Afgelopen week in het voorbijrijden zag ik het ineens, tussen Zonnemaire en Brouwershaven, boom weg!
Die heeft de slachtpartij ook al niet overleefd.
Deze foto kwam ik op zoek naar de boom ook nog tegen, die trap had toch ook wel wat.
Tegenwoordig hebben we een betonnen pad en is het bankje van de Steurtop een verdieping gezakt.
Yara 2005. Deze kwam ik nog tegen.
De strandtent is zo goed als klaar.
Lekkere zonnige foto's op deze grijze regenachtige zondag.
Gisteren bij het opruimen vond ik ook het verslag over de ramp van mijn vader.
Hij schreef het pas op 26 oktober 1955. Het staat me bij dat ik nog weet dat het hem gevraagd werd.
Wat ik heb zijn de dunne kopie papiertjes, die achter het carbonnetje zaten, dus de lettertjes zijn niet overal even duidelijk.
Morgennacht is het 63 jaar geleden
Verder met de opruimwerkzaamheden maar weer. Vandaag de onderste twee schuiven van het kastje in de gang, daar worden alle gebruiksaanwijzingen, kassabonnetjes die tegenwoordig als garantiebewijs dienen en andere bewaardingen in gelegd. Nu ben ik nog zuinig geweest met dingen weggooien, want sommige dingen zijn ook gewoon leuk om te bewaren, dan kunnen de kinderen ook nog eens lachen bij het opruimen.
Diploma's en getuigschriften, ook van Didi natuurlijk, die bewaar je gewoon. Maar al met al kan alles nu gewoon in één schuif en heb ik gewoon een lege over... toch wel handig als je naar een huis met minder ruimte gaat (misschien).
Ook vond ik brieven. Vroeger gebeurde het weleens dat ik een half jaar niets hoorde, dat kon toen gewoon gebeuren. Tegenwoordig heb je normaal gesproken bijna dagelijks contact, al hoeft dat van mij ook niet zo nodig. Het kan ook teveel zijn en een beller ben ik nog nooit geweest.
Het is zover....Huis te koop.
De zon scheen dat scheelt een hoop en we gingen met de bus naar Zonnemaire om weer terug te lopen, dat is best een flinke tippel en eigenlijk hadden we het beter andersom kunnen doen, wat de wind betreft.
Maar ik wilde weer eens kijken naar de zon en de boom en alles daar, het was elf uur.
Volgende keer 's morgens vroeg eens kijken en dan ook nog een keer aan het eind van de dag. Het staat niet precies noord zuid, maar iets meer noordoost zuidwest
Daarna door de Kromte en langs de Dijkhuisjes richting huis, we zijn niet langs de kippetjes gegaan, dat vonden we beter.
Het is allemaal wat en zodoende zijn het vermoeiende dagen. We wachten maar rustig af wat er komen gaat.
Door de komende verkoop van ons huis sta je toch even stil bij dingen waar je normaal niet zo mee bezig bent (ik wel hoor, maar niet iedereen doet dat, dat begrijp ik, dat is ook beter).
Er gaan er de laatste tijd best veel van onze leeftijd dood en hoewel mijn leven niet een en al rock en roll was heb ik toch ook best gefeest. Niet meer dan wijn, drugs waren er wel maar daar heb ik me, op het proberen van een jointje na, nooit aan vergrepen. Meestal wel gezond gegeten, altijd in beweging geweest, 46 jaar gerookt, dus je zou kunnen verwachten dat ik het nog wel even volhou.
Joop ongeveer van hetzelfde laken een pak, nog sportiever dan ik. Vele marathons en bergbeklimmingen, ook jaren stevig gerookt, maar wel met tussenposes.
Het is gewoon beter dat we nu de stap zetten en niet wachten tot één van ons wegvalt, want dat kan ook zomaar gebeuren natuurlijk en dat we dan gewoon een goed plekje hebben waar we elk alleen verder kunnen, mocht dat nodig zijn. Het is dan wel de bedoeling dat ons verstand ons niet in de steek laat natuurlijk.
Marlies zei het al, 'het is toch een soort rouwproces waar je doorheen moet' en zo voelt het ook.
Morgen op Funda als het goed is, ik heb de foto's al gezien.
De muziek spreekt voor zich. Bovenste filmpje van Paul Simon en George Harrison
Tweede filmpje een tribute aan George Harrison door Paul Simon samen met CSN. met het prachtige 'Here comes the sun'.
We gingen weer eens naar het strand vandaag. De zon scheen, laag water, dus het zou vast lekker zijn.
Het begon alleen steeds harder te waaien, zodat we wat meer achter de duinen gingen lopen, maar daar werd het steeds natter. We wilden eigenlijk binnendoor naar het hekje, maar in een poging daar te komen liepen mijn schoenen vol. Joop was even even blijven wachten, dus zijn voeten bleven droog.
Eigenlijk hoort het andersom natuurlijk, dat het mannetje het pad verkent.
Al met al een heerlijk wandelingetje.
Ik begon de dag met het meer verkoopklaar maken van de tuin, de oprit moest nodig een beetje aangeharkt en het grind weer wat beter verdeeld in de bocht. Joop scheurt daar ook altijd maar doorheen. Een beetje dood spul geknipt, onkruid getrokken en toen wist ik het alweer snel, waarom het me eigenlijk te veel wordt en ik was nog maar even bezig. Het is ook allemaal een beetje dubbel natuurlijk, eigenlijk wil je het niet missen en ik kan ook best nog veel, maar na een tijdje krom kom ik niet meer overeind, dan loop ik gewoon een paar minuten haaks.
Mijn bril was ook klaar vandaag dus daar ging ik begin van de middag even om (Zeeuwen gaan altijd ergens om).
Op de terugweg reed ik nog maar eens over (Zeeuwen rijden altijd ergens over) Zonnemaire, de zon scheen en ik wilde eens even naar de tuin kijken. Het was half twee. De achterburen hebben een boom en hoewel er nog geen blad aan zit was nu bij laagstaande zon 'onze' tuin beschaduwd.
In de kamer scheen de zon volop naar binnen.
's Zomers kan zo'n boom best fijn zijn natuurlijk. We hebben toch niet meer de behoefte de hele dag in de zon te zitten. 's Morgens is hij nog niet in beeld (de boom) en eind van de middag is de zon er weer voorbij denk ik, juist de momenten dat je er nog wel even in wilt zitten.
Ik ga nog weleens kijken, er is tenslotte nog niets officieel. Ons huis staat nog niet eens on line en ook nog geen bord in de tuin.
Ik ging ook eens mee naar een prijsuitreiking met alles wat daarbij hoort vandaag en dat gebeurde in Tholen.
Koffie met gebak bij aankomst, prijsuitreiking, verloting, prijsuitreiking, borreluurtje met bitterballen, soep, koud buffet, toet, het was er allemaal en lekker ook natuurlijk. Oh en ook nog een grapjas, zodat het allemaal even kon zakken.
Daarna was er voor de heren een duivenpraatje en voor de dames een knutseluurtje en wel het plakken van servetjes op een juten tasje. Eerst natuurlijk allemaal een leuk servetje uitzoeken en al het andere wat je misschien wel op je tasje wilde plakken.
Ik hou niet zo van drukke tasjes dus ik was gauw klaar eigenlijk, maar wat ik er nu mee moet... want het is niet echt een boodschappentas.
Nog een prijsje werd er uitgereikt, nog een verlotinkje en we wonnen zowaar nog een doos appels, die bracht Joop al eens eerder mee en die waren heerlijk!
Een blommetje voor de dames en eindelijk konden we weer naar huis. Het was leuk en gezellig, maar wel erg lang. Dat vond Didi ook, al had ik vanmorgen eerst nog wel een fijn rondje met haar gedaan.
Al met al werden de zinnen ook even verzet.
Kijk er zijn ook nog gewoon mensen die het leuk vinden om iets ouds op te knappen. Het was vroeger vast een mooi huis, ik heb het eigenlijk alleen maar vervallen gezien.
Ik denk dat het mooi wordt, het ziet er nu al een stuk beter uit
We deden een rondje Ellemeet en in de Nieuweweg liepen de ganzen op het ijs, dacht ik, maar dat bleek bij thuiskomst toch anders te zijn.
Verder blijft het allemaal een beetje raar, er begint een soort dubbelleven, want nu hier is het zo, maar hoe zou het zijn als ik nu daar was, of hoe en wat zou ik daar nu doen als ik er al zou wonen en zou dat wel bevallen eigenlijk. Gelukkig is het niet altijd mooi weer, want die tuin.... onee ik had me voorgenomen dat mijn tuin onderaan de oprit begint en dan zover als ik maar lopen kan en ik hoef niets te maaien en te snoeien, want dat doet het waterschap al...
En even voor de duidelijkheid, de kans dat het niet doorgaat is nog even groot als wel, nu ja misschien een klein plusje bij wel.
Ze zijn hier in de polder als een idioot bomen aan het omzagen, hier vorige week langs Heuvelsweg. Bij Kerkwerve een hele rij, ik keek er altijd naar als ik er voorbij reed.
Deze zijn inmiddels ook verdwenen. En we hebben er al zo weinig.
Mijn mooie karakteristieke boompje in de polder... weg!
Je maakt mij niet wijs dat al die bomen ziek waren.
De stronken worden ook gelijk weggefreesd.
Bah! Ik ben er verdrietig van.
Deze bij Zierikzee ook blijkbaar, dat heb ik zelf nog niet gezien.
De zon scheen niet maar er was wel lekker veel licht vanmorgen, de fotografen waren tevreden en omdat de één gehandicapt was vanwege een geopereerde pols waren ze met z'n tweeen, de ander moest het nog leren.
Ik vond het erg leuk om te zien hoe ze schoven met dingen en wel of niet zaken in beeld brachten. Een vak apart hoor. Ik denk dat ons huis best goed uit de verf komt begin volgende week, want zolang duurt het nog wel.
Vanmiddag nog een wandelingetje en de dag was alweer voorbij.
We hebben het er maar druk mee en het is ook best vermoeiend.
Het heeft ook zijn vervelende kanten, want er worden nu volop jonge duiven geboren, die wellicht nooit meer zullen vliegen hier Opgeleerd worden en meevliegen met de wedstrijden, dat kan niet meer, tenminste niet vanaf deze plek en in Zonnemaire is daar ook geen ruimte voor.
Dat is zeker voor Joop ook weer even slikken al doet hij wel stoer, zoals altijd, als 'het niet anders is'...
Joop denkt inmiddels mee over de afwerking van het huis in Zonnemaire, want daar moet best nog veel gebeuren. Dat mag. Als ons huis binnen niet al te lange termijn wordt verkocht is het voor ons. Duimen maar, morgen komt de fotograaf van de makelaar. Er is al veel prutserij verdwenen, morgenochtend nog maar eens een rondje doen. Ik hoop dat de zon schijnt.
Wat Zonnemaire betreft waren er ook al dingen aangeschaft voor eventuele verhuur omdat de verkoop zo lang duurde, dat hoeven we niet te nemen natuurlijk, maar aan de andere kant is het ook wel weer makkelijk. Tegels voor de kamervloer en een keuken, tja, ik zeg nog maar niks. Eerst maar zien dat het doorgaat, maar ik kan wel zeggen dat ik me eigenlijk al erg verheug, vooral overdag.
Dat had ik een jaar geleden nog niet durven dromen, ik kon me niet anders voorstellen dan dat we hier nog jaren zouden blijven wonen, maar een mens moet ook realistisch zijn en hoe verder het plan vordert hoe meer zin ik krijg.
Lekker lang licht alweer, vooral met dit heldere weer is dat goed te merken en vriezen doet het overdag zeker niet.
Komt toch de muts nog tevoorschijn deze winter, want het is nu wel erg frisjes.
Ook de houtkachel kan weer eens aan, dat is anders vaak snel te warm, maar met dit weer heerlijk.
Verder verdiepen we ons eens wat in tegels en vloerbedekking, dat is erg lang geleden en dus best leuk. Je moet toch wat met die kou.
Heerlijk zonnig vriesweer vandaag, al vroor het misschien maar een graadje.
Ik reed naar de Dreischorsedijk, parkeerde daar mijn auto en wandelde een paar kilometer.
Ik kwam deze prachtige dames tegen. ze poseerden gewillig.
Die zal ik vast nog weleens vaker zien, als alles doorgaat.
Soms slaat de onzekerheid toe en dan vraag ik me af waar we aan begonnen zijn, want je huis verkopen tegenwoordig is niet eenvoudig, er moet toch maar net iemand rondlopen die op ons stukje grond inclusief huis zit te wachten en het maakt me dan verder niet zoveel uit hoor, wat er daarna mee gebeurt, ook al denken sommigen misschien van wel. Ik creeer daarna ergens anders weer gewoon mijn eigen nieuwe paradijs.
Het is wel bijzonder dat er nu drie huizen waar wij woonden/wonen te koop staan, want ik zag gisteren dat het huis aan de Ingridstraat ook te koop is (staat nog niet op Funda zie ik), plus het huis aan de I.M. van der Bijlstraat en dat van ons staat ook nog nergens. misschien volgende week. Het mag van mij nu wel zo langzamerhand hoor.
Dit huis is niet te koop, hier woonde Zijta, de petroleumboer van Dreischor.
Zijta was een bijzonder mens heb ik begrepen, ik heb hem nooit gekend. Ik heb ook geen idee waar het vandaan komt of dat hij het ooit zelf heeft gezegd, maar als wij in onze familie aan iemand vragen of iets ons wel staat (een nieuwe jurk bv.) dan wil nog wel eens het volgende antwoord komen, "jij bent toch net als Zijta, jou staat alles!"
Gisteren maakte ik toen ik van het strand af kwam ook weer eens een foto van de Nieuwe Weg, dat is de weg vanaf Ellemeet naar het strand. Ik ben daar toch al wel een paar duizend keer doorheen gewandeld. Vooral met Simba deed ik meestal een rondje Ellemeet, net als ik nu met Didi vaak het schelpenpad neem.
Het is de weg waar een tunneltje werd aangelegd vanwege de recreatieverdeelweg. Er kunnen nu geen auto's meer doorheen, dat is dan wel weer fijn De berm was ooit een lange gele sliert met koolzaad, maar ook het fluitekruid bloeide er volop. Geplantte staken die knotwilg moesten worden maar die het nooit deden. Kortom er is altijd wel wat te doen in de Nieuwe Weg. Ik ben benieuwd of er, nu het karwei klaar is, ook weer iets geplant gaat worden
De foto's staan in willekeurige volgorde.
Afgelopen nacht droomde ik dat Sas en Sers ons huis gekocht hadden, het kwam zelfs in het journaal , waardoor ik het zelf ook pas te weten kwam, dat was wel een beetje raar. Vast om de zomer in Zeeland te vieren.
Ze kwamen even langs en o o o wat waren ze blij met hun mooie nieuwe huis, garage, carpoort, sauna, buitendouche, wijnkelder, tuin, vijver, kantoor, alles vonden ze geweldig! Ik vond het natuurlijk ook fantastisch want alles zou zo blijven.
Het houdt me zodoende dag en nacht bezig. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed, en tussendoor ruim ik af en toe nog maar eens wat op, daar is het tenslotte weer voor. Ik heb nog nooit zo'n keurig huis gehad en ik ben nog lang niet klaar hoor. Joop maakt nog geen aanstalten om zijn kantoor fotoklaar te maken.
Tussen de buien door gingen Didi en ik even naar het strand voor een wandelingetje, het was nog steeds stormachtig, maar ze heeft even lekker kunnen rennen dat was nodig blijkbaar want ze holde de poten uit haar lijf.
Ik zou ook graag buiten nog een beetje opruimen en in de tuin wat dingen doen voordat de fotograaf komt, maar dan moet het wel even droog worden en ik denk ook niet dat dat werkelijk helpt, want de tuin zal wel platgegooid worden, vijver dicht, bomen eruit, het is nu eenmaal bedrijfsgrond en het mag bebouwd worden, dus ja, het behoort allemaal tot de mogelijkheden en daar denk ik dan aan, 's nachts vooral.
Gisteren was mijn poot alweer afgebroken, tenminste het schroefje eruit, dat was in december ook al een keer het geval. Armoe troef dus met die bril, want de glazen zijn ook behoorlijk beschadigd en omdat het in december nog niet kon vanwege de vergoeding van de verzekering, het kon wel natuurlijk maar ik heb toch liever €100 terug, besloot ik vandaag toch maar een nieuwe uit te zoeken.
Er was gelijk tijd voor een oogmeting en ik zocht iets uit, deze had ik in december ook al gepast, ik vond hem wel leuk, natuurlijk zet je dan nog een heleboel andere op, maar komt dan toch steeds weer bij dezelfde. Joop ging nog even mee om hem in het echt te zien en de 28ste is hij klaar. Fijn!
Verder eigenlijk niets gepresteerd, niet gewandeld niet gepoetst, he le maal niets!
Spelletjes heb ik gedaan, ik ben alweer een paar weken aan het Candy Crushen, eens kijken of ik Joop in kan halen, of Hanny...
Dat rijen bruingerookte boeken verkooptechnisch niet echt goed doen kan ik wel begrijpen, dus ik ruimde er al wat op en vanmorgen ging ik verder. Maar ja dan worden de planken toch wel erg leeg en dan begin je te sjouwen met dingen van de ene plak naar de andere.
Toen heb ik mezelf een halt toegeroepen, want het moet wel gewoon gezellig blijven natuurlijk. Ik heb weer wat boeken uitgepakt en de boekenplanken zien er nu weer goed uit. Ik ga mijn huis niet uitkleden zolang ik er woon. Een ander doet het maar weer op zijn manier.
Ik voelde me niet echt fijn, Joop was weg en omdat ik gisteren ook al niet gelopen had deed ik mijn wandelschoenen aan en ging erop uit. Ik koos voor windje mee en besloot maar te zien waar ik terecht kwam.
En toen was ik elf kilometer verder ineens weer hier, de ballonnetjes zijn inmiddels verdwenen en ik stapte er weer op de bus.
Sinds vanmorgen staan we te koop (nog niet openbaar). Eens kijken of we in de loop van het jaar voorgoed de afslag Zonnemaire kunnen nemen voor een relaxte oude dag.
We zijn dan weer terug bij af, we waren niet in de gevangenis maar we zullen toch wel wat moeten betalen.
Het verhaal is inmiddels wel bekend dat we trouwden in 1966 in Zonnemaire, we woonden nog in bij mijn ouders in de I.M. van der Bijlstraat, maar hoe ging het toen eigenlijk verder...
Mijn ouders verhuisden en wij konden in hun (huur) huis blijven wonen, waar allebei de kinderen werden geboren. Inmiddels werd er in Zierikzee een heel nieuw plan gebouwd, we hadden ons ingeschreven want zo'n mooi nieuw huis dat leek ons wel wat. Ik denk dat het september 1970 was toen we verhuisden naar Plan West als één van de eerste bewoners van het plan, Zijpestraat 22. Daar woonden we ongeveer 4,5 jaar, Joop zat inmiddels bij het onderwijs en gaf les in Spijkenisse. Tsja en dan ga je daar ook wonen natuurlijk, zo dachten wij toen nog, want het was best ver rijden elke dag.
Daar werd ook een heel nieuw plan gebouwd 'Waterland'. We schreven ons in en kregen een huis, het was 1974? Beverveen 119? geloof ik. Prachtig huis, groot, nieuw, leuke buren, maar wat was ik er ongelukkig. Ik weet er niets meer van, heb geen enkele foto van dat huis of van ons daar.
In 1976, mijn ouders woonden inmiddels op Scharendijke kwamen we een keer op een zondag op de soep en deden een rondje en daar stond een huisje te koop in de Ingridstraat. We hebben het gelijk dezelfde dag nog gekocht en zijn er een week of twee later al ingetrokken. Er moest veel gebeuren, maar dat had ook wel weer zijn charme. Lange vakanties bij het onderwijs en daarin verbouwden we.
Toen dat klaar was ging Joop voor zichzelf beginnen een installatiebedrijf. We twijfelden, maar gingen toch bij de zaak wonen die hij inmiddels had. We bouwden ons huis in 1990 waar we nu nog steeds wonen.
En nu is het weer tijd voor een verandering, want het is gewoon teveel, te groot, het relaxte dat we hier jaren hadden is er een beetje af, het wordt teveel moeten en dan is het niet leuk meer en de boel de boel laten kan ik niet. Het is een superfijn huis, hout is heerlijk!
Foto is van Ernesta
Gewoon maar verder gegaan met opruimen vanmorgen, de keukenkastjes deze keer. Dingen die ik toch nooit gebruik, wat moet je ermee. Net als een kast vol glazen, daarvan heb ik er de helft naar de glasbak gebracht. Hupsekee, weg ermee.
Vanmiddag een wandelingetje in de zon en omdat ik mijn sleutels vergeten was en zodoende niet in huis kon, deed ik een rondje door de tuin.
Kijk de bijenorchis staat er ook alweer.
Dat moet toch als je ergens gaat wonen, niet dat we er nu zo vreemd zijn, maar goed er is daar in d'Ouwe Smisse vaak live muziek op zondagmiddag, dus gingen we eens een kijkje nemen en het was erg gezellig. We kamen allemaal oude en vertrouwde bekenden tegen.
Jammer dat er alleen zuurkoolstampot was, daar had Joop niet zoveel zin in, dus reden we op weg terug naar huis langs Salud voor een hapje. Al met al een leuk rondje hoor.
Verder stonden we vandaag ook weer in het nieuws, vanwege mijn nieuwjaarsmailtje.
Het is allemaal wat. Een mens zou er onrustig van worden.
Ons huis staat nu nog niet officieel te koop, we hebben zelfs nog geen idee van de prijs. Zo gauw dat bekend is zal ik daarvan natuurlijk wel verslag doen.
Met het idee dat ik het padje toch een beetje warm moet houden reed ik vanmiddag met Joop mee tot Zonnemaire en stapte uit bij 'ons' huis.
Het miezerde, niet echt gezellig weer voor foto's, maar de overbuurman liep buiten, die kennen we ook al jaren dus ik stapte op hem af voor een praatje en ging alweer onderuit op het schuine stuk van de oprit dat glad was.
We lachten en maakten wat lolletjes, hij houdt nu de boel in de gaten zodat niemand ongemerkt de boel inpikt.
Want ik krijg er toch steeds meer zin in. Ik heb best nog een tuintje, dat moet wat opgehoogd worden en dan zet ik er wat groens, bloeiends, besjes, geen kale dingen in de winter in met vrolijke bodembedekkers. Het is op het noorden dus graag wat tips! Daarboven bij die koekoek kijk ik op de dijk, daar ga ik zitten kleuren.
Joop heeft een verwarmde garage, nooit meer dooie vingers en die krijgt beneden zijn kantoor met openslaande deuren, want zijn functies bij de duivenvereniging blijft hij zeker voorlopig nog wel uitoefenen, dat kan ook zonder duiven.
We liepen terug naar Scharendijke en bij het schaap was er nog niets aan de hand, maar een kilometer verder was het feest. Ik keek eens achter me, want Didi bleef achter en met dat ik haar riep sprong ze over de sloot en toen pas zag ik ze ook, een stuk of tien, misschien wel vijftien kippen die luidkakelend wegfladderden. Het duurde niet lang of ze had er een te pakken en ja daar sta je dan met je kip. Op naar de volgende. De boer was inmiddels op mijn geroep en het gekakel afgekomen, ik ben er nog schor van. Hij haalde het gaas weg zodat ik het land op kon en Didi te pakken kreeg. Poeh! Ik heb geen idee of ze echt dood waren of alleen maar een trauma hebben opgelopenn en nooit meer een ei leggen, dat kan natuurlijk ook.
De boer zat er niet zo mee, 'het is de aard van het beest', zei hij met prachtige stem. 'Zeg het maar' zei ik, 'volgens mij ben ik daarvoor wel verzekerd', maar papierwerk zag hij niet zitten en met 'doe maar een tientje' was het geregeld.
Nou en toen kwam mijn allerliefste schone zus ook nog even langs voor een wijntje, zodat we gezellig even bij konden praten. Een dag met een gekleurd randje zak mâ zaage ;)
Zoals afgesproken ben ik lekker aan het opruimen geslagen, zo erg zelfs dat ik van geen ophouden weet. Ik kom ook de gekste dingen dingen tegen, zoals de oude pijpen van Joop. Ik vond het zonde ze zomaar in de kliko te gooien dus plaatste ik ze op de gratis site en daar waren ze zo weg. Wat iemand daar nu toch mee moet...
Maar als het gratis is zijn de meeste dingen zo weg. Toch ga ik niet alles zomaar weggeven, verhuizen kost ook geld en weggeven of de kliko kan altijd nog.
Ik heb er een aparte pagina voor aangemaakt en de spullen die ik niet meer hoef zet ik apart in de blokhut, dus mocht je eens willen komen kijken, doe dan maar een berichtje hier of daar. Ik zal proberen het up to date te houden.
Het geeft wel een heerlijk gevoel dat opruimen, ik begin ook zo langzamerhand aan het idee te wennen en krijg er ook steeds meer zin in. Logeerruimte hebben we daar ook genoeg (niet groot, maar genoeg) dus iedereen kan gewoon blijven komen. Campings zat op Zonnemaire, vlak om de hoek zelfs, mocht je liever in een tent of caravan slapen.
En nu maar hopen dat het lukt!
En er lag niet eens ijs, wel blubber. Ik stapte even in de berm en lag plotseling een paar meter verder. En ik was al niet vrolijk, want ik had bijna geen oog dichtgedaan afgelopen nacht.
Vanmiddag de boekenkast eens uitgemest, tenminste een begin gemaakt, dat was ik al lang van plan. Gelijk een hoop boeken in een doos gedaan, weg ermee. Niemand die er ooit nog in kijkt en als je iets zoekt is alles te vinden op het www.
Een paar bewaar ik er wel natuurlijk, zoals Piggelmee, daar kan ik echt geen afstand van doen.
En zo vind je ook nog eens iets terug:
Joop was het al jaren kwijt, dacht dat hij het had uitgeleend en nooit teruggekregen.... ook weer opgelost!
Vandaag kwamen Janny en Freek gezellig even langs voor een praatje, koffie en een wandelingetje. Ik wist niet wat ik zag toen ik de deur open deed, want Freek krijgt opeens weer haar, nog wel met af en toe wat kale plekken ertussen, maar lang niet meer zo kaal als het was. Kijk maar naar zijn grijze bolletje.
Natuurlijk hadden we het uitgebreid over de op stapel staande veranderingen, de voors en de tegens en het is vooral zo fijn dat er meestal toch vooral positief en begripvol wordt gereageerd.
Ik ben aan het nadenken hoe ik mijn tijd anders in kan gaan vullen, want een mens moet toch wel iets te doen hebben, maar ook daar heb ik al wat ideeen over en misschien komen er nog wel meer. Ik prakiseer me suf, maar misschien komt het ook wel vanzelf als het eenmaal zover is.
Er is nog geprobeerd om ons fatsoenlijk al proostend op het nieuwe jaar op de foto te krijgen, maar dat is mislukt. Dat ligt niet aan de fotografen, of de toestellen, wij zijn gewoon totaal niet fotogeniek.
Het was twee januari acht uur, toen ik dit voorbij zag komen op facebook. Ik zat constant met ons pasgeboren plan in gedachten, de eventuele gevolgen en de onzekerheid die het met zich meebrengt, dus ik deed een berichtje, want ik durfde best.... en het was vooral deze zin die me aansprak:
Durf jij jouw uitdaging met ons te delen? Misschien kan je wel een steuntje in de rug gebruiken of juist anderen inspireren!
Ik vertelde ongeveer hetzelfde verhaal als ik gisteren hier deed en ik kreeg even later al een berichtje terug, of we een afspraak konden maken.
Vanmiddag is ze langsgeweest. We hebben gezellig zitten kletsen en zondag komt het begin van ons verhaal hier te staan met over een tijdje een eventueel vervolg. Ik ben benieuwd!
Het zijn spannende tijden en ik houd nu al zo lang mijn mond (wel 5 dagen al), dat het er nu maar eens een keer uit moet.
Natuurlijk weten we al lang dat het te koop staat, maar met oudjaar, toen we op Zonnemaire gingen wandelen, keken we eens even door het raam. Joop was gelijk enthousiast want er zit nog niets in, nieuw, schoon en lekker alles zelf doen.
Natuurlijk weten we ook al lang dat we hier (op ons huidige adres) niet kunnen blijven wonen, maar ja het is mooi en fijn en dan heb je niet zo'n haast.
Als Joop wegvalt, kan ik het niet meer betalen en als ik het loodje leg wordt het voor Joop toch een zware dobber de boel een beetje te onderhouden, hij zou het financieel wel redden. Kortom ergens in ons achterhoofd speelt altijd wel de gedachte en kijken we weleens rond, wetende dat.... en vooral de laatste tijd zeiden we toch wel heel erg vaak als we een huis te koop zagen, 'zullen we hier dan maar gaan wonen'
Ik heb altijd geroepen, dat als ze vandaag tegen me zouden zeggen, je moet morgen in Zonnemaire gaan wonen, ik dat helemaal niet erg zou vinden, integendeel zelfs, ik ben er altijd erg gelukkig geweest in de 18 jaar die ik er woonde en het bleef nadien ook altijd trekken. Zonnemaire rules!
Ik heb er een gelukkig jeugd gehad, ben er verliefd geworden, getrouwd, de kinderen zijn er geboren. Allemaal hele belangrijke dingen in een mensenleven.
Dus ja, het is afwachten. We hebben binnen gekeken vandaag en ja, wij willen wel.
Dat wil zeggen dat ons paradijs te koop komt te staan binnenkort en dan daarna moet het ook allemaal nog financieel haalbaar zijn, want we zijn wel ontzettend rijk, maar niet wat de flappen betreft.
Het zal wel heel anders wonen zijn, midden tussen de mensen, zonder duiven, want die kunnen niet mee, maar wel met een paar stappen in de polder, die er veel mooier is dan hier, een piep klein tuintje, maar wel openslaande deuren, afijn, het verhaal wordt vervolgd!
De eerste jonge duiven zijn weer uit hun ei gekropen, wat een mormels zijn het toch.
De bovenste op 1 januari en de onderste op 2 januari, zoveel groeit zo'n mormel op één dag.
Vanmorgen ruimde ik weer een paar dingen op en heb ik blikken in de aanbieding, voor niets, wie ze hebben wil mag ze komen halen anders gaan ze in de Kliko. Wie wil er nou niet zo'n schattig blikje van de Gruijter appelstroop? Eentje heb ik achtergehouden die was me te dierbaar.
Vanmiddag wandelden we en daarna dronken we een wijntje in Ouwerkerk, erg gezellig zoals altijd.
Dit wordt het grote opruimjaar hebben we besloten en daarom ben ik vanmorgen gelijk maar begonnen met het uitzoeken van al de breiboeken en Ariadnes die ik nog heb. Negen zo goed als complete jaargangen waarvan de helft ingebonden plus nog een boel los spul, al die jaren bewaard en nog erg netjes. Ze zijn al verkocht!
Allemaal uit de tijd dat ik mijn wolwinkel had, dat was van 1976-1986.
Leuk ook om weer eens doorheen te bladeren, wat ik misschien al tientallen keren deed. Al die bekende patronen, waarvan ik er ook een deel maakte natuurlijk. Oh ja, dat was die en ik deed hem in het rood.
Joop was een dagje weg en Didi en ik deden weer een 'gewoon' rondje, het 'normale' leven komt weer een beetje op gang. Morgen nog een laatste zondag uit deze serie en dan hebben we het maar weer gehad. De kerstverlichting ligt alweer lang en breed in de garage, die ruim ik nog maar niet op.
Gisteren en vandaag eens een polder verderop opgezocht, want op het strand zou het vast weer filelopen zijn en op het rondje hier ben je ook weleens uitgekeken, zeker 's winters. Het was heerlijk zonnig weer en lekker rustig in de polder van Zonnemaire.
Gisteravond bleven we lekker thuis bij de buis, Top 2000 en Herman Finkers, het was leuk!
En vandaag lekker fris weer op, een goed begin is het halve werk.
De oude weegbrug bij het Veer, daar hadden ze mijn zwemtas verstopt, Joop ging zoeken en vond hem, met vergaande gevolgen.
