meer iemand in zal kijken. Inmiddels zal het nu wel duidelijk zijn waarom ik er niet bij was.
Nog een kleine toevoeging van Joop wat die cursus inhield:
Een heel jaar elke 14 dagen naar Soest en cursussen op allerlei gebied zoals omgaan met cursisten, EHBO, Technische zaken, weer, conditie ect. en aan het eind in een afsluitende bergtocht in de Alpen in N Italie een afstudeertocht en diverse opdrachten. Op de laatste dag ging het mis omdat toen 1 van mijn medecursisten in een ravijn is gevallen. Een heel verhaal maar hij heeft het overleefd. Met deze opleiding was ik gerechtigd om groepen op tochten als gids te begeleiden overal ter wereld. Helaas heeft een beroerte bij mij toen roet in het eten gegooid. Ik had een tocht voorbereid in een beergebied in Canada. Ik het alter in Nepal nog wel als gids gewerkt.
Wat de brillen van gisteren betreft ben ik er zelf nu ook nog niet uit hoor, misschien stel ik het ook nog wel even uit, of eerst nog eens ergens anders kijken, het was voor mij wel de blauwe. De winkeljuffrouw hielp ook niet erg mee, helemaal niet eigenlijk. Het ging toch allemaal net wat anders i.v.m. Corona en een meting met een mondkapje lijkt me ook niet echt prettig. Ik denk er nog even over na.
Weer een kleintje klaar A3, het potlood is eigenlijk te grof voor het papier, vanavond de Faber Castell eens proberen, die was bij Mir maar nu weer hier.
Update:
De foto's staan nu openbaar zodat jullie ze kunnen zien. Fijn dat ik even gewaarschuwd werd.
Heel de dag regen! Niet dat je zegt ik doe even een rondje, ook niet met regenpak in die vieze miezer.
Om twaalf uur had ik een afspraak bij Pearl vanwege mijn kapotte bril toen ik viel pas geleden, weet je nog, mijn tand was er toen ook uit. Nu wil het geval dat ik voor de bril wel verzekerd ben maar voor het gebit niet. Nu ja de tand zit nog steeds vast, ik wacht maar tot hij er weer uitvalt.
Een oogmeting vond ik niet nodig omdat de bril pas een jaar oud is, maar daar was de winkelmevrouw het niet mee eens, nu moet ik eerst weer voor een meting komende dinsdag voordat ze de bril kunnen maken.
Ik heb wel vast een montuur uitgezocht, twee zelfs, maar mijn keus ligt inmiddels vast, denk ik. Wat denken jullie? Geel of blauw? Ze staan nog een beetje scheef maar dat komt nog goed, met mijn kwijlgootjes niet meer.
We deden en passant (ampersant zeggen we hier) nog een paar boodschappen en dat was het dan voor vandaag.
Zoals ik laatst al vertelde reisde Joop in 2000 af naar de binnenlanden van Papoa Nieuw Guinea. Een door hemzelf uitgestippelde route met alleen een gids en een drager. Routes zijn/waren er natuurlijk niet, maar hij bekeek waar het eventueel mogelijk was van dorp naar dorp te gaan. Drie weken, waarin we weinig contact zouden kunnen hebben.
Mocht de slideshow stoppen dan kan je ze hier los bekijken, het zijn 118 foto's zonder beschrijving, mocht je iets willen vragen dan kan dat altijd natuurlijk. Leuk zelfs.
We hielden er samen met nog wat andere dingen ook een paar peniskokers aan over. Die dunne is een toeristisch ding, de andere is echt gedragen. Flinke jongens die Papoea's. Ze hangen al jaren in de de kamer, ik vind ze wel decoratief.
De reis was extra spannend omdat Silvia op het punt van bevallen stond van onze kleindochter. Op het moment dat Joop landde werd ze geboren.
Het miezerde buiten en het miezerde in mij vandaag.
Het is vreselijk wat er allemaal gebeurt en ik ben er de hele dag toch van uit mijn doen. Ook al merken we er ogenschijnlijk niets van, toch krijgen ook wij het allemaal op ons dak.
Joop reed op de fiets naar de Lidl en ik met de auto naar de Plus vanmiddag, we kunnen er weer even tegen. Soms gaat het als een speer, maar soms zit het ook tegen, als steeds maar dezelfde mevrouw voor je voeten loopt. Dat je denkt dat je haar kwijt bent en ze om de bocht gewoon weer voor je staat, dat had ik vanmiddag. Ik kocht als troost een lekkere zak dropjes voor onderweg.
Mijn middagrondje was wat laat, eigenlijk geen zin maar toch gegaan en het was lekker in de polder. Stil. Het begon al te schemeren. Gelukkig was ik voor donker weer thuis.
De post bracht ook nog iets positiefs, negatief eigenlijk, maar best goed dus.
Het papier wat ik anders gebruik is mooier en steviger, maar ik had nog een oud blok te liggen met wat vellen erin en die ben ik nu aan het opmaken met stompjes potlood die te lang zijn om al in het restkistje te doen. Het papier doe ik door de helft, het is dus restverwerking wat ik doe. Net zo zoet als anders en het mot toch op, weggoien doe ik niets en anders blijft het maar liggen.
Vanmorgen deed ik samen met Mir een nieuwe bestelling, zij is ook weer aan het schilderen en zo zijn we samen sneller boven de verplichte verzendkosten.
Corona doet soms ook best goede dingen, zo is zij wegens de gedwongen sluiting van haar zaak weer begonnen en heeft een voor haar speciaal plekje in de duinen nageschilderd. Ze kwam 'eventjes' op de fiets, goed bezig dus!
Laatst vond ik een boekje, ik denk uit de eerste klas. Ik vind vooral dat hoedje van dat huisje met die stoompijp erg leuk en haar bomen zagen er ook nog heel anders uit.
Ik wilde het eigenlijk aan haar geven vanmorgen maar dat vergat ik...
De uilen zitten er nog steeds. Ik maak nooit foto's meer van ze, er zijn genoeg anderen die dat veel beter kunnen dan ik met hun grote toeters, maar vanmorgen zat er eentje zo lekker in de ochtendzon dat ik het niet kon laten. Bij het aanklikken zie je zijn mooie oranje ogen. Na die eerste dag zitten ze eigenlijk nooit meer zo leuk naast elkaar, daar heb ìk tenminste foto's van.
Na mijn ochtendrondje en de koffie stapte Joop op de fiets en kreeg ik het op mijn heupen. Zulke dingen kun je niet dwingen, als het er niet is is het er niet, maar als het er is dan moet je het wel pakken natuurlijk. Dus het huis is grotendeels weer stofvrij en hygienisch schoon zal ik het maar noemen.
Nu nog even wachten tot het schoneramenvirus zich aandient want dat is ook wel heel erg nodig. Maar goed, ik voel nog niks.
Eind van de middag nadat iedereen zijn rondje gedaan had deed ik ook nog een fijn rondje door de stille polder, geen zon meer maar ozo lekker.
Vanmorgen viel ik bijna om toen ik mijn schoenen pakte, ik was een beetje dizzy en ik denk dat het door de bril komt waar ik nu mee loop omdat de goede stuk is. Volgende week maar een nieuw montuur uitzoeken. Opmeten hoeft niet want ik heb hem pas een jaar.
Vroeger (een paar jaar geleden) vond ik het altijd leuk als ik aan een nieuwe toe was, maar dat wordt ook steeds minder, ook omdat ik gewoon geen leuke monturen zie, Die grote vind ik afschuwelijk, voor mij tenminste, felle kleuren hoef ik ook niet, dat wordt weer wat en ook vervolgd.
Vanmiddag heb ik bijna 20km gefietst. Er waren een paar boodschappen nodig en onderweg bedacht ik er nog iets bij, ik ben er moe van.
Verder lekker aan het kleuren, het huishouden laat ik maar voor wat het is, dat komt wel weer een keer.
De foto komt van het brillenmuseum vandaan, daar liep ikjaren geleden eens een middagje rond, ze dachten dat ik van de krant was ofzo en ik maar foto's maken, die allemaal mislukt waren omdat het er veel te donker was.
Er is nog wel een facebookpagina maar het museum zelf bestaat niet meer.
Op de foto zijn ze al op de terugweg en wordt de kaart gelezen. Met deze foto wordt hij 's morgens wakker, hij hangt aan de muur, het is ook nog de enige die hij ervan kan vinden. Ze moeten ergens zijn maar we weten niet waar. Eerder naar huis gekomen omdat Joop nierstenen kreeg.
De volgende serie kan wel even duren, dat zijn er veel, want in 2000 ging de reis naar Papoea NieuwGuinea.
Heerlijk geslapen afgelopen nacht. Je stapt dan toch heel anders je bed uit.
Alleen maar gekleurd en gewandeld, dat is allebei goed voor een mens.
De tekening is de helft van de andere die ik altijd maak, lekker simpel en daarom ook veel sneller klaar (A3).
Lekker kleurrijk dat oogt vrolijker dan de saaie kleurtjes van gisteren. Al vind ik dat zelf ook wel erg mooi, het is duidelijk dat niet iedereen het daarmee eens was en een beetje vreemd is hij ook wel, net als ik
Zoals deze twee kijk ik ook een beetje de wereld in vandaag.
Er was storm afgelopen nacht, veel storm die over ons veluxraam scheerde. Meestal schuilen we achter de dijk of de buren, maar nu dus even niet en ik kon er niet van slapen. Schouders speelden ook op en tegen de ochtend lag ik nog wakker. Dat wordt niet laat vanavond.
Wel twee rondjes gewandeld in de wind, daar knap je dan wel een beetje van op. Tekening afgemaakt. Ik vind hem zelf wel grappig, ik werd er wel vrolijk van toen ik ermee bezig was. .
Ook de fooserie van de Mont Blanc van Joop bijgewerkt, die was lang niet compleet, dus mocht je nog een keer willen kijken hij staat hier.
Waar zullen we het eens over hebben, want het is nogal wat allemaal hè.
Nieuwe Corona maatregels met o.a. de nachtklok. Niet dat wij daar ook maar iets van zullen merken maar toch, best ingrijpend en het is al zo stil 's avonds en 's morgens.
Een nieuwe Amerikaanse president, waar wij allemaal of toch de meesten van ons erg blij mee zijn. Wij hebben net naar zijn inwijding zitten kijken, erg luguber met al die mondkapjes. Tot er opeens geknuffeld werd, ik ben daar helemaal niet zo op tegen hoor, maar toch vraag je je dan af of dat zomaar kan.. ik vroeg het aan Joop, want die weet alles. Iedereen is getest natuurlijk, zei hij. Dat zal het zijn natuurlijk, maar waarom dan die flauwkul van die mondkapjes?
Verder is de poot van mijn bril afgebroken tijdens ons dagelijkse knuffelminuutje, langer houden we het niet meer vol, maar mijn bril is wel kapot nu.
Gelukkig heb ik nog veel reservebrillen en dan pak ik altijd weer naar dat oude brilletje waar ik alles nog prima mee zie zeker sinds 2003 want daar heb ik hem al op bij het voeren van Levi
Die klokken van de bovenste foto hebben natuurlijk niets met de avondklok te maken maar meer met de watersnoodramp.
Schenking van 16 klokken door een Wageningse toneelgroep. bron Zeeuws archief.
En nu maar wachten op al die avondklokbabies zo rond eind oktober, begin november.
In 1998 ging Joop voor het eerst naar Nepal om een trektocht naar de Dhaulagiri te maken.
Hij deed dat alleen, vergezeld van 1 kok, 1 hulpkok, 1 gids, 1 hulpgids en 7 dragers, zo was hij toch niet alleen.
Ik heb vandaag alle foto's gescant met het appje van gisteren en tussendoor ook nog gekleurd en andere dingen gedaan voor de afwisseling.
De tocht duurde drie weken. Joop gaat nu zelf de beschrijvingen er nog bij zetten.
Ik hoop dat iedereen nu begrijpt dat ik niet geschikt ben voor zo'n zware tocht. Misschien wel geschikt, maar ik heb geen zin om op een gletsjer te slapen en onder de bloedzuigers te zitten, dan ga ik maar lopen zeuren dat ik naar huis wil en Joop heeft meestal wel genoten, al was het best zwaar af en toe, mooi en onvergetelijk was het zeker.
Op de foto's kan geklikt worden.
Dat Zeeuwse vlaggetje staat daar nog steeds natuurlijk, zodat ze daar weten dat er een Zeeuw was.
Het zag er niet aanlokkelijk uit om naar buiten te gaan vanmorgen, maar ik deed het wel en na een tijdje spotte ik de buurtjes achter me zodat we gezellig samen verder wandelden onder het kletsen.
Vanmiddag nog zo'n rondje en dat was het wel voor vandaag. De sneeuwklokjes had ik vorige week al gezien, heerlijk! Blommetjes!
Begonnen met het fotograferen van de foto's van Joop waar ik het gisteren over had, dat viel niet mee want dat moet rechts. Fototoestel omhooghouden en richten met rechts en met links de boel plat houden, ik had al snel in de gaten dat dat hem niet ging worden, want veel pijn aan mijn arm en schouder. Het omhoog houden en weer terug komen, ik ga door de grond. Verder valt het wel mee hoor.
Eenmaal weer binnen keek ik bij de reacties van gisteren en daar was Dhyan met de gouden tip! Super! Dankjewel!
Gelijk geinstalleerd, die Fotoscan app van Google. Heel snel gaat het niet, maar ik heb de tijd en ik hoef niets te tillen en het kan gewoon binnen en ik hoef ze daarna niet meer bij te snijden, want dat kan daar ook tegelijk.
Joop had foto's aangekruist zodat niet alles hoefde, maar nu doe ik ze gewoon allemaal, het is een mooie serie. En ik hoop dat het dan ook voor iedereen duidelijk wordt waarom ik niet meeging toen, en nu nog niet, naar Nepal. Prachtig om te zien, maar ik hoef er niet te zijn.
Kijk ik zag het afgelopen week pas, ook bij andere nagels, minder duidelijk. Het komt soms voor als er iets schokkends is gebeurd en ik denk dat dit met het overlijden van Didi te maken heeft aan de groeiperiode te zien. Ik heb het vaker gehad en meestal wist ik dan precies waarvan het kwam. De lijnen van Beau heet het en dan niet die strepen in de lengte maar dat ene deukje overdwars.
Frisjes vandaag ook al kwam er geen sneeuw meer, de wind was koud.
Lekker gewandeld en Joop fietste.
Ik kleurde en Joop deed weer andere dingen.
Iemand nog bruikbare tips voor het fotograferen van foto's uit een fotoalbum? Glanzende foto's, ze zijn geplakt, het is een mooi boek en zonde om ze los te gaan trekken. Dat ik op invallend licht van ramen en schaduwen van mezelf moet letten weet ik wel, maar hoe doe ik het het handigst wat dat betreft.
Een dag of twee geleden heb ik de Tiboucjhina zijn jasje al aangedaan waar hij afgelopen zomer flink uitgegroeid is, maar om een beetje bescherming te bieden is het nog wel genoeg en voorlopig vriest het toch nog niet dat het kraakt. Hij kan best wat hebben.
De geraniums staan onder precies zo'n zak en daarachter de rotanstoeltjes. De foto's zijn genomen nadat de sneeuw gestopt is dus meer wordt het hopelijk niet. Het was weer even leuk.
Vanmorgen nog wel eerst lekker even naar buiten geweest maar vanmiddag heb ik even overgeslagen.
Als laatste de beklimming van deMont Blanc in 1997.
Dat betekende het laatste jaar in de Alpen, want het volgende jaar zou hij naar Nepal gaan. Maar daarover een volgende keer meer.
De meest gebruikte route, de Goûterroute, is geklasseerd als peu difficile en vertrekt vanaf Les Houches, Nid d'Aigle, Cabane de Tête Rousse, refuge du Goûter naar de top. Deze route is later op de dag wel gevaarlijk bij het oversteken van de Grand Couloir wegens vallend gesteente. Elk seizoen vallen hier doden. Het laatste stuk is nog 1000 hoogtemeters klimmen via de Dôme du Goûter en de Arête des Bosses. Omkeren kan nog bij de noodhut, de refuge Vallot. Het succes is afhankelijk van een gedegen conditionele voorbereiding, mooi weer (geen wind op de topgraat), een goede uitrusting, veel ervaring en begeleiding door berggidsen. In noodgevallen kan bij slecht weer een afdaling worden overwogen via de oude standaardroute, over de (spletenrijke) Bossons-gletsjer.
Ze vertrekken dan ook 's nachts om twee uur en hij staat daar toch maar mooi 's morgens om half acht, bij helder weer, een moment om nooit te vergeten, dat pakt niemand hem meer af.
1996 Een zomerkamp in de Alpen. Joop als gids van een echtpaar en een groep bij de beklimming van de Grand Paradiso. De Breithorn deed hij alleen. De enige 4000ers van Italie.
De Breithorn is een 4164 meter hoge berg in de Alpen, op de grens tussen Zwitserland en Italië, op de grens van Wallis en Piëmont tussen de Matterhorn in het westen en de Monte Rosa in het oosten.
De Breithorn wordt beschouwd als een van de gemakkelijkst te beklimmen vierduizenders van de Alpen. Dit is te danken aan de kabelbaan die vanuit Zermatt naar de 3870 meter hoge Klein Matterhorn gaat. Vanaf dit punt kan men over de gletsjer en een sneeuwwand met een helling van 35° de top betrekkelijk eenvoudig bereiken. Onervaren bergbeklimmers moeten echter zeer goed opletten. Het weer kan op deze hoogte erg snel omslaan. Lawines en het dikke pak sneeuw op de bergkam kunnen ook voor gevaarlijke situaties zorgen.
1996 is ook het jaar dat Simba in november bij ons kwam. Het begin van de drieentwintigjarige hondenperiode, zo werd ik goed bewaakt als Joop op reis was.
Er valt niet veel te beleven hier. Vroeg uit bed gerold want ik was om drie uur al wakker. Na de thee op pad voor boodschappen, ze moesten de deur nog opendoen bij de PLUS. Daarna om groente bij Zuidbos, Joop haalde nootjes op de fiets in Zierikzee, we kunnen er weer tegen.
Deze serie is van 1995, toen Joop de cursus touwleidervolgde, ook weer bij de NKVB.
Nou verder weet ik ook niet wat ik eraan doen kan hoor, als het niets is hoor ik het graag, dan stop ik er gewoon mee.
Mijn log van gisteren heb ik aangepast, er stonden wat onwaarheden in. Ik zou een goede zijn voor de roddelpers, één regel weet ik en de rest verzin ik er gewoon bij ;)
Vandaag het jaar 1994 waarin Joop voor de 'cursus ijs' gaat van de NKVB. Hij gaat dan al een week van tevoren naar de plaats van bestemming om in te lopen, zodat hij goed opgewarmd aan de cursus kan beginnen.
Het is koud, nat, vochtig en blubberig, niks an!
IK wandel wel, maar om nu te zeggen dat ik mooie luchten, vergezichten of wat dan ook voor moois zie, nee. Januari is gewoon lekker saai, zoals een nieuw jaar altijd begint, tot in december de boel ontploft.
Ik heb mijn tekst wat aangepast want het klopte niet allemaal.
Na jaren van marathons en hardlopen was het tijd voor wat anders. Ik denk eigenlijk dat dat een beetje gekomen is door een harloopwedstrijd in het Zillertal, maar dat weet ik niet zeker.
Hij loopt in die tijd marathons en is dat ook nog jaren blijven doen, de bergen kwamen erbij.
Hij schreef zich in bij de NKVB en begint in 1993 met het volgen van cursussen.
Deze foto's zijn van de kennismakingscursus vanaf Meiernhofen.
Ik heb niets met bergen en bleef lekker thuis.
Ons huis was klaar, de zaak liep goed, dus hij kon er best eens even uit. Hij ging in de vakantieperiode.
We hadden het goed, ik werkte in die tijd ook op de zaak en vond het fijn even alleen te zijn.
Zodoende trakteer ik op wat bergfoto's. Er komen er nog wel een paar. De volgorde is bij deze niet precies goed, maar dat is de volgende keer beter. Bij de foto's zelf staan teksten maar daarvoor moet je naar photobucket.
Joop gebruikt Chrome op zijn pc en daarbij werkt de slideshow niet, wel kun je bovenstande link aanklikken.
Ik moet me in het vervolg wat beter laten informeren voordat ik iets schrijf.
Deze is al een week klaar, maar ik had hem nog niet hier geplaatst en dat terwijl hij toch best de moeite is. Enkel in rood en zwart en een snel klaar potloodgebruik.
Vandaag weer veel gekleurd, die is ook klaar maar daar heb ik nog geen foto van kunnen maken, het was al te donker, als het al licht is geweest vandaag.
Wat een dag. Alleen vanmorgen een rondje, het was koud en ik had geen zin.
Didi vond het prima die stond samen met Simba lekker warm voor het raam.
Elke morgen zijn nu onze ogen gericht op Kwatta. Of ze er nog zitten en waar. Meestal denken we eerst dat ze er niet meer zijn want er komen best veel fotografen op af, dat gaat de hele dag door, maar ze zijn er dus nog steeds, de ransuilen van Zonnemaire.
Vanmorgen was het nog wel lekker, maar vanmiddag behoorlijk frisjes de zon kwam maar heel af en toe even tevoorschijn.
Toen Joop aan het fietsen was zoog ik stof met mijn nieuwe stofzuiger. Hij arriveerde gistermiddag al. Is het geen schatje! Hij heet Rowenta maar ik noem hem Rowy en wat het leukste is, hij mag ook naar boven, dat kon Kirby niet meer opbrengen.
We zijn dus sinds vandaag behoorlijk stofvrij, boven en beneden. Ik ben er erg blij mee.
Alles zag een beetje wit vanmorgen, maar dat was het dan ook wel. De Veerdijk was glad dus ik belde Joop dat hij beter nog maar even kon wachten om te gaan fietsen, dat vond hij heel erg (maar niet heus) maar toen ik thuiskwam ging hij alsnog.
Binnen is alles ook gewoon veel leuker als de zon schijnt, ook al is het koud buiten, de wereld ziet er toch heel anders uit.
Toen Joop thuiskwam was ik inmiddels weer klaar voor nog een wat langer rondje. Hij had ruim 40km gefietst, zo gaat dat soms bij ons, de dagen zijn nog kort en we zijn toch het liefst buiten als de zon op z'n hoogst staat, net als iedereen. Er liepen en fietsten best veel mensen door de polder.
Genoeg lichaamsbeweging gehad en dat allemaal lekker in de zon.
Het is allemaal wat, Trump hier, Corona en de vaccinaties daar er lijkt weinig anders meer te bestaan.
En dan de vraag of je HET wel of niet doet!
Nou ik ben eruit hoor, ik wacht de ontwikkelingen nog wel even af, het is me allemaal net wat te vaag. Daar komt nog bij dat mijn bubbeltje wel erg klein is. Ik kom niet in drukke gelegenheden, wel af en toe in een winkel maar op stille momenten, de deur wordt niet plat gelopen door Jan en alleman, dus nee!
Vroeg op de boodschappentoer vanmorgen! Joop ging mee zodat ik alleen uit hoefde te stappen voor de winkels want voor tien uur kun je gewoon door Zierikzee rijden. Bij de Lidl stond al een rijtje maar met m'n briefje was ik zo klaar. De reformwinkeldeur zat nog op slot maar ik mocht naar binnen, de notenwinkel was ook leeg en toen ik zag dat bij de DA licht brandde mocht ik daar ook naar binnen nadat de deur van het slot ging. Wat een luxe!
We hebben nu voor drie jaar shampoo want die was in de aanbieding en ik kan mijn nagels weer vijlen.
Na de koffie was het nog steeds vroeg, dus Joop stapte op de fiets en ik in mijn schoenen.
En vanmiddag nog een keer een rondje met het hondje, het was heerlijk buiten, zon, zo goed als geen wind en niet koud. Sneeuw hoeft voor mij niet hoor, er ligt al blubber zat in de Kromte en al dat strooizout wat ze dan weer neer gaan gooien... bleh.
Zon vanmorgen, de uilen waren er weer en op de Veerdijk had ik even een gezellig praatje met een oud werknemer terwijl hij theepauze hield, altijd leuk en altijd lachen.
Daarna kwam Mir op de koffie, ook al gezellig al had ze samen met Joop wat op de computer te doen.
Toen we klaar waren om een rondje te gaan doen was het alweer behoorlijk betrokken, maar warm aangekleed en met muts op toch lekker naar buiten voor een middagrondje, Joop op de fiets.
Nou en toen was ik thuis en toen bleek dat de eieren op waren en die had ik echt nodig, dus hup, de jas weer aan en nog maar even op stap voor verse eitjes bij Dieneke aan de Korteweg, daar was ik vanmorgen ook al voorbij gelopen. De pannenkoeken waren alweer heerlijk, een waar feestmaal altijd.
Ik heb mijn portie frisse lucht wel gehad vandaag, 13 km in de benen.
Vroeg op vanmorgen en om acht uur stond ik al bij de PLUS. Twee autos op het parkeerterrein, ik was zo klaar en na de koffie gewoon nog een rondje.
Wel een lange dag zodoende. Ik zocht een stofzuiger uit, want de kirby wordt me te zwaar en te onhandig. Wel gewoon eentje met een zak en een snoer, want anders zijn ze ongeveer vijf keer zo duur, daar heb ik geen zin meer in, belangrijk vind ik wel dat hij lekker licht is, op rolletjes loopt en goed zuigt natuurlijk. Maandag komt hij.
Vanmiddag wandelde ik met Paule, alles bij elkaar vandaag een km of elf.
De uilen zijn nog steeds het middelpunt van de dorpse belangstelling, het is ook erg leuk natuurlijk. Nu maar hopen dat ze blijven en het toch al met al niet te druk vinden hier.
Het is bar koud in de polder, maar van zoiets geels op de vroege morgen word ik toch wel blij.
Deze zag ik gisteren al, maar toen had ik geen zin om mijn wanten uit te doen. Vandaag ben ik er speciaal even naar toe gelopen. Deze narcissen zijn altijd erg vroeg, vorig jaar zag ik ze twaalf januari, maar misschien was er toen op de vijfde ook al een enkeling zoals nu hoor, ik loop daar niet elke dag.
Vorig jaar al mee begonnen, ook speciaal vrolijke kleuren opgezocht, dat helpt best, ook al verliep het verder niet vlotjes, zoals niets eigenlijk vlotjes verloopt rond deze tijd.
De uilen zaten vandaag weer in de olmen elzen aan de overkant, ze kregen best veel bekijks (of waar kijken ze nu eigenlijk naar), zoiets gebeurt ook niet elke dag natuurlijk.
De uil zat in de olmen Bij ‘t vallen van de nacht En over gindse heuvels Daar roept de koekoek zacht Koekoek…
Het nieuwe jaar is me goed gezind wat fotomomentjes betreft. Vanmiddag kwam de overbuurman aan de deur, ik had toch een goed toestel, kon ik misschien de uiltjes op de foto zetten die bij hun voor de deur in de boom zaten.
Ik heb maar een gewoon toestel, maar natuurlijk ging ik gelijk mee om te kijken. Zo schattig die twee naast elkaar opeen tak.
Er hing natuurlijk van alles in de weg, katjes en takken en het was donker weer.
Maar ze staan erop.
Morgen weer eens kijken, hopelijk is het dan wat lichter weer.
Mijn oog viel er vanmorgen op, groen waar anders geen groen is, zoiets.
De blauwmaanzaadbollen die ik kocht vorig jaar om naar Margo te sturen en dat ik later gewoon vergat. Het zaad ontkiemt en het ziet er zo wel erg leuk uit.
Dat was dan ook het enige leuke van deze sombere koude zondag.
Ik was wel vroeg op en ook al vroeg aan de wandel.
Zaterdagmorgen ook al voelde het als maandag. Er was weer een beetje bedrijvigheid, het was ook lekker weer! En omdat het maandag leek besloot ik er gelijk maar een wasdag van te maken.
Van buiten hangen kwam niets terecht want toen ik daarmee wilde beginnen was er net even een buitje. Ik dacht ik lijk wel gek en bracht het gelijk maar naar boven.
Mijn schouders doen nog steeds erg pijn maar als ik oplet met bewegen gaat het goed en was ophangen is geen goeie beweging, net als bed opmaken. Je kunt wild gaan lopen schudden, maar het kan ook met beleid... het is gewoon even een kwestie van aanpassen.
Met aankleden net zo. Je kunt een trui aantrekken door eerst je armen in de mouwen te doen en daarna de trui over je hoofd trekken en daarbij met je armen te zwaaien, maar je kunt ook eerst de trui over je hoofd doen en daarna voorzichtig je armen in de mouwen.
Inmiddels was het flink opgeklaard en halfverwege de middag deed ik nog een rondje, in de verte kwam de volgende bui alweer.
De krstspullen zitten weer in de zak voor volgend jaar inclusief de lichtjes. Ik heb niet eens de moeite genomen ze netjes op te rollen of wat dan ook want ze ziitten toch elk jaar in de knoop.
Het ergste vind ik dat het dan zo lang duurt eer het twaalf uur is. Gelukkig was er Youp, wij kunnen er wel om lachen. En er was muziek ervoor en erna en dan eindelijk is het zover dat je elkaar even lekker beet kunt pakken, dat mogen wij, ik kreeg er bijna huidhonger van om met Youp te spreken.
Nou en dan is dat gebeurd, dan kijk je even naar buiten, het was koud dus ik heb heel even op de stoep naar de buren gezwaaid en het liefst zou ik dan gelijk maar naar bed gaan, maar nee dan blijf je toch nog maar even zitten, om een beginnetje te maken aan het nieuwe jaar of zo.
En dan lig je eindelijk op bed en dan kan je niet slapen, ik draai me suf. Mijn schouders doen zeer en daar lig je nu eenmaal op. Ik dacht vorige week te beginnen met wat oefeningen zodat de boel toch een beetje soepel zou blijven, maar daar is duidelijk iets mis gegaan, ik kan mezelf nog nauwelijk aankleden zonder pijnscheuten. Even geen fratsen, ik hoop dat het wegzakt tot in elk geval het niveau waarop ik zat. Overdag gaat het nog zonder pillen hoor, als ik tenminste geen rare bewegingen maak, daar moet ik voor oppassen, maar lekker is anders.
Gelijk maar weer een ochtendwandelingetje al stap je toch net even niet zo fris uit bed als anders, maar het was lekker buiten en vanmiddag weer een rondje met het hondje. Het was druk onderweg met de nieuwjaarswandelaars. Ik blijf het een rare toestand vinden heel die decembermaand, maar voorlopig zijn we er weer even vanaf.... gelukkig.
Twee jaar geleden maakte ik het filmpje van Didi en Guust.
