De ezeltjes op de camping stonden lekker dicht bij het hek, dus we hebben even nader kennis gemaakt. Didi vindt alle beesten leuk en kan ze aandachtig zitten te bekijken, aan de ezel wilde ze dus ook wel even ruiken, alleen als het beest begon te blazen schrok ze zich elke keer rot en sprong ze een paar meter naar achteren. We zijn lekker uitgewaaid, wat een wind vandaag, maar gelukkig bleef het grotendeels droog.
Gisteren kwam ik deze site ergens tegen, erg leuk vind ik als groot liefhebster van thuis winkelen en ook van schoenen. Niet dat ik al iets besteld heb hoor, maar het is ook leuk om gewoon eens te kijken wat er zoal te koop is, want ik heb binnenkort nog wel een paar nodig.
De teken zijn er ook weer, Didi had vandaag haar eerste. Ik zal dus maatregels moeten nemen.
De dotters bloeien weer, dat is wel het vermelden waard natuurlijk, dat doe ik ieder jaar, zeker sinds 2007. De foto laat ik maar even achterwege.
Niet gewandeld want toch wel een beetje last vandaag, gisteren mezelf wat teveel uitgesloofd. Wel boodschappen gedaan, zonder Joop en mezelf een mooie lippenstiftcadeau gedaan. Ik zag thuis pas dat er in de huls een spiegeltje zit, luxe! Eenmaal thuis de kachel maar weer lekker aangemaakt, de kruiwagen met hout staat nog steeds klaar en het is toch wel behaaglijk als hij aan is.
Ik hoorde net het bericht, die is heel wat slechter terecht gekomen dan mij (of is het als ik, of dan ik ). Hopelijk is ze snel weer bij kennis en op de been.
De Pasen komt er weer aan, één van de drukste weekenden van het jaar en dat is nu al goed te merken. Het eiland stroomt weer vol en hoewel de zwart witte nummerborden nog steeds overheersen, worden het toch ook steeds meer rood witte. De campings gaan weer open en de jaarplaatsen worden zomerklaar gemaakt. Didi en ik hebben twee uur lekker doorgestapt, misschien een beetje ver, ik was tenminste blij dat ik thuis was. Toen ik de dokter belde voor toch maar een afspraak, bleek dat ik pas donderdag terecht kan, daar was het ook al topdrukte vertelde de assistente, geen pretje lijkt me als er een beetje haast bij is. ‘t Is alweer acht uur, ik heb er weer moeite mee hoor, met dat uur dat kwijt is.
Ondanks dat het maar een kort nachtje was, heeft Didi toch kans gezien mijn slipper op te eten, de rechter. Ik had ze eergisteren tevoorschijn gehaald, het wordt er weer weer voor. Het waren wel hele oude, maar ja, het is toch niet de bedoeling dat het een gewoonte wordt. De stand staat nu op vijf. Het begon met de Memphisto van Joop, daarna de lievelingsschoen van Levi, toen de pas nieuwe schoen van Kees waar ze een hoekje uit at, vannacht mijn slipper en daarnet was de werkschoen van Joop aan de beurt die nu een gerafelde hiel heeft. Tja….. wat moet je ermee. Onze gewone schoenen staan ‘s nachts op de plank boven haar slaapplaats, daar kijkt ze niet naar om en ze weet donders goed dat het niet mag, maar ja, die drang…. Oh ja, ik vergeet mijn pantoffels, daar had ik op een gegeven moment open teentjes in, het wordt wel mode komende zomer zag ik, maar ja dan draag je weer geen pantoffels.
Heerlijk zonnig vandaag, maar wel een frisse wind.
Didi en ik liepen al vroeg te wandelen omdat Joop gereden had en dus uit moest slapen, we deden een rondje Ellemeet.
Daarna lekker in de tuin gezeten met wat blaadjes, uit de wind was het goed te doen. Ik voel me nog steeds erg moe, geen idee hoe dat komt want zoveel doe ik nu ook weer niet.
Af en toe moet ik eens even diep ademhalen voorzover mijn ribbenkast dat toelaat, want wat ik nog niet verteld heb is dat ik de avond voor dat ik in de kelder stortte, met de Straô van een trapje ben gegleden, dat was glad van het bier en daarbij heeft mijn rechterkant een opduvel gehad.
Ik zit dus rondom een beetje in de kreukels.
Twee weken al in joggingbroek gewoon omdat dat het lekkerst zit, mijn favoriete kledingstuk ook, maar na twee weken wil je toch weer weleens iets anders. Mijn heup jeukt en als het jeukt geneest het zeggen ze.
Mijn handen jeuken, maar het gaat niet.
Ik moet gewoon nog wat geduld hebben, maar ja alles groeit als een gek nu, ook sommige planten die ik niet wil.
Die witte springbloemetjes van de foto pluk ik ook altijd zoveel mogelijk weg. Als ze in het zaad staan springt dat alle kanten uit als je ze aanraakt.
Soms ga ik even door de knieën om een foto te maken, maar dat voelt niet goed, dat doet nog teveel pijn.
We hebben wel samen de tuinstoelen op z’n plek gezet en samen boodschappen gedaan, omdat dat handiger was omdat Joop ook in Zierikzee moest zijn. Hij blijft dan wel lekker in de auto zitten hoor, als ik met de kar sjouw en het klepje van de kofferbak wordt ook vanuit de stoel opengedaan zodat ik zelf de boodschappen uit kan laden en de kar weer op zijn plek kan zetten.
Binnenkort moet er ook weer gemaaid worden……
De tandarts vond het de laatste keer (31 juli 2009 blijkbaar, maar dat staat niet in het archief…..) al vreemd dat ik nog geen nieuwe kreeg van zijn voorganger, waar ik net de vorige afspraak had gehad. Er volgde dus eerst nog een rebase van de onderkant en we spraken af dat ik dit jaar terug zou komen voor een hele nieuwe.
En nu is er ineens haast bij, want vanmiddag brak de boel doormidden, tenminste het zit nog wel aan elkaar, maar er zit een scheur in, gelukkig de onderkant en ik hoop maar dat het heel blijft, maar tot de nazomer wachten doe ik nu maar niet. Morgen gelijk bellen!
Didi heeft prachtige witte tanden, een mens zou er jaloers op worden.
Nu ben ik dat toch al gauw op wat voor tanden dan ook als ze maar echt zijn.
Ik zal het moeten doen met mijn gebit, maar nu wel binnenkort een nieuwe met bijtertjes met profiel, ik ben er aan toe.
We deden een rondje en het was heerlijk op het strand, druk ook, zo langzamerhand komt de boel weer tot leven.
Voor eventuele liefhebbers in de buurt, er is weer genoeg hoor en ik heb er al zoveel zien springen, kortom de vijver komt weer tot leven. De zonnebaars zag ik ook al zwemmen vanmiddag, net als zoveel andere vissen, meer dan andere jaren eigenlijk. Ik heb op een pakje gewacht vandaag, vreselijk vind ik dat, je loopt maar te kijken en uiteindelijk wordt het toch nog bij de buuvbezorgd, daar blijf ik ook niet meer voor thuis in het vervolg. Morgen ga ik er eens een lekker eind op uit, lopen kan ik goed dus dat moet kunnen.
Voor wie het gisteren niet begrepen heeft: Joop had een hap uit zijn snor, dat had ik niet gedaan hoor, ik lust geen snor, maar hij was uitgeschoten met één of ander scheerdingetje waar hij ook zijn neus mee doet, dat moet bij oudere mannen anders krijg je wildgroei. Ik stelde nog voor hem te millimeteren, die snor dus, maar hij vond dat hij (die snor) toch niet meer mooi was met al dat grijs erin en zodoende was hij (Joop) niet meer te houden…. Ik vind een kusje mèt toch eigenlijk lekkerder…. of zou het een kwestie van wennen zijn?
Als een roos geslapen, voor het eerst sinds mijn duikeling en goed uitgerust als ik was gelijk het bed maar in de wasmachine geduwd. Daarna samen de badkamer gepoetst, zo leert Joop ook nog wat van het huishouden. Samen het bed ook weer aangekleed en dan moet je alles zeggen, zelfs dat er hoeken in een hoeslaken zitten, die dan weer om de hoek van het matras moeten natuurlijk en dat alles goed OM het matras moet zitten en een beetje STRAK, zodat het niet gelijk een rimpelboel is als je gaat liggen of een keer draait. Een klein beetje puin geruimd in de tuin en een stukje gewandeld, het was ook heerlijk weer al is het nu wel weer aan het betrekken. Ik zie wel of ik het weer moet bekopen, tot nu toe valt het me reuze mee als ik zie wat ik allemaal al kan.
“Oh, ik geloof dat ik een beetje uitgeschoten ben met mijn snor. Er zit nu een kale plek in … dat is ook geen gezicht…”
Autorijden gaat, al moet ik de kuilen en hobbels proberen te vermijden. Ik deed een paar boodschappen, keek weer eens op het strand en haalde vis in Renesse. Alles op het gemakje en zonder verkeerde bewegingen. ‘t Gaat dus steeds beter.
Joop was een dagje de hort op met zijn duivengoeroe, die had een tweede prijsgewonnen en zodoende hadden ze een uitje. Onderweg bespreken ze dan het wel en wee van hun duiven denk ik zo. Eten deden ze daar uitgebreid en ik had een visje.
Oh ja, gisteren rolde er ook nog een pracht van een niersteen het toilet in, dit even voor de eigen administratie, daar zijn weblogs toch zo handig voor. De vorigeis nog niet eens zo lang geleden zie ik nu, hij krijgt er ook wat pijn betreft steeds minder last van, maar voelt ze wel aankomen.
Over duivenogenbestaan ook hele theorieën. Ik wist dat niet, maar Joop is zich daar nu een beetje in aan het verdiepen, vandaar dat ik een paar foto’s moest maken. Prachtig zijn ze zeker en ook allemaal heel verschillend.
Ik heb vandaag niets gedaan en me zo min mogelijk bewogen, dat is toch de enige goede manier om zo vlug mogelijk weer in mijn oude doen te zijn. De pijnlijke steken in mijn heup blijven maar lijken iets minder pijnlijk te worden, au!
Nu ik er weer zo mee bezig ben vraag ik me toch weer af waarom ik het niet vaker doe, het is zo ontspannend.
Al met al toch een erg vermoeiende dag. Ik wil teveel en ik kan het ook wel, maar het kost me wel veel meer moeite. Bukken is niet gewoon buigen, maar door de knieën gaan met een bewegingsloos bovenlijf en zo ook weer naar boven, goeie gymnastiek hoor. Eigenlijk gymnastiek ik de hele dag door en dan niet de gewone huishoudgym, maar net even iets anders.
Vanmiddag heb ik ook nog een stukje gewandeld met Didi, maar dat viel me toch een beetje tegen ook al was het niet ver.
Didi verveelt zich geen moment hoor, voor degenen die dat mochten denken heb ik een filmpje gemaakt.
Ik ben benieuwd of de tijm nog gaat bloeien komende zomer, het is echt haar lievelingsplekje.
Als het eenmaal bloeit zal ze er niet zo snel meer in gaan liggen, het zit altijd vol met bijen.
Ik zag al madeliefjes, een heel klein longkruidbloemetje en een knopje van een anemoontje. Er komt weer wat kleur in de tuin. Ik ben lekker buiten gaan zitten vanmorgen, met mijn kleurtjes en een schetsboek, een beetje kleuren. Wat bewegen betreft word ik wel steeds handiger, dus er lukt al veel meer, alleen het opstaan en gaan liggen is vreselijk. Pijnstillers heb ik ook bijna niet meer nodig, die helpen toch niet bij die onverwachte steken. Mijn darmen zijn blijkbaar nog in shock want het roodbaarsfileetjevan zondagavond zwemt nog steeds niet.
Het gaat wel. Ik kan gewoon lopen als ik het niet te snel doe. Gaan zitten lukt ook nog aardig, als ik het heel heel voorzichtig doe. Bukken gaat niet en gaan liggen al helemaal niet, net als overeind komen. Ik krijg daarbij een striemende steek (of meerdere al naar gelang het lukken wil), of ze me met een mes doorboren in mijn onderrug, dus niet op de plek waar mijn ribben zitten, daar doet het ook wel pijn, maar lang zo erg niet. Volgens mij is er daar ook wat kapot, ik kijk het nog even aan en anders moet er nog maar eens beter naar gekeken worden.
Ik kan dus best veel zonder pijn, vanmorgen zelfs gestofzuigd, ik heb een Kirby dat scheelt en wat met de dweil gezwaaid. Koken gaat ook gewoon, al hou ik het wel makkelijk natuurlijk. Joop heeft vanmorgen wat boodschappen gedaan en heeft bij de vleesboerderij een bot voor Didi meegenomen. Wandelen gaat niet, dat hoeft ook niet per se, ze kan gewoon in de tuin poepen en plassen, maar ze moet dan wel wat te doen hebben natuurlijk, anders gaat ze alleen maar met takken lopen slepen, ook leuk, maar dat wordt zo’n bende.
Gisteren was het boekje bij de post, waarin mijn foto is opgenomen. Vier exemplaren, twee in het Nederlands en twee in het Engels.
Karin van Pinxterenschrijft: Zeer bedankt voor je bijdrage. Alex de Vries vond het ook super. Het past er goed in, dat je de wereld in eigen hand hebt. Een wolkenplukker.
In het boekje staat ook dat de hele tekst van Hoop, geloof en liefde op haar site te vinden is, maar dat kan ik nog niet vinden. Ik heb een mailtje gestuurd, misschien staat het ergens anders, ik laat het dan weten.
Update: Het staat nog niet online, ik krijg een mailtje als het zover is.
Gelukkig kan ik het nog navertellen, al kost me dat wel veel moeite.
We kwamen thuis gisteravond nadat we lekker met Ina en Martin bij Salud hadden gegeten, zij zouden nog even langs komen voor een afzakkertje.
Joop dook de kelder in voor een wijntje en ik ruimde even wat op, zag dat de handdoek in de keuken wat smoezelig was en wilde even een schone pakken, die liggen rechtsboven in de kelderkast, daar keek ik dus ook, en stapte de kelder in….. die open stond…. de grond verdween letterlijk onder mijn voeten.
Ik klapte met mijn rug op de trap, kon er nog wel zelf uit klauteren en daar lag ik dan in de bijkeuken.
We zijn met ijs aan de gang gegaan, Ina en Martin waren er inmiddels ook, maar ja ik kon bijna niet lopen en het deed toch wel heel erg zeer. Toen hebben we toch de dokter nog maar gebeld en die constateerde dat mijn zwevende ribbetje links achter gebroken is.
Lekker is anders.
Het was weer erg gezellig, zoals elk jaar eigenlijk. Lekker gedanst en gefeest met het hele dorp. De paar foto’s die ik gister maakte staan hier. Gisteravond ben ik zonder fototoestel op stap geweest, ook weleens leuk. Nu moet ik er alleen nog een beetje van bijkomen, het is maar goed dat het niet elke week feest is. De muis ontdekte Didi in een baal stro, haar neus is goed in elk geval.
Een dag als zoveel andere zou ik bijna zeggen. Er gebeurt niet zoveel, vandaar nog maar een filmpje. Vandaag vond Didi een balletje onderweg.
Vandaag heeft wel de allerknapste webmaster van het hele universum, of het ook de liefste is laat ik even in het midden, mijn weblog nagekeken en verbeterd en dat was best een heel karwei na al dat onkundige geknoei van mij. Puntjes op de i gezet, andere lettertjes, kunt u het nog lezen? Zijn de lettertjes niet te klein? Ik ben er weer helemaal gelukkig mee, tot nu toe… eens kijken of ik dit kan posten.
Update: Dat posten had even wat voeten in de aarde. Nu nog een update als test.
Gisteren deed ik een rondje over het nieuw aangelegde “fietspad”: tussen den Osse en Serooskerke, niet helemaal hoor, dat is nog wat te ver, erg recht en nog erg kaal, maar wel lekker rustig. Didi vindt het ook prachtig en rent soms als een dolle door de greppels die er naast liggen.
Door het schrijven erover had ik ook wel zin in een advocaatje gekregen Ik nam de helft van het recept van (ook) Ria, met de vanille zaadjes. Het is alleen mislukt, geschift, te lang gewacht, maar wel te eten hoor, het komt wel op.
Onmisbaar voor het zelf maken van advocaat is DE BUS. Ik zou niet weten hoe het zonder moet, misschien kan het wel, maar ik heb het nooit gedaan. Voor het maken van DE BUS heb je een leeg boterhamworstblik nodig, dus eerst brengen we een bezoek aan de dichtstbijzijnde vleeswarenafdeling. Verder heb je dan een HANDIGEMAN nodig, die daarbij een bijpassende STAMPERmaakt. Een rondje iets kleiner dan de diameter van de bus zodat het heen en weer kan bewegen, met daarin niet al te kleine gaatjes geboord, waardoor de vloeistof weer naar boven kan. Aan dat rondje een steel met een handvat om de boel op en neer te kunnen bewegen. Bij mij is dat rondje van zink en de steel van staal, waaraan dan aan het eind een draadeindje gedraaid moet worden, dat gaat dan door het midden van het plaatje en wordt vastgezet met een moertje en een contramoertje (zegt Joop).
Het is even werk, maar dan heb je er ook de rest van je leven plezier van en ook de buren en de rest van het dorp, want als eenmaal bekend is dat je een advocaatbus hebt….
Het recept van mijn moeder heb ik niet meer kunnen vinden en ik weet het ook niet uit mijn hoofd. Zus gesmst, maar nog niets gehoord, misschien komt het nog.
Het recept van Miriam, dat volgens mij anders is dan ik altijd deed.
Benodigdheden: 4 dl jenever 1 dl water 400 gr basterdsuiker 3 zakjes vanillesuiker 8 eieren
Of een andere variant: 4 dl jenever of brandewijn 500 gr basterdsuiker 12 eieren 2 zakjes vanillesuiker
Alle ingredienten bij elkaar in een schaal doen en even mixen. (ik mikte alles gelijk in de bus en gebruikte geen mixer, maar 12 eieren is dan teveel, volgens mij deed ik er 8 en kan dat wel in 1 keer) Zet een pan op met water, de advocaatbus moet ongeveer voor de helft in het water staan. Het water moet tegen de kook aan zijn. Vervolgens giet je de HELFT van de mix door een zeef in DE BUS, het wordt heel luchtig en stijgt tot bijna aan de rand, dus er mag niet teveel in. (ik zeefde na het koken, zo uit de bus in de zeef, na eerst even onder de koude kraan) Rustig stampen. Je moet zelf een beetje inschatten wanneer de advocaat dik genoeg is. (dat is bij mijn weten als het weer wat begint te zakken) Daarna de andere helft. Onder het afkoelen af en toe doorroeren….
Nu het er staat volgen er vast nog andere varianten, ik ben benieuwd. Oh ja en jenever, brandewijn, citroenbrandewijn, het kan allemaal.
SUCCES!!!
UPDATEUPDATEUPDATE
“Hey Ria, Zag je advocaatbus en recept. M’n schoonzussen en ik geloof ook een tante van me, hadden vroeger zo’n bus. Ik niet, maar toch heb ik vroeger vaak zelf advocaat gemaakt. Dit was het recept en de manier:
12 eieren 400 gr suiker zaad uit 1 vanillestokje of 1 zakje vanillesuiker ietsje zout 3/4 liter vanillebrandewijn
Klop in een kom de eieren met de suiker, zaad uit het vanillestokje en ietsje zout, dik en schuimig. Schenk al kloppend en langzaam de brandewijn erbij. Zet de kom in een pan met een laag kokend water en laat de drank al kloppend dik worden. Als het zover is, zet dan de kom in koud water en blijf kloppen/roeren tot de advocaat is afgekoeld (af en toe opnieuw koud water nemen). Het afkoelen is nodig om schiften te voorkomen.
Als kom gebruikte ik zo’n ouderwetse melkkoker, kloppen deed ik met de mixer en ik gebruikte het zaad uit een vanillestokje, omdat ik de spikkeltjes in de advocaat wel leuk vond.
Grappig dat je dit op je weblog had. Ik had juist vandaag opgeschreven dat ik dat binnenkort weer eens wilde gaan maken.
Ben toch weer een beetje op de ouderwetse toer: stoofpeertjes, draadjesvlees, hachee, snert. Kreeg het vroeger van m’n moeder en probeer het nu zelf, met wisselend succes.
Mijn moeder deed het met verjaardagen en soms eens een keertje tussendoor, als bv de eieren op moesten. Het was dan teveel om alleen op te eten vond ze, je werd er maar dik van en dan bracht ze ook een potje bij mij. Dan kwam ze al lachend aangelopen, met een rood hoofd van het boven de pan hangen en vrolijk vanwege het vele proeven, want je zit dan met een bus en een stamper, een zeef en een lepel waar allemaal advocaat aan zit en dat is zonde om af te spoelen. Als het dan eenmaal in de schaal zit moet je veel roeren, “anders komt er een vel op”, zei ze altijd en dan is dus elke keer die lepel weer vuil. Ik weet niet of het waar is van dat vel, dat heb ik natuurlijk nooit uitgeprobeerd, stel je voor dat zou zonde zijn. En als het dan afgekoeld is moet het in een pot of weckfles en dan is er weer een schaal om uit te likken. Dus toen Miriam vanmorgen vertelde dat ze advocaat ging maken kwam dat allemaal weer boven. Ik heb het ook veel gedaan en het moment van stoppen met stampen is altijd een beetje spannend, anders gaat het klonteren en daar heb ik vanmiddag even mee geholpen en natuurlijk gezegd dat ze veel moest roeren, anders komt er een vel op…. Advocaat maken is leuk…. en lekker.
Gekleurd schuim/algop het strand vandaag. Ik maakte wat foto’s, benieuwd hoe het er uitvergroot uit zou zien, nou zo dus. Geen idee hoe het zo gekleurd komt, misschien omdat er olie in het water zit ofzo, anders is het gewoon wit in elk geval. Ik word er wel vrolijk van, het is met een beetje fantasie toch net een veld bloemetjes, of ga ik nu hallucineren vanwege het gebrek aan echte… Didi en ik deden een rondje Watergat in een rap tempo, maar toch nog met mijn onafscheidelijke thermo hemd, hoe heb ik ooit zonder gekund vraag ik me soms af, en wanten natuurlijk.
Twaalf uur vanmiddag in de zon, nog stijfbevroren en best dik. Natuurlijk is het fijn dat de zon schijnt, maar die temperaturen! Het is MAART! LENTE!
En als je het daar nog niet koud van krijgt, dan is het wel van dat afschuwelijke familiedrama in Zierikzee Een man met een straatverbod en een bandje rond zijn enkel, hij mocht daar helemaal niet zijn! Waarvoor zijn die bandjes dan? Is er dan niemand die daarnaar kijkt? Dit had nooit mogen gebeuren.
Het filmpje bibbert een beetje, want wat was het vreselijk koud op het strand.
Ik kon me dan ook heel goed voorstellen dat sommige paarden glad geen zin hadden om het water in te gaan, ik had het als paard zijnde ook af laten weten.
Vanmiddag nog even naar de Outlet alwaar ik een mooie vaas scoorde voor minder dan de helft.
Vis gehaald in Renesse en daarna de kachel maar weer opgestookt.
“Kijk, Simba in een potje”, zei ik tegen Didi toen we weer in de auto stapten.
Ik had er best tegenop gezien, maar het viel gelukkig mee en het voelde goed.
Een mooie pot met de laatste resten van Simba en die mochten weer mee naar huis. En omdat ze gek op kippetjes was heb ik degene die ik afgelopen weekend van Truus kreeg erbij gezet.
Onderstaand gedichtje stuurde een dorpsgenootje me.
_The gate to Heaven,
I got to the gate of Heaven yesterday,
After we said goodbey,
I began to miss you terribly because I heard you cry,
suddenly there was an Angel, she asked me to enter Heavens gate,
I asked her if I could stay outside and wait
for someone who would be late.
I wouldn’t make much noise you see,
I wait here patiently, I wouldn’t bark or howl just play with my tennisball.
The angel said I could stay right here and wait for you to come, because heaven wouldn’t be heaven if I went alone.
So I’ll wait right here you take your time.
But keep me in your heart,
because Heaven wouldn’t be heaven without you to warm my Heart!_
Allemaal bedankt voor de fijne reacties.
Wieneke voor de kaart en ook van het diergeneeskundig centrum kregen we een kaart met de tekst:
Het plezier dat je samen deelde, neemt niemand je nog af.
Het is nog wel een beetje raar en ik roep nog vaak de verkeerde naam, maar het was wel super weertje vanmiddag, we hebben genoten.
Een lange wandeling waarop we van alles tegenkwamen. Daarna keek ik nog even rond in het tuincentrum waar het morgen grote uitverkoop is, er was nog niets te zien. Wel nam ik een paar heerlijke varkensoren mee. Dat was weer een nieuwe ervaring voor Didi. Ze heeft er eerst een tijdje mee rondgelopen met een blik van, “wat ik nu in mijn bek heb…. !”, maar even later heeft ze hem heerlijk opgepeuzeld natuurlijk.
Natuurlijk is het raar en stil en ligt er nu alleen nog een mini Rottie op het grote Simba kussen, maar wandelen deden we toch al met z’n tweetjes. Vandaag dus ook, we zijn naar het Watergat gelopen, helemaal zonder riem. Ze luistert goed en komt netjes ‘naast’ als er een fiets aan komt. Simba is vanmiddag gecremeerd, toen ik belde voor de urn die ik had uitgezocht was het al gebeurd, ook dat geeft weer rust. Ik neem geen hangertje, maar de urn wordt niet dichtgekit, zodat ik er altijd nog iets uit kan halen en de mogelijkheid tot uitstrooien blijft bestaan. Vrijdag gaan we haar halen.
En dan word je natuurlijk erg vroeg wakker op zo’n akelige dag, zodat het wel erg lang duurt allemaal. Je blijft maar knuffelen en aaien en vooral huilen. Gelukkig scheen de zon en konden de deuren open en een kussen naar buiten zodat we lekker buiten konden wonen, dat maakte het allemaal toch wat aangenamer. Eten deed ze niet meer, op een plakje worst na, water kwam er ook gelijk uit, het was tijd. Het gekke was, dat toen de dierenarts eindelijk kwam om half twee, Simba en Didi allebei blaffend de oprit opliepen, het moet toch een gek gezicht zijn geweest voor die man. Daarna hebben we Didi even apart gedaan. Twee spuitjes later was het gebeurd. Eerst onder narcose en daarna een dodeljike in het hart, die hoefde ik niet te zien. Ze is lekker gaan slapen, geen pijn meer, geen drang om te eten of te drinken……rust…. Daarna mocht Didi ook weer bij haar, ze keek nauwelijks naar Simba om en vond de dierenarts veel leuker, net als de meneer van het crematoriumdie even later kwam. Hij heeft samen met Joop Simba op een brancard gelegd en in de auto gedragen, dat heeft ze wel goed gezien.
Morgen word ze gecremeerd. Ik moet nog een mooie urn uitzoeken en eigenlijk wil ik ook wel een hangertje met wat as, al draag ik eigenlijk nooit hangertjes, ik ben er nog niet uit. Vrijdag kunnen we haar dan ophalen. Ik denk dat we de as later ergens uitstrooien, we zien het wel.
Het ergste hebben we gehad. Zo voelt het voor mij tenminste, het is ook wel een opluchting.
We wachten een goed moment af, dan mag ze lekker gaan slapen.
Het is altijd te vroeg.
Ze glanst nog zo mooi en ziet er eigenlijk helemaal niet ziek uit, al wordt wel steeds haar kont wat dunner en de borstkast breder lijkt het wel.
Ze is moe.
Moe van het overleven.
En als dat een strijd wordt is het niet meer leuk.
Dan wil je rust…
We zijn gisteren nog op het strand geweest, voor de laatste keer, zo dacht ik steeds bij alles wat we deden de laatste tijd, dat dit wel de laatste keer zou zijn.
Zo lang al aan het afscheid nemen omdat je ziet dat het niet goed gaat.
Nadat we op het strand waren geweest werd ze weer erg ziek, tot in de nacht hebben we lopen modderen, overgeven, naar buiten, naar binnen, naar buiten, doodziek was ze, tot ze niet meer naar binnen kwam en ik ging zoeken. Ze stond helemaal verkleumd achterin de tuin. Ik had toen echt het idee dat ze dood wilde en misschien was dat ook wel gebeurd als ik haar niet naar binnen had gehaald. Daarna is ze gaan slapen.
Vanmorgen wilde ze niet eten, drinken deed ze ook niet.
In de loop van de dag heb ik er toch nog wel iets in gekregen, vanavond zelfs twee roereieren, drinken doet ze nog steeds weinig.
