Het is weer kaal een leeg. Alle gezellige buitendingetjes zijn weg, de caravan is leeg. Geen blauw autootje meer op het gras, het zal weer even wennen zijn. Het was vooral een gezellige zomer.
Ik heb alle vetplanten op een beschut plekje en de meeste stoelen onder het afdak gezet, dus laat wat mij betreft de winter maar komen. En zoals altijd om deze tijd krijg ik ook weer zin om te breien, ik moet me in houden niet te stoppen bij de Wolboerderij, maar ik weet van tevoren dat ik er last van krijg, pijnlijke schouders zijn niet fijn. Het gaat gewoon niet meer. Gelukkig hangen er volop leuke truien in de winkels en in mijn kast ligt ook nog wel wat. Maar toch... een mooie nieuwe, zelf gebreid... als ik het nou rustig aan doe...
Helga heeft het net voorspeld, de wolletjes moeten uit de kast, er komt serieuze kou aan. Het werd een keertje tijd, wanten en mutsen, warme dassen, en dan lekker een frisse neus halen en niet lopen te zweten zoals vanmiddag. We hebben vanmiddag voor de verandering weer eens samen een wandelingetje gemaakt, Joop heeft het helemaal te pakken. Als het nu maar niet over gaat als het kouder wordt, want dan krijgt hij weer dooie vingers, maar een reisje in het verschiet is ook wel weer leuk natuurlijk. We zien het wel.
Verder niet veel ondernomen, beetje buiten geklust nog, maar ik had niet veel zin, het schoot niet op, morgen de laatste kans om nog een paar liggende delen van een paar kozijnen te schilderen, ik heb ze al geschuurd, dus het moet nog wel even gebeuren, want met wanten aan schilderen is niet handig hè...
Ik heb er altijd weer even moeite mee hoor, als die klok teruggezet word. "Vroeg" op en dan blijft hij maar duren die dag. Het was wel heerlijk weer, dus ik ben de tuin nog maar eens ingedoken. Alles begint gewoon overnieuw, de sierdistel zit vol met knoppen, de elzekatjes voor volgend jaar hangen alweer klaar, de herfstaster is uitgebloeid en de blaadjes van volgend jaar staan nu al boven de grond. Twee volle maanden duurt het nog eer het jaar voorbij is, dat is best lang en dan krijgen we ook nog al die "gezellige" feestdagen. Kortom, ik kijk nu al uit naar de nacht dat de klok weer een uur vooruit gezet kan worden, hopelijk werkt het weer een beetje mee en wordt het niet al te nat en te donker.
Joop en ik hebben vanmiddag nog eens overlegd, ik was bezig de klimop struikjes langs de wilgentenen schutting een beetje te fatsoeneren en het is echt een doorn in zijn oog, al die takkezooi (ik ga even niet linken want die werken niet en trouwe lezers weten waar ik het over heb), dus na wat aandringen van zijn kant (ik ben vrij snel om te praten) hebben we besloten de rommel maar weer op te ruimen, hij mag het dan wel zelf doen natuurlijk en onder de voorwaarde dat hij niet meer moppert als ik loop te snoeien.
Verder is de c@r@v@nm@n aan het verhuizen, hij heeft een ander onderkomen gevonden, dus de grote caravan is per 1 november ook weer leeg, boekingen graag per e-mail, alleen voor familie, vrienden en bekenden natuurlijk...
Molen "Het Hert" was aan het draaien vanmiddag toen ik er langs liep. Filmen is mijn ding niet zo, mijn toestel is er denk ik ook niet zo geschikt voor. Maar toch even een paar stukjes gefilmd en me ook eens aangemeld bij You Tube, een mens kan toch niet zonder eigenlijk.... Kijk hier voor de hele molen.
Ha! Ik heb het eindelijk voor elkaar, het kostte even moeite om de volgorde goed te krijgen, want achteruit lopen staat zo raar hè. Dit is mijn rondje rechtsom, juist goed dat de zon niet scheen anders had ik steeds foto's tegen de zon in moeten nemen. Bij een mooie blauwe lucht ga ik het ook nog eens linksom doen, met een stukje strand erbij.
Er moet mij even iets van het hart. Ik ben tamelijk openhartig altijd, ook over mijn naaste familie. Ik weiger ze J, M en S te noemen, dat past niet bij mij, die letters zeggen mij niets. Als ik soms, zo vaak gebeurt het nu ook weer niet, eens iets over ze vertel, weet ik wat ik doe. Er wordt mij niets kwalijk genomen, iedereen leest mee (behalve Joop), reageren blijft moeilijk, dat hoeft ook niet. Ik weet wat ik aan ze heb. Uit de reakties (weinig) blijkt, dat sommigen er moeite mee hebben en het misschien zelfs wel raar vinden, zoiets doe je niet denkt men misschien. Nou, ik wel!
Nog even naar de Praxis gereden vanmiddag, voor een lampje en zowaar ze hadden LEO en die staat nu bij mij te pronken en hij geeft licht, ik ben alleen nog niet zeker van de plek waar hij nu staat maar dat is een kwestie van uitproberen. Leo is handig, hij lijkt wel een beetje op die ouderwetse HEMA lamp van vroeger, die je overal aan kon schroeven, iedereen had er wel eentje ergens te hangen. Alleen is Leo niet te schroeven, maar heeft een erg zware voet, de rest is van aluminimumun. Ik heb hem (je moet toch wat verzinnen) gekocht van het geld van mijn cursus Praktische Psychologie die ik gisteren op marktplaats had gezet. Er was zowaar een koper. De cursus zelf heeft me een eurootje of 375 gekost en ik heb alleen het eerste boek wat doorgebladerd, de bieder bood een tientje. Dat vond ik wel erg krap, gelukkig kreeg ik een mailtje en na wat onderhandelen levert het me toch €40 op (kom ik toch nog wat te kort voor LEO). Zondag komen ze de cursus ophalen. Zo'n cursus heb ik achteraf helemaal niet nodig, dat dacht ik alleen maar even....
In de supermarkt bij ons in het dorp hebben ze de allerlekkerste peperbollen van heel Nederland en daarmee zeg ik geen woord teveel. Al weken staan ze als je binnenkomt op een tafeltje, met daarbij een mandje om te proeven. Natuurlijk kan ik niet langs dat mandje lopen zonder er een paar te nemen, soms is het leeg en dan baal ik behoorlijk. Ik koop ze zelden, want als je er veel van eet (en dat doe ik dan) gaat je buik rommelen en word je nogal winderig. Toch aardig hè, dat ze dan zo'n mandje neerzetten, zodat ik er toch elke dag een paar kan eten.
Met het heerlijke weer van vandaag nog maar eens een paar uurtjes in de tuin bezig geweest. Van de waterlelie was een stronk wortel gaan drijven en hij werd ook veel te groot, dus daar hebben we met z'n tweeën een tijdje aan staan sjorren, die gaf zich niet zomaar gewonnen, maar hij is eruit en zit in de Kliko, samen met een heleboel stinkende blubber. Het laatste stukje van de coniferen gesnoeid, want waar de duiven zaten hadden we maar even gelaten voor wat het was, dus dat ei is ook weer gelegd. Toen we klaar waren heb ik een rondje met mijn fototoestel gedaan. Klik hier voor de slideshow.
Het kikkertje, sprong voor mijn voeten weg, het was nog maar een ukje.
Vanmorgen de vaatwasser eens aangezet, het was superschoon, ik heb niet eens nagespoeld.
Het is nog niet allemaal precies wat het wezen moet na de verhuizing, sommige dingen heb ik zelf al gevonden, maar weer andere kom ik niet uit. Kortom nog niet alle dozen zijn uitgepakt en ik baan me een weg door de rommel. Niemand zal er misschien erg in hebben, het valt ook niet op, maar ik kijk nogal eens in het archief of plaats een linkje daarnaar, dus mij valt het wel op. Ik vertrouw op Bart als hij weer terug is van vakantie en even tijd heeft, want die van mij komt daar ook niet uit. Misschien moet ik toch eens bij Wieneke in de leer
Nog maar een sfeerplaatje uit de buurt, de kleuren zijn mooi overal, zodat ik onderweg veel foto's loop te maken. Waarom ze hier vorig jaar zo'n rare hobbel aan de zijkant in de vaart hebben gemaakt is me een raadsel, maar het ziet er nu wel mooi uit eigenlijk. Vanmiddag even naar Zierikzee, onze oude sloffen waren vies en versleten en ik had nog een paar boodschappen. Net toen ik weer weg wilde rijden van het Havenplein kwam Joke er aan lopen, dus toen hebben we samen nog maar even een rondje gedaan en zo kwam ik in een winkel waar ik eigenlijk nooit kom, ik heb nog een leuke bodywarmer gepast, niet gekocht, maar nu heb ik geloof ik toch weer spijt, misschien toch morgen maar even terug, al zei mijn oude buurman altijd: "Als je twijfelt moet je het niet doen". Nog even samen koffie gedronken en daarna naar huis. Ik ging ook eigenlijk voor een bureaulamp, ik heb me suf lopen prakiseren, want er zijn nergens in Zierikzee lampen meer te koop dacht ik (en Joke ook), maar natuurlijk hebben we de Praxis nog en Leen Bakker en nog een andere woonwinkel, maar die zitten allemaal niet in het centrum, dus misschien moet ik daar toch morgen nog even kijken. Ik heb namelijk Joop zijn lampje gepikt en dat wil hij terug hebben, flauw hè.
Verder is er bij de buren toch nog wel sprake van enige activiteit, er is nu weer een (ontzettend lelijk) bord aan de gevel gehangen, voor de rest gebeurt er niets.
Het was even stevig doorstappen geblazen, maar ik heb het wel droog kunnen houden, zelfs nog grotendeels in de zon gelopen. Het worden alweer korte dagen, lang uitslapen, lang wakker worden in een warm huispak en na het douchen is het dan alweer bijna tijd voor een wandelingetje. Komend weekend gaat ook de klok weer een uur terug, dan is het nog vroeger donker en de avonden weer winters lang. De kachel is nog bijna niet aan geweest, af en toe eventjes om het een beetje behaaglijker te laten worden, de houtkachel heb ik helemaal nog niet gestookt. De bomen hebben hun herfsttooi nog of zijn zelfs nog groen, veel blad is er nog niet gevallen, dat leverde vanmiddag dit doorkijkje op, met in de verte de kerktoren.
Vanmiddag sinds lang weer eens op het strand geweest, de strandtent is alweer verdwenen en de meeste Duitsers nu ook, het wordt weer lekker rustig. Sil en Cor hadden eenmaal terug van hun zakenreisje weer een aantal flessen voor me meegebracht, waar ik vanmiddag eens mee aan de slag ben gegaan. "Spülmittel" stond er op eentje, dat kwam mooi uit want mijn glansspoelmiddel voor de vaatwasser was op, dus die heb ik eerst maar eens gevuld. Toen ik de tekst op de fles eens wat beter ging lezen zag ik dat het afwasmiddel was, voor de gewone vaat, met de hand dus, maar ja, nu zit het er al in, ik zou niet weten hoe ik het eruit moet krijgen dus heb ik de dosering maar zo minimaal mogelijk gezet en is het afwachten geblazen hoe schoon mijn volgende afwas is. Verder druk gepoetst, mijn kamertje eens onderhanden genomen, het is klein en ik kan moeilijk overal bij, dus alles is eens van zijn plaats geweest, ik zit er weer fris en stofvrij bij.
Het was er altijd gezellig lopen aan de binnenkant van de duinen over het spontaan ontstane paadje. Het moet nu plaats maken voor een lelijk recht fietspad dat aansluit op het fietspad over de Brouwersdam. Ook in mijn weggetje staan her en der paaltjes met rooie koppen, in de berm, langs de sloot, midden op het land, een teken dat ook daar binnenkort iets te gebeuren staat, het zal wel te maken hebben met het doortrekken van de recreatieverdeelweg. Nog maar een weg erbij, zo zonde allemaal.
Altijd op de achtergrond, maar wel altijd aanwezig zijn onze (eet)problemen. Ik had het vlak na de geboorte van de kinderen, ik vond mezelf dik en er moest nodig iets af vond ik. Dat resulteerde in niet eten en alles wat ik teveel at naar mijn idee kotste ik uit, niet elke dag maar wel regelmatig. Zo heb ik jaren doorgetobt, tot ik er genoeg van had en me voornam het niet meer te doen, ik was niet dik, eigenlijk veel te mager, als ik nu de foto's bekijk. En dat lukte! Het ging goed, ik at normaal en kwam niet aan, zo kon het dus ook. Geen problemen verder tot Silvia in de puberteit kwam, zij kreeg een groot eetprobleem, boulimia, anorexia, noem het maar op, we hebben wat afgetobt, daar ga ik verder niet over uitwijden want ook dat is verleden tijd. Ook zij heeft het helemaal zelf overwonnen, zeker dank zij de steun van Cor en een regelmatig gezinsleven, kinderen moeten nu eenmaal op tijd eten en daar ga je dan vanzelf in mee. Ik weet en voel dat het nog steeds leeft, de zussen zaten niet voor niets zo lang op het toilet vanavond om hun lichamen te vergelijken. Ook Mir heeft het nodige meegemaakt en ook voor haar heb ik grote bewondering, het moet een keer gezegd hoor, ik ben echt ontzettend trots op mijn dochters. Problemen hebben en ze helemaal zelf overwinnen, zonder hulp van 'ologen' daar word je sterk van! En mooi! Want het maakt niet uit op wie je lijkt, op je vader of je moeder, je bent vooral jezelf!
En waarom nu dit verhaal? Omdat ik zelf na een jaar of dertig en een blik snoep weer even teruggeblikt heb in het verleden, ik heb geen spijt en ik weet dat ik er weer dertig jaar tegen kan, maar het is wel zo, eens een junk altijd een junk....
Kleine kinderen worden groot en sommige grote mensen blijven net kleine kinderen, dat is wel iets dat me opgevallen is de laatste dagen. Grote mensen zijn rare wezens, maar eigenlijk ben ik wel blij dat het kind in mij nog leeft.
We zijn vandaag allemaal onze eigen weg een beetje gegaan, ik had zin om te wandelen en Sil en Cor wilden winkelen in Zierikzee (ik moest er niet aan denken), Joop was zoet met zijn spelletje en kreeg ook nog een opruimaanval. Eind van de middag was het verzamelen geblazen en zijn we met z'n allen, ook Miriam en Mark erbij, uit eten geweest bij Salud.. Eenmaal klaar met eten en nog een afzakkertje aan de bar, viel het me op dat mijn kinderen wel erg lang op het toilet bleven hangen. Toen ik eens polshoogte ging nemen kwamen ze net terug: "Ja, we waren eens aan het vergelijken op wie we nu eigenlijk lijken, qua postuur enzo... zij heeft bobbels en deuken waar ik die niet heb en ze is ook langer......en hoe zat het met de melkboer toendertijd......?" Ik heb maar niets meer gezegd, dat leek me het verstandigst....
En nu zijn we weer allemaal onze eigen weg gegaan. Joop gaat zo taxi rijden en ik kan weer even tot rust komen.
De pap smaakte uitstekend vanmorgen en na een kort wandelingetje met Simba hebben we uitgebreid boodschappen gedaan in Zierikzee. Eerst moesten we tanken in Ellemeet want de auto had dorst en omdat hij inmiddels al behoorlijk vuil was geworden zijn we eerst door de wasstraat gegaan in Zierikzee, een belevenis op zich want mama doet dat altijd met de hand. Daarna hebben we de dierenwinkel aangedaan, de Lidl, de Pupekop, de schoenenwinkel voor roze spaanse pantoffels (Levi wilde er geen) tussendoor lekker kibbeling in de viswinkel gegeten en daarna nog even naar AH, daar wilden ze niet meer mee naar binnen, de zak pepernootjes was inmiddels stuk gegaan, maar daar zouden ze goed op passen intussen. Vanmiddag hebben we verder niets meer ondernomen, beetje binnen en buiten gespeeld en vanavond spaghetti gegeten, daar kan niet veel mis mee gaan als je er tenminste alleen maar gehakt en saus door doet, wat ik ook gedaan had natuurlijk, oma's leren snel. Nu is het badderen geblazen en papa en mama zijn op de terugweg.
Om acht uur begon de dag, dus we gingen aan de (havermout) pap. Ik had instructies gekregen hoe ik het moest maken, lekker dik koken en daarna koude melk erbij en een flinke lepel honing, dat zouden ze heerlijk vinden. Zo gezegd zo gedaan en het zag er best wel smakelijk uit, ik heb zelfs geproefd, niks mis mee, maar.... "het smaakt anders oma" ....dezelfde havermout, dezelfde melk, dezelfde honing, dan moet het in de bereiding zitten, misschien iets te weinig melk, dus nog maar een scheutje erbij gedaan, ze hebben met hangen en wurgen een paar lepels gedaan en daar bleef het bij. Dora stond al op, die hadden we gisteren gekocht en valt erg in de smaak, verder veel kleurplaten uitgeprint, het gaat dan niet zozeer om de platen, maar om de manier waarop ze uit de printer komen, dat schijnt hier anders te zijn dan thuis, ze worden wel ingekleurd. Vanmiddag dus naar het bos en daarna patat, lekker, daar hadden ze zin in...... gelukkig lust opa ook graag patat en die had zo zijn bakje leeg en begon met Yara mee te eten, ik pikte er af en toe eentje van Levi........"ik hoef niet meer" riep hij na tien frietjes, ik had gezegd dat als ze hun friet niet op aten ze van Oma in elk geval geen ijsje kregen (hint, hint, opa!). We moesten erg lachen toen Joop mee ging eten uit Levi zijn bakje, toen wilde hij het wèl ineens zelf opeten, er gingen er zowaar nog een paar in. Natuurlijk na een nog duidelijker hint van mij, toch nog een ijsje van opa. Eenmaal thuis weer gezellig gespeeld en vanavond aten we KIP met bloemkool (dat lusten ze allebei mam) en aardappels natuurlijk. KIP is lekker! Het was ook lekker, vonden Joop en ik tenminste, maar het smaakte alweer "anders" en dus niet zo lekker als thuis. UIt logeren gaan is heel wat, alles is anders.
Vanmiddag hebben we een heerlijke wandeling gemaakt in de Boswachterij Westerschouwen. Er waren genoeg paddestoelen te bewonderen, eikeltjes en denne-appels te rapen, want Yara is een groot verzamelaarster van alles waar er veel van is. Na afloop een patatje mèt in Haamstede en een ijsje toe. Het is nog een heel geprop in de auto, want als de kinderen op de achterbank zitten, waar laat je dan die grote hond. Gelukkig paste ze net voor mijn benen, want thuislaten is geen optie natuurlijk als je naar het bos gaat, dat is veel te leuk.
Hier nog een andere boswandeling waarvan ik ook nog maar sinds kort het bestaan ken.
Bladstil was het vanmorgen toen ik zo vroeg mogelijk (een uur of elf) mijn rondje deed. Ik was nog maar net onderweg toen Silvia belde dat ze al bij Rotterdam was, ik heb er stevig de pas ingezet daarna. De meeste polderweggetjes zijn weer besmeurd met , de boeren zijn druk met het binnenhalen van de aardappeloogst en Simba haar buik zit dan altijd helemaal onder de modder. Dan is de buitendouche een zaligheid, even met de douche buik en poten afspoelen en ze kan weer schoon naar binnen. De kinderen waren inmiddels ook gearriveerd, dus de stilte is voorbij. We hebben peetjes met vis gegeten, Yara vindt alles wel lekker maar Levi is een moeilijke eter, die vond alleen de vis lekker.
Ben ik toch een week verkeerd. Paps en mams hebben een uitje van het bedrijf waarvoor ze werkzaam zijn en ik dacht eigenlijk dat dat volgende week pas was. Gelukkig riep Sil nog even op MSN vanavond, of ik nog even zat te genieten van mijn rust, dat deed ik wel, maar niet met de gedachte dat dat morgen weer voorbij zou zijn. Wel dus, want dan komen de kindertjes weer voor een paar nachtjes logeren. Jammer dat het weer net wat minder wordt maar hopelijk kunnen we toch nog lekker een beetje naar buiten en anders moeten we iets anders leuks verzinnen, ik weet alleen nog niet wat......
Mijn blik is eindelijk leeg, ik heb heel de achterkant van het huis er nog mee kunnen doen en nog een extra streekje zo hier en daar. De buitenlampjes zijn er allemaal afgeweest en hebben een sopje gehad, dus het ziet er weer piekfijn uit. Al kwastend word ik altijd wel steeds slordiger en niet alles was even schoon na het vegen met de handveger, ik schilder dan gewoon over het vuile randje heen en daarbij vraag ik me dan af of René dat ook weleens doet.
Verder moest ik aan Aargh denken, die bij de tandarts zat en hoopte dat het een beetje mee zou vallen. Zodoende gingen mijn gedachten ook terug in de tijd, hoe lang was het ongeveer geleden nu? Fotootjes erbij gezocht en op de linkse staat, sept. '96 ('huis weer van ons', staat er ook op, maar dat is weer een ander verhaal).
Het is dus op de kop af alweer tien jaar geleden, dat ik geopereerd werd en er een stukje bot uit mijn heup in mijn kaak werd gezet, ik heb daar een week voor in het ziekenhuis gelegen. Toen dat vastgegroeid was kwam er in december een tandvleescorrectie, dat is de rechterfoto. Dat gebeurde poliklinisch en was veel pijnlijker.
Eenmaal genezen konden de implantaten erin, er was nu bot genoeg. Die moesten toen weer vastgroeien en na een maand of twee konden er eindelijk weer nieuwe tanden in. Daarna heb ik een jaar gewacht en omdat de kaakchirug zo aandrong en het "vijf voor twaalf was" volgens hem, heb ik daarna ook de bovenkant laten doen, daar hoefde ik geen botopbouw, het lukte nog om er vier implantaten in te schroeven, met hetzelfde vervolgverhaal als van onderen, met ook nog een tandvleescorrectie waar ik niet op gerekend had.
Als ik het allemaal geweten had zou ik nog wel eens een keertje nadenken, maar soms is het juist goed dat je niet alles van tevoren weet, want wat ben ik blij met mijn nieuwe bekje. Geen klapperend gebit, maar een stevig vastgeklikt geheel. En zo denk ik ook dat Aargh straks heel blij zal zijn met haar nieuwe kiezen, geen gaatjes meer, geen kronen op wegrottende wortels, maar mooie helemaal nieuwe kiezen. Sommige mensen worden nu eenmaal geboren met een rotgebit.
Natuurlijk heb ik het al eens eerder verteld, maar ik kan er niet genoeg op wijzen. Kijk ook hier eens. En mensen die al vanaf hun zeventiende een gebitje hebben, hoe denken die dat dat over tien jaar zit?
Het was heerlijk weer om lekker een beetje buiten te klussen. Ik ben verder gegaan met mijn schilderwerk en heb de wand bij de buitendouche gedaan. De verf die ik nu heb is net als die ik eerder had ook op waterbasis maar is taaier, vult groefjes en naadjes beter op, je kunt het lekker dik opbrengen en toch smeert het goed uit, kortom ik ben dik tevreden over Drywood. Ik ga door tot mijn blik leeg is, nog ruim twee liter denk ik, dat komt wel op morgen. Na het verven de laatste honingpotjes gevuld, Joop had inmiddels nieuwe potjes gehaald, zodat die rommel ook eindelijk weer weg is uit de keuken. Vanavond nog een rondje gedaan in het donker, dat heeft ook altijd wel iets vind ik, er zijn mensen die de kerstslierten rond hun huis alweer aansteken, ouden van dagen die in het pikkedonker naar de tv zitten te kijken en als er wel volop licht brandt kun je zo lekker naar binnen gluren....
Google heeft me intussen ook alweer ontdekt, in mijn zoekmasjientje leverde het zoeken weinig resultaten op, maar ook daar komt zo langzamerhand weer verandering in. Ik zie net in het nieuws dat ze nu ook You Tube hebben overgenomen, wat een geld is daar toch mee gemoeid.
Het was een dag met een hoog genotsgehalte, echt zondag ook. Lekker uitslapen (ook op zondag), wakker worden in de zon achter mijn pc met een lekker bakje Senseo (ik hoorde laatst dat dat eigenlijk geen koffie is, wat is het dan wel?) Ik moest lang stil zijn, Joop had taxi gereden en was zodoende pas tegen de ochtend thuis, dat is geen enkel probleem als ik alleen ben, logjes lezen en een spelletje spelen. Douchen kan niet want dat maakt teveel lawaai, dus daar moet ik ook mee wachten. Als rond een uur of twaalf Joop dan eindelijk wakker is, kan er pas wat actie ondernomen worden. Vanmiddag heerlijk gewandeld, erg druk overal, dat dan weer wel, want het is volop herfstvakantie. Eenmaal weer thuis was het zo langzamerhand tijd voor de tongetjes, buiten in de zon, met een Bockbiertje erbij.
De komende paar dagen wordt het nog wel redelijk weer, het schilderwerk moet afgemaakt worden, gras nog een keer gemaaid, nog een paar klusjes in de tuin, maar deze lekker luie zonnige zondag neemt niemand ons meer af.
Ik zag het vanmorgen al toen ik nog in bed lag, grijs en grauw was het buiten, Joop was al met de taxi op stap, dus heb ik me nog maar eens omgedraaid, verschil moet er wezen natuurlijk, er zijn werkpaarden en luxe paarden. In het begin van de middag was het nog wel even zonnig, juist toen ik mijn wandelingetje deed, daarna betrok het weer. Vanmiddag ook weer eens richting Burghsluis gereden, ik had zin in gerookte paling en
zjn nu eenmaal de lekkerste die er zijn. Sinds vandaag hebben ze ook gerookte tong, daar heb ik er ook een paar van meegenomen, de paling is al op, maar de tongetjes bewaren we voor morgen. Sam zelf was er niet, zijn vrouw stond in de "winkel", ik heb naar aanleiding van een stukje bij Sebbo een tijdje geleden, eens gevraagd hoe zij de paling doodmaken, ze was niet erg blij met mijn vraag geloof ik, er zullen wel eens meer mensen naar vragen denk ik. "De mensen moeten niet zo moeilijk doen" zei ze, "de paling gaat in een bak met jozo zout (waarom ze dat jozo er speciaal bij zei begrijp ik niet), daarmee gaat het slijm eraf en dan worden ze achter elkaar gevild, in een uurtje is't gebeurd". Ze had duidelijk geen zin in een praatje, tenminste niet over dit onderwerp. Ach ja, ik zal er geen paling voor laten staan hoor, veels te lekker.
Vanmiddag heb ik Joop ook ingelicht over het ongelukje met zijn trui, hij keek wel even raar, maar ja, er was toch niets meer aan te veranderen, dat zag hij ook wel. Een klein Joopje zoeken of hem zelf aantrekken heeft ook geen zin, het is een stijf, vervilt geval.
Joop zijn lievelingstruien, 'cashmere handmade in Nepal', staat erin. De lichte zat voor het eerst in de was en toen ik gisteren een wasje handdoeken draaide, heb ik hem daar per ongeluk bij gedaan. Ik zag het vanmorgen toen ik de was buiten wilde hangen. Hij is druk met de taxi vandaag en vanmorgen heeft hij een klasje kinderen voorgelicht over de bijtjes inEcoscope . Tussen de middag was hij even thuis, maar ik durfde nog niet....
Hup Webreus je kunt het!
Ik heb ook geen geduld hè. 't Ziet er toch niet uit zo.
Verder denk ik dat we nieuwe buren krijgen, of onze buurman gaat bij Beije wonen, dat kan ook nog... Slager Heijboer gaat het in elk geval niet redden, ook al zijn ze nog maar een half jaartje geleden begonnen hiernaast. We wachten de ontwikkelingen af.
Verder ben ik nog steeds boos en teleurgesteld in sommige mensen, zij waarschijnlijk ook in mij, maar ik heb me voorgenomen afstand te nemen en af te wachten hoe daar de ontwikkelingen zijn. Het leven bestaat nu eenmaal niet uit alleen maar lol hebben met elkaar, juist in tijden van tegenslag leer je je vrienden kennen en hoe jammer het ook is om te zeggen, ook dat hebben wij ondervonden in een periode dat wij het moeilijk hadden, ook toen waren zij niet in beeld, zoals zovelen hoor, want het is ook heel moeilijk om te gaan met iemand anders sores, ik neem ook niemand iets kwalijk. Maar juist als je er wèl wilt zijn voor die ander, maar stuit op onbegrip (en ook dit zal me niet in dank worden afgenomen) dan houdt het op.....
Update:
Het was niet de schuld van Webreus, maar van Joop, die had het niet goed begrepen.
Het was prachtig weer vandaag, dus heb ik vanmorgen eindelijk de verfkwasten maar eens opgepakt. De zuid- en westkant van het huis krijgen nog even een kwastje, die hebben het door zon, regen en wind het zwaarst te verduren. Joop heeft alle naden afgekit, gekeken of de schoorsteen geveegd moest worden, dat was niet nodig en de goten schoongemaakt waar nodig.
zijn ook al een tijdje druk in de weer, bij Miriam liepen de klanten af en aan, dus zodoende was het een gezellige drukte.
Ik moet nog wel een beetje wennen aan de nieuwe Pivot. Gisteren had ik mijn verhaaltje in het verkeerde vakje getypt geloof ik, vandaar dat de tekst niet goed staat. Straks eens kijken of ik dat nog kan veranderen, want het moet wel netjs zijn natuurlijk
Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad, maar daar ben ik dan eindelijk weer en als ik vandaag Bart niet gehad had, was me dat nooit gelukt. Dat mijn weblog niet werkte had niets met de verhuizing te maken, maar alles met spam, ze hadden me op een ongelooflijke manier te pakken. Gelukkig had Joop een kopie gemaakt op de paar laatste postjes na, maar die had ik vanmorgen nog gekopieerd. Daarna de kopie teruggezet, maar ook die werkte niet meer. Handen in het haar, diepe zuchten, ik zag het even niet meer zitten en toen maar een mailtje naar Bart gedaan, of die een oplossing wist. En dat wist hij.......... Ik heb nu de nieuwe versie van Pivot en alles staat alweer op zijn plaats en het werkt en ik ben Bart zo ontzettend dankbaar. Mijn archief staat nu hier. Voor het oude adres maak ik nog wel een plaatje, zodat de link voorlopig nog teruggevonden kan worden, maar vaste lezers weten het nu wel.
En Bart................je bent een schat!!!
Vandaag is Miriam jarig, onze oudste wordt alweer 38. Ik verzon een tijdje geleden om haar een website cadeau te doen voor haar pas geopende zaak, Emmy zou me daarbij helpen. Dat geheim bleef niet lang bewaard, ik had gegevens nodig en wilde toch ook eigenlijk wel weten wat ze leuk vond. Niet getreurd, Emmy kwam zelf met het idee er ook kaartjes bij te doen, dat moest geheim blijven, ik zou het niet vertellen. Ook dat heb ik niet volgehouden en dat ligt niet helemaal aan mij hoor. Ik weet dat het een pietje precies is, dat ze zo haar eigen gedachten overal over heeft, precies weet hoe het worden moet en wat heb je er dan aan om zelf iets te verzinnen dat misschien niet naar haar zin is, dus hebben we ook dat in overleg gedaan.
Nu moest er toch nog wel iets bij vond ik, een aardigheidje, maar ik wist niet wat. Tot afgelopen vrijdag, toen ik pannekoeken wilde bakken voor de kinderen en ik mijn speciale pannekoekenpan uit de kelderkast wilde pakken...........weg! Geen pannekoekenpan te bekennen. Nu heb ik een ingebouwd stemmetje dat altijd begint te roepen als ik iets kwijt ben: "die meiden, die meiden hebben het hoor, die meiden, vraag het maar". Dus klonk het al snel over de schutting: "Miiiiiiiir, heb jij mijn pannekoekepan?" en het antwoord was: "Jaaaaaa, ik ben pannekoeken aan het bakken, ik ben zo klaar!" Dus moest ik even wachten tot mijn pannetje beschikbaar was en toen ik het aanpakte bij de schutting zei ik: "Jij weet zeker wel wat je voor je verjaardag krijgt..........."
Verder wil ik natuurlijk Emmy hartelijk bedanken voor de tijd, het geduld en het mooie resultaat. De site is geparkeerd bij Webreus.
Ik denk dat ik deze maar eens in de plaats ga hangen voor deze in de keuken, want die hangt er inmiddels ook alweer een jaar of twee. Kleurplaten vind ik niks en deze was zo gemaakt en vrolijk bovendien. Volgens mij was hij eigenlijk bestemd voor haar moeder, als wekomstgeschenk, maar die vindt het vast niet erg als ik hem in een lijstje doe.
De ouders van mijn moeder met ons gezin en Oom Han de broer van mijn moeder links. Ik dacht eigenlijk dat ik hem al eens eerder geplaatst had, maar hij is nergens te vinden, dus het zal wel niet. Deze gelegenheidsfoto is genomen ter gelegenheid van hun veertig jarig huwelijk. Vorig jaar heb ik alle graven van familieleden eens opgezocht en foto's daarvan gemaakt, meer voor mijn eigen gemak omdat ik nooit weet wanneer ze geboren zijn en hoe lang ze geleefd hebben, zodoende heb ik ookhun grafsteen bij de hand. Omoe was een schat van een mens, maar had het soms zwaar te verduren met opa. Rekeningen schrijven had hij een hekel aan, dus als het geld op was moest zij hem weer even op zijn nummer zetten, hij was wagenmaker en had een eigen bedrijf, later overgenomen door Oom Han, die het voortzette als aannemer. Mijn opa was ook als één van de eersten in het bezit van een "stoomfiets" zoals hij het zelf noemde, een brommer of een lichte motor, ik weet het niet, maar soms kwam hij dan 's zondagsmiddags even aanwaaien als hij een rondje deed. Het zijn dus alleen maar goede herinneringen die ik aan deze opa en oma heb. Van de ouders (jammer, geen geboortedatum) van mijn vader zijn helemaal weinig foto's, die oma heb ik niet gekend, zij overleed toen ik één jaar was, ik ben wel naar haar vernoemd. Opa heb ik wel gekend, maar daar zat weinig reuk of smaak aan, een stugge man net als mijn vader. Wel waren zijn kerstbezoekjes altijd welkom, dan kregen wij een envelopje en de inhoud daarvan moest ook weer gelijk op ons spaarbankboekje. Ik had zodoende een flink spaarpotje toen we gingen trouwen en even later een huisje kregen, we hebben het in één avond opgemaakt bij fa.Joh.den Boer in Zierikzee, die hadden een topavond. Bankstel, bed, vloerbeddeking, gordijnen, noem het allemaal maar op, we konden het zo betalen.
Zo, nu weer genoeg teruggeblikt, morgen weer over tot de orde van de dag.
Update:
Deze vond ik nog. Links de familie van Felius met mijn vader als kind en zijn pasgeboren tweelingzusjes Kee en Marie. Oma toen nog in klederdracht. Rechts de familie Prince, een foto waar we altijd erg om moesten lachen omdat ze allemaal zo boos kijken, mijn moeder vond het een vreselijke foto. Verder nog deze van de wagenmakerij.
Jij ziet er toch heel anders uit dan mijn eigen pakweg 47 jaar geleden overleden oma op ongeveer dezelfde leeftijd. (Alhoewel....dat zwarte truitje )
Zei Wieneke gisteren. En zodoende heb ik weer eens even in mijn foto album zitten bladeren. Mijn moeder (26-02-1916 08-11-1990) was een echte oma met een permanentje en nylon kousen. De foto is genomen op de dag dat mijn vader (22-01-1914 15-09-2000) zijn 25 jarig politie jubileum vierde nl. 01-09-1970, mijn moeder was daar dus 54 vijf jaar jonger dan ik nu. Op haar schoot zit Silvia, nu de moeder van onze kleinkinderen, zij is daar een maand of negen. Foto's van mijn oma zijn er niet zoveel, dan moet ik doosjes gaan rommelen, misschien morgen, als het nog zulk rotweer is.
Ik had het beloofd gisteren, dus vandaag mochten ze ieder een paar foto's maken. Met angst en beven gaf ik mijn fototoestel over aan die kleine handjes, "MET TWEE HANDEN HOOR" en "GOED VASTHOUDEN". Bovenstaande is genomen door Levi en deze ook, hij moest er wel erg lang over nadenken wat het onderwerp zou zijn, het ding vasthouden was veel interessanter., knopjesgek als hij is. De buttons op het jasje van Yara had ze net van mij gekregen, ik had ze er netjes opgspeld, maar mams was er niet zo blij mee geloof ik, prikgaatjes in het nieuwe jasje, oei! Pffff.............
Paps en mams hebben een heel leuk weekend in Antwerpen gehad en daar doe je het dan tenslotte allemaal voor hè. Halfverwege de middag kwamen ze aan en Levi had hoogstpersoonlijk een hekkedingetjeom ze binnen te laten. De afgelopen nacht is rustig verlopen, ik had het donker gemaakt, maar ze hadden gewoon zelf het licht weer aan gedaan toen ik sliep, handig ook bij het wakker worden, ze hoefden niet te roepen of ze al uit bed mochten, het licht was al aan en speelgoed genoeg bij de hand. Half acht werd het te luidruchtig naar mijn zin en ben ik er ook maar uitgestapt, Joop was pas rond vier uur thuis, dus die kon nog wel wat nachtrust gebruiken. Ik weet inmiddels hoe de DVD werkt om filmpjes af te draaien, maar daar wacht ik zo lang mogelijk mee, zondagochtendtelevisie is geweldig! Als ontbijt hadden we weer eierkoeken met stukjes chocola van AH (jullie moeten die ook eens proeven, heerlijk) en hompen ontbijtkoek (zonder korstjes voor Levi). Vanmiddag hebben we dan weer wel gewoon brood gegeten, met chocoladepasta natuurlijk en plakken kaas ernaast en vanavond heb ik getrakteerd, nog voor Cor zijn verjaardag, op spare ribs. En nu zijn ze weer onderweg en alweer bijna thuis denk ik, zo heerlijk rustig.....trallalietrallala, zo heerlijk rustig, ja ja!
