Het wordt zo langzamerhand toch steeds weer een beetje leuker buiten. Ook al was er vandaag geen zon, er zijn nu wel overal sneeuwklokjes ook in de dijken hier en daar.
Ook een Helleborus ontdekt, ooit het raadsel van Scharendijke. Niet zomaar los in de polder maar bij iemand in de tuin. Ik blijf hem mooi vinden.
Gewassen, de diepvries ontdooid en uitgebreid boodschappen gedaan. Dat ging niet allemaal vanzelf want ik heb nu hielspoor, heel vervelend. Daardoor loop ik denk ik verkeerd en doet heel mijn lijf nu zeer, zeker als ik even gezeten heb is het moeilijk opstarten. Het is toch wat al die kwaaltjes, maar dit is snel weer over hoop ik. Ik heb ook teveel gezeten afgelopen week, geen zin nergens in en alleen zitten kleuren dat is ook niet goed. Het zal wel een samenloop van dingen zijn.
Soms zijn onderbroeken ook aan vervanging toe en ik bestelde er een paar bij Sloggies, dat doe ik al jaren, ze zitten goed en gaan ook jaren mee. Tegenwoordig zijn er naadloze, ja ze verzinnen ook op onderbroekengebied van alles. Ik bestelde er vier. Vroeger zaten ze in een doosje, één onderbroek per doosje. Vandaag hingen ze aan een plastic hangertje en dat hangertje zat weer in een plastic zak en verder zat er aan elke broek een plastic kaartje vastgemaakt met zo'n plastic draadje dat je er zonder schaar niet af krijgt.... het is toch verschrikkelijk!
Het moest niet mogen, zoveel overbodigs.
Telefoon bevalt prima! Ik heb gebeld en werd gebeld zonder mankementen. Alles werkt naar behoren. Ik verdiep me nu in het cloudgebeuren, dat moet er toch ook een keer van komen, want ik merk wel dat het erg handig is, op elk apparaat alles bij de hand te hebben, zeker de foto's. Het duurt alleen even voordat je alles door hebt, ik verdenk die apparaten er ook van niet alles wat je vraagt gelijk te doen, een beetje pesten lijkt het wel om te kijken of je het wel echt doorhebt...
Geen foto's gemaakt vandaag, vandaar nog eentje van gisteren
Mijn telefoon ging zich de laatste tijd steeds vreemder gedragen. De batterij kon ik zowat niet meer bijhouden en de laatste dagen stond hij steeds vast, dat kwam dan wel weer goed, maar ja, als hij kapot is kan alles niet meer overgezet worden, dan ben je alles kwijt.
De oude heb ik nog niet zo heel lang, juni 2017 nog niet eens drie jaar, maar ja dat was dan ook mijn eerste pas, met deze doe ik wel de rest van mijn leven. Ik dacht een samsung A50 te kopen maar dat werd een A51, iets nieuwer, maar ook wat duurder dus ja, je weet het niet hè. In de winkel alles netjes overgezet, voor zulke dingen gaan we naar van der Krieke. Er stond een pot met chocolade op de toonbank, dus ik vermaakte me wel.
Daarna nog even naar de Lidl. Ik heb een hekel aan parkeermeters, zeker als ik niet weet hoe lang het gaat duren dus ik had de auto buiten de stad geparkeerd. Tijd om John te laten zien dat Zierikzee ook mooie straatjes heeft, maar toen zat er ineens weer een poes in beeld.
Bij de LIdl kwam ik een mevrouw tegen, ze zei vriendelijk goeiendag en ik ook, even later stonden we samen bij de vleeswaren en ik kon niet vinden wat ik zocht, zij blijkbaar ook, dus we raakten aan de praat. Het was een bekend gezicht dus ik vroeg 'ken ik je ergens van?' 'Nee hoor' zei ze, 'maar ik jou wel!'
Ze volgt me blijkbaar al vanaf het begin, ik sta tussen de nieuwsberichten en omdat het gezicht best bekend was geloof ik bijna dat we elkaar al eerder tegenkwamen.
'Een paar dagen geleden was je wat laat' zei ze 'ik dacht, er zal toch niets met haar man zijn... en je komt wel eens vis halen op Brouw! Ik weet alles van je! Gewoon doorgaan hoor!' drukte ze me nog eens op het hart.
Heerlijk!
Vandaag weer wat laat vanwege die telefoon.......pffff gedoe!
Het was echt maandag vandaag, ik deed helemaal niets, niet iets dat moet tenminste. We wandelden een paar rondjes in de rondte en verder kleurde ik.
Joop monteerde mijn fietslamp op de draadjes na, dus hij doet het nog niet en verder haalde hij zijn scootmobiel uit elkaar want er loopt iets aan tijdens het rijden. Dat bleek ook nog niet opgelost tijdens het wandelen.
Eind van de middag schoven we aan aan de aanschuifmaaltijd, we deden dat ooit al eerder, maar toen vond k het zo'n lange zit. Het was leuk en lekker, misschien ligt het ook een beetje aan de tafelgenoten die je hebt, of misschien waren we toen nog te ongedurig. Elke laatste maandag van de maand kan je aanschuiven bij de Smisse, voor een driegangenmenu vanavond waren we ongeveer met z'n veertigen, best druk dus.
Daarna nog een rondje met het hondje waarbij ik onderweg de foto's maakte, het regent hier.
Deze bollen zijn vast over de datum, geen vogel die er op af komt, morgen gaan ze in de kliko. Het kan ook zijn dat ze aanvoelen dat ik het onzin vind dat gevoer zolang het niet vriest. Ik zie wel regelmatig een roodborstje in mijn vierkante centimeter grond scharrelen, zo hoort het. Ik heb nu wel een vogelhuisje aangeschaft maar dat is echt alleen vooral voor hongerwinters.
Lekker gewandeld.
Mijn wandelgrafiek van december. En dan vraag ik me af wat er de negende aan de hand was... nou toen was het gewoon niet gewoon maandag, nat, koud en even bijkomen. De 28ste gingen we naar Nijkerk en de derde was het prachtig weer!
Voor wie het nog niet op Facebook zag, de foto's van Photobucket doen het weer!
Ik ben erg blij en opgelucht, want ik was al wel een beetje begonnen, maar eigenlijk was er geen beginnen aan om heel het archief weer op te knappen. Wel ben ik van plan om het af en toe eens een stukje door te lopen, veel linken werken niet meer, kruisjes voor doorgelinkte foto's, afijn gewoon een beetje opknappen.
En ja, wat doe ik nu... ik weet het nog niet. Ik denk dat ik maar doorga bij Photobucket, ze hebben vast hun les geleerd denk ik dan en er kan overal wat gebeuren. Ik heb in elk geval mijn jaarlijkse mapjes maar weer aangemaakt, misschien een beetje afwisselen. Het is ook nooit goed om maar op één paard te gokken.
Joop is de hort op vandaag. We zaten om zeven uur al op, Joop omdat hij weg moest en ik omdat als ik wakker word nog steeds begin te hoesten. Een lange dag zodoende.
Het begin is er weer wat de bloemen betreft, al is het nog wel speurwerk.
'Ik herkende je haast niet' zei iemand van de week tegen me, dat was net op het hoogtepunt van mijn verkoudheid, dus ik zei 'nee ik zie er ook niet uit... verkouden', 'nee dat is het niet' zei zij weer, je bent erg grijs geworden!".... met andere woorden, 'wat ben je òud geworden!'
Ten eerste ben ik helemaal niet grijs maar blond, met heel heel af en toe wat grijs bij de slapen en verder was ik heel heel heeel erg verkouden, ik zag er ècht niet uit, dikke neus, dikke kop, opgezwollen ogen, echt dat je dènkt, 'tsjonge wat ziet dat mens eruit, die is vast heeel heeel heeeel erg verkouden!' Pfff..
Mist vanmorgen. Brrr, denk je dan want meestal is het dan erg fris, maar vanmorgen was het lekker, we deden op het gemak het hele rondje.
Vanmiddag gingen we weer met z'n drietjes, toen scheen zelfs de zon, het was heerlijk. Joop wil maar gassen met dat ding, maar ik heb hem uitgelegd dat het niet om de snelheid gaat maar om het buiten zijn, vitamientjes pakken. Hij zal het wel nooit begrijpen, al ging het verder wel goed hoor, ik maak er ook maar een geintje van. Het is leuk dat we weer samen naar buiten kunnen.
We bewonderen de kluiten, zien de boeren weer in de weer en vragen ons af wat voor moois we komende zomer weer voorgeschoteld zullen krijgen. Ik hoop toch wel op een lapje vlas ergens.
In de loop van de dag ben ik lekker opgekikkerd, mijn hoofd krijgt weer zijn normale kleur en vorm en ik heb weer zin eens iets te doen, af en toe nog wat gehoest en gesnotter maar het eind is denk ik in zicht.
We aten zuurkoolstampot met spekjes, zo klaar en erg lekker.
Nog steeds armoe troef wat de verkoudheid betreft. Een dag bijna gelijk aan gisteren, we hoesten proesten en niessen ons een ongeluk, met vlagen. Dus ik was wat aan de optimistische kant gisteren.
Wel even naar buiten voor een frisse neus. Joop ook even met zijn scootmobiel naar Schuddebeurs om een fietslamp te bestellen.
Vandaag zou mijn vader 106 zijn geworden, hij werd 86.
Foto's hebben we niet zo erg veel en de meeste heb ik al eens geplaatst, dus ik pakte mijn poezie er eens bij.
Ik heb er twee maar alleen in de eerste heeft hij geschreven met zijn priegelige handschrift.
Zelfs een handtekening erbij, tientallen keren heb ik hem die horen zetten onder een pasgetypt proces verbaal, hij deed dat in de kamer aan zijn bureau(tje).
Leuk om te plaatsen vind ik, er volgen er misschien nog wel meer.
Mijn breiwerkje ligt er al dagen onaangeroerd bij, ik heb geen zin.
Bij Joop wordt het al minder, het is bijna over zegt hij, maar vandaag lek ik aan alle kanten, wat een armoe, maar het ziet er naar uit dat het een korte hevige verkoudheid is. Keelpijn is al over het zijn vooral niesaanvallen, en lekkages.
Wel een rondje in de mist gelopen natuurlijk, dat moet nu eenmaal.
Vanmiddag dacht ik dat het misschien makkelijk is elke dag dezelfde dag van alle voorgaande jaren bij te werken met de foto's en ik begon eens. Maar ja dan dwaal je af, best leuk natuurlijk als je toch niets te doen hebt, dus ik kwam niet ver.
Deze kwam ik ook tegen, ooit op zoek naar Opa Kip, en dan vraag ik me af 'zou hij nog lezen?'... 'born in 1950' betekent jonger dan ik. Of zou hij me inmiddels zat zijn geraakt.
Joop moest zich vanmorgen al om acht uur bij de anesthesist melden in Goes, dus dat betekende vroeg op. Ik hoefde niet mee maar ging er toch ook maar uit, zodoende liep ik al vroeg op de dijk en zag de lucht prachtig rood kleuren en daarna de zon boven de horizon uit komen.
Hij was als eerste aan de beurt en kon zo van het ene hokje naar het andere lopen, om kwart over negen was hij weer thuis bijna tegelijkertijd met mij.
Twaalf februari gaan ze zijn achillespees operatief verlengen. Het is een dagbehandeling en hij krijgt daarvoor een ruggenprik en nog een plaatselijke verdoving. Daarna weer vier weken gips en dan zou het daarna goed moeten zijn, daar gaan we tenminste van uit, want we zijn wel een beetje klaar met al het gedokter en hopen niet dat die trend zich de rest van het jaar voortzet.
Kijk dit is Achilles. Zonder hoofd ziet het er best aardig uit vind ik.
Achilles' moeder dompelde hem dadelijk na zijn geboorte in een fontein om hem onkwetsbaar te maken. Achilles bleef daarbij alleen kwetsbaar aan zijn hiel, de plek waar zijn moeder hem tijdens het onderdompelen had vastgehouden.
Het is toch wat, die moeders van vroeger deden ook maar wat en wij zitten er nu maar mooi mee, met die pees ;)
Gisteren pelde ik een mandarijntje en ik dacht er ineens aan dat iemand me nog niet zo lang gelden verteld had dat ik dat in de klas deed vroeger en er schoot me ook meteen een naam bij te binnen. Ik vond het wel grappig en plaatste een foto met een tag naar haar en dat ik aan haar dacht.
Even later een berichtje, dat zij zich er niets van kon herinneren, maar ja ik wist het zeker dus ik verzon eens waar het ook alweer geweest kon zijn.. ze zal toch niet dement worden, dacht ik nog..
Vanmorgen een ingeving, mijn weblog, zulke dingen vertel ik meestal wel en ja hoor ... het was iemand anders!
Ook weer opgelost, erg handig hoor zo'n weblog en zodoende zijn we ook weer even bijgepraat.
Zo wist ik een tijdje geleden bij het zien van een huisje op het dorp zeker dat daar iemand gewoond had en als ik iets zeker weet, dan is het ook zo natuurlijk. Maar uit niets van verdere verhalen bleek dat ze daar ook echt gewoond had, dus blijkbaar had ik het toch fout en woonde ze ergens anders, ik weet nu inmiddels wel waar, maar echt herinneren kan ik me dat niet meer, ik was ook nog maar zes.
Zo worden de dingen soms een beetje anders in de loop der tijd, wegen worden korter, huizen en tuinen kleiner, alleen bomen als ze er nog zijn, die worden steeds maar groter.
Vanmiddag wandelden we een rondje met z'n drietjes, een beetje frisse lucht was wel goed want we worden ineens verkouden! Joop lekt overal, tenminste zijn hoofd dan hè, hahaha we moeten het nu niet erger maken dan het is en ik heb keelpijn, dat belooft niet veel goeds, maar het kan ook morgen weer over zijn natuurlijk
Het gaat goed zo met die scootmobiel, herrie maakt hij niet en al wandelend ontdekten we nog het een en ander, in het mandje ligt netjes een stukje vloerbedekking.
Janny en Freek waren er vandaag een dagje. De trui voor Freek schiet al aardig op en omdat ze bang was tekort te komen haalden we nog een bolletje bij. Joop verheugde zich op een lange wandeling, want hij kon dan mee in zijn scootmobiel en hoefde zodoende maar te zitten. Hij was bij de wolboerderij aangekomen zelfs bijna vergeten dat hij nog kon lopen. 'Ik wil eigenlijk ook wel even naar binnen' zei hij voor de moeilijk bereikbare deur, we moesten er erg om lachen, want ja gelukkig gaat dat nog gewoon, dat lopen, alleen niet zo'n eind.
Freek vraagt zich zo in de loop van de dag af waar iedereen toch gebleven is, namen die hem te binnen schieten bij het zien van boerderijen want ja daar bracht hij vroeger altijd de kunstmest en daar woonde die of die en met een zoon daarvan zat hij in de klas en zijn broer vertrok naar het buitenland, zulke verhalen, maar waar of ze gebleven zijn daar zijn we nog steeds niet achter.
Ook heeft Freek het vel van zijn moeder, erg gevoelig dus en liever geen ruwe handdoeken bij het afdrogen.
We hebben weer veel plezier gehad deze dag, dat begrijp je wel.
Ik heb geen foto's gemaakt, maar kijk eens wat een plaatje Didi tien jaar geleden was, vijf maanden oud, moe van het buiten spelen.
Een paar weken geleden toen Ina er was, zaten we eigenlijk een beetje te hannesen met onze voeten. Ina heeft thuis een voetenbankje en ik legde ze meestal op het kleinste bijzettafeltje, wat natuurlijk ook eigenlijk geen gezicht is. Daar heb ik nu het volgende op gevonden! Een poef. Net als vroeger! Toen hadden we zo'n rode met bruin en van die stiksels, die zijn er nog wel maar die zijn iets kleiner, deze is ook iets hoger. Naturel leer, dus het wordt nog iets donkerder, hoop ik, al went het al.
Rond de middag bracht ik Joop op Haamstede, zodat hij terug kon op zijn 'nieuwe' scootmobiel en toen ik een tijdje later de deur uitging om een rondje met Didi te gaan doen kwam hij er al aan stuiven. Die dingen gaan hard! Natuurlijk kan je ook langzamer, maar ja... en bij het indraaien bij de poortdeur reed hij mijn fietslamp aan flarden.
En vanmiddag deed hij alweer een rondje door de polder, toch wel een goed idee zo'n ding, hoe zullen we hem eens noemen want ik vind scootmobiel zo'n invalidewoord eigenlijk, of mag ik dat niet zeggen.... je weet het niet meer tegenwoordig.
Heerlijk zonnig vandaag. Joop bracht prijzen weg ergens bij Terneuzen dus die was de deur uit en zodoende kon ik even lekker tekeer gaan met de stofzuiger en wat daar verder dan nog bij komt kijken, dat weet ik allemaal al niet eens meer.
Vanmiddag een wandeling en Didi wist zeker dat we richting de Veerhoek moesten, bij elke afslag ging ze juist aan de andere kant lopen, zo van 'daar moeten we niet heen'. En hoewel we niets afgesproken hadden zagen we haar toch al vanuit de verte (ik tenminste).
We dronken thee met een koekje, Heleen heeft altijd erg lekkere koekjes en daarna weer op huis aan.
Hij hangt nog steeds in de kamer, tegenwoordig achter Joop zijn stoel en vandaag tien jaar geleden maakte ik de foto van de dansende dames op het strand.
Het was mistig en ik had nog twee honden, Didi jong en speels, Simba oud en ook best nog speels als ze het op kon brengen en tot het eind sjouwde ze met tonnetjes, dat vond ze het einde, vooral als we er dan samen mee gingen voetballen.
Het filmpje maakte ik gisteren, we vonden een ton met een touw eraan en hebben daar een tijdje mee gespeeld, achteraf misschien te wild en te lang en dat Simba het vandaag weer moet bekopen. Didi en ik zijn vanmiddag zodoende met z’n tweetjes naar het Watergat gelopen, de eerste keer voor haar. We waren erg nat, maar lekker opgefrist. (schreef ik 16-01-2010)
Met Simba liep ik 's winters vooral altijd op het strand, een leeg strand!
Didi had al jong last van haar poten, met balletjes spelen was niet goed en ook het losse strandzand was niet goed. Af en toe natuurlijk wel, ze vindt het heerlijk op het strand, maar haar hele leven heeft ze toch momenten dat ze eens trekt met haar poten of er eens doorzakt, misschien heeft elke hond dat weleens maar ik ben bij haar toch altijd voorzichtig geweest.
En nu wordt Didi oud. Ik hoop toch dat we samen nog een tijdje vooruit kunnen. Een kwakkelende man vind ik even genoeg.
'...daar staat ze weer hoor met haar jas, wat ziet ze er weer uit en dat haar ook, waarom doet ze dat toch, dat is toch nergens voor nodig!' hoor ik sommigen denken.
Nou, ik vind van wel, ik vind dat leuk, en meestal zit mijn haar best goed, en wat jullie denken moeten je zelf weten!
Mijn jas ziet er eigenlijk niet meer uit, je ziet precies waar mijn tasje hangt als ik mijn tasje niet 'aan' heb, hij is eigenlijk meer bruin dan zwart. Nu heb ik daar niet zo'n moeite mee hoor, maar het is uitverkoop en hij is eigenlijk net een beetje te dun voor de winter, al loop ik er al voor de derde winter mee, soms met bodywarmer eroverheen, maar zodoende liet ik ook eens drie jassen komen.
Dit was de eerste die ik aan deed, zat goed, paste goed, alleen een beetje poepkleur en geen leuke kleurige accenten, beetje saaie jas. De tweede was veel te dik en zwaar. De derde zag er leuk uit, erg duur (geen korting), leuke kleur, ik was bang dat ik hem erg leuk zou vinden, maar hij zat voor geen meter. Veel te klein ook al was het een M, nee weg ermee!
Icepeak is het, die van Joop ook, daar passen wij blijkbaar goed in. Niet al te dik (die van mij) en met gemak een trui eronder, allemaal eisen. De kraag is wat hoog, maar dat went wel, ik draag toch een sjaal want zonder tocht het in mijn nek.
Vanmorgen waren we ook al vroeg in de breiwinkel. De wol voor de trui van Joop zou nog wel even duren dus we besloten een andere kleur te nemen die wel sneller leverbaar was, leuk! Betere kleur ook. En omdat ik misschien toch nog een dag (of twee) moet wachten zag ik ook nog wat leuks, om alvast aan te beginnen (met korting). Nou ik ben weer even onder de pannen. Dikke naalden, dus dat gaat wel snel maar ook gauwer last van mijn armen. Zo kan ik varieren, stukje mijn trui, stukje kleuren, stukje trui voor Joop. De winter duurt nog even.
's Morgens krijg ik Didi niet goed mee, ik geef er maar aan toe dan zit ik zelf ook lekker snel aan de koffie. Maar vanmiddag had ze er weer zin in we moesten de Bosweg in vond ze en ik vond dat ook een prima plan. Als het niet lukt kan ik altijd Joop bellen, want het is natuurlijk wel zo dat het niet per se moet, weet dat beest veel hoever zo'n rondje is.
Ik noem het een rondje Mon Genie, zo heet het karakterestieke huis net buiten Brouwershaven, inmiddels een Rijksmonument. En op mijn zoektocht zag ik dat vorig jaar de tegels boven de ramen zijn opgeknapt. Dat was me ontgaan, maar nu leuk om te zien dat het netjes onderhouden wordt, want ik vind het een mooi huis.
De in 1911 gebouwde woning aan de Provinciale Straatweg, op de kop van de Delingsdijk, is op zich al een plaatje om te zien. Opvallend hoog en rank gebouwd, met verschillende kleuren steentjes en glas-in-loodramen. Het is één van de weinige objecten in (Noord-)Zeeland met Jugendstil-invloeden, omschrijft de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed de boerderijwoning.
Tekening ook weer klaar een beetje voorjaarskleurtjes gebruikt, dat geeft een mens moed.
Op naar de volgende, wol is nog steeds niet binnen, dus weinig afwisseling. Ik begin maar weer met een rondje.
De foto is een beetje wazig, mijn toestel stond verkeerd 'ingesteld', maar dat komt binnenkort allemaal goed, dit is één van de laatste wazige dus kijk er nog maar eens goed naar. Ik ga namelijk binnenkort een cursus fotografie volgen.
Wie had dat ooit nog eens gedacht, een cursus en ik, of omgekeerd... als dat maar goed gaat. Samen met Heleen, dus ik heb een stok achter de deur en begeleiding. Als ik nu net rond die tijd maar niet aan mijn ogen 'geholpen' moet worden, want ik denk niet dat dat samen gaat, eerst maar eens wachten wat de oogarts er van zegt.
Joop heeft vandaag alvast maar een scootmobiel aangeschaft. Dat duwen van die rolstoel viel niet mee vorige keer en eentje huren is ook niet goedkoop. Met het voorjaar op komst vier weken in het gips en daarna maar afwachten of het snel beter gaat. Zo kan hij in elk geval lekker naar buiten. Er was er toevallig eentje in de buurt te koop, ik kan hem brengen en dan kan hij zelf terug rollen, dat scheelt, want we hebben geen trekhaak meer en ook geen kar, het wordt minder en minder. Volgend weekend kan hij hem ophalen.
Jaaa, de narcissen aan de Zuidweg bloeien, die zijn altijd erg vroeg.
Ik had het gisteren wel zo hard mogen roepen, dat ze nog niet bloeiden, want vanmorgen zag ik ze opeens! Ik kon toen geen foto maken want Joop had mijn hulp nodig bij het terugzetten van de bijtjes.
Maar eer ik er was belde hij al, het was al gebeurd. De bijen hadden het voer om de winter door te komen allemaal al op natuurlijk en dat scheelt zo tien kilo en wachten is natuurlijk ook zowat.
Maar goed de boer is zijn mest kwijt en de bijen staan weer op hun plek, want bijenkasten verzetten is eigenlijk helemaal niet goed. Vanmiddag keek hij ook nog even bij ze binnen, alles was in orde en volgens Joop waren ze hun broednest al aan het uitbouwen, veel te warm om op een kluitje te zitten blijkbaar.
Vanmiddag de sneeuwklokjesfoto gemaakt, het was donker weer en koud, ik had geen zin in een lange wandeling, bij de kachel was het beter.
Geen foto's gemaakt vandaag en eigenlijk ook geen bijzonderheden te melden, dus ik dook weer eens in de archieven.
Vijf jaar geleden lijkt nog maar zo kort en ik blijf het bijzonder vinden hoeveel foto's ik heb van ons huis nog voordat we er gingen wonen, want daarvan was hier nog geen sprake, begin 2015.
Dat huis daar op de hoek staat al een tijdje te koop, splinternieuw, casco dat wel en niemand wilde het hebben blijkbaar en het zou ook nog een jaar duren voordat wij eens beter keken.
Wij hadden toen nog hele andere dingen aan ons hoofd en voor mijn gevoel lijkt het wel twintig jaar geleden, want zo leuk waren die dingen niet en ik denk er eigenlijk nooit meer aan, maar door zo'n foto komen dan wel weer allerlei herinneringen naar boven, het zou niet ons leukste jaar ooit worden.
Wel waren er op 6 januari de eerste sneeuwklokjes, die heb ik nu nog niet gezien.
Een rondje Schapeweg of Langeweg, net hoe je het noemen wilt, vanmiddag. Niets blijft hetzelfde dat blijkt nu wel weer, voor jullie geen verandering, maar voor wat een vergezicht op Zonnemaire betreft is er wel degelijk iets veranderd. Dat komt nog weleens aan bod.
Joop ging vanmiddag nog maar eens naar de voetendokter in het ziekenhuis, die afspraak was vorig jaar al gemaakt toen zijn voet zo erg pijnlijk was na de wandelingen van twee dagen achter elkaar. Hij kwam thuis met een stapel papier maar keek wel enigzins opgelucht....
Er gaat een operatieve ingreep komen wat de achillespees betreft. Die wordt verlengd. Hij heeft daarvoor vorig jaar al weken in het gips gelopen, maar de stand was alweer (bijna) terug bij het oude. (en het was ook geen ontstoken peesplaat).
Het lijkt nu beter te gaan omdat hij bijna niet loopt, maar zo gauw hij weer een wandeling gaat maken zal hij weer pijn krijgen beloofde de specialist, dus er zit niets anders op. Eind van de maand kan het waarschijnlijk al gebeuren. Een dagbehandeling en daarna weer vier weken gips. Hopelijk kan hij daarna eindelijk weer gewoon uit de voeten.
'Niet schrikken morgenochend', zei Joop toen bleek dat ik nog wakker was. Hij was op stap geweest voor de duiven en was gestruikeld met van alles in zijn handen, jas, tas, telefoon, bril op zijn hoofd... en die was kapot, jammer maar helaas. De nieuwe is alweer besteld, het was juist zo'n fijn montuur maar dat was er nog gelukkig, want deze had hij nog maar net twee maanden..
Goed afgelopen zodoende, voor hetzelfde geld ligt je schedel in tweeen om maar eens iets leuks te noemen. We gingen slapen en vanmorgen bekeek ik het eens goed, het viel wel mee vond ik, maar in de loop van de dag wordt het toch steeds blauwer.
Laatst heb ik me aangemeld bij Suver Nuver en ik kreeg een proefzakje. Er zat een soort pasta in dus ik dacht, het is zalf, ik smeerde het eens op mijn neus en dat doet mijn neus best goed. Ik heb er niet bij stilgestaan dat de kokosolie die als basis dient hard wordt en het dus gewoon de basisolie was die ik kreeg toegestuurd. Het werd ook gelijk heel dun op mijn neus. Morgen eens beginnen om het in te nemen, want dat was de bedoeling. Pijntjes weg, lekker slapen, geen winterdip meer, er zijn veel mensen die er baat bij hebben en het is toch het proberen waard.
Een mooie zonsopgang vanmorgen, niet overdadig met rood en zo, maar wel grappige wolkjes. Didi had geen zin in het hele rondje en ik eigenlijk ook niet, het was koud! En vanmiddag ook nog.
Daarom poetste ik maar eens wat om warm te worden en ik was zoet met mijn tekeningen want die deden het ook niet meer. Afwachten of de eerste jaren het ook nog gaan doen anders laat ik het er bij.
En dit is de eerste van dit jaar.
Echt kleuren die je pakt als je december beu bent hè... maar ik heb hem netjs afgemaakt en misschien hang ik hem volgende kerst wel op...
Mir vindt het een rare kronkel, Heleen ziet er zelf geen kerst in, dus niet veel positiefs. Op de volgende ga ik weer beter mijn best doen, al heb ik dat totaal niet in de hand hoor, het heeft er ook mee te maken hoe ik me voel denk ik, nou zo dus.
Vorig jaar dacht ik steeds, als alles (..) voorbij is ga ik eerst een paar maanden huilen (van opluchting). Nu weet ik niet of het al zover is, maar ik ben alvast begonnen.
De zon scheen maar daar had je ook alles mee gehad. Omdat het er zo lekker uitzag geen muts op en ook geen wanten aan, maar wat kreeg ik het koud! Januari hè, dan is het nog lang geen voorjaar.
Afgelopen nacht ben ik voornamelijk druk geweest met het schrijven van brieven aan Photobucket, het houdt me toch bezig natuurlijk en het waren ook geen zakelijke brieven zoiets als 'waar blijven de foto's', nee heel mijn leven was weg hoe konden ze! Kommer en kwel. Erg vermoeiend en ook niet opbeurend.
Ik maakte ook een tekening af vandaag, daar was ik na de kerst mee begonnen, de kleuren zijn voornamelijk groen en rood, echt dat je zegt, ik ben er even klaar mee....met dat groen en rood.
Vanavond was ik op zoek naar het vertrouwde Movie Maker, maar de blijkt er niet meer te zijn, weet iemand een goede vervanger, ik wordt gek van de popups bij zulke zoekacties, driver hier en driver daar en er zijn bugs en overal downloadknopjes, ik heb het even opgegeven.
Slecht geslapen afgelopen nacht, gelukkig lukte het de laatste paar uur nog wel, maar ja echt uitgerust ben je dan toch niet en bovendien heel de dag erg kouwelijk.
Wel een rondje gedaan vanmorgen en vanmiddag had Didi de regie, ze was het vooral niet eens met mijn keuzes, ik had een kort rondje in gedachten, maar bij elke kruising ging die kop een andere kant op, hoezo kort rondje! Dus gaf ik er maar aan toe, het was ook wel lekker en droog en misschien goed voor de nachtrust.
Eind van de middag gezellig een nieuwjaarswijnte gedronken met Heleen en Johan.
Straks weer lekker slapen en morgen gezond weer op.
Ik deed mijn beklag nog maar eens bij Photobucket en ik krijg toch altijd best snel antwoord. Ook al weten ze niet wanneer, er is nog altijd hoop
Thank you for letting me know and I am sorry to hear you are still experiencing issues. I checked your account and it looks like your account is still one of the accounts affected by the remaining systems that are slowly restoring. We currently don't have an estimated time when these issues will be fixed but we are hoping that this will be resolved as soon as possible.
I'll keep your ticket open and reach back out to you once we have an update to provide. Again, our apologies for the inconvenience this is causing you.
Lekker zonnig vandaag, al was het voordat ik thuis was weer bewolkt en erg koud.
Toen wachten tot het gebeurd was, dat duurde twee uur
'Alles is OK en om kwart over zeven mag ik naar huis' appte hij
Daarna wachten tot ik hem weer op kon gaan halen en dat heb ik net gedaan.
Niet gewend om in het donker te rijden, ik zag niet zoveel, dus ik zette mijn bril eens op, die was vuil en dat hielp gelukkig, het geschitter van de lampen was ineens een stuk minder. Zonder brokken heen en weer naar Goes, maar ik heb wel peultjes gezweten hoor.
Met zijn arm in een mitella, drukverband op de pols, het ziet er heftiger uit dan het is voor dat minuscule gaatje dat ze gemaakt hebben, maar goed, hij moet er even voorzichtig mee doen.
De cardioloog was meer benieuwd naar de stends die er al zitten begrijp ik nu, hoe ze erbij stonden, omdat de hartoverslag die hij altijd heeft veranderd is. Ze stonden er prima bij.
Wat er nu werkelijk met die druk op de borst is weten we nog niet natuurlijk, het was ook al minder de laatste dagen, volgens mij heeft Joop ook gewoon decemberstress net als ik, alleen wist hij dat nog niet.
Alleen maar regen vandaag.
Nu is het gelukkig droog en we deden rond een uur of vijf lekker nog een rondje Korteweg.
Zo langzamerhand wordt alles wel weer gewoon al hebben we nu morgen dat onderzoek eindelijk in beeld. Alles bij elkaar duurt het een paar uur en ik hoop hem begin van de avond weer op te halen, want auto rijden is er dan weer een paar dagen niet bij, net zo min als andere belastende dingen. Positief is dat het met zijn voet steeds beter gaat, hij kan er nu weer gewoon op staan, dus daar zit in elk geval verbetering in. Hij heeft de legpuzzels weer tevoorschijn gehaald om bezig te zijn, vorige week voor de kerst al hoor, maar wandelen of op een andere manier lekker naar buiten is er voor hem even niet bij.
Nu was dat vandaag ook niet zo heel erg, al knap ik er altijd wel van op. Het was waterkoud! Didi en ik wandelden lekker door, dat gaat pas als ik haar aanlijn, als ze losloopt gaat ze lopen sukkelen en daarvoor was het te koud.
Het viel me op hoe helder de slootjes waren langs de Weeldijk, het leken wel vijvertjes. Alles is zo kaal en gemaaid, ik kan niet wachten tot er weer eens iets gaat bloeien, al zag ik wel mooie madeliefjes onderweg, maar ja, die zijn er altijd wel.
We beginnen het nieuwe jaar maar eens met een waar gebeurd verhaal.
Onderweg naar de verjaardag van Sil een paar dagen geleden zouden we een bloemetje kopen op Nieuwerkerk, daar zit een goede bloemist zo wisten wij. Eenmaal daar was die gesloten, zo ook de bloemist naast de Jumbo, de veiling was gesloten blijkbaar en dan heb je geen verse bloemen natuurlijk, net of ze elke dag naar de veiling gaan...
Maaarr bij de Jumbo hadden ze ook bloemen en de rozen die er stonden zagen er werkelijk prachtig uit, knoppen net iets open zodat je denkt, ze doen het wel, lekker stevig, mooie kleuren, dus ik trok twee bossen uit de emmers, ton sur ton en keek eens rond of iemand er misschien één bos van kon maken, dat is wel zo leuk.
Ik kreeg met niemand oogcontact (als er al iemand was), laat staan dat ik tegen ze kon praten, maar na een minuut of wat kon ik een meisje aanschieten, of zij, of iemand anders misschien van die twee bossen één kon maken.... ah ze ging eens zoeken, ze keek er wel een beetje hulpeloos bij, maar zo erg druk was het toch nog niet en kerst was voorbij.
Ah daar was ze weer, nee ze had nog niemand gevonden, maar ze zocht nog even verder en weg was ze weer. Er waren kassa's, dus ik besloot dat ik ze misschien eerst beter kon betalen. Ik zwaaide eens met de bossen, 'waar kan ik ze betalen' riep ik.. ik werd inmiddels wel een beetje hopeloos. 'Ik wil ze ook wel zo meenemen hoor' zei ik maar eens, in de hoop dat er iemand zou schrikken. Ah daar was het meisje weer, ze had het gehoord en zei, 'oh dat zou fijn zijn' ze dacht natuurlijk dat ik twee losse bossen bedoelde, ipv zonder te betalen.
'Het bloemenmeisje heeft vrij' zei ze, maar nu was er ineens ook een kassa waar ik terecht kon. Ik betaalde en ja hoor, hij maakte er wel 'even' één van. Hij pakte de bloemen heel voorzichtig aan alsof ze breekbaar waren, begon ook een beetje te trillen en ik dacht meteen, 'ojee, waar begin ik aan', denkend aan de wachtende Mir en Joop in de auto.
Het papier van de eerste bos werd voorzichtig losgeknipt, natuurlijk doe je dan ook niet gelijk de tweede bos als je toch die schaar beet hebt. Daarna ging hij aan de elastiekjes peuteren, dat begreep ik wel want hij moest natuurlijk een hele hebben om de boel weer vast te maken. Er zaten wel drie elastiekjes aan en toen hij aan de tweede begon te peuteren zei ik 'die kan je toch doorknippen'. Dat deed hij toen.
De tweede bos ging ondanks de ervaring van de eerste niets sneller, mijn gat ging uit zeggen we dan hier, ik stond het allemaal met verbazing aan te zien en weten jullie wat hij toen deed.......?!!
TOEN KWAKTE HIJ ZO DE ENE OP DE ANDER BOS!
Mijn mond viel open, want ik dacht natuurlijk dat hij nu om en om een roosje van de ene en daarna van de andere bos zou pakken, dus dat zei ik. 'Nee mevrouw, dàt kan ik niet!' en hij scheurde voorzichtig een nieuw doorzichtig papiertje van de grote rol en vroeg of het een cadeautje was, dan deed hij er nog een leuk strikje aan.
'Ja ze moesten ze nog planten' zei ik toen ik bij de auto kwam. We hebben erg gelachen en nu nog als ik eraan denk, het is toch zo fijn als je de humor van de dingen kunt zien. Humor redt echt mensenlevens.
