Ik had pas nog wel mogen zeggen dat ik jaloers was op de kipjes van John, sinds een paar dagen heb ik elke morgen mijn eigen kipjes, ze kwamen al hard naar me toe rennen vanmorgen, 'Ha een mens!, Misschien krijgen we wat.'
Nu heb ik gemekt dat het nog niet meevalt kipjes op de foto te krijgen, die bewegen altijd, deze tenminste wel, of ze staan ineens andersom.
Ik vind ze prachtig, vooral die zwarte met zo'n mooi motiefje in hun veren. Flinke haan ook erbij, die kukelde me ook al tegemoet en was van schrik overbelicht. Kortom een vrolijke boel zo op de donderdagmorgen.
Best een drukke dag vandaag. De dokter beaamde even dat ik het goed deed met mijn overgevoelige insectenbeten, als je dat eenmaal hebt dan ben je er niet zomaar vanaf en die steken hebben ermee te maken waar ze gebeten hebben, een borst is nu eenmaal erg gevoelig en gelukkig zag zij ook dat het geen tekenbeet was. Gerustgesteld zodoende.
Daarna zocht ik gordijnen uit. Ja je leest het goed, ik loop er al een tijdje mee en ik was al eens aan het meten en aan het googelen, maar daar word je niet vrolijk van en van iets waar ik elke dag naar moet kijken wordt ik liefst toch wel op zijn minst een beetje vrolijk. Joop was dat al vandaag, dus ik begon er eens voorzichtig over, als vrouw moet je wat zoiets betreft de goede momenten afwachten.
En nu heb ik er al uitgezocht, morgenochtend komen ze opmeten en verder zien we wel. Ik heb een bedrag in mijn hoofd als het duurder wordt gaat het over, of ik moet iets anders uitzoeken. In elk geval komen er gordijnen voor de voordeur en de twee openslaande deuren aan de achtergevel.
'Rustig wat bezig blijven en wat aanrommelen bevalt mij in dat soort donkere tijden vaak het best.' adviseerde Jan.K. gisteren en dat bevalt mij eigenlijk ook het best.
Vandaag stormde het vooral met vanmorgen fikse regenbuien. Van een ochtendrondje kwam dus niets terecht, maar vanmiddag toen het was opgeklaard wandelde ik gewoon een rondje met mijn wandelhondje, het was best lekker .
Verder breide ik, afgewisseld met wat andere dingen. Mijn uitgetrokken opnieuw te breien trui vordert best gestaag zodoende, geen pijnlijke schouders tot nu toe en het voelt ook niet alsof het eraan gaat komen. Het ziet er naar uit dat ik wel wol tekort kom maar daar kan de col van die andere dan weer voor gebruikt worden.... gewoon een beetje aanrommelen dus.
Het lijkt wel of ik de bel hoor, dacht ik en even later nog een keer, ik wist van niets, maar Joop gelukkig wel. We hadden vandaag geen auto, die werd vanmorgen om zeven uur al opgehaald, er was iets met de telefoon draadjes of juist geen draadjes, iets wat ik niet gebruik...
Maar ja ik had wel een afspraak bij de kapper om half elf, gelukkig waren we vroeg op en fietste ik op het gemak naar Scharendijke. Mijn haar zit weer goed.
Vanmiddag rommelde ik in de tuin wachtend op een pakje. Door dat rommelen kwam van het één het ander en alles schuift steeds verder in en naast elkaar, schuilend bij elkaar voor de komende stormen en regen. De helicoptertjes beginnen ook alweer neer te dalen. De boom wordt nu wel erg groot en de helicoptertjes verdubbelen per jaar.
Toen het pakje er was bleek het niet goed, snel weer retour, even op de fiets naar Brouw. Zo kwam ik ruim aan de 31km. Inmiddels was het nog maar vier uur, wat een dag.
De rouwkaart van Ina kwam met de post. Mooie klaprozen op het voorblad, vrijdag begraven in Hoofddorp, daar waar ze het langste woonde. Het zal voor mij een opluchting zijn als dat achter de rug is.
Het wordt zo langzamerhand wel wat najaarsachtiger, wind en regen op het midden van de dag, maar vanmorgen en eind van de middag was het weer droog.
Joop fietste op het verkeerde moment, ik bekeek het wat beter, vooral eind van de middag was het best lekker.
Een rondje Lillo en over het haventje, je hebt daar de keus om binnen of buitendijks te lopen. Nu met demooie wolken liep ik over de haven.
In mijn archief vond ik nog meer terug vandaag, het is soms best goed dat eens even door te spitten, er staan ook dingen op verschillende schijven. Er zijn ook foto's kwijt waarvan ik dacht dat ik ze nog had, maar gelukkig staan die dan nog wel bij Photobucket.
Gelukkig heb ik toch laatst mijn enige paar fatsoenlijke zwarte schoenen niet weggegooid, ik ben echt niet voorbereid op begrafenissen en dat wil ik ook helemaal niet zijn.
Verder een nieuw vel van mijn tekenblok gescheurd vandaag en stof gezogen.
Eindelijk is de Tibouchina in bloei en als het weer een beetje meezit duurt dat ook nog wel even. Ik weet nog van vorig jaar toen hij eind november nog volop stond te bloeien. Twee stekken heb ik van de oude en zo gauw het kouder wordt ga ik ze nu binnen zetten. Omdat de kast in de garage weg is is er wat meer ruimte en dan hoop ik dat ze volgend jaar wat sterker de winter uit komen zodat ze wat eerder bloeien.
Er heeft weer een of ander monster een paar keer in mijn tiet geprikt, verschrikkelijk wat een jeuk en een grote rode vlek van een cm of acht. Ik slik maar weer levocitrizine en smeer met de prednison zalf, het ziet in elk geval al minder rood.
Verder wil ik nog iets vertellen, ik weet niet of het leuk is, ik zelf was redelijk in paniek toen het gebeurde.
Vorige week vertelde ik toch dat ik mijn bankpasje niet bij me had en dat ik daarna de bank app installeerde?
Nou hier het vervolg.
Vrijdag, de dag na het overlijden van Ina deed ik boodschappen bij de PLUS een grote winkel dus daar moet het lukken dacht ik. Ik had veel boodschappen en boven de €25 moet je dan een code invullen, die wist ik! Maar het lukte niet en niemand die wist waar je dan ongeveer je telefoon moet houden, ik probeerde het nog eens, maar nee hoor. Ik besloot mijn gewone bankpasje te gebruiken en toen ging het mis.........
Met geen mogelijkheid wist ik mijn oude vertrouwde code in te toetsen, hij was weg, ik wist waar ik zo ongeveer moest drukken maar iets was er niet goed, tot drie keer toe en geblokkeerd werd ik. Toen nog maar eens de telefoon app geprobeerd, er kwam steeds meer hulp, maar niemand, nee niemand die dat ding gebruikt hoor! Ik was echt de eerste!!
Ook deze keer moest Miriam me weer uit de brand helpen met contant geld. Inmiddels wist ik wel weer mijn bankpascode, ja echt, maar ja ik was geblokkeerd.
Onderweg naar huis met de boodschappen in de kofferbak belde Joop die had ik inmiddels ook al ingeschakeld, hij had mijn pasje al gedeblokkeerd maar nu moest ik nog wel even langs een pinapparaat, dan zou het weer werken....en dat deed het. Poeh!
Ja, ik zit in de albums en de mapjes vandaag. Gisteren ook al, want toen maakte ik de collage die ik toen plaatste en vandaag was er de vraag voor foto's op de begrafenis en dan moeten er ook grote bestanden zijn, dus toen moest ik die weer opzoeken.
Ik bladerde ook nog eens alle fotoboeken door want ik wist dat er ook ergens foto's van haar met Michael haar zoon moesten zijn. Ook Ina met de vader van Michael vond ik. Hij overleed al een paar jaar geleden. Zo gaat er weer een heel leven aan je voorbij.
Ina en Ruud, de jongste twee van de familie op onze bruiloft. Toen kende ik haar dus al een jaar of drie. We speelden altijd spelletjes, pesten met de kaarten vooral.
Bedankt lief zusje en schoonzusje, voor alles wat we samen deelden.
Vreugde, verdriet, zorgen maar ook een hoop lol en gezelligheid.
De laatste jaren kwam daar je ziekte bij.
Wat heb je gevochten, tot het gaatje zoals je zelf zei.
Steeds positief, opgewekt en vol goede moed.
'dag kamertje, tot de volgende keer' hoorde ik je beneden aan de trap zeggen, na je laatste logeerpartij en bij het afscheid knuffelde je me zowat plat, hoewel het er toen allemaal nog best aardig uitzag.
Tot op 19 augustus het trieste bericht dat het niet meer goed ging komen, ook het rondje Zeeland kwam er niet meer van en nu vijf weken later is jouw boek gesloten. Met voor mij onze mooie februari wandeling als slot.
Ina overleed gisteravond 23-09 in het ziekenhuis in het bijzijn van haar zoon.
Eigenlijk weer net zo'n dag als gisteren. Ik sta even in een soort pauze/ruststand.
Op bovenstaande foto de Tibouchina die eindelijk zijn neus laat zien, hieronder de kardinaalshoed die al mooi rood wordt.
Ik breide weer een stukje, niet teveel want ik ben voorzichtig en vanmiddag stapte ik op de fiets met het voornemen kaas te gaan kopen op Nieuwerkerk. Het leek onderweg steeds harder te gaan waaien en ik dacht 'ik lijk wel gek'. Ik maakte er een rondje Dreischor van en kwam met sierfruit thuis, ook leuk.
Vanavond nog een rondje Korteweg met een mooie zonsondergang.
De bloemen puilen weer mijn bloembak uit, zo leuk elk jaar en bijna net zo mooi van kleur als de Tibouchina die er ook weer erg lang over doet om zijn bloemen open te laten springen, maar het komt er aan.
Heerlijk rustig weer. Ik wandel, fiets en brei eens een stukje en doe verder eigenlijk niets.
Joop fietste ook en ging nog eens op bezoek bij de chirurg, waar hij ook weer werd goedgekeurd.
Nu nog een beetje mijn conditie verbeteren en ik ben weer de oude, zei hij, beter zelfs...
Nou dat weet ik zo net nog niet, wel met verborgen gebreken dan en dromen over mannen met knuppels en pakken hagelslag is ook best raar.
Een heerlijke windstille morgen, ik deed een kilometertje extra! Wollige bomen over hun hoogtepunt heen maar nog volop in blad. Het grote verkleuren kan beginnen.
Van deze vergeet ik de naam steeds, er is een ochtend en een avondversie, avond=roze volgens mij.
We treffen het dat het weer zo fijn meewerkt. Joop fietste alweer 35 km, dat kon hij voor de operatie al niet meer, waardoor we denken dat toen de spierreuma al aanwezig was. De dokter, waar hij vanmiddag een afspraak mee had dacht dat het door de operatie getriggered kon zijn.
Zaak is nu dat er regelmatig geprikt wordt om de bezinking te controleren zodat er afgebouwd kan worden wat de medicijnen betreft.
Vandaag heb ik de bankbetaalapp geinstalleerd, ik ben benieuwd. Anders pak ik mijn pasje en nu mijn telefoon, ik weet nog niet of ik dat handiger vind, maar ik heb het nu wel in elk geval, voor noodgevallen denk ik. Ik vind nieuwe dingen niet zo snel handiger dan oude.
Slapen gaat de laatste twee nachten ook weer beter gelukkig.
Vanmiddag kwam iemand een laatste zetje bijenspullen ophalen, het meeste is verkocht op een paar dingetjes na. Joop was even op controle in het ziekenhuis in Goes voor wat de operatie betreft, alles was goed.
Ik deed boodschappen zonder portemonnee, dat is niet handig, je kunt het dan wel zo overmaken met je telefoon, maar dat kan dan weer niet. Gelukkig kon Mir me uit de brand helpen en hoefde ik niet helemaal terug naar Zonnemaire. De meiden hadden een leuk weekend samen, dat was lang geleden.
Twee rondjes gelopen, ik ben moe. Het bed verschoond en gewassen, even buiten in de zon gelegen en daarna nog maar een rondje. Ik kwam de buurtjes tegen met hun nieuwe hondje, een labrador reutje, zo schattig! Daar wordt een mens weer helemaal blij van en ik mocht zelfs aan zijn buikje ruiken. Deze ga ik niet verwennen, dat mogen zijn baasjes doen. Er zit een drukke straat tussen ons, voor hem word ik geen koekjesmevrouw.
Vanmorgen ook al zo'n gezellig rondje, even 'hoe gaat het' en 'wat een lekker weertje' even wat aandacht voor elkaar, niet dat ik dat te kort kom maar zoiets werkt wederzijds en soms komt het tot een wat uitgebreider praatje, meestal door de honden die dan uitgelaten worden. De meesten kennen me zo langzamerhand goed.
In mijn jonge jaren woonden er nog een broer en een zus en nadat ze overleden waren heeft er bij mijn weten niemand meer gewoond. Het staat misschien al zestig jaar leeg.
Het valt mij eigenlijk op dat het houtwerk er nog zo goed uit ziet! Kijk naar de voordeur en de klosjes onder de goten, Het metselwerk is er slechter aan toe! Ze wachten gewoon tot het instort denk ik, maar dat duurt nog wel een tijdje.
Ik was helemaal een ander mens vandaag. Zo kon ik al een ochtendrondje doen en daarna fietsten we samen naar Brouwershaven voor wat lekkers bij de koffie want onze dochters zouden op de koffie komen. Die waren al gearriveerd toen we thuiskwamen!
Vanmiddag nog genoeg energie voor nog een rondje door de polder. Hopelijk zet deze opwaartse trend zich op alle fronten voort.
Ik wilde een stukje geschiedenis gaan vertellen over karrevelden die op particulier initiatief gereconstrueerd worden bij Dreischor, maar mijn hoofd heeft daar geen zin in. Na weer een slapeloze nacht kan ik met goed fatsoen geen fatsoenlijke zinnen maken. Het is echt een ramp dat slapen van mij. Vannacht maar weer eens mijn eigen bed proberen, Joop sliep goed dus ik had er best naast kunnen liggen.
Aan de andere kant van de dijk was het druk met zeilers en duikers want die zijn daar ook volop
Naar die karrevelden ga ik nog weleens terug als ze mooi begroeid zijn, nu is er nog niets te beleven.
Op de foto de pauwlonia Tomentosa waar ik het gisteren over had, ik was vergeten een foto van de hele boom te maken. Al zit de stam wel achter de heg, hij is mooi.
Joop heeft alweer een stukje gefietst vanmorgen en vanmiddag zaten we even op het terras bij de Smisse. Het was lekker weer vandaag.
Zo langzamerhand gaan we de goede kant op. De jeuk is nog het egst op het moment en overdag is alles gewoon beter te overzien dan 's nachts. Slapen kan ik nog steeds niet goed en dat breekt mij overdag dan weer op. Vandaag een boxspring voor de logeerkamer besteld alleen wordt die pas half oktober geleverd, maar ik denk dat ik komende nacht mijn eigen bed maar weer eens op zoek. Als het nieuwe bed er eenmaal is heb ik in elk geval een goede uitvalsbasis in de toekomst.
Vanmiddag mijn fiets opgehaald, daar was het nu wel weer voor en gelijk maar naar Scharendijke gefietst, jammer genoeg ging het steeds harder waaien het was nog een heel karwei, maar ik heb het gehaald. Shampoo in de aanbieding, bodylotion ook in de aanbieding, ik had ze wel verdiend zodoende. Wel een zak spekjes voor op de terugweg gekocht anders had ik het niet gered.
De Pauwlonia Tomentosa in de Korteweg is zich al volop aan het voorbereiden op het komende voorjaar, de knoppen staan al gereed. Hij zit er vol mee maar het duurt nog wel even voordat ze open gaan, dan is het al mei en nog geen blad te bekennen want die komen daarna pas. Juist de mooie grote blaren maken de boom bijzonder.
Het is nog steeds raar allemaal, we slapen slecht, dat doet er ook geen goed aan. Als ik voorlopig logee blijf moet er toch maar een ander bed komen, want de slaapbank kan wel voor een paar nachtjes maar ik mis toch mijn eigen zachte plekje. Even aanzien nog.
Vanmiddag ook weer eens een rondje met Paule. Mijn knie is wel beter, mijn nieuwe laarzen lopen lekker al moeten mijn enkels wel even wennen, maar een km of tien hebben we er al opzitten samen.
Een versierde steen bij het bankje vanmorgen, altijd leuk, maar deze zat vastgeplakt dat is niet de bedoeling natuurlijk.
Van zo'n bosje in de ochtendzon word ik ook best blij, misschien nog wel blijer.
Onder het koffiedrinken dacht ik plots aan mijn fiets waarvan ik vorige week de afspraak verzette. Joop was al in staat auto te rijden dus ik sprong gelijk op mijn fiets.
Wat zo'n pilletje al niet doet. Midden in de nacht kwam er opeens iemand die met me wilde dansen, hij maakte me er zelfs wakker voor. Gelukkig was er geen muziek, maar Joop was er dus behoorlijk van opgeknapt en of het nu al dan niet spierreuma is en hoe erg iemand er dan wel of niet aan toe is, als je veel pijn hebt, nauwelijks je armen en benen kunt bewegen, dan wil je daar alleen maar vanaf en dan ga je echt niet vragen of er soms een mogelijkheid is dat het vanzelf over gaat over een maand of twee of zo.
Het is nog niet over hoor, maar douchen, scheren, aan-en uitkleden en een stukje autorijden gaat nu weer, het leven is gewoon een stuk draaglijker en verder zien we het wel.
Vanmiddag kwamen Janny en Freek gezellig even op ziekenbezoek. Freek heeft ook spierreuma, die heeft weer andere klachten. Er zullen verschillende factoren een rol spelen.
Onder het theedrinken werden mijn nieuwe schoenen/ laarsjes bezorgd. Ze zitten goed! Ik vind ze leuk! De rest van de familie ook en vanavond gelijk ingelopen.
Net als mijn zomerse sandalen zijn ze ook van KEEN, die lopen heerlijk en passen me precies, geen twijfel of de maat wel goed is, die is perfect.
Omdat ik deze tekening eerst niet mooi vond heb ik hem nog eens even onderhanden genomen. Nu vind ik hem stukken beter dan de eerste.
Joop heeft vooral 's nachts veel pijn en is 's morgens helemaal verstijfd. De jeuk is wel minder, maar armen, nek, benen, enkels gingen alleen maar steeds meer pijn doen, dus vanmorgen maar weer de dokter gebeld, kwart over twee konden we terecht.
Alles bij elkaar is het verwarrend en eigenlijk een vreemd verhaal, wat de pijn betreft dacht ze aan spierreuma maar dat stond dan weer los van de jeuk. Ze wist het niet en stuurde ons (gelukkig) door naar de spoedeisende hulp. Daar weer het hele verhaal. Bloed geprikt, urine onderzocht, longfoto gemaakt, de hele mallemolen door. En ook zij dachten aan Polymyalgia rheumatica
Spierreuma komt vrij vaak voor. De dokter beloofde dat het met de prednisolon tabletten binnen een dag of drie over, of toch een stuk minder zou zijn (als dat zou kunnen)
We zijn gelijk maar langs de apotheek gereden en eenmaal thuis de eerste geslikt.
Honger hadden we ook. We waren na de dokter nog langs huis gereden en ik had een paar appeltjes en een banaan meegepakt. Eenmaal daar kregen we niets, geen koffie of thee, gelukkig vond ik bekertjes in de kast voor wat water.... en maar wachten en wachten, vier uur op een houten stoeltje, Joop had tenminste een bed.
Acht uur waren we thuis, gelukkig had ik soep en brood en eieren, prima maaltje als je trek hebt.
Omdat ik de rechtse zo leuk vind, die hangt ook in de kamer, dacht ik ik maak er eentje bij met dezelfde kleuren maar een andere houding. Dat valt nog niet mee, want al gebruik je dezelfde kleuren dan moet je nog wel opletten dat je net zo hard op je potloodje drukt anders wordt hij veel te licht of te donker.
Al met al best goed gelukt vind ik en ze hangen nu ook naast elkaar.
Met Joop gaat het heel langzaamaan een klein beetje beter. De jeuk is zowat weg, het is nu zijn linkerarm en hand die heel erg pijn doen, al geloof ik dat dat ook in de loop van de dag langzaam minder wordt. Vrijdagavond rond twaalf uur hebben we 112 nog gebeld omdat hij pijn op de borst had... of was het nu zijn maag, dat valt altijd moeilijk te zeggen, maar na een hartfilmpje en wat andere metingen bleek alles goed en konden we 'gewoon' gaan slapen.
Het valt allemaal best tegen, maar het is ook nog maar vijf dagen geleden dat de operatie was, dat moeten we ook niet onderschatten. Het heeft gewoon tijd nodig.
Een opvallend gebouw van Zierikzee is de uit 1955 daterende graansilo. Ondanks bezwaren verleende de gemeenteraad van Zierikzee op 25 november 1954 toestemming tot de bouw. Men vond het gebouw te hoog (47,10 meter) en het silhouet van de stad zou blijvend worden verstoord.
Ondanks de bezwaren staat hij er nog steeds en in de afgelopen weken is er een 'kunstwerk' opgeschilderd. Een veertig meter hoge waterpeilschaal om mensen te attenderen op de gevolgen van klimaatverandering.
Dieuwke Parlevliet ontwierp het werk samen met leerlingen van de Theo Thijssenschool in Zierikzee. Het idee achter het werk is dat als al het ijs op de wereld smelt, de hele graansilo onder water zou komen te staan. Het moet mensen bij de klimaat-les houden, zegt ze.
Door het draaien van borden door alle leerlingen van Schouwen Duiveland, dat vanuit de lucht gefilmd werd ontstond er een animatie, die met een livestream de wereld over zal gaan. De organisatie was in handen van Act as One, die ook betrokken was bij de peilschaal op de silo.
Geen idee of het er iets toe zal doen, maar het is wel erg mooi gedaan.
Het is hier nog geen overvlieger wat de patient betreft. Gister is de dokter nog langs geweest vanwege de jeuk en waarschijnlijk komt dat door dat ene antibioticapilletje ingenomen vanwege de te plaatsen implantaten wat dus niet doorging. Iets anders ligt niet voor de hand. Hopelijk wordt het morgen minder, vandaag was dat nog niet.
Verder kreeg hij gisteravond een erg pijnlijke rechterschouder. Weer maar de dokter gebeld vanmorgen en dat zou hoogstwaarschijnlijk van de houding tijdens de operatie komen. Het is allemaal wat en zoiets bedenk je zelf niet natuurlijk.
Wel een nieuwe ervaring voor mij was dat ik hem moest scheren vanmorgen vanwege de pijlijke schouder, poeh... best eng want aan één snee hebben we genoeg natuurlijk.
Nu maar hopen dat we komende nacht weer een beetje kunnen slapen, want dat wilde wat mij betreft weer niet erg lukken afgelopen nacht.
Verder besloot de dokter in overleg met de neuroloog weer terug naar de vorige bloedverdunners te gaan (xarelto).
Vandaag de pleister eraf gehaald, de wond ziet er goed uit, maar toch een behoorlijke snee van een cm of acht negen, misschien wel tien, ik heb niet gemeten. We kregen één nieuwe pleister mee, die we er gelijk maar weer opgeplakt hebben want de draadjes irriteren. Via internet gelijk een paar nieuwe pleisters besteld, zo handig toch.
Zo dat was het medische verslag voor vandaag.
Morgen weer leuk nieuws hoop ik.
Dat de eerste knop open gaat van de Tibouchina bijvoorbeeld. De twee stekken die ik heb zijn zo gegroeid de laatste paar maanden en zitten allebei vol knoppen!
Vanmorgen vroeg werd er al in het vlas gewerkt, ik zag de rollen vanuit de verte, alleen liep ik toen niet die kant op.
Restanten werden in brand gestoken, alles is lekker droog nu en omploegen heeft niet veel zin want vlas verteert niet.
Vanmiddag liep ik wel die kant op, gewoon omdat ik toch nog wel een paar van die mooie rollen op de foto wilde en alsof ze het begrepen kwam er net een kar vol van het land rijden.
Het was nog steeds erg warm, ik ben er klaar mee, breiwerkje lonkt vanuit het mandje.
Nou we zijn weer compleet hoor al had het nog wel wat voeten in de aarde.
Ik kreeg een appje, om twee uur mag ik weg, dus ik deed eerst de boodschap waar ik voor onderweg was en reed daarna richting Goes. Ik zag het gelijk al opgefokt en wel zat hij in bed, het ging allemaal niet snel genoeg, hij lag nog aan een infuus en een apparaat. Er moest 'even' iemand komen om hem uit te schrijven en die zat in het kamertje ernaast, maar ja druk druk, ik snap dat wel en we hebben nog een half uurtje rustig moeten wachten tot hij weer vrij was.
Lift? Welnee, zo uit bed vier trappen naar benee, mèt rolkoffer, dat is Joop.
We hebben er beneden maar weer een ijsje op genomen. Er komt nog wel een vervolg maar dat vertel ik later nog weleens, eerst maar weer even wennen.
Hij had vreselijke jeuk op zijn hoofd en enkels. Op zijn hoofd hadden ze allemaal krasjes gemaakt voor de 20 plakkers die erop moesten en misschien heeft er aan zijn enkels ook iets gezeten. Maar ja, nog niet mogen douchen en zo'n kriebelhoofd is niet fijn. Gelukkig had Mir even tijd om te wassen, daar zijn we toen gelijk naar toe gereden.
En nu maar weer wachten tot de wond geheeld is en de impact van het hele gebeuren weer wat naar de achtergrond is verdwenen. Dat duurt gewoon een tijdje.
Het lijkt misschien zo niets, maar het is toch alles bij elkaar weer heel wat.
Naar omstandigheden gaat het goed met de patient hoor, nu nog een nachtje aan de bewaking en als dat allemaal ook goed verloopt mag hij morgen alweer mee naar huis.
Eerst zou ik vanmiddag op bezoek gaan, maar dat bleek te snel, we stelden het uit tot vanavond en daarom ging ik samen met Mir, ik dacht dat het al vroeger donker werd en in het donker rijd ik niet graag. Zodoende kwam ze ook eerst gezellig eten.
En alweer zo'n rare wachtdag waarop je eigenlijk tot niets komt. Ik waste nog maar een was en winkelde wat op het net zonder iets te kopen. Veel te warm om te lopen en buitenzitten had ik ook geen zin in.
Het moet maar weer gauw allemaal gewoon zijn.
Iedereen de groeten hoor, hij kan alweer lachen, alleen zijn stem is nog raar, er heeft een slangetje in zijn keel gezeten en die is daardoor nog wat geirriteerd.
Vanmorgen eerst nog een rondje in de ochtendzon dat kon nog makkelijk, om twaalf uur zouden we naar het ziekenhuis rijden. Onder luid geloei van de sirenes reden we weg.
Ik hoefde niet meer mee naar binnen, we zeiden gedag en 'tot morgen'.
Half zeven wordt hij al gewekt voor allerlei plakkers die ze op zijn hoofd gaan plakken, daar zijn ze zowat een uur mee bezig. Acht uur de operatie en dan maar wachten tot ik gebeld word.
Vanmiddag sjouwde ik van alles, zoals ragebollen, stofzuigen, onder het afdakje opruimen en klimop knippen, zulke dingen, ik had het gewoon druk. Maar dan gaat de tijd ook lekker snel.
Net nog een rondje Korteweg en dan nu maar op naar morgen.
Heerlijk heel de dag buiten doorgebracht. Vanmiddag de tuin weer eens aangeveegd, potten leeggegooid en nog een paar gevuld met stekjes, maar het wordt zo langzamerhand weer wat leger. Op naar de herfst, ik heb er weer zin in.
Het zijn nu ineens wel rare dagen 'in afwachting van...' allebei een beetje uit ons doen, korte lontjes, slecht slapen of met onderbrekingen, we zullen het er even mee moeten doen. Gelukkig is het nog maar twee nachtjes. Vanorgen dacht ik even dat het zondag was, maar dat viel even later toch best tegen.
Gelukkig kan ik weer lopen en gewoon weer eens een foto op de dijk maken, wandelen doet een mens zo goed! Van fietsen word je alleen nog maar onrustiger of het moet windstil weer zijn. Ik ga nog niet ver, een paar korte rondjes.
Best herfstig ineens. Vanmiddag wel even zon, maar de zomer is nu echt voorbij.
Gelukkig heerlijk geslapen afgelopen nacht en vandaag alleen maar gewandeld. Misschien doe ik straks nog wel een rondje, het is heerlijk buiten.
Joop heeft contact gehad met Rita of er al iets bekend was over de examens en wat ze daarna gaat doen:
Namaste Joop! Our exam is going to be held from 15th of September as per the government's notice. Definitely, I am planning to prepare engineering entrance.
Ze gaat dus dezelfde richting op als Rabin.
De natuur is zich duidelijk aan het voorbereiden op de volgende lente en zomer, er is zaad in overvloed, dat belooft weer veel moois komend jaar.
Veel boodschappen gedaan vanmorgen alles is weer aangevuld en de verse dingen van volgende week kunnen op de fiets. Ik had een afspraak gemaakt voor komende dinsdag om mijn fiets eens na te laten kijken, hij kraakt en piept nogal af en toe bij het schakelen dan kunnen ze de boel eens een beetje smeren misschien, maar ik denk dat ik dat toch maar even uitstel.
Joop kijkt naar Max en fietst een klein rondje, hij houdt zich maar een beetje rustig.
Zulk mooi weer en wij waren de hele middag in het ziekenhuis!
Maar dat moest even, voor het goede doel zullen we maar denken. Ik ging vooral mee voor het gesprek met de chirug, maar dat was pas nadat we al die andere kamertjes hadden aangedaan, zoals de operatieplanner, de anesthesist en weet ik wat nog meer.
Maandag is de opname, twaalf uur moet hij er zijn en dinsdagmorgen acht uur is de operatie, het heet een Carotis operatie. Ze zetten klemmen op de ader maken daartussenin een snee, poetsen de boel school en plakken hem weer dicht, simpel gezegd. Onderwijl wordt alles nauwlettend in de gaten gehouden. E.e.a gebeurt onder volledige narcose.
Daarna 24 uur op de intensive care en als dan alles nog goed gaat mag hij weer naar huis. De ader is dan wijder dan hij oorspronkelijk was begreep ik en zonder propjes.
Joop zijn conditie is goed, daar heeft hij altijd zoveel mogelijk voor gezorgd, hij kreeg een compliment vanwege zijn voorkomen, want mensen lief wat heb ik weer een hoop ontzettend dikke mensen gezien vanmiddag en het zal niet bij iedereen zo zijn maar een ongezonde levensstijl is daar toch zeker ook vaak debet aan.
De chrirug was erg verbaasd dat wij zo langzamerhand niet warm of koud meer werden van een tia en daarvoor ook 112 niet meer inschakelden want ja als je vingers weer gewoon trommelen en die andere testjes ook weer goed gaan, dan kunnen ze daar ook niets meer aan doen. Joop meldde het wel steeds bij de huisarts. En die heeft maandagmorgen na de oogtia van zondagavond toch wel snel gehandeld en nu gebeurt de operatie al na een week, dat is het beste las ik, binnen veertien dagen. De chrirug sprak ook over een vernauwing van 80% er blijft steeds minder over.
We hopen er het beste van en namen een lekker ijsje op de goede afloop.
Vanmorgen had ik nog wel een rondje gelopen en dat deed ik vanavond weer, lekker relaxed in de wind. Lopen is ontspannender dan fietsen daar ben ik nu wel achter. Gisteren had ik weer een heel eind gefietst en vannacht kon ik weer niet slapen, of ik dan al met al te vermoeid ben... ik weet het niet. Maar mijn knie strubbelt niet meer tegen, dus ik ga weer lekker aan de wandel, voorzichtig aan.
posts on facebook, I became successful on my first try for a Government Engineer job. I got a place as Irrigation Engineer of Government of Nepal. I know you are happy now as all of us here are. And I am very grateful for your help and gratitude all this way.
The journey has been something special, hasn't it? Hope I did you proud.
See you soon
Een bericht van Rabin vanmorgen.
Uitverkoren uit heel veel voor iets wat hij graag wil en dat is mooi! Daar worden we allemaal blij van!
Zijn laatste zin ontroert me, het was zeker 'something special'.
Zijn zus Rita wacht nog steeds tot ze examen mag doen, dat wordt maar uitgesteld vanwege corona. Wat ze daarna gaat doen weten we nog niet. Maar met Rita komt het ook wel goed.
Dan het andere nieuws.
Joop was gisteren in het ziekenhuis voor het onderzoek naar zijn halsslagader met contrastvloeistof en vandaag zou hij daar telefonisch de uitslag van krijgen.
Nu kun je zo'n uitslag van twee kanten bekijken natuurlijk, maar wij zijn er in elk geval best blij mee. Ik zei het hier al. De ader zit op die plek voor 70% dicht en nu wordt er gelijk vaart gemaakt
Morgen al een voorgesprek voor de operatie want dat gaat gebeuren binnen niet al te lange tijd. Schoonmaken of een nieuw stukje ader, dat weten we nog niet, maar dat horen we morgen denk ik. Het kan ons in elk geval niet snel genoeg gaan.
Ik kreeg gisteren een grote bos bloemen en niet alles pastte eigenlijk in de vaas, dus ik maakte ook een klein boeketje en dat vind ik nu eigenlijk zo lief in dat kleine potje.
