De Dikke Toren is te koop, het Rijk stoot monumenten af. Er zal wel een oplossing komen natuurlijk, maar toch vind ik het raar, dat zulke dingen allemaal niet beter geregeld zijn.
Ik was vandaag weer even in Zierikzee, waar nog steeds druk gewerkt wordt.
Wat een karwei is het toch. Ik ging er maar eens even voor op de muziektent staan, want zonder auto's bomen en terassen zijn de geveltjes natuurlijk wel goed zichtbaar. Ik hoop toch zo dat ze er nog wel een paar bomen neer gaan zetten.
Toen ik me omdraaide zag ik dit. Het anker en het beeldje zijn al weg, het fontein met de kikkers aan het eind volgt, deze bomen mogen blijven staan.
Ik deed een plas in Concordia, de dame die ik tegen kwam op het toilet dacht met me mee, want waar laat je je hond zo gauw als je nodig moet. Ik had Didi rustig even alleen gelaten bij de wasbakjes, maar dat vond de dame niet slim en wees me op het baby-luier-vervang-toilet, dat wat groter is, erg handig!
We liepen weer terug naar het parkeerterrein aan de Scheldestraat, gratis en eigenlijk vlakbij, je bent zo in Zierikzee. Natuurlijk is het niet handig als je veel boodschappen hebt, maar bij de Lidl is ook parkeerruimte zat.
Daarna reed ik nog even door naar de Zijpestraat om een foto van het huis te maken waar we vijf jaar woonden op nr 22. Ik had er geen enkele foto van. Morgen of misschien wel overmorgen daarover meer.
Het is leuk om te zien dat mijn dochters zich tegenwoordig ook creatief vermaken.
Afgelopen zomer gaf ik mijn kwasjtes en aquarelverf met wat papier aan Miriam, die het eigenlijk gelijk oppakte en me telkens weer versteld laat staan.
Vorige week kleurde ik met de kinderen, Sil deed mee en die heeft nu ook echt de smaak te pakken. Het is ook leuk om te ontdekken dat je best leuke dingen kunt maken als je dat wilt.
2aday is teveel!
Iets meer op het gemak en wat rustiger aan geeft ook een mooier resultaat, dat is met alles zo.
Ik ben geloof ik vandaag iets te enthousiast geweest. Didi ik ik reden mee met Joop toen hij even iets op moest halen, hij loste ons in Noordwelle en ik liep door Ellemeet terug.
Gisteren hadden we ook al zo'n soortgelijk stuk gelopen, toch gauw een kilometer of 6. Morgen maar een rustdag of hooguit een rondje rond het dorp.
Het was nog erg koud vanmiddag, maar toch zit er duidelijk verandering in de lucht. Hopelijk kan ik binnenkort de tuin weer eens in, het is nodig de boel weer eens een beetje op te ruimen, alle dooie zooi moet eruit, beetje harken, beetje knippen (hihi) en het ziet er alweer heel anders uit.
Over een paar weken zullen er weer lammetjes zijn, hoe zat het ook alweer met die dracht, er lopen in elk geval meer schapen in de wei dan het lijkt zo op het eerste gezicht.
Verder was het een dag net als alle andere, met een klein feestelijk accentje zo hier en daar. Iedereen bedankt voor de felicitaties hier en daar, ook namens Joop.
Ik heb ze gezien hoor vandaag, allemaal crocussen en bomen met knoppen. Zo gauw de zon doorbreekt en de temperatuur een beetje stijgt ziet alles er weer heel anders uit. Nu maar wachten tot het zover is... voorlopig regent het weer.
We wandelden een rondje Ellemeet, het lukte wel, maar Didi was er toch wel moe van geloof ik, ze ging steeds langzamer lopen, maar we hebben het weer gehaald. Volgende keren langzamerhand weer een kilometertje verder.
Daarna kwamen Ina en Martin gezellig even langs. Morgen is Joop jarig, dus we hebben even geproost voordat ze weer naar huis gingen.
Gisteravond aten we onverwacht met Ina en Martin een hapje bij Salud, het was alweer een tijdje geleden dat ze hier waren. Onverwacht en erg gezellig.
Toen we vanmorgen wakker werden lag er alweer een laagje wit poeder.
En net als iedereen heb ik er inmiddels schoon genoeg van.
Weg met dat spul!
Te koud voor buiten, dus ik kleurde nog maar eens wat.
Vandaag was het Straô in Noordwelle. Ik ben zodoende op nog geen enkel straô feest geweest, maar dat is ook een best feest zonder dat ik er ben geweest.
Over twee weken op 9 maart is het hier in Scharendijke, hopelijk is het dan wat aangenamer.
En voor degenen die het nog niet weten, dit is Straô. Bij de link wordt alleen niet vermeld, dat er op de meeste dorpen na de strandrit ook ring wordt gestoken, of zeg je dat niet zo, het staat een beetje raar. Tijdens het ringsteken gaat dan het hele dorp aan de borrel en meestal duurt dat dan tot in de late uurtjes, als het weer een beetje meezit tenminste.
Door de verzamelwoede van transformatorhuisjes van Sjoerd kwam ik een tijdje geleden deze tegen. Ik las erover in de krant, want het mocht niet afgebroken worden vanwege het asbest dat erin gebruikt was. Het staat op Oosterland een durp in Duiveland, waar ik bijna nooit kom, maar ik besloot het toch maar eens op te zoeken voor een foto.
Een tijdje later las ik er weer iets over, dat er andere plannen waren en het waarschijnlijk niet afgebroken zou worden.
En vandaag vond ik het volgende in de Inwonerskrant:
Nou, is dat leuk of is dat leuk!
Van mij mogen ze in elk dorp zo'n huisje zetten.
Ijzig koud vandaag en er stond ook nog eens een stevige bries.
Toch wandelden we een rondje en eenmaal met windje mee was het best lekker.
Geen bevroren sloot meer, maar dat kwam denk ik meer door de wind, want de vijver is nog wel steeds bevroren. Over de vijver hebben we trouwens wat zorgen, hij raakt leger en leger, het lijkt wel of hij lek is... daar zouden we niet blij mee zijn natuurlijk. We hebben extra stevig folie waardoor geen wortels zouden moeten kunnen groeien. We wachten het even af.
Het land droogt al aardig op, de klei begint scheuren te vertonen.
En wat schetst mijn verbazing toen ik op de bovenste foto naar de vlek op zoek ging....... weg! Foetsie! Tot hij weer terug is natuurlijk, maar voorlopig stel ik een nieuw toestel nog maar even uit.
Vanmorgen na de koffie gingen ze weer op huis aan, tenminste met onderweg een tussenstop bij de orthodontist in Rotterdam, want Levi krijgt een speciale behandeling, dat doen ze niet in Nijkerk en omstreken. Er wordt een wortel van een kies geïmplanteerd op de plek waar de voortand is afgebroken en weggehaald en als die aanslaat wordt daarop weer een tand gefabriceerd. Vroeger kreeg je een plaatje en daar liep je dan de rest van je leven mee. Gelukkig is dat niet meer zo. Op het moment ziet het er niet uit, maar dat komt natuurlijk allemaal weer goed. Onderaan heeft hij al een beugel, dat komt aan de bovenkant ook nog.
Wat me maandag gelijk opviel was dat de kinderen zo ontzettend wit zagen, nu is het wel winter natuurlijk, maar toch, je ziet tegenwoordig geen kind meer buiten. Ik heb er vandaag nog eens extra op gelet en heb welgeteld twee kinderen gezien met een 'woensdag' papa, ook een buitenmens, dus die neemt ze mee naar buiten.
Het was wel vreselijk koud vandaag, maar toch deden Didi en ik een rondje want er moet weer wel getraind worden natuurlijk, de beweging moet er wel in blijven en een frisse neus hoort erbij.
Ik vind het erg leuk te horen dat ik iedereen tot tekenen heb aangezet. Thuisgekomen hebben de kinderen gelijk potloden gekocht van hun zakgeld en Silvia doet ook ijverig mee. Een tekenblok heb ik meegegeven, ik vond dat zelf niet zulk fijn papier, dus dan is het makkelijk doorschuiven.
Miriam was al aan het schilderen en photoshoppen en omdat ik met alles toch alweer wat meer ervaring heb is het leuk om tips te geven. Niet dat ik het zo goed kan hoor, maar ik weet van veel dingen in elk geval hoe het moet. Het is erg ontspannend en als je niet meer rookt en drinkt hou je nu eenmaal zeeën van tijd over...
Vanmorgen bekeken we samen mijn tekeningen en toen kregen ze ook wel zin om er eentje te maken, dus gingen met z'n drieën aan de slag. Gezellig hoor. En ondertussen één voor één naar de kapper.
Vanmiddag deden we een rondje, het was best nog koud en eenmaal thuis werden al snel weer de potloden opgezocht, ze hebben de smaak te pakken zelfs Sil deed mee. Het werd een creatieve dag zodoende.
Het was mijn beurt om te koken. Kip ajam en pittige boontjes met de kruiden van Conimex, zo klaar! Pannetje rijst erbij en klaar was oma.
Het valt niet altijd mee natuurlijk en ze willen zo graag spelen. De één aan de ene kant van het raam en de ander aan de andere kant en allbei janken... maar dat mocht niet baten, er werd vandaag niet gespeeld!
Wandelen gaat goed en wachten voor de supermarkt is ook prima, want aangelijnd spelen ze anders ook nooit natuurlijk. En morgen doen we het ook nog maar zo, het is even niet anders.
We hebben wel genoten vandaag. Het was heerlijk weer, ook hier volop zon nu. Jammer dat de terrassen nog niet open waren. In plaats daarvan speelden we een potje Scrabble en rond een uur of vijf kwam Miriam met de maaltijd, handig hoor! Heerlijke sudderlapjes a la Mir met nasi.
Ik ben toch wel een beetje uit mijn doen hoor. Natuurlijk kan ik wel alleen gaan wandelen, maar daar vind ik niets aan. Op het gemak deden we een rondje rond het dorp vanmiddag en dat is nog ver zat, want eigenlijk heeft ze nu twee zere knieën natuurlijk.
Ik realiseer me nu ook pas hoe het is als je een hond met een handicap hebt, want ik moet nu ook alert zijn op loslopende honden, dat ze niet te dichtbij komen en dan leg ik het telkens maar weer uit, dat ze even niet mag spelen omdat dan het gevaar bestaat dat ze weer door die knie gaat. Ik kan me nu ook wel voorstellen dat je daar op een gegeven moment geen zin meer in hebt en boos wordt als mensen hun hond niet bij zich houden. Het is natuurlijk anders als ze allebei loslopen, dan is het vanzelfsprekend dat alles mag.
Morgen komt Sil gezellig met de kinderen en Storm, dan moeten we ook even voorzichtig zijn, want erger dan dit moet het niet worden natuurlijk. Het is even niet anders.
Het leven is nog niet zo eenvoudig als het lijkt soms.
Wij hadden geen zon vandaag, alleen maar mist, bah!
Een grijze saaie dag vandaag en daar komt geen verandering meer in, tenminste niet wat het weer betreft.
Ik deed wat boodschappen in Zierikzee en wandelde daar ook gelijk een rondje met het hondje. Het is nog steeds een manke trien een daardoor ook op haar hoede tegenover andere honden merk ik, ze moeten zeker niet aan haar kont willen ruiken.
Bij de Soepkokerij scoorde ik nog een paar lijstjes voor een habbekrats, erg leuk! En ze hebben nu ook een website zie ik!
We gaan voor de verandering maar eens een hapje buiten de deur eten, dat is alweer een tijdje geleden.
Het was heerlijk vandaag, echt voorjaarsachtig.
De jonge duiven zijn zich al volop aan het orienteren, dus terwijl ik hondenpoep aan het ruimen was schoot ik een paar foto's. Eenmaal weer binnen bekeek ik het resultaat... en ja hoor, ik heb weer een vlek.
Het toestel is inmiddels op de kop af vier jaar oud en in de tussentijd 2x teruggeweest voor het schoonmaken van de sensor. Gratis!
Ik ben, de vlekjes ten spijt, toch een erg tevreden gebruiker. Gratis schoonmaken zal me niet meer lukken, dus tijd voor een nieuwe, want met de komende blauwe luchten in he vooruitzicht, ben ik niet van plan dagelijks vlekken weg te gaan zitten shoppen. Die dingen veranderen/verbeteren natuurlijk ook best snel, dan maar even geen nieuwe bril. Een mens moet zijn prioriteiten stellen.
Dus ik Google maar weer eens, iemand nog suggesties?
We zijn vandaag de deur niet uit geweest, het was glad en glibberig.
Op het laatste nippertje maakte ik nog wat foto's, het was eigenlijk al te donker.
Wel een apart gezicht hoor, die pegeltjes overal.
Ik ruimde mijn rommelige bakjes eens op, deed een spelletje en tekende nog eens wat, de dag vloog weer voorbij.
Het woord was al jaren uit mijn geheugen gewist, tot Jan K. me er een paar dagen geleden weer aan herinnerde... BOMIJS! Wat een mooi woord hè en om dat dan zomaar te vergeten! Van de weersomstuit maakte ik er nog maar eens een foto van, nu het nog kan.
Want het voorjaar staat op springen hoor, ik zag het vanmiddag zelf, overal bolletjes die boven de sneeuw uitpiepen.
De inmiddels bekende 'groengele gloed' over de bomen.
Deze kleurde mooi rood, maar met tegenlicht zie je dat niet zo goed natuurlijk.
Dezelfde, maar dan met zonnetje mee.
Winters was het zeker nog vandaag, zo rond het vriespunt, hoger kwamen we niet.
Het is een kleintje geworden vandaag. Ik weet niet wat ik de hele dag doe, maar hij vliegt zomaar voorbij, terwijl we toch alweer wat vroeger opstaan. Het wordt al wat vroeger licht en 's avonds is het zeker al weer goed te merken, eten zonder de lamp aan wordt alweer bijna gewoon. Het vroor nog wel de hele dag en we stookten lekker de kachel.
Didi en ik wandelden vanmiddag even naar het dorp, het is voor zo'n beest ook niet makkelijk natuurlijk, een hele dag liggen terwijl je eigenlijk liever aan het spelen bent. Het ging goed, we deden het erg op ons gemak.
De tekening heeft vast te maken met het verlangen naar het voorjaar en de bloemen.
Ik bedenk trouwens niets van tevoren hoor. Meestal zoek ik wel eerst de kleuren uit die ik wil gebruiken en begin dan met een rondje, want rondjes zijn het leukst, dat worden meestal hoofdjes... de rest gaat dan vanzelf. Vandaag begon ik met het bruine streepje boven het oog en dat werd toen zomaar een muts.
Alweer een laagje sneeuw vanmorgen en stervens koud, het lijkt wel winter! Wandelen hoefde niet want Didi haar poot was natuurlijk nog niet beter. We vermaakten ons zodoende binnenshuis met een spelletje, potloden, nog een spelletje en wat de paus zoal teweeg bracht. Hij gaat met pensioen, zich wat meer met zijn gezin bemoeien las ik ergens, want de grappen vliegen je dan gelijk rond de oren natuurlijk. Daar was geen draaiboek voor, daar had niemand op gerekend.
Vanmiddag waren we met Didi bij de dierenarts. Het ziet er nu toch naar uit dat ze zwakke kruisbanden heeft, zeker niet gescheurd, maar wel degelijk iets om rekening mee te houden natuurlijk. Een operatie is niet aan de orde. Wel mag ze absoluut niet zwaarder worden, liever nog iets lichter, ze weegt nu 32,5 kg. Wandelen is, als de blessure over is, geen enkel probleem.
Er was een klein laagje sneeuw gevallen vannacht, maar zo gauw de zon tevoorschijn kwam begon het alweer weg te dooien. Ik vind het prima, van mij hoeft die sneeuw niet meer hoor.
De zon scheen dus we liepen even naar buiten voor wat foto's, Didi liep met haar piep, die ik even weg moest gooien....... en jawel hoor, daar zakte ze door haar andere achterpoot. Het is nu wel een heel mank beestje en van wandelen kwam zodoende weinig. Gelukkig kwam Miriam gezellig even naar de sauna, dat gaf wat afleiding.
Verder weer wat gekleurd, ik was er gister al mee begonnen maar dat vind ik niet fijn, zoiets moet achter elkaar eigenlijk.
Geen rode vlekken vanmorgen. Ik heb wel een vaag vermoeden wat het kon zijn, nl. een flesje voor meer volume voor je haar, wat ik nooit gebruik en er al jaren staat. Gistermorgen vond ik ineens dat ik meer volume nodig had, dus daarom... en het schuimde ook al niet zo goed meer... maar zeker weten doe ik dat niet natuurlijk, want misschien kwam het ook wel van de Midalgan, maar daar smeer ik vaker mee.
Daarom ben ik vanmorgen gelijk maar naar de kapper gegaan voor een totale metamorfose. Het wordt tenslotte voorjaar binnenkort en ik was het zat, dat gewapper rond mijn kop. En dit is het geworden.
Vanmiddag liepen we een rondje, maar dat was toch wel frisjes. Inmiddels sneeuwt het weer volop en ronkt de kachel. De winter is nog niet voorbij.
Gedoucht en wel maakte ik me gereed om even naar Zierikzee te gaan vanmorgen toen ik plots ineens helemaal onder de branderige rooie vlekken liep, ik schrok ervan en hoe het kwam was me al helemaal een raadsel. Gelukkig trok het snel weer weg en kon ik mijn afspraak met de dokter ook weer afzeggen. Eerst maar eens afwachten hoe het morgen en overmorgen is.
In Zierikzee wordt hard gewerkt om het Havenplein bestraat te krijgen. Geen boom meer te bekennen. Dat wordt bakken komende zomer of vechten voor een plekje onder de parasol. Gelukkig mogen die op het Havenpark een stukje verderop wel blijven staan.
Didi en ik deden een rondje door de stad, waar geen openbaar toilet meer te bekennen is en prachtige panden leeg staan, maar we krijgen wel een superstrak bestraat Havenplein.
Het is wel een overdosis aan tekeningetjes ineens, maar dat is wat ik doe deze dagen. Buiten valt er niet veel meer te zien dan een natte boel en ik heb ook niet veel zin om een lange wandeling te maken en eigenlijk ben ik ook nog steeds wat voorzichtig, het is een langdurig verhaal inmiddels.
Zodoende komt er van foto's maken ook niet veel.
Tekeningetjes maak ik mijn hele leven al, soms met tussenpozen van jaren, maar als de gang er eenmaal weer in zit komt er weer een serie. Er hangt een deel in de keuken, het staat vrolijk en ik vind het leuk om naar eigengemaakte frutsels te kijken.
Er was een periode dat ik aquarellen maakte, ik koos dat ook vooral omdat het snel kan. Schilderen kost meer tijd en gaat langzamer, dat is niets voor mij. Mijn zus schildert en gaat waarschijnlijk een foto van mij als voorbeeld gebruiken voor een schilderij voor mij, leuk!
Miriam heeft het schildervirus inmiddels ook te pakken. Ze maakt en bewerkt zelf foto's die ze dan als voorbeeld gebruikt.
En zo doet iedereen zijn eigen ding.
Volop knoppen in de Paulonia Tomentosa, dat wordt weer mooi komend voorjaar. Joop noemt hem 'de boom met de moeilijke naam", maar ik kom er nu feilloos op.
De primulaatjes zien er nog een beetje mottig uit na de kou, maar staan wel vrolijk te bloeien en zo kan ik alles wel de grond uit kijken, maar we zullen nog even geduld moeten hebben, want koud is het zeker nog. Al was het toen we met windje mee in de zon liepen best warm op mijn rug.
Beetje saai tekeningetje vandaag, maar ja het kan niet altijd feest zijn.
Hier is alles Zen.
Super relaxed.
Joop is nu ook aan de snoepjes.
Tussendoor kleur of wandel ik wat.
De jonge duifjes groeien goed en zijn ook al los buiten. Joop is er druk mee. Soms zijn er brutaaltjes die op zijn schouder of rug komen zitten bij het schoonmaken. Altijd leuk natuurlijk.
Didi en ik wandelden een rondje in de zon, het was heerlijk vandaag. Onderweg zag ik sneeuwklokjes en toen ik eenmaal thuis kwam ontdekte ik dat ik ze zelf ook heb.
Daarna tekende ik weer eens iets en deed af en toe een spelletje.
De oude jachthaven vanmiddag. Ik maakte nog maar eens een fotootje want ook dit blijft niet wat het is. De hele jachthaven gaat op de schop, vanwege het feit dat hij nu in eigen handen is.
Niets blijft nu eenmaal wat het is en ik vind het leuk om dat soms vast te leggen.
Want ook eerste boot lag daar ooit even. Later hadden we er een ligplaats, maar dat was jaren nadien (Even scrollen want overgezet per week)
Ik ben een beetje aan het twijfelen over hoe nu verder na tien jaar.
Inmiddels heb ik wel 10 jaar fotomateriaal en hoe meer ik de laatste dagen terug blader hoe leuker ik dat vind eigenlijk. Daar wil ik wat mee, alleen weet ik nog niet wat.
Een paar dagen geleden vroeg ik mijn zus eens op te schrijven hoe zij zich nu die ramp herinnerde. Haar antwoord heb ik onder mijn post van eergister gezet.
De foto is van maart 2010 en zoals het daar is zal het nooit meer worden.
We deden een rondje Ellemeet vanmiddag, maar waagden het maar niet de route naar het strand te nemen, er wordt daar namelijk volop gegraven en met grond gesjouwd vanwege de nieuwe recreatieverdeelweg. Ergens halfverwege bij die bocht komt een voetgangerstunneltje.
Het was heerlijk weer voor een rondje. Gelijk even langs de winkel gelopen want de auto begaf het gisteren. Joop kon nog net thuis komen. De dynamo heeft het begeven, die was niet op voorraad dus we zitten even zonder. Gelukkig hebben we die rooie nog voor als het echt nodig mocht blijken.
Goedgekeurd en wel.
Ja die rotramp.
Silvia:
Het is vandaag 60 jaar geleden dat het water dwars door de dijken heen kwam.
Ik weet dat mijn moeder, toen 6 jaar oud, dit redelijk bewust heeft meegemaakt en toen met de familie een paar dagen op de zolder heeft gewacht op hulp.... (m'n opa sprong naast het reddingsbootje) Gelukkig hebben ze het allemaal overleefd.
Gister heb ik een programma gegeken over mensen die vertellen over de ramp.
Het verhaal van een vrouw uit Nieuwerkerk die toen 2 maanden zwanger was van een 2-ling en samen met haar man en dochtertje van 2 weggespoelt werden, ze konden zich aan het dak van hun huis vasthouden maar dat dak begon ook te zinken en een drijvend pak stro was hun redding.
Haar man zag ze voor haar ogen verdrinken en bij Oosterland kon ze zich aan een boom vasthouden maar dat kostte haar zoveel kracht dat ze uiteindelijk ook het kind moest loslaten.....
...
Het is goed dat ze kijkt en weet wat er gebeurde, natuurlijk klopt haar verhaal niet, maar zo gaat dat met verhalen.
Naar aanleiding van het berichtje van Sil vroeg ik aan een middelbare schoolvriendin waar zij was met de ramp, zij is ook een geboren en getogen 'Reisenaarse' en woonde niet ver bij ons vandaan, al kende ik haar toen nog niet.
Dit schreef ze:
1 februari 1953: Op de vraag van Ria van Felius kan ik antwoorden dat wij, mijn zus en ik, op 't nippertje naar het dorp zijn gebracht door oom Herman en daar 3 dagen op de zolder bij mijn oma hebben gezeten. Door jouw vader Ria, en door politieagent de Haan zijn we opgehaald met een roeiboot en naar de Zuiddijk gebracht.
Daarna een aantal dagen in Schuddebeurs gelogeerd en in de Graanbeurs te Zierikzee tot we naar ons evacuatieadres in de Betuwe zijn vervoerd.
En nu heb ik ook eens aan mijn zus gevraagd het op te schrijven, zij was al 11 en we hebben het er ook weleens over gehad, maar ook zij weet niet alles meer.
Wat dat betreft zijn onze levens toch heel anders verlopen. Zij had op Dreischor al haar lagere schoolperiode gehad. Toen we gingen verhuizen naar Zonnemaire begon ik daar pas aan en ging zij elke dag op de fiets naar Zierikzee naar de middelbare school. 's Morgens weg op de fiets en 's middags laat pas weer thuis en aan het huiswerk, terwijl ik nog volop buiten speelde met vriendjes en vriendinnetjes van het dorp, wat zij dus op Dreischor al deed. Haar jeugd ligt grotendeels op Dreischor, terwijl die van mij eigenlijk pas op Zonnemaire begon.
De foto is van na de ramp, een van de weinige waar we allemaal op staan, plus oma Prince. Oma en opa woonden tijdelijk in een noodwoning in de Kloosterweg, Burgh Haamstede. Die noodwoning is later weer verplaatst naar Serooskerke en diende als garage... voor de TT-55-25..?
En allemaal door mijn moeder zefgenaaid hè, die jurken! Toen ik wat groter groeide kon ik geen jurk meer zien.
UPDATE:
Het verhaal van Janny:
De ramp kan ik me een heleboel niet meer van herinneren. Ik weet dat pa thuis kwam en zei dat we snel naar de dijk moesten, maar het was al te laat , het water kwam heel snel. We zijn naar boven gegaan en omdat het water steeds steeg zijn we naar de vliering gegaan . Ma zei dat we maar moesten gaan slapen. Ik heb gedacht dat we het niet zouden overleven.
De volgende morgen toen het licht werd, zagen we dat het water niet verder was gestegen dan een paar treden van de zolder vandaan . Om naar buiten te kijken was verschrikkelijk. Mensen op vlotten of stukken dak en dan al die dode beesten...
In mijn herinnering zijn we in de middag met een bootje naar de dijk gebracht. Daarna waren we in Schuddebeurs bij politie de Vries, hoe we daar gekomen zijn weet ik niet, hoe lang we daar geweest zijn weet ik ook niet. Daarna met een helicopter naar Zierikzee. Volgens mij hebben we daar niet geslapen, maar zeker weten doe ik het ook niet. Daarna naar Rotterdam maar hoe we daar gekomen zijn weet ik ook niet. Freek denkt met de boot. Er moet ergens nog een procesverbaal van pa zijn , dan wordt het misschien wat duidelijker, ik ga er naar op zoek. Ik weet nog wel dat ik het verschrikkelijk vond om weer terug te gaan,ik was graag in Rotterdam gebleven .Die angst met harde wind heeft een hele tijd geduurd.
|
|
