Geen leuke dag vandaag. Corona en nog een paar andere dingen beginnen ons behoorlijk de strot uit te komen. Daar komt nog bij dat ik altijd denk dat je met eten heel veel aan je gezondheid kunt doen en dat probeer ik dan weer aan Joop duidelijk te maken.
Dat moet ik niet doen, dat weet ik wel, want hij maakt zelf wel uit wat hij wel of niet eet, maar ja, ik ben ook maar een mens en ik heb nu eenmaal liever niet dat hij het loodje legt.
Ik kan ook heel goed begrijpen dat veel mensen depressief van het hele corona gebeuren worden.
Ik doe mijn best, ik wandel zonder Didi en ik kleur. Eigenlijk lijkt alles bijna normaal, steeds normaler, maar dat is het niet en dat wordt het nooit meer.
De dag begon in elk geval met goed nieuws. De vaatvernauwing bij Joop is ongeveer 35% , een operatie volgt pas bij 50%. Wat medicijnen betreft is hij al optimaal beschermd, dus nu maar hopen dat er niets meer losschiet, of andere nare dingen gebeuren en anders gelijk de dokter of 112 bellen. Gelukkig herkent hij het altijd meteen.
Nadat we daarvan waren bijgekomen haalde Joop de eerste volle raten bij de bijen vandaan. We hebben een pers besteld, die is er nog niet, maar als die er is kunnen we de eerste potjes vullen met echte Zonnemairse bijenhoning, erg spannend en er komt ook weer een kraampje op de stoep. Het zullen er niet zoveel zijn als vroeger want met twee kastjes is de productie nu eenmaal niet zo hoog.
Vanmiddag een rondje Kijkuit, veel hondenbezitters laten hier af en toe hun hond uit, dan kunnen ze even zwemmen vooral 's zomers erg lekker natuurlijk. Ik heb niemand gezien, de hele wandeling ben ik ook eigenlijk niemand tegengekomen op een paar auto's na en Heleen kwam ik tegen omdat we dat onderweg afspraken.
Haar man was jarig geweest en er was nog wat lekkers bij de thee en daarna nog een heel sjiek advocaatje, echt zoals het hoort, in een mooi klein glaasje en met een heel klein lepeltje.
Gistermorgen had ik denk ik een beetje te hard gelopen, dat is ook weer wennen natuurlijk, maar gisteravond kreeg ik plots overal pijn, in mijn lies vooral. Schouders doen eigenlijk altijd wel zeer, de ene keer meer dan de andere, maar die begonnen ook behoorlijk op te spelen.
Mijn moeder stak het altijd op verandering van weer, die had dat namelijk ook. 'Mun kriege angder weer, mun schoeren doe zeer', zei ze dan'.
En mijn rug wilde niet en mijn knie deed zeer. Ik moet het ook af en toe eens zeggen denk ik dan, het is bij mij ook niet altijd allemaal zorgeloze soepelheid, welnee. Iedereen heeft pijntjes, ik ook.
Gelukkig is het niet zo erg dat ik constant aan de pijnstillers moet, af en toe een paracetamolletje voldoet, zoals vandaag.
Vanmiddag waren we even in het ziekenhuis in Goes voor het onderzoek van Joop. Het was eigenlijk zo gebeurd, na een half uurtje kwam hij alweer aangelopen. Morgenochtend telefonisch de uitslag en wat er eventueel verder gaat gebeuren.
Toen we terug waren leek het even wat droger te worden en deed ik nog een rondje om eventueel de pijn uit mijn lies te lopen en dat is gelukt!
Aardappels en vlas kleuren goed naast elkaar en fazant en vlas ook. Geen geweldige foto's, niet scherp, maar mooi genoeg voor vandaag vind ik, het is nu eenmaal niet elke dag feest.
Nadat de vlag was gehesen deden we elk een rondje, Joop op de fiets en ik wandelde. De prachtige oranje bloemen kreeg ik eergisteren van Heleen, een opkikkertje.
Joop fietste om oranje tompoucen op Scharendijke en ik had 7km op de teller toen we ze lekker opaten bij de koffie.
Vanmiddag prutste ik wat met de foto's, want daarvoor ga ik eigenlijk wandelen, dan heb ik weer wat te doen. Wat de dagindeling betreft ben ik behoorlijk ontregeld nu Didi er niet meer is. Het is wel zo dat ik nu wat verder kan lopen. Dat kon natuurlijk toch wel, maar wandelen zonder hond als ze er nog wel zijn, dat gaat niet.
Aan het eind van de middag begon de buurvrouw te zingen, dat kan ze goed en het klinkt altijd heel apart zo midden in het dorp, vooral nu het zo stil is.
De buurvrouwen en ik pakten er een stoeltje en een wijntje bij, dat was even gezellig.
En zo komt er aan deze mooie dag ook weer een eind.
Vroeg wakker en tamelijk vroeg aan de wandel. Het is vandaag al twee weken dat Didi er niet meer is en nog steeds zijn er mensen die vragen waar mijn hond is.
Vanmorgen had ik niets bij me, maar ik ben toch van plan altijd iets hondensnoeperigs bij me te hebben. Ik merk nu dat ik zelf ook anders naar andere honden kijk. Ik keek altijd naar Didi wat ze deed en hoe ze reageerde, maar nu die er niet meer bij loopt en ik kom een loslopende hond tegen, wel met baasje, dan vraag ik me soms toch af wat de hond gaat doen, best raar eigenlijk daar heb ik nog nooit bij stil gestaan
Ik ben niet bang, maar als ze naar me toe komen vind ik het wel leuk als ik ze iets lekkers aan kan bieden.
Verder vandaag niet veel gedaan. Het zijn nog steeds rare dagen en nu ook nog een spannende week voor de boeg in verband met het onderzoek van Joop komende dinsdag. Ik moet dan wel rijden want eigenlijk mag hij dat niet eens na een tia, maar ik moet buiten wachten want ik mag niet het ziekenhuis in en als de ader eventueel schoongemaakt moet worden dan moet dat ook eigenlijk binnen twee weken na de tia.
Het stelt niets voor, het is zo gebeurt, het kan zelfs poliklinisch las ik ergens, maar ik ben er toch behoorlijk van uit mijn evenwicht.
Na de thee vanmorgen gelijk eerst om boodschappen. Ik had nogal een lijstje en als het nu een beetje meezit hoef ik de eerstkomende twee weken misschien niet eens naar de supermarkt, hooguit wat vers en dat kan ook ergens anders. Ik was wel in twee winkels, want ik ben best merkgevoelig en bij de vleesboerderij.
En voordat dat dan allemaal ook weer op zijn plek ligt ben je zo een paar uur verder. Joop hoeft daarbij niet te helpen, hij weet toch niet waar het moet liggen, er zijn gewoon dingen die mannen niet kunnen.
Vanmiddag een wandelingetje richting Dreischor, mijn geboortedorp. Jammer van het sombere weer voor de foto's maar wel lekker om te lopen.
En nu ben ik er versleten van en ook van al het coronagedoe, ik kan het woord niet meer horen.
Vandaag stond in het teken van 'de uitslag'. Best spannend.
Half twaalf moest Joop in het ziekenhuis zijn. Er blijkt nu toch een behoorlijke vernauwing in zijn linker halsslagader te zitten. Heel lang geleden heeft hij dat ook eens in zijn rechter gehad, daarvoor heeft hij toen ascal geslikt en dat heeft daarna geen problemen meer gegeven. Er schijnen al meerdere tia's te zijn geweest, zoiets hoef je niet altijd te merken en de op een na laatste op 1 april waarschijnlijk een lichte beroerte. Wat precies het verschil is snap ik nooit.
Komende dinsdag is er een vervolgonderzoek met contrastvloeistof, waarop de dingen beter te zien zijn. Ze bellen dan woensdagmorgen wat de uitslag is. Blijkt nu dat er werkelijk een behoorlijke vernauwing zit van meer dan 50% dan volgt er binnen twee weken een operatie waarbij de ader schoon wordt gemaakt. Een opname van 1 nacht.
Ik vind het wel een opluchting eigenlijk, eindelijk eens iets gevonden, je snapt toch niet dat dat dan nooit eerder boven water komt. En nu ook maar hopen dat er de komende dagen geen rare dingen gebeuren, eigenlijk ben je toch net een tijdbom.
Vanmiddag wandelde ik en fietste Joop nog een rondje, nog steeds heerlijk weer al is het wel frisser dan gisteren.
Geen ochtendrondje, maar op tijd op stap voor een wat langere wandeling, die vrijheid heb ik nu.
Het was natuurlijk al langere tijd dat ze niet echt vlot meer meeliep, zulke dingen vallen nu pas op, je merkt het wel, maar eigenlijk wil je het ook niet zien en het gaat langzaam, dan weer eens wat beter en dan weer eens wat minder. De slechte vacht vooral, het had er achteraf allemaal mee te maken denk ik, maar nogmaals dat wil je niet zien, de vorige werd dertien dus dat wordt deze ook.... hoop je.
Lekker gewandeld en rommel geraapt, een mens moet toch wat. Ik moet mijn gedachten verzetten, ik merk ook dat ik erg ongedurig ben. Het moet nog allemaal een beetje wennen.
Na een boterham en een bakje thee maar weer op de fiets gestapt, dat was voor het eerst dit jaar. Ik kan het nog. Even naar Noordgouwe voor wat groente en fruit.
Daarna heb ik haar kussens in de restbak gepropt, die lagen nog in de garage, ook al in de weg, dat zijn van die dingetjes... al met al viel het niet mee deze dag, maar niemand heeft dat gemerkt hoor, ben je gek.
De scootmobiel is verkocht vanmorgen, we gaan er maar van uit voorlopig niet zo'n ding nodig te hebben en dan staat hij toch maar in de weg.
Vanmiddag kwamen mijn nieuwe tasjes binnen. Het ritsje van mijn fototoestel tasje was stuk en toen ik eens keek eergisteren zag ik dat gewoon dezelfde er nog was, gelijk in mijn mandje gedaan.
Ik winkelde nog even verder want nu ik misschien soms iets verder kan gaan wandelen en dat afgelopen week ook een keertje deed, kreeg ik dorst. In mijn oude tasje kon er geen druppel bij en eigenlijk dacht ik ook meer aan een rugzakje. Ik vond een leukje ook gewoon los over 1 schouder te dragen. Het was even puzzelen, want ik wil dan wel mijn fototoestel aan de voorkant hebben, makkelijk voor het grijpen. Dat is geukt en ik heb al proefgelopen vanmiddag.
Tien kilometer op de teller. Even gezellig bij Heleen op de thee, zonder Didi, dat zijn dingen die moeten wennen. Mensen die stoppen om te vragen waar mijn hond is, want ze zijn nu eenmaal dat beeld van jou met hond gewend, herkenbaar en zonder wordt je dan minder snel herkend.
Joop ging naar Goes voor zijn onderzoeken. Een heel leeg ziekenhuis zei hij, hij hoefde ook bijna nergens te wachten en betalen om te parkeren hoeft ook al niet meer.
Ik ben zo blij dat het zulk heerlijk weer is, dat maakt alles zoveel makkelijker, zoals altijd wel, maar nu vooral.
Vanmorgen gewoon gelijk een rondje Korteweg, dan smaakt de koffie daarna ook zoveel lekkerder, met daarbij een boterham met een kakelvers gebakken eitje van Dieneke.
Na de koffie met grond en potten in de weer. Gekregen bloemzaad (bij bestelde bijenspullen) gezaaid en als je dan eenmaal bezig bent komt van het één het ander.
Wat dingen opnieuw geplant, gestekt en gescheurd, dus als het goed is wordt het weer een kleurrijk geheel. Ik doe het met wat ik heb, want ik loop nu al te gieten zo droog is alles.
Vanmiddag nog een rondje Stoofweg, dat maakt in totaal 7,5 km. Genoeg met die wind. Joop rolde een rondje op de scootmobiel.
Koolzaad in de Oostweg. Zo mooi zo'n berm!
We aten spitskool, het was goed gelukt. Twee oude flessen open getrokken maar daar zat niets lekkers bij, morgen weer proberen. Zo raken we er toch een keer doorheen.
Het zijn rare tijden. Gisteren had Joop weer net zo'n gevalletje 'aan de hand' als op 1 april. Het duurde maar een paar minuten, hij maakte zich verder geen zorgen en vanmorgen belde hij de huisarts om het te melden en die belde rond de middag terug. Er wordt toch actie ondernomen en komende woensdag al moet hij naar de neuroloog en wordt hij op diverse dingen onderzocht, zoals halsslagader, hersenscan en nog iets, vrijdag is er dan al de uitslag.
Op den duur zou je er een beetje laconiek onder worden, ze zullen wel weer niets vinden, het zal allemaal wel goed zijn, zeggen we dan. Maar ja ik lig er zoals afgelopen nacht behoorlijk wakker van. Dan heb je zitten lezen op het www en daar wordt een mens echt niet vrolijk van.
Vanmiddag een rondje zeedijk gewandeld, er stond behoorlijk veel wind en voor Joop was het dus niets om te fietsen en wandelen is ook geen goed idee nu zijn voet weer opspeelt, dus hij pakte nadat hij onze weer keurig opgelapte auto opgehaald had de scootmobiel voor een rondje door de polder. Ook lekker, misschien toch nog maar even niet verkopen..
Prachtige vergezichten, leeg! Ik kan daar geen genoeg van krijgen ook al is het niet erg fotogeniek misschien volgens velen.
De campings zijn leeg en stil, niet zoals het hoort maar ik vind het niet erg.
Af en toe sta ik even stil om achter me te kijken... 'kom!' roep ik dan en klap een paar keer in mijn handen. en dan zie ik haar aan komen rennen, zoals ze vroeger deed.
Vandaag wordt Levi 18. Eindelijk mag hij roken! En autorijden natuurlijk!
Als hij achttien werd zou hij gelijk zijn rijbewijs hebben riep hij altijd, dat is nog niet gelukt maar dat zal niet lang duren denk ik zomaar. En dan moet er een auto komen natuurlijk en benzine, dus dan heb je vanzelf geen geld meer om te roken, bah!
Gelukkig heb ik ook een wat minder stoere foto
Natuurlijk hebben we beeldgebeld, dat is altijd even gedoe, maar het ging.
Geen feest, wel bbq geloof ik, we horen het nog wel.
Verder prutste ik wat met de fotoopdracht, druppels, opspattend liefst, ga er maar aanstaan.
Geen mooi weer vandaag, integendeel, het was koud en het regende zelfs een tijdje behoorlijk. De boeren zullen er blij mee zijn, maar natuurlijk was het lang niet genoeg.
Het was voor het eerst dat ik dacht, 'nu hoef ik niet per se naar buiten', dat was best fijn, maar een paar uur later toen het droog was deed ik toch nog een lekker rondje door de vochtige polder.
De meidoorn bloeit, ik hoorde de koekoek en de zwaluwen zijn er ook al, die hebben geen weet van corona.
Ik keek oude filmpjes en zette er een paar op de pagina's van Simba en Didi . Lang niet alles staat er nog en ik vraag me af of ik er misschien niet één film van moet maken, daar denk ik nog even over na, want die korte stukjes zijn ook leuk.
Voor het eerst asperges gegeten dit jaar, dat werd een keer tijd. Joop kreeg een pizza en omdat er nog best veel van die oude wijnflessen liggen trok ik er eens een paar open. De eerste twee konden zo door de gootsteen maar de derde mocht er zijn, tenminste dat vonden wij, we zijn ook niet zulke kenners, maar de St. Emilion grand cru uit 2006 smaakte prima! Zelfs Joop nam een glaasje. Totaal geen combinatie met asperges allicht, maar daar til ik in dit geval niet zo zwaar aan hoor.
Het is bij het opstaan dat ik toch eerst de deur naar waar Didi lag opendoe. Vanmiddag deden we boodschappen en als ze niet meeging en we kwamen thuis dan riepen we 'daar zijn we weer!' en kwam ze al kwispelend aanlopen.
In drie winkels waren we, Joop ging mee vanwege de ontzettend grote bak die we hebben, ik kom bijna niet boven het dashboard uit. Maandag kunnen we de Polo weer ophalen.
Ik kreeg bloemen (2x) en mensen vragen waar m'n hond is, we maken een praatje en ze wensen me sterkte, dat doet een mens best goed. Het is ook niet zo dat ik hele dagen loop te huilen, ik heb genoeg te doen geukkig en ik probeer zoveel mogelijk het dagelijkse ritme aan te houden, alleen kunnen de wandelingen nu ook op andere tijden. Het ritme is wel wat verstoord.
De fotocursus bijvoorbeeld, die is er ook nog steeds en gebeurt sinds de laatste twee weken on line, niet prettig vind ik, maar ja het is nu eenmaal op alle fronten behelpen.
Het was zulk mooir weer vanmorgen dat ik gelijk maar een ochtendrondje alleen heb gedaan, gewoon omdat ik dat altijd lekker vond vind en soms mooie foto's kan maken, natuurlijk is het heel raar om dat alleen te doen, andere honden die niet meer reageren, mensen die je niet meer herkennen omdat je zonder hond loopt, of mensen die zeggen dat ze het een raar gezicht vinden, mij zo alleen....
Vanmiddag liep ik weer, maar dan de andere kant op om groente en fruit, ik heb nu weer heerlijke appeltjes.
Toen ik thuis kwam was de mand van Didi die ik op de stoep had gezet verdwenen, dat is fijn. Hopelijk heeft een andere hond nog heel veel plezier van.
Het mooie weer doet veel goed, ik geniet er van.
Natuurlijk denk ik de hele dag aan Didi, maar met zon en mooi weer kan je die gedachten beter een positieve wending geven. Nu ja, ik zeg ook maar wat natuurlijk.
Het is heerlijk weer. Gisteravond met Joop nog een rondje gewandeld en vandaag weer alleen op pad, terwijl Joop ging fietsen, zijn voet speelt alweer op, daar worden we niet vrolijk van, maar fietsen gaat nog steeds goed gelukkig.
Alweer een stukje verder gelopen, want ja thuis is ook maar thuis. je ogen dwalen toch steeds af naar plekjes hond, waar ze lag en nooit meer eens een blaf. Haar mand heb ik op de stoep gezet, want die staat buiten toch ook maar in de weg. Achteneenhalve kilometer op de teller, nog niet dat je zegt, tjonge jonge wat een lange wandeling, maar met Didi kwam ik al lang niet meer zover in één keer, wel verdeeld over drie.
We werden al vroeg gewekt vanmorgen, want de auto moest naar Kort, zodat hij er binnenkort weer uitziet om door een ringetje te halen. We hebben nu een joekel van een Golf.
Toen ik beneden kwam was Joop al weg, dat zijn toch rare momenten hoor, geen hond, geen man, verschrikkelijk. Best wel veel huilmomenten op een dag. Het gaat er niet eens om wat er gebeurt, maar ook wat er in je gedachten omgaat natuurlijk.
Vandaag is mijn zus jarig, dus bij de koffie beeldbelden we even. Ze had het nog nooit gedaan, dat was even wennen maar wel heel leuk dat je elkaar dan toch even kunt zien in deze rare dagen. Ik mag het eigenlijk niet zeggen maar ze wordt al 79, dus dan is het helemaal niet gek als je zo gauw het opneemknopje niet kunt vinden.
Ik vind het zelf ook heel leuk dus daarna deed ik het ook nog even met Sil, die zit daar ook maar helemaal alleen in dat verre Nijkerk, dat was ook al leuk, al was het alleen maar om elkaar even te zien, de boodschap doet er niet zo toe, even een beetje kletsen en ik zag Storm die lekker buiten lag en ook een oud beestje wordt, zo gaat dat nu eenmaal.
Vanmiddag vroeg op stap voor een wandeling. Joop ging fietsen, hij merkt dat dat beter is voor zijn voeten, het is toch een oude jarenlange blessure waarvan je niet wilt dat hij weer de kop op steekt.
Ik wandelde en ga nu wat verder om wat kilometers te maken, die ik anders ook wel maakte maar dan verdeeld over drie keer.
Af en toe roep ik Didi even, er is toch niemand in de buurt. 'Kom!' roep ik dan en dan zeg ik weer dat ze zo braaf is en een lieve hond, de dingen die ik altijd zei en dan huil ik weer een deuntje. Dat zal allemaal wel slijten, maar ik heb dat nu gewoon even nodig, net doen of ze er nog is. Vooral ook omdat ze daar in zo'n akelig crematorium ligt, ik zal erg blij zijn als ze weer thuis is, dat voelde bij Simba ook zo goed weet ik nog.
Heleen kwam ook nog even afsheid van Didi nemen vanmorgen, we hebben wat bloemetjes bij haar gelegd en daarna kwamen ze haar ophalen van het crematorium. Ik heb de urn van Simba laten zien en Didi krijgt nu net zoiets, zo kunnen ze nog een tijdje in de kamer staan tot we het tijd vinden ze eens uit te strooien.
Daarna gelijk alle spullen opgeruimd, bakken weg, kussens weg, riemen, borstels, alles naar de garage uit het zicht anders blijf je er maar naar kijken.
Daarna ben ik een rondje door de polder gaan doen, ik kon nu lekker doorlopen want het was toch maar een gedreutel de laatste tijd natuurlijk. Joop en ik zullen nu ook wel weer eens vaker samen gaan, maar ik had nu echt nog de behoefte even alleen te gaan.
Ik heb haar af en toe eens geroepen en achter me gekeken of ze zogenaamd nog kwam, maar geen Didi meer, gezegd dat ze braaf was en lief en gehuild natuurlijk. Het zal nog wel een tijdje moeilijk blijven, zeker omdat er nu niets meer is. Toen Simba doodging hadden we Didi nog.
Voorlopig geen hond, eens kijken hoe dat na 24 jaar bevalt.
De Didi pagina is weer terug. Die had ik weggehaald toen de foto's bij photobucket weg waren. Nu zijn ze er weer en heb ik het een beetje aangepast. Ik denk dat ik de filmpjes er ook nog eens bij ga zetten, als ik me eens verveel.
Bovenstaand filmpje maakte ik vorige week nog, even later zou ik de ontmoeting met Jackson filmen.
Eind van de week kunnen we haar ophalen.
Iedereen heel erg bedankt voor het medeleven en de lieve woorden.
Het ging heel snel en eigenlijk hoopte ik daar op.
Gisteravond nog een heel rondje rond het dorp, voor mij met het gevoel dat het weleens de laatste keer kon zijn daarom deed ik het ook . Vanmorgen nog naar het voetbalveld voor een poep (ja hoor) en een plas, maar daarna had ze geen zin meer in de kip, dat was vreemd.
Het ging snel bergafwaarts, wat een gehijg, dat doen honden ook als ze pijn hebben heb ik begrepen. Ze zocht de koelte op en ik ben de hele dag bij haar geweest, naast haar gezeten, lieve dingen gezegd, gezegd dat het goed was en rond vijf uur viel ze in een diepe slaap, ik zag haar langzaam wegzakken.
Het is goed zoals het gegaan is, dat haar verder lijden bespaard is gebleven, maar wat mis ik haar nu al vreselijk.
We hebben haar in de koele garage gelegd en dan zal ze komende week gecremeerd worden, daarover moeten we nog contact hebben, het zijn ook rare dagen.
Didi 14-08-2009 12-04-2020
Wat een pijn en wat een verdriet weer.
UPDATE:
Morgenchtend om negen uur wordt ze opgehaald. Ze is zo mooi nog hoe ze erbij ligt, ik ben echt heel blij om hoe het ging.
Dit is een beetje de lentestand, zodat we half zon half schaduw kunnen zitten, de zon vind ik nu alweer te warm. Binnenkort verhuist dan de groene tafel met stoelen richting parasol en de planten richting huis
Didi ligt de meeste tijd volop in de schaduw. Ze eet niet, behalve als ik kip door haar brokjes doe, die vist ze er dan tussenuit met hooguit af en toe per ongeluk een paar brokjes. Het kookwater van de kip vindt ze heerlijk.
We hebben niet gewandeld, zijn vier keer naar het voetbalveld gelopen (100mtr) wat haar best veel moeite kost, terwijl we gisteravond nog een rondje Korteweg deden. Geen verbetering, eerder achteruitgang.
De tulpen gaan bloeien, die waren vorig jaar prachtig en ik denk dat ze dat nu weer wel worden!
Vanavond even gebeeldbeld met Ina, ze mag wel bezoek, één persoon per dag, dat verwachtte ik eigenlijk niet.
Geen vooruitgang maar ook geen achteruitgang, ik zag een gewone Ien op het schermpje.
Ik doe dat eigenlijk nooit, dat beeldbellen, maar gisteren deed ik het ook even met Miriam, je hoeft niet te typen en je ziet diegene even, het praat makkelijker. Ik heb me voorgenomen het vaker te doen... getypte woorden kunnen vaak verkeerd over komen, zeker bij mij ik kan best kortaf overkomen terwijl ik dat helemaal niet zo bedoel, en dat zie je dan wèl aan iemands gezicht.
Het leven kabbelt voort en zolang er leven is is er hoop zeggen ze.
Het is vooral raar, dat blijf ik maar vinden, hoewel de dagen er voor ons nauwelijks anders uitzien.
Geen zin in niets, hoewel gisteravond toch de kleurtjes weer gepakt, maar om nu te zeggen dat het vlot, nee.
Korte wandelingetjes met Didi. Ze had er zin in vanmiddag, tot ze bij het bankje aan het begin van de Korteweg bleef staan. Toen ik net zat belde Janny en hebben we gezellig even zitten kletsen. Daarna dezelfde weg weer teruggewandeld.
Joop fietste en deed eens wat bij de bijen, die gaan nu met dat warme weer ook weer volop aan de gang.
Van mij mogen ze komend weekend het dorp afsluiten voor doorgaand verkeer, ik hoor de motoren nu alweer ronken.
We doen het rustig aan, we moeten wel. Weer geen eten vanmorgen, wel een rondje Prince waar Jackson haar opwachtte, zo leuk altjd die twee. Hij is er nu vaker omdat zijn baasje ook thuis is denk ik.
We doen nu maar een rondje meer en voor de rest ligt ze lekker in de schaduw. Vanmiddag wandelden we helemaal tot de camping, heen terug toch gauw een kilometer en we zagen poeletjes en een konijn waar ze toch nog achteraan ging.
Even afwachten hoe het verder gaat, ze heeft vanavond wel weer gegeten, lekker eitje erdoor toen ging het wel.
Straks misschien nog een rondje Prince of anders even naar het voetbalveld, ik laat de keus gewoon aan haar, zolang ze tenminste niet naar het dorp wil, want daar heb ik geen zin in.
Ik deed niet veell, wat deed ik eigenlijk, ik zoog stof en zat verder ook lekker buiten, in of uit de zon en had af en toe contact met deze of gene, geen puf verder.
Afgelopen nacht was het moeilijk in slaap komen, maar rond een uur of vier moet het gelukt zijn. Vreselijk! En maar draaien en keren, ik was er vanmorgen toen ik opstond draaierig van en eigenlijk de hele dag niet in mijn goede doen.
Ondat ik geen boodschappen meer on line besteld had moest dat toch nog een keer gebeuren natuurlijk, dus dat deden we vanmorgen gelijk maar. Joop reed vanwege mijn draaierige toestand en het was gelukkig nog niet druk, brood en verse dingen genoeg. We komen de Paasdagen wel weer door.
Didi eet slecht, vanmorgen nog wel haar bak leeg maar vanavond weer niets, misschien straks nog. Onder het wandelen moet ze af en toe kuchen en daarbij verliest ze soms haar evenwicht, ze kijkt dan naar me alsof ze wil zeggen 'wat overkomt me nu' en krabbelt dan gelijk weer overeind.
Verder ligt Ina alweer dagen in het ziekenhuis en mag voorlopig ook nog niet naar huis, dat is een tegenvaller, bijwerkingen van de chemo. Normaal wil je al niet in het ziekenhuis liggen maar nu al helemaal niet natuurlijk, al is ze daar altijd beter onder de pannen dan alleen thuis. Het is niet anders.
Al met al best dingen om wakker van te liggen, het zal heus niet alleen de supermaan zijn geweest.
Wel weer heerlijk weer vandaag. Vanmiddag weer even naar de molen gelopen om te rollen en even in het gras te liggen. Joop fietste eens naar Sirjansland, in één keer zonder te stoppen.
UPDATE:
Ina heeft geen bijwerkingen van de chemo, maar een illius, een darmafsluiting die veroorzaakt wordt doordat de tumor groeit en de dunne darm dichtdrukt.
We kwamen niet zover vandaag. Het wordt alweer te warm en Didi is ook niet lekker. Eigenlijk gaat het gewoon bergafwaarts met haar. Vanmiddag hebben we lekker even op het gras in de schaduw achter de molen gelegen. Ze bleef staan alsof ze wilde zeggen hier wil ik even zijn, lekker op het gras! We zien wel hoe het gaat misschien knapt ze ook weer wat op, maar ja bijna elf is best oud.
Er bloeien tulpen bij de molen, mooi gezicht weer.
Vanmiddag ben ik lekker in de 'tuin' bezig geweest, wat dingen verpot en de stokrozen aan de buurvrouw gegeven, ik zag mezelf alweer de hele zomer met de gieter in de weer, vooral bij de stokrozen en ik heb nog genoeg ander spul over hoor.
Joop haalde de piep uit de scootmobiel, die nog steeds te koop is, want we kunnen hem natuurlijk wel ergens neerzetten maar daar wordt zo'n ding ook niet beter van en mocht er ooit weer eentje nodig zijn, waar we maar niet van uitgaan, dan zijn er weer genoeg te koop.
Eindelijk was ik zover, boodschappen online bestellen en thuis laten bezorgen, ik verheugde me er al op en had een hele kar vol geladen bij de PLUS. Kom ik bij het punt van afleveren, wanneer de wens eventueel was, was de eerstvolgende mogelijke datum ergens volgende week. Nou dan gaat het maar weer over. Jammer. Tegenvaller. PLUS? Ik vind het meer MIN.
Geen bericht goed bericht, dat wordt ook gezegd, maar dat blijkt niet altijd waar.
Mooi of niet het is er weer eentje, een erg gedachtenloos exemplaar, zoals iedereen weleens zit te krassen op een boodschappenbriefje of zo.
We wandelden vanmorgen met zijn drietjes een rondje Korteweg, toen de zon nog lekker scheen.
Vanmiddag verdween de zon achter de wolken. Joop fietste nog een lekker rondje en ik deed het kalm aan met Didi die niet erg in orde is. Het zijn ook rare temperaturen ineens weer, vorige week vroor het nog.
Ik voel nog niets.
Hebben jullie familie of bekenden die HET hebben? Of HET hebben gehad?
Er was ons een zonnige zondag beloofd en dat werd het ook. Vanmorgen nog wat frisjes maar rond een uur of twaalf heb ik lekker een uurtje heel mijn blote vel van de zon laten genieten, heerlijk altijd! Te lang is niet goed, maar beginnen met een kwartiertje heeft bij dat ouwe taaie vel ook geen zin en een klein beetje kleur is toch altijd wel leuk in de zomer.
Joop stapte op de fiets en ik wandelde een rondje, ik dacht een rustige route te nemen, maar de motoren hadden vrij spel vandaag. Wat een lawaai de hele dag, maar ja zo lang ze op die motor blijven zitten is er niets aan de hand natuurlijk. Dat mag gewoon volgens mij.
Wandelen (en fietsen) viel best tegen er stond een stevige oostelijke bries.
Daarna nog lekker even in de zon met een biertje... omdat het kon.
Het was prachtig weer vandaag en als je een tuin hebt was het daarin goed toeven, want verder mochten we niet veel vanwege dat akelige virus. Niet dat ik veel andere dingen zou doen, maar buiten is het nu wel heel erg stil. Vanmorgen wel gewandeld, maar vanmiddag had ik niet veel zin, wel lekker af en toe buiten gezeten, maar dat moet ook niet te snel gaan natuurlijk. Heb nu alweer een behoorlijk rooie kop.
Verder lekker zitten kleuren, het gebeurde van gisteren is nog niet helemaal uit mijn hoofd, eigenlijk denk ik er heel de dag nog aan, hopelijk zakt het snel een beetje naar de achtergrond.
Vanavond wandelden we nog een rondje, het was prachtig in de polder. Ik kwam twee oudere echtparen uit het dorp tegen, meestel zeggen we dan goeiendag en nog iets over het weer of zo, 'wat een wind hè, of natte boel vandaag!' Tegenwoordig gaan die gesprekjes veel anders, dan wordt er gevraagd van 'hoe is het met jullie? Alles goed?' 'Ja hoor, met jullie ook?' Zulke dingen. En dan hoe raar het is, hoe stil en blauw het is...
Nou kijk, ik ben in dit geval A en ik kom uit Zierikzee en ben op weg naar huis. Ik ben bijna door de lange bocht in Schuddeberus heen als B voor me de weg opdraait. Ik rij op een voorangsweg, het kon nog wel net, maar ik moest wel wat afremmen, ze blijven sukkelen dus ik besluit er voorbij te gaan, er knipperde geen richtingaanwijzer, dus ze redeen gewoon te tutten. Ik was al aan het inhalen toen ik net op het laatst dacht te zien dat de richtingaanwijzer aan ging, 'het zal toch niet' dacht ik nog, maar ja hoor daar knalden ze al tegen me aan. Ik heb altijd geleerd eerst alle kanten op te kijken dan richting aangeven, vaart minderen en dan pas af te slaan en niet op het moment dat je afslaat pas riching aan gaan geven.
Nou en daar stonden we toen, het waren ook nog eens Polen maar wel vriendelijk, ze spraken wat engels en het kwam goed zeiden ze, maar ik deed toch eerst maar een deuntje en belde Joop om het heugelijke nieuws mee te delen. Hij was aan het fietsen en belde de politie, die eerst wel kon komen, maar later weer niet. Ik heb daar geloof ik wel twee uur gestaan. Inmiddels gelukkig wel een schadeformulier gevonden, maar ja daar hadden ze mijn hulp bij nodig en van anderhalve meter coronus afstand hadden ze blijkbaar nog nooit gehoord.. dus ik deed mijn best ze een beetje op afstand te houden.
En dit is het geworden. Ach ja, het is maar blik en als ik er geen virus bij opgelopen heb is het allemaal te overzien.
De bananen zijn weer binnen, ik voel me niet happy bij het boodschappen doen hoor, de mensen doen ook raar en al die doekjes en flesjes...
Bij de dierenwinkel lagen allemaal wattenstokjes bij de pinautomaat en ik vroeg waar dat voor was, dat is om te pinnen zei ze, maar ja toen had ik dat net gedaan, dus ik zei dat moet je dat er wel bij zeggen. Het zag er ook rommelig uit, niet een bakje voor de 'schone' en de 'vuile' bv . Het blijft behelpen met dat virus.
En dan hadden we na de woensdag van gisteren vandaag weer 'gewoon' donderdag.
Joop mailde eens een mail, wachtte op de telefonische afspraak met de chirurg over hoe het ging na de operatie, kreeg tussendoor andere telefoontjes, dus dat was allemaal een beetje rommelig en zodoende lang wachten.
Vanmiddag haalde hij zijn schoenen weer op in Goes en liet gelijk de andere waar ook nog een plaat in zit achter. Dat loopt ineens toch weer anders natuurlijk, maar dat moet kunnen zeggen ze, nu krijgt hij alleen maar last met die plaat erin omdat zijn voet niet goed kan afwikkelen.
Het is natuurlijk niet zo dat wanneer je geopereerd bent dat dan alles gelijk weer bij het oude is.
Ik heb goed boodschappen gedaan vorige week, alleen de bananen zijn nog maar op, morgen weer een pizza van de Smisse, dus dan hoef ik weer niet te koken. Nog niet in de winkel geweest van de week.
Al met al zijn we toch een beetje onstabiel Ik was het al, ik ben nu eenmaal snel uit mijn evenwicht en aan Joop merk ik het ook. Hij wandelt nog even een rondje om zijn schoenen te proberen en de corona uit zijn hoofd te laten waaien. We keken net samen naar het nieuws en het gaat echt nergens anders over. Beddentekort, oplopende cijfers, verplegend personeel tekort, rampzalig allemaal, daar worden mensen toch depressief van ook al wandel je je een ongeluk.
Het was bijna een perfecte dag. Schitterend weer, windstil, heerlijk gewandeld en Joop helemaal naar Scharendijke gefietst, dus allemaal super goed.
Tot een uur of drie. Joop kreeg een telefoontje en daarna wilde hij net onder de douche gaan, toen de telefoon weer ging, die lag nog beneden en was inmiddels gestopt. Toen hij terug wilde bellen deed zijn (rechter) hand raar, hij kon zijn bril niet goed pakken, en kreeg toen ook het knopje van de telefoon niet ingedrukt, dat is raar.
Het was voor hem herkenbaar als een tia omdat hij dat al eerder had, jaren geleden, toen viel zijn vork uit zijn handen. Verder was er nu niets merkbaars aan de hand. Hij douchte en omdat je je toch zenuwachtig maakt belde hij de dokter.
We mochten gelijk komen, ik moest rijden en mocht niet mee naar binnen (gelukkig). Het duurde best lang en ik maakte me zorgen, maar een tijdje later kwam hij opgelucht weer naar buiten, er was niets (meer) te vinden. Er was met de internist gebeld en er viel verder niets te ondernemen of aan pillen toe te voegen.
Wel vroeg de dokter of er stress was, dat is natuurlijk nooit goed en zeker niet in dit soort omstandigheden. Nu hebben wij geen stress in de huiselijke kring, maar bij de duiven rommelt het nogal eens.
Meerdere keren had hij al het voornemen met een gedeelte te stoppen, maar dan werd het weer bijgelegd of hij werd weer over gehaald, dat moet nu maar eens afgelopen zijn.
Dat was het nieuws van vandaag, we hebben er hoofdpijn van, het is toch al zo'n rare tijd.
