Ze vertederen me elk jaar weer opnieuw. Zij aan zij worden ze wakker in de prachtigste kleurtjes, de bloemetjes van het longkruid, mooier dan elke narcis, crocus, of wat voor voorjaarsbloeier dan ook, ok met wat concurentie van het anemoontje dan.
Ik maakte daar ook wel een foto van, want in 'mien tuun' bloeien ze nu ook, maar kijk eens... daar zitten springbeestjes in! Dat ontdekte ik pas toen ik eind van de middag de foto's bekeek, dus ik weer naar buiten om te kijken of ze er nog zaten en jawel, maar ze konden ook al springen, dus de foto's mislukten.
We kregen de prijsopgaaf van de begrafenisondernemer vandaag, ik ga geen linken plaatsen dat moet ieder voor zich maar uitzoeken, maar onze uitvaart zal aan zijn neus voorbij gaan ben ik bang. Wat een prijzen! En wij zeiden nog zo, vooral eenvoudig, weinig mensen, niets bijzonders.... Ik denk dat het erg goed is zoiets van tevoren uit te zoeken, als het moment eenmaal daar is laat je je leiden. Dus wij zoeken nog even verder. Ik denk ook dat als je denkt dat je goed verzekerd bent, je dat ook eens na moet kijken, daar zitten ook vaak bedragen aan vast en alles vliegt de pan uit.
Na even gezellig gewandeld en thee met Heleen, we zagen zelfs het ijsvogeltje, ging ik nog even naar Mo en More en kocht een paar bollen gerecyceld katoen voor een zomertrui. Ik ben erg benieuwd, hoe dat breit en zit, maar het idee erachter is goed natuurlijk. Ik ging voor paars en kwam ook met paars thuis, dat is best bijzonder.
Samen wandelen is leuk, maar na de voor ons toch redelijke drukte van de afgelopen dagen, we zijn ook niets gewend, genoot ik weer van een rondje zonder woorden. Niets hoeven zeggen is soms erg fijn.
Ik zag twee knalgele tamelijk grote vlinders, prachtig! Dat verwacht je nu toch nog niet. Misschien een citroenvlinder of een luzernevlinder, morgen kijken of ze er nog zijn en misschien een foto kan maken, het was nu te druk daar.
Aan de schaduwen is goed te zien hoe laag de zon toch nog maar staat zo midden op de dag. Het is wel zo dat over ruim vier weken de zomertijd alweer in gaat.
Afgelopen zaterdag kreeg ik mijn ter reparatie opgestuurde horloge terug van Swatch, het was een gloednieuwe. Ik kan het niet vinden, had het waarschijnlijk nog niet verteld maar de tijd ging ineens twee keer zo snel op mijn nieuwe paarse Swatch en dat moeten we niet hebben natuurlijk. Netjes afgehandeld dus.
Eigenlijk dacht ik dat het fuutjes waren, maar volgens mij is de snavel te lang. Ik was ook te laat met foto's maken. Zo 's morgens in de vroegte ben ik nog niet zo snel.
Witte puntjes aan de vleugels en er vliegen misschien ook wel wat meeuwen tussen.
Wat een dag weer, het was heerlijk!
Waar moet dat naar toe, zou je bijna denken, dat kan toch nooit goed gaan. Maar voorlopig genieten we er maar van.
Je stapt 's morgens in Limburg in de auto om ongeveer twee uur later in Zonnemaire te zijn voor een gezellig weekendje. Dat dachten Kees en Truus gistermorgen, maar dat pakte toch even anders uit. Er kwam een telefoontje, 'er is een ongeluk gebeurd, het wordt iets later, we staan al een uur stil in België'.
Rond een uur of vier waren ze bij ons, ruim zes uur onderweg geweest.
Natuurlijk wilden ze nog wel een stukje wandelen want een hele dag in de auto daar wordt een mens niet vrolijk van, zeker niet met dat prachtige weer, dus dat deden we!
Daarna aten we heerlijk een hapje in 'de Smisse'. Erg gezellig en lekker!
Vanmorgen met Kees en Truus een rondje met Didi en vanmiddag weer met z'n allen, je hebt wandelaars in huis of niet. Lekker lopen en kletsen en tussendoor wat eten.
We zijn weer lekker bijgepraat. Zo vaak zien we elkaar niet alleen maar met zijn viertjes.
Het was fijn en net kreeg ik een appje dat ze alweer thuis zijn, zonder ongelukken in twee uur tijd, zoals het hoort!
Joop nam de moeilijke beslissing om twee functies neer te leggen. Het werd teveel waardoor hij, denk ik, tegen het overspannen zijn aan zat. Daar kwam dan ook nog het gedoe met de uiterst lage hartslag (36) bij, we werden er niet vrolijker van. Hij had het alleen maar koud en ik liep tegen een muur van warmte aan als ik binnen kwam. (dat is nog zo)
Beta blockers kunnen niet door de helft ze zijn erg klein en hij heeft al de laagste dosering, maar ze zijn wel de boosdoeners. Laatste mogelijkheid is nu om om de dag een pilletje te nemen, dat kon nadat de dokter navraag had gedaan. Nu maar afwachten wat dat voor effect heeft.
We dachten er ook al een tijdje aan om eens navraag te doen wat een begrafenis/crematie zoal kost, we hadden boekjes besteld, maar omdat Joop belde waar ze bleven kwam hij ze gezellig brengen vanmorgen. Dat is dus ook geregeld.
We hebben verteld hoe en wat we willen, hij zegt volgende week wat dat ongeveer kost zodat we weten waar we rekening mee moeten houden. Nu nog een boekje invullen en tegen nabestaanden vertellen waar het ligt, dat is makkelijk voor ze.
Vanmiddag naar Middelburg om mijn zooltjes op te halen, eerst in mijn Adidasjes gedaan en dat voelde goed! Ik heb toen ook nog maar een paar schoenen gekocht, want de bontlaarzen die ik nu 's morgens vaak aan doe zijn binnenkort te warm en ik wissel toch graag af. Dat is ook beter.
Komende zomer op sandalen zal ik weleens doen, maar altijd is niet goed voor mijn Halux knobbel, het is toch iets waar ik rekening mee zal moeten houden wil ik geen klachten krijgen, die heb ik nu nog minimaal en dat wil ik graag zo houden. Het zijn Hanwags speciaal voor knobbels, lekker licht, dat wel natuurlijk want ik hoef niet van die zware. We waren bij Koole Sport en zijn daar erg goed geholpen.
Hanscke vertelde vorige week dat ze elke morgen voorbij een bootje in het riet kwam en dat het haar nu pas opviel. Ik heb ook zo'n bootje maar ik zie het al vanaf het begin dat ik hier wandel. Niet dat ik er elke dag naar kijk, het ligt een beetje verscholen in het riet en nu heb ik er weer eens een keer op gelet en een foto gemaakt natuurlijk om mijn bootje aan haar te laten zien.
Het ligt er gewoon en heeft voor mij geen speciale betekenis, of het moet zijn dat ik dan aan het bootje denk dat onze dochters ooit hadden... dat was een Optimist en hij heette Shit...
Lekker gepoetst vandaag. Joop vergaderde vanmorgen dus ik kon wild tekeer gaan met allerlei schoonmaakmateriaal. Er komt visite dus dan moet het even vind ik, zelfs de ramen gezeemd aan de voorkant, maar nu regent het weer, dat is dan weer jammer.
Kijk toch eens hoeveel Kleine Hoefbladjes er ineens de grond uit floepen!
Het was vanmorgen vroeg al lenteachtig. De vogels gingen tekeer en de boeren deden mee, het begint te kriebelen. Er werd geploegd, gesproeid, heen en weer gereden en vanmiddag gingen de eerste (voorzover ik dat kan zien dan) uitjes de grond in.
Vanmiddag wandelden we met z'n drietjes een rondje, bij mij stond het zweet op mijn rug toen we thuiskwamen, maar Joop liep nog een stuk met zijn capuchon op. Gelukkig doen zijn nieuwe schoenen het goed.
Ik moet er ook bij vertellen dat hij het altijd maar zo koud heeft door zijn lage (40) onregelmatige hartslag, dat is gewoon heel vervelend en ik vergeet dat weleens.
'Alles in en om mij, danst met schaduw. Het leven draait door'.
Joop haalde zijn nieuwe verbeterde zooltjes op vanmorgen. Eerst even thuis uitgeprobeerd en daarna wandelden we samen een rondje, hij op zijn nieuwe schoenen. Geen pijnlijke plekken meer gelukkig.
Dit was het nieuws voor vandaag en dan nu het weerbericht.
Het was vooral mooi weer, wel veel wind vanmiddag en een stuk kouder dan gisteren.
De natuur gaat gewoon door met langzaamaan ontwaken, een bloemetje hier en een bloemetje daar... was het maar zo vreedzaam als het eruit ziet.
Ik moest er weer even van bijkomen vandaag. Joop had alweer een vergadering vanmorgen, het wordt tijd dat die duiven weer eens gaan vliegen.
Er was zelfs al een fluitekruid in bloei.
Vanmiddag hoorde ik dat we morgen een sneeuwmaan hebben. Het is wat met die maan tegenwoordig, vroeger was het gewoon volle maan, maar nu krijg hij ook nog eens allerlei namen.
Morgen (maandag) is Joop zijn broer jarig en daar wilden we even op proosten. Hij woont in Oostende, dus dat is een flinke rit. Oh, België denk je dan, vlakbij, maar nee...
Vroeg op want Didi zou op het huis passen, samen met Heleen die haar 's middags uit zou laten, dus we deden eerst nog een rondje Korteweg voordat we vertrokken.
We lieten haar thuis vanwege dit mormel, ik ben even haar naam vergeten, vijf maanden oud nu.
Is het geen plaatje! Erg fotogeniek en elk kleedje staat haar prachtig!.
Jullie begrijpen dat ik best een beetje verliefd ben natuurlijk en werd tot en met besnuffeld toen we weer thuiskwamen.
We dronken wat en we wandelden een rondje, zo'n dag is zo voorbij vooral omdat we toch weer bijtijds thuis wilden zijn.
De terugreis was vreselijk druk, alle Belgen waren onderweg leek het wel en de routedinges deed zijn werk niet goed en Joop zat te mopperen op alles, niks an dus. Voorlopig blijf ik weer even thuis.
Oh ja en het hondje is een Yorkshire terrier, wordt nog wel iets groter en krijgt geen strikjes in haar haar.
We waren bij de hondentrainingsclub, terwijl we daar een soepje aten keken we naar de trainende honden, erg leuk!
Er was wel wat sluierbewolking, niet zo strakblauw als gisteren, maar wel net zo lekker natuurlijk.
Ik heb vandaag mijn tuintje geveegd en geschuurd, een beetje opgeruimd, hier eens wat en daar eens wat gedaan en dan ben je gewoon heel de dag zoet, voorzover je niet aan het wandelen bent, want dat moet toch ook.
Het Klein Hoefblad is gesignaleerd, daar ga ik zo de P. eens blij mee maken, deze is het echt.
Nu nog wachten op het speenkruid, dat zag ik in tuinen al wel bloeien, tenminste ik dacht dat dat het was.
Bijna thuis zat deze torenvalk op een maaltijd te wachten.
Ik zit er van te gloeien, straks weer lekker vroeg naar bed en vroeg weer op, dat is het fijnst vind ik tegenwoordig.
Een leuke dag ook. Ze had me gevonden op fb en een vrienschapsvezoek verstuurd en ik vroeg me af wie het was want als ik iemand niet ken voeg ik die niet toe. Toen bleek dat onze vaders vroeger collega's waren en vroeg ik haar eens op de koffie. Erg gezellig gekletst.
Daarna even wat boodschappen want de kaas was op, even bij Mir binnengewipt waar mijn vlag ook vrolijk in de zon hing te wapperen.
En vanmiddag een iets korter wandelingetje dan gisteren, de schapen op de dijk liepen gezellig te blaten en eentje knuffelde zelfs met Didi, neusjes op een centimeter na tegen elkaar.
Best bijzonder want eigenlijk vindt ze schapen eng en gaat helemaal aan de andere kant van de weg lopen als ze ze ziet.
Als klap op de vuurpijl ook nog een cake gebakken dus laat het weekend maar beginnen.
Eerst natuurlijk even dit, want het is welbijzonder dat ik bloemen krijg. Ik dacht eerst bij de pomp gekregen, maar nee hoor hij had ze echt zelf gekocht. Ach ja, het maakt mij ook allemaal niets uit, al die drukte.
Vanmiddag had Heleen eens zin in een rondje Schraphage dus kwam ze met de auto mijn kant op anders is het te ver voor haar. Het was heerlijk!
We genoten van het mooie weer en alles wat we zagen, raapten rommel, maakten foto's en wandelden op het gemak want Didi is tenslotte ook geen twintig meer.
Mooie bloemetjes bloeiden er in de dijk voor jullie voor Valentijn!
Tegenwoordig heb ik vooral in de ruststand last, als ik eenmaal op gang ben met lopen gaat het wel, maar 's nachts kan het behoorlijk steken en ook overdag in meer of mindere mate.
Joop sukkelt nog steeds met zijn Morton's neuroom, al is dat wel behoorlijk aan de beterende hand. Morgen moet hij op controle met zijn nieuwe zooltjes die hij al een tijdje heeft, maar nog niet helemaal naar wens zijn.
Op aanraden van de huisarts ging hij eens naar Koole Middelburg vanmorgen omdat zijn oude wandelschoenen na lange tijd van trouw wandelplezier behoorlijk versleten zijn, misschien ligt het daaraan dat ook de nieuwe zooltjes, die in zijn nieuwe (gewone) schoenen wèl goed werken in de wandelschoenen niet het juiste effect geven.
En ik ging eens mee, vanwege mijn hallux, vooral ook omdat daar een podoloog rondloopt en hij had ook even tijd gelukkig. Ik heb ook wel zooltjes maar die zijn al oud en zoals bleek lang niet meer goed natuurlijk. Volgende week zijn ze klaar. Alles afgedrukt, gemeten en bekeken.
'Oefenen is ook goed' zei hij, en ik deed mijn waaiertje nog maar eens. Hij moest er erg om lachen, 'bijna niemand kan dat' zei hij, dat weet ik wel, daarom juist en ik doe het best vaak voor de oefening, maar met mijn linkervoet gaat het dus wel lastiger.
Joop was zo geslaagd, dezelfde Lowa's, hij heeft maar één paar gepast.
Nog steeds heel moe, ik hoor het van meer mensen, het zal wel 'heersen'.
Toch best wel veel gedaan eigenlijk. De was wapperde eindelijk weer eens buiten en werd zo goed als droog. De naaimachine werd weer even tot leven geroepen voor een paar losse naadjes aan de dekbedhoes. Ingespannen en wel stond hij te wachten, de kleur van het garen was goed dus ik kon zo op het pedaal trappen. Zonder probleem deed hij even mijn naadjes.
Vanmiddag een rondje op het gemak op zoek naar bloemetjes maar die kwam ik weinig tegen, ielige dovenetel, een paardenbloem, madeliefjes en....
.... wat crocusjes, samen met de narcissen van vorige week aan de Zuidweg. Het begin is er.
Een zombie voelde ik me vandaag. Ik was lekker vroeg gaan slapen, was moe al weet ik niet van wat, want geen breiwerkje, geen tekening, niets... en daar raak je dus versleten van. (Op de foto trekt in de verte de regen weg.)
Toen heb ik denk ik van half twaalf tot half een geslapen en werd wakker. Joop lag nog niet naast me dat gebeurde even later. En toen heb ik nadien geen oog meer dichtgedaan. Dan denk je om half vier 'het zal toch nog wel een uurtje lukken' en om zes uur 'oh als ik nu nog eens een half uurtje weg zou dommelen' maar niets van dat alles. En maar draaien dan weer zus en dan weer zo, versleten stap je dan uit je bed.
En zo voel je je dan ook de rest van de dag met ogen op steeltjes en een hoofd van watten.
Straks mag ik weer en verheug me er nu al op...
Wel lekker gewandeld hoor, mèt muts en wanten, dat nog wel maar dat kan eind van de week ook zonder!
Vanmiddag wandelden we langs de Zonnehoeve, daar lopen de lammetjes altijd erg snel buiten, maar nee het was nog te vroeg. Wel een heerlijk zonnetje.
Wandelen maakt hongerig en als de dag dan eigenlijk een beetje te lang duurt voordat het avondeten er is, gaat ze eerst een tijdje naar me liggen kijken met een blik van 'zie je niet dat ik honger heb, het is tijd hoor'.
Alsof ze het in wil seinen... HONGER! Ik doe natuurlijk net of ik niets zie want het is nog veel te vroeg hoewel haar maag blijbaar iets anders aangeeft.
En als ze het echt niet meer houdt gaat ze voor me staan met een indringende blik voor zover dat kan met één oog... 'er moet nu echt iets gebeuren anders ga ik dood hoor, ik moet nu ETEN'.
Had ik eigenlijk al verteld dat laatst mijn tablet gevallen was?
Nou bij deze dan. HIj viel uit zijn hoesje, het lag niet eens aan mij Zo'n dingetje met drukkers tegelijk gekocht omdat het erbij hoorde. Precies op de punt met barsten als gevolg, een lelijk gezicht.
Ik informeerde eens wat een eventuele reparatie zou kosten, 'dat is een dure' zei hij gelijk. Het bijkt één van de eersten te zijn waarbij het glas en de achtergrond één geheel is, dus alleen het ruitje valt niet te repareren. Kosten €250.
Hij adviseerde eens bij de verzekering te informeren, wellicht kreeg ik iets vergoed, dus dat deden wij.
E.e.a. valt onder de inboedel en jawel hoor €145 kreeg ik vergoed. Het ruitje heb ik nu geplakt, zodat er geen snippers glas uit kunnen vallen, hij doet het nog gewoon en zo vaak gebruik ik hem niet en ik kijk eens of ik werkelijk nog wel een nieuwe wil, misschien een iets grotere telefoon ooit. Ik ben nu dus aan het sparen, het begin heb ik al.
Vanmiddag een rondje door de storm gewandeld met mijn nieuwe muts, hij zit heerlijk en is niet te warm, want koud is het niet. Ik ben niet opgepakt maar waaide wel bijna van de dijk, de mensen keken ook niet raar naar me dus het zal wel meevallen.
Mijn winterse mohair muts, met fleece gevoerd werd een beetje warm.
Het is vandaag 10 (TIEN) graden en windkracht zeven (7).
Gisteren was ik bij de kapper, want het werd nu toch wel heel doods aan de onderkant, daar kan die lieve kapster niets aan doen hoor, dat is gewoon eigenwijzigheid van mij. Ik kon al een doddetje, het stond wel leuk vond ik maar met het risico dat dat dan niet meer kon moest er toch een stukje af vonden wij.
Het kan nog wel net, iets strakker en minder speels, maar dan moet er geen windkracht tien staan, oh nee 7, maar dat maakt dan niets meer uit.
Om mijn haar nu wat in bedwang te houden (dat heb je met die wilde haren) bedacht ik dat ik maar een wat lenteachtiger mutsje moest haken, zodat AL dat haar niet steeds in mijn ogen waait. Ik zocht wat restjes wol en had nog leuke paarse, dat kleurt mooi bij de vlag en mijn horloge en vast ook nog wel ergens anders bij.
Linksboven was gisteravond zover was ik toen gekomen en rechtsboven, fris en wel (welnee uren wakker gelegen) deed ik vanmorgen de rest. Hij was klaar voor een wandeling, zat lekker stevig maar ik miste iets...
Mijn winterse mutsje heeft een strikje bovenop. Ik vind dat toch iets extra's geven een beetje vrolijk ook en dat heeft een mens soms nodig en zodoende heb ik er nog een 'stokje' bovenop gehaakt. Volgens Joop word ik opgepakt als ik zo naar buiten ga, maar ik denk zelf dat dat wel meevalt. Wat denken jullie?
Een heel verschil met vorige week toen alles hier maagdelijk wit was en een feest om door te lopen. Nu regende het gewoon, wel lekker ingepakt en vanmiddag nog eens hetzelfde rondje maar dan andersom in weer andere maar net zo natte druppels. Het is niet anders, morgen beter. Het was in elk geval niet koud.
Vandaag kwamen de bestelde vlaggen binnen! Ze zijn mooi! Mooier dan de vorige groter duidelijker, leuker! Echt weer om te vlaggen is het niet al hangt de oude wel buiten nu. Ik heb er drie laten maken. Morgen foto's hoop ik.
Vanmiddag wandelde ik samen met Heleen een stukje, dat was al een tijdje geleden. We vonden een babyschoentje.
Dat deed me denken aan al die schoenen die ik vond, vooral op het strand natuurlijk en dan vooral dit paar. Ik zag het al van een eind, het strand was leeg glad en breed in april 2007 in de buurt van de kleine duintjes
Keurig naast elkaar, maar wel twee verschillende.
Het was in die tijd dat ik ook nog weleens een gedichtje maakte.
Het wordt tijd dat het weer wat kleurrijker wordt. En nu blijkt ket klein hoefblad ook nog een gewone paardebloem te zijn... niet dat ik dat erg vind hoor, maar toch...
Het is deze dagen tien jaar geleden dat Joop druk was met het bouwen van zijn duivenhok. Het lijkt eigenlijk veel langer geleden en eigenlijk hebben we dus maar zeven seizoenen duiven gehad. Dat lijkt ook langer als je ziet hoe we met die hokken gesjouwd hebben. Een heel hok verhuisd uit Arnemuiden, hokken verplaatst, het was een heel gesjouw alles bij elkaar, maar ook erg leuk wat ik nooit verwacht had toen hij zei dat hij duiven ging houden.
Ons eerste koppeltje, het blijft leuk om te zien en Joop is er nog steeds erg druk mee ook al hebben we geen duiven meer.
Omdat er vandaag weinig te beleven viel en ik toch in de foto's bezig was kwam ik deze tegen, best leuk om eens even een herinnering te plaatsen vind ik.
Het klein hoefblad in de berm van de Langeweg en niet zomaar eentje, maar gewoon wel een stuk of zes.
Lekker zonnig weer vanmiddag maar best fris dus ik stond versteld.
Joechei! Maar het is nog lang geen mei.
Ik had de Tibouchina buiten gezet gisteren, maar vanavond was het superhelder de strooiwagen deed alweer een rondje dus die heb ik maar snel weer binnen gezet toen ik thuiskwam van mijn avondrondje.
Het is al wel lekker lang licht hè. De dagen worden langer, mijn tuin krijgt alweer een reepje zon overdag, ik zag zelfs al mensen buiten zitten.
Het miezerde heel de dag, maar toch fijn een paar rondjes gewandeld. Ik heb tenslotte een heerlijke regenjas.
De kauwtjes leken er ook van te genieten. Opvliegen om een stukje verder weer te landen, luid uh... ja dat geluid makend dat kauwen nu eenmaal maken, mooi is het niet.
Verder dan de dagelijkse dingen kom ik tot niets.
Geen idee van wat, maar ik moet er even van bijkomen.
Voor deze gelegenheid heeft Harmonievereniging Nut en Uitspanning aan componist Leon Vliex gevraagd een speciaal concert te schrijven. Het heeft de toepasselijke naam “Forces of the Sea” gekregen. Onmiskenbaar is de kracht van de zee die de ramp veroorzaakte maar ook de kracht van verbondenheid bij het herdenken van de slachtoffers, de veerkracht van de mensen om verder te leven en tot slot ook de aantrekkingskracht die de zee heeft. “Forces of the Sea” is een muzikaal monument voor alle slachtoffers maar straalt ook de hoop uit voor de toekomst.
Heleen heeft net als ik op Dreischor de ramp meegemaakt, zij woonde misschien 200mtr verderop op een boerderij. Zij speelt ook al jaren in de Harmonievereniging op Zonnemaire omdat ze daar na haar trouwen is gaan wonen en toevallig las ik gisteren dat zij de naam verzon voor het stuk.
Dus ik vroeg haar:
Wil je daar iets over vertellen? Of over het stuk. Ik heb het nu een paar keer beluisterd en vind het prachtig! Goeie naam ook. Ik ga het vanavond op mijn weblog zetten. Dus vertel maar wat je kwijt wilt.
en zij zei:
Ooooo, dat is wat. Dan moet ik eerst vertellen dat we als leden van N en U een naam mochten verzinnen, Johan had ook namen ingestuurd bv. Het bestuur (idee van Kees de Munnik) had bedacht dat ze een muziekstuk wilden voor de 60-jarig herdenking. Onze dirigent, Arjan Muller, heeft Leon Vliex benaderd en de opdracht is gegeven.
We hebben ruim een half jaar gezwoegd om dat stuk goed te kunnen spelen. Het bijzondere voor mij was dat ik op dat moment nog niet kon meespelen ivm mijn hersenoperatie en ik was vooral bang dat ik helemaal niet meer zou kunnen spelen, gelukkig ging dat in september weer een beetje en was ik er in februari bij. Ik moet er ook nog bij vertellen dat mijn naam eigenlijk nooit genoemd is, behalve door Wim Hanse toen we dit stuk in de kerk speelden en afgelopen woensdag op radio Schouwen-Duiveland door Gonda den Dekker. Ook vorig jaar heeft Gonda mij geïnterviewd op de radio.
Dan het stuk: de krachten van de zee en dat bekt natuurlijk beter in het Engels. Het eerste gedeelte van het stuk gaat over de overstroming en de verdrinking van mens en dier. Het volgende deel gaat over de opbouw en de hulp uit Noorwegen, Zweden en zo. De kracht van de verbinding. Het derde deel is de kracht van het mooie wat de zee ook heeft, toeristische aantrekkingskracht. Je hoort op een gegeven moment de bijtjes en de bloemetjes, dan hoor je dat er een nieuwe lente aanvangt. Dat is waar Jolanda Kloet de fluit bespeelt.
En die Leon Vliex heeft ook een repetitie geleid, ook heel bijzonder. Hij vertelde hoe hij het had bedoeld, hij had zich heel erg in de materie ingelezen. Ik stuur dit nu naar je op en ga dan nog even lezen wat ik precies heb geschreven en of ik nog aanvullingen moet doen. Nog een extra weetje wat niets met dat stuk te maken heeft: ik zag jou met een pop op de foto en die pop had je gekregen van het rampenfonds. Ik denk dat dat toch wel bijzonder was, want wij hebben nooit iets gekregen, we mochten zelfs niet mee naar Renkum. (Het kan ook zijn dat mijn moeder dat niet wilde omdat we al een hele tijd in de Betuwe hadden gewoond zonder onze ouders).
Dus uit vele inzendingen was de naam die ik had bedacht gekozen.
Ik was wel supertrots op mezelf en ik vind het nog steeds een mooi passende naam!
Er is bij dat filmpje bij het stuk een stukje waar kinderen op veldbedjes slapen, ik weet niet meer waar dat was, maar daar heb ik bij mijn weten ook een nacht geslapen, ik dacht dat het in Zierikzee was. De volgende morgen zijn we toen met de boot naar Numansdorp gebracht. Ik weet niet of het zo is, maar er staat me steeds bij dat ik die pop daar gekregen heb, ook al lijkt me dat sterk, het zal wel later zijn geweest.
Wij zijn eerst een aantal nachten bij de familie Korsten in Schuddebeurs geweest, daarna in de koffiekamer van het huis van nassau, maar of we dààr op veldbedjes lagen kan ik me niet herinneren. Daarna zijn we met de auto (via Zijpe? ) naar Ophemert gereden, met de hond. Alle koeien waren verdronken en de paarden waren vanuit Beldert op een boot weggevoerd.
En weet Janny niet meer dan jij, zij was tenslotte ouder. Jeannette weet ook nog meer.
ja Janny weet weer andere dingen zoals de mensen die achter ons huis op een vlot dreven, dat ze zo schreewden, dat weet ik weer niet, wel dat ze er zaten. En ik weet ook niet dat ze in mijn nabijheid was, dat we samen bang waren bv. Heel raar. Ik denk dat je zulke dingen vooral alleen meemaakt.
Wij waren naar mijn oma gebracht op het dorp totdat wij door de Haan en waarschijnlijk jouw vader op de schouders van de zolder gehaald en zijn we in een roeiboot naar de dijk gevaren. Dat weet ik allemaal nog.
Ja dat weet ik ook nog, dat we opgehaald werden, ook mijn vader want die was bij ons. Dus hij moest als laatste uit het raam in de boot, dat vond ik eng, was bang dat ze hem niet op konden vangen.
Zulke gesprekjes krijg je dan, de angst komt weer boven en omdat we zo klein waren weten we eigenlijk niets meer goed en de oudere zussen weten wel weer andere dingen maar of dat dan allemaal klopt...
Joop is de hele dag op stap, ik ben alleen en de hele dag die rotramp die dan toch weer boven komt drijven. Zinken zal het nooit.
