Het is nu bijna een jaar geleden en inmiddels 257474 bekeken. Een mijlpaal natuurlijk, menig popartiest zou er jaloers op zijn. Van het zeehondje heb ik verder niets meer vernomen, geen idee of het nog leeft.
Er is tegenwoordig wel een CAS zeehond en die wordt komende zaterdag weer vrijgelaten op het strand van Renesse. Concert at Sea is goed bezig. 28 en 29 juni is het weer zover.
Dan hebben we binnenkort ook weer de Strao feesten:
Hier op het dorp hebben we als extra attractie Silvia die voor het eerst mee doet, op een Zeeuwse knol nog wel. Ik zie het met angst en beven tegemoet, ze kreeg al eerder een trap wat wonderwel goed afliep.
We keken even op het strand vandaag, half uurtje heen, half uurtje terug. Het waaide nog behoorlijk, dus weer mooie stuifzand foto's, tenminste ik vind dat altijd wel mooi. Af en toe wat zon en lekker zacht.
Joop deed op eigen houtje een rondje in zijn eigen tempo.
Lekker ook om een beetje te klussen en heen en weer te dreutelen. Beetje wassen beetje soppen, van die dingen.
Tussendoor een spelletje met een kopje thee, of andersom, ik kom zo de dag wel door hoor.
We hebben nog maar een beetje rustig aan gedaan vandaag, al was de pootpijn alweer aardig beter. Gelukkig was het ook niet zulk lekker weer, veel regen.
We gingen even naar het tuincentrum en omdat het aan de parkeerplaats te zien niet druk was mocht ze mee naar binnen en hebben we daar een stukje gewandeld.
Ik kocht wat groen voor in huis en orchideen snippers, want Sjoerd had me laatst op een idee gebracht. Ik had er namelijk ook eentje met een scheut met wortels en wilde ook weleens proberen te stekken.
Dat staat inmiddels allemaal in potjes en nu maar wachten op de bloemen.
Tot ik vorige maand met een zak verkeerde brokjes thuis kwam, ik had hem al opengeknipt toen ik het zag. Speciale brokjes voor een gevoelige huid die ze helemaal niet heeft. En omdat je nooit zomaar van het ene op het andere voer over moet stappen mengde ik ze met het restant van de vorige die ik nog had. Voor de zekerheid keek ik even na of de hoeveelheid per dag hetzelfde was.
Die was hetzelfde, maar toen ik de weegschaal er ook nog maar eens bijpakte bleek dat ik ze eigenlijk altijd veel te veel gaf, vandaar dat ze het niet op kon, of zelfs helemaal liet staan. En ik maar zeuren, 'kom, eet je brokjes eens op, zo word je nooit een gevaarlijke grote hond'. Ik begon nog net niet over de arme hondjes in Afrika.
En nu eet ze keurig elke keer had bak leeg, ze heeft er zelfs zin in. Behalve vanavond. Ze ging vanmiddag weer achter een haas aan over de ongelijke zompige klei rennen deed haar poot weer geen goed en honger heeft ze daardoor blijkbaar ook niet.
En nu maar afwachten wat Hare Majesteit ons zo meteen te melden heeft. Zoals het er nu uitziet zal dat haar aftreden wel zijn. Er wordt al volop teruggeblikt, met de nodige bijbehorende beelden waarbij ik het nu al soms bijna niet droog hou.
Ik vind haar een bikkel!
UPDATE:
Ze stopt er inderdaad mee, 30 april neemt Alex het stokje over en gaat ze relaxen op Drakenstein.
De zon wilde wel, maar het duurde even voordat hij er echt doorheen brak, ik had zelfs nog wat regen onderweg.
Toen hij er eenmaal was deed ik een rondje door de tuin, er viel nog niet veel te zien natuurlijk, maar wel waar de vogeltjes toch nog wat voer konden vinden, zoals onder de boomstam, tussen de vetplantjes. Net als bij de achterdeur, daar groeit ook van dat spul en door de warmte van het huis dooit het daar toch steeds een beetje. Dat is nu weer lekker uitgedund en ik zie overal nieuwe stekjes liggen.
Of de cyclamen de vorst overleefd hebben weet ik nog niet, ze zien er best papperig uit, maar het zou zomaar nog eens goed uit kunnen pakken. Ik heb er wel een foto van, maar ik kijk toch liever naar de al boven de grond staande bolletjes.
De meeste sneeuw is weg na de regen van vanmorgen en de zon van vanmiddag.
Niet ver geweest vandaag. Vooral veel zitten lezen in de speciale Ramp uitgave van de PZC.
Daarbij kwam ik ook het volgende tegen:
rampenfonds
Voor een verloren gegane stofzuiger staat een bedrag van f 135,-. Wat blijkt: mensen die nooit zo’n apparaat bezaten, geven dit wel op als schade. Dat bij het Rampenfonds het geld moest rollen, blijkt wel uit het feit, dat een gemeenschapshuis in Sluiskil een orgel cadeau krijgt. Het dorp heeft nooit meer water gezien dan in het Kanaal van Terneuzen naar Gent. Niet verwonderlijk is dan de veel gehoorde doch wrange kreet:
Geef ons heden ons dagelijks brood en elk jaar een watersnood.
Dit alle slachtoffers ten spijt.
Het is daarom dat we collectes voor rampen met achterdocht tegemoet treden met de opgedane ervaringen, dat in de meeste gevallen de opbrengst niet op de juiste plaats terechtkomt.
Dit alles in het verhaal van een 14 jarig meisje, iets ouder dan Yara nu dus.
Dat brengt me gelijk op het laatste nieuws van de kleinkinders:
Ze gaat niet echt de praktijkkant volgen maar doet, als ze het eerste jaar goed doorkomt ( 2 jaar in 1 ) , in 5 jaar haar MBO waarmee ze dan een HBO opleiding kan gaan volgen : ) ....en ze heeft er zin in!!
Ik knip en plak maar even uit het grote feestboek van Silvia.
"Even" met Levi naar de Orthodontist in Rotterdam. Het was gezellig met Papa Cor in de auto we hadden flink wat bij te kletsen want we zien elkaar niet elke dag....en Levi was een beetje Stilletjes achterin en zag wat Witjes rond zn Neusje,...wij wisten ook niet precies wat er moest gebeuren maar we wisten toch wel zeker dat het geen pijn zou doen,... Binnenkort gaan ze een Wortel van een kiesje Transplanteren naar de leegte bij zijn voortand,...dat gebeurt wanneer de wortel "Rijp" is en dat zou volgens Levi zomaar eens vandaag kunnen zijn!! Gelukkig stonden we na een half uur Gepruts met ringen om zn kiezen en gekleurde Elastiekjes weer buiten en kon Levi weer Lachen : D .
Al een tijdje liep ik te denken of ik de drie foto's op de wc niet eens weg moest doen en plaats laten maken voor iets vrolijkers. Onder andere die van het huis van Miriam met de donkere schaduw erop wilde ik weghalen. Vooral ook omdat het niet echt een fijn huis is. Het is er nu voor het grootste deel koud en vochtig, met twee gaskachels krijg je niet alles warm en droog.
Ik hoef niet langer te twijfelen, ze vielen gisteravond vanzelf naar beneden. We zaten in de kamer en hoorden het gebeuren. Ik dacht dat er in de slaapkamer weer eens een plakspiegel naar beneden kwam, dat is wel vaker gebeurd, maar nee het waren de foto's.
Zo lossen dingen zich soms vanzelf op.
Tijd voor iets nieuws, het voorjaar komt eraan!
Zowel voor aan de wand als andere woonruimte.
Mocht iemand iets weten of zelf woonruimte te huur hebben, Miriam houdt zich van harte aanbevolen.
Op dit stuk was ik de tweede wandelaar sinds de sneeuw. Verder vooral veel hazen- eenden- ganzen en weet ik veel wat voor sporen allemaal, met een laagje sneeuw zie je pas hoe levendig het eigenlijk is in de polder.
Deze kar staat er al een paar maanden, met wapperende slierten als teken voor de ganzen dat ze weg moeten wezen en van de wintertarwe af moeten blijven.
Deze meerkoetjes maakten zich snel uit de voeten, een grappig gezicht met hun rechte pootjes.
Verder valt er weinig te melden.
Joop hoest zich te pletter en maakt daarbij allerlei andere niet echt smakelijke geluiden, gelukkig valt het 's nachts mee en kunnen we wat dat betreft goed slapen.
Glibber de glibber op de binnenwegen, ik kom niet zover. Gelukkig was de wind gaan liggen vandaag, dus het voelde al veel minder koud en dat wàs het ook, dat ging dubbelop. Vanmiddag dooide het zelfs even.
Achter de kachelhoutjes zat een mooi vogelnestje verborgen, goed voor een foto voordat het op de grond valt. En deze bomen houden gewoon veel van elkaar.
Vergroeid voor het leven, voordat ze samen gerooid worden.
Bijna 60 jaar geleden nu en weer volop in de belangstelling, de ramp van 1 februari 1953.
Hier vertelde ik al eens mijn versie, maar in de krant komen nu ook de verhalen los. Ook op TV Omroep Zeeland elke avond een verhaal. Het lijkt of sommige mensen nu pas kunnen praten en het lang verdrukt hebben. Gezinnen werden letterlijk uit elkaar gerukt en zagen voor hun ogen ouders of kinderen verdrinken. En ook al was ik nog klein, ook op mij heeft het een diepe indruk achter gelaten.
Zoals op de foto werden ook wij uit huis gehaald.
Ik ben ook nog veel kwijt hoor, want na drie maanden Rotterdam kwamen we weer in Dreischor, niet meer in ons eigen huis, maar in een huis op de Ring. Daar moeten we toch ook nog wel een paar maanden gezeten hebben, maar daar weet ik dan weer niets meer van, of ik naar school ging, of wat we deden, ik moet het mijn zus nog eens vragen.
Eén september gingen we naar Zonnemaire en daar ging ik, pas zes geworden, naar de lagere school aan de Oostweg.
Op de foto's huizen aan de Boogerdweg waar wij woonden, er staan voor mij geen bekenden op. Mensen op een vlot werden gered.
Brrr... met die wind erbij is het helemaal frisjes. Mooi is het ook niet meer, dus van mij mag het nu weg, haha. Nou nog eventjes schaatsen dan. De schaatsbaan is open. De tennisbanen zijn onder water gezet en dat levert een heel mooi baantje op. Ik heb er even gekeken vanmiddag, schaatsen begin ik niet meer aan. Foto's durfde ik niet te maken, er liepen er al een paar met van die toeters, daar word ik altijd een beetje verlegen van.
Verder niet veel gedaan, ik verveel me eigenlijk een beetje, speel spelletjes en lees wat hier een daar.
Dit is dan de Schaardijk waar laatst om gevraagd werd.
Kijk Instagram, best grappig eigenlijk, vooral omdat ik het met mijn tablet kan doen.
Mijn das is af, voorlopig stop ik even met breien.
Misschien was het wel mijn laatste kunstje.
Ik deed hem aan vanmiddag, maar hoe wollig hij er ook uit ziet, hij haalt het niet bij de wollen kasjmir sjaals uit Nepal. Leuk voor erbij, maar niet als het ècht koud is dus.
Misverstanden ontstaan soms zomaar, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Iemand ziet iets, vraagt zich af hoe dat kan en zo gaat het een eigen leven leiden. Gelukkig hebben we dan nog het èchte leven, waarbij je elkaar recht aan kunt kijken, daar kan geen Facebook, chat of email tegenop en is meestal wel zo duidelijk.
Als je een foto tagt, komt die foto ook bij die ander zijn foto's en dat kan voor die ander dan weer voor problemen zorgen.
"Mist", zei Joop toen hij vanmorgen de gordijnen open deed.
Dat beloofde mooie plaatjes, dus na de koffie deed ik een rondje door de tuin. Het wemelde van de witte spinneragen, werkelijk alles zat eronder.
En dat levert dan weer leuke plaatjes op.
Daarna deden we even boodschappen in Zierikzee. Joop ging ook mee voor de gezelligheid, maar die blijft voorlopig maar thuis hoor. Hij deed niet anders dan aan de verwarming draaien en zitten bibberen en ik zag zoveel leuke foto's onderweg, maar ja, durf maar eens te stoppen en uitgebreid foto's te gaan maken als er zo iemand naast je zit, ik niet.
Eind van de middag nog even naar de fysiotherapeut voor de laatste keer. Het wordt er niet veel beter van al dacht ik dat even van wel. Het is allemaal een beetje vaag en zal wel slijtage zijn. Ik zie het nog even aan.
"Waarom heb jij geen Instagram" zei Margo gisteravond laat. Ik weer het verhaal van mijn ouwe grammofoon mobiel verteld, maar dat klopte niet volgens haar, het moest kunnen via mijn tablet. Dus ik weer me erin verdiept vanmorgen, Joop erbij gehaald en jawel, het gaat.
Ik ben nog steeds niet kapot van al die filtertjes op enkele uitzonderingen na en dan vooral bij anderen, maar natuurlijk ga ik het nu zo af en toe eens gebruiken en zorgen dat ik wat volgers krijg, dus meld je maar als je het ook hebt, want al doende leert men. Ik heb me vandaag al zoveel geergerd omdat het niet ging en er iets weer niet lukte, ik moet nu wel.
Het was weer heerlijk weer vandaag, zo mag het van mij een tijdje blijven.
Eind van de middag kieperde ik nog even een plens olie over me heen. Als je het deksel van een pan omdraait kan er nog een andere pan bovenop, alleen in die onderste zat olie voor de patatjes. Ik had er zelfs een stickertje opgeplakt 'olie', dus ik hield er al rekening mee, maar ja als de olie hoger staat dan het omgedraaide deksel dan loopt dat vol... en toen pakte ik de bovenste pan vanavond. Snapt u het nog? Ik wel, dat blijft nog wel even glad daar en mijn goeie broek is ook verpest.
Vooral vanmorgen was het prachtig. Een centimeter of tien van dat maagdelijk wit zonder voetstappen.
Didi en ik brachten daar snel verandering in want natuurlijk moest er even gerend worden.
We maakten er zelfs een filmpje van:
Vanmiddag even boodschappen gedaan, we hebben ons maar niet in de polder gewaagd dat komt wel weer een keer.
We passen ons aan aan de omstandigheden, zoals wel meer mensen deze dagen, want het is natuurlijk niet voor iedereen even leuk, die kou. Als je erdoor moet voor je werk, of als je buiten moet werken. De enige remedie is dan je goed aan te kleden en dan is het best lekker hoor, buitenlucht doet goed en deze winterse kou is beter dan al die vochtigheid.
Het eerste wat ik 's morgens doe is het bed open gooien en ons slaapkamerluik open zetten voor frisse lucht en dat gaat tegen de avond pas weer dicht. Onze slaapkamer is niet verwarmd, zoals bij de meeste mensen denk ik.
Leuk hoor. De eerste vlokjes begonnen te dwarrelen toen we uit bed kwamen. Veel is er nog niet gevallen, hooguit 2cm, maar voor komende nacht wordt er meer beloofd.
Net als gisteren gelijk lekker de houtkachel aangemaakt, breiwerkje en tabletje bij de hand en chillen maar. Een rondje rond het dorp voor wat boodschappen, verder kwam ik niet want op sommige plaatsen was het best glad. Dat ondervond Joop ook toen hij rechtdoor gleed in de bocht, gelukkig was er de berm om hem te stoppen.
Morgen meer winterse plaatjes hoop ik en dan daarna mag het weer weg :)
Na de koffie in de zon op de bank voelde ik het gewoon gebeuren, het stroomde zomaar naar binnen (bij mij dan hè). Ik zag ineens overal stof, de ramen waren niet meer doorzichtig en ik wist me te herinneren dat de badkamer er ook niet uitzag. Nu ja, u snapt het al, ik pakte om te beginnen alleen maar een doekje voor wat stof, maar van het één kwam het ander en zodoende was ik een tijdje lekker in de weer met een schone badkamer, doorzichtige ramen en overal millimeters minder stof.... en dat op de zondag.
Gelukkig zat Joop bij de duiven dus die merkte er weinig van.
Vanmiddag wandelden we. Het viel alles mee wat de kou betrof, ik had uit voorzorg mijn lange onderbroek aan, maar echt nodig was dat niet geloof ik.
Janny en ik hadden het o.a. over onze begrafenis, dat je zulke dingen maar beter een beetje kunt regelen, maar ja, niet iedereen is daarvoor in. Ik heb zelf al jaren een (uitgeprint) mapje op mijn pc en toevallig stond er afgelopen week ook een artikel in de krant.
Een artikel naar mijn hart, want het kan mij niet goedkoop genoeg eigenlijk. In de krant van vandaag stond weer een reactie op dat artiikel, dat de advertentie in de krant niet genoemd werd om op te bezuinigen, want zoiets kost ook gauw €500. Nou ik hoef ook niet in de krant hoor. Ik zet het wel hier
Geen dure bloemen met linten, maar iets zelfgepluktst of anders niets, even zwaaien en dan daarna lekker de warme kachel in.
Vandaag was het koud. Ik brak om te beginnen vanmorgen mijn fijnste theeglas, dat brengt alvast geluk. Vanmiddag bedacht ik om weer eens makreel te eten, dus ik reed naar de visboer in Brouw. Die was met vakantie en zodoende moest ik weer terug richting Renesse.
Ik bestelde de vis en de visboer vroeg of ik hem daar op wilde eten of mee wilde nemen....
Heerlijk wandelweer vandaag en dat deden we dan ook een paar uurtjes.
Bij de boeren kriebelde het ook want voor het eerst sinds maanden is het weer eens een beetje droog en dus togen ze er volop op uit om de boel weer wat op orde te brengen, voorzover dat ging natuurlijk.
"Volgens mij is het hier parkeren voor vergunninghouders" zei de man door zijn geopende raampje toen ik uitstapte.
"Ik denk het ook" zei ik, "maar ik moet maar heel even hier in de buurt zijn".
"Ik weet het wel zeker", zei de man weer, "want ik heb zo'n kaart en als ik u was zou ik hier maar niet parkeren".
"Oh, sta ik op uw plekje?"
"Niet op mijn plekje, maar ik heb wel vergunning en u kunt hier om de hoek betaald parkeren".
Dat wist ik wel natuurlijk, maar ja..... het zag er vol uit.
Toch heb ik eerst de auto maar even een paar meter verderop gezet, er was gelukkig nog een plekje en daarna heb ik even gekeken of er nog leuke bhtjes in de uitverkoop waren. Er was er nog eentje in mijn maat, dus ik was snel klaar. Niks stapelkorting, maar korting op eentje is ook leuk.
Op de terugweg zakte de zon alweer snel naar beneden, dus ik sloeg even linksaf i.p.v. rechts voor een paar foto's.
De inmiddels veertigjarige Spitfire is weer voor twee jaar goedgekeurd vandaag. Het kapje moest wel even omhoog vanmorgen toen Joop naar de garage ging want het regende.
Toen het wat droger werd deden Didi en ik een rondje waarbij we dit moois tegenkwamen, er zaten al knopjes in. Binnenkort nog eens kijken.
De trui waar ik mee bezig was is eindelijk klaar. Effen zwart is niet zo leuk breien, maar wel met een fijn basic resultaat, ik ben er weer blij mee.
Vandaag de restjes eens uitgezocht, er zit nog wol tussen van misschien wel twintig jaar geleden uit mijn winkeltje. Gekleurde dasjes zijn in geloof ik, ik denk dat ik het daar maar eens een beetje aan op ga maken. Dan heb ik een lekker simpel breiwerkje om zomaar tussendoor eens even te pakken, want helemaal zonder is ook niets en het mocht weer van de fysiotherapeut.
Gisteravond belde Janny dat ze weer eens langs wilde komen en we spraken toen gelijk maar af voor vandaag. Jammer dat het niet zulk mooi weer was als gisteren, maar het was lekker zacht en droog, dus na de koffie reden we naar Renesse om over het strand te gaan lopen. Bij het Watergat gingen we binnendoor richting Renesse, waar we lekker een bakje kibbeling scoorden.
Wij zijn echt een vrolijk stel, dat blijkt wel uit de gespreksonderwerpen, gelukkig zien we dat zelf ook op tijd in en beginnen dan over ècht iets leuks... hihi
Het toeval wil dat Janny afgelopen zaterdag ook uitgebreid haar hand en pols bestudeerde, misschien wel op hetzelfde tijdstip als ik. Een paar jaar geleden heeft ze haar pols gebroken en goed komt het nooit meer, maar toch wel steeds iets beter vindt ze zelf. Ze waren onderweg en mijn zwager vroeg waarom ze zo uitgebreid haar hand zat te bestuderen. Eenmaal weer thuis keken ze op mijn weblog en zagen dat ik die middag hetzelfde deed.
Toen ik haar aan het eind van de middag naar de bus bracht deden we het in het bushokje nog eens lichtjes over.
Eenmaal ingestapt wilde ik nog snel een foto maken, het was een leuke chauffeur in elk geval
Wow, wat een weertje vandaag! De twee jonge duiven mochten voor het eerst naar buiten, meestal gaan ze dan een tijdje op het dak zitten en fladderen af en toe eens wat. Deze vlogen naar de lantaarn een stukje verderop in de tuin en brachten daar de rest van de middag door. Het is ook altijd best spannend, want roofvogels moeten ook eten natuurlijk, maar ze zitten weer veilig en wel binnen.
We wandelden al vroeg een rondje, want voor je het weet is die zon weer verdwenen. Gelukkig viel dat alles mee. We gingen niet al te ver want was de poot van Didi zo goed als genezen, gisteren deden we weer een stapje terug omdat Kaniek op haar rug sprong
Mijn Helleboris begint te groeien, nu maar wachten op de bloemen :)
Het valt me de laatste tijd steeds meer op, zelfs in bed heb ik er last van omdat ik vaak mijn handen plat onder het kussen leg, sommige vingers gaan niet zo soepel meer krom. Die pink deed het al lang al niet meer maar nu begint ook vooral de ringvinger dwars te liggen. Het eerste kootje wil wel, maar dan het tweede...
Het gaat er allemaal niet op vooruit zodoende.
We haalden vandaag ook nog ergens een klampje hout vandaan en er komt nog meer. De kachel moet wel blijven branden natuurlijk, ook al hoeven we ons daar voorlopig geen zorgen over te maken. Er ligt minstens nog voor een jaar of vijf.
Eigenlijk heb ik nog niet één nacht goed geslapen dit jaar, behalve de eerste dan, toen sliep ik mijn roes uit. Het gevolg is dat mijn ogen branden en mijn nek pijn doet ondanks de massages van de fysiotherapeut. Ik ben dr moe van, het gedraai beu en de zorgen zat.
Of misschien denk ik alleen maar dat ik zorgen heb, dat kan ook nog natuurlijk, 's nachts lijkt nu eenmaal alles altijd erger en overdag valt het dan wel weer mee... soms.
Dickwijls siet men dat de sotten
Met de wijse lieden spotten;
Maer wie sich nae wijsheyt stelt,
Laat de gecken ongequelt.
(Dikwijls ziet men dat de zotten, Met de wijze lieden spotten, Maar wie zich naar wijsheid stelt, Laat de gekken ongekweld.)
Het was gewoon lekker om in mijn trui buiten te lopen en een beetje te rommelen. Deze roos neemt ook zijn kans waar.
Om vijf uur was het zelfs nog licht, ja ja we gaan de goede kant op en het blijft voorlopig zacht zegt de weerman net. Ik vind het prima als het maar niet meer zoveel regent.
De Schaardijk is gewoon de Grevelingendijk bij Scharendijke. Deze dijk was tot 1953 de hoogste dijk van Nederland, vertelde Jos me.
Het valt allemaal nog niet mee in het nieuwe jaar. Mijn sokken zijn inmiddels wel gewassen, de kerstdingen die ik had zijn uit het zicht, maar verder zit er nog weinig vaart in.
Geen enkele foto gemaakt, alles is grijs.
Joop wandelt de laatste dagen ook weer mee, hardlopen wil niet vlotten dus dan maar gewoon. Mijn tempo ligt daardoor ook behoorlijk hoger.
Weet iemand uit de buurt misschien te vertellen waar de Schaardijk op het eiland is, ik schijn er foto's van te hebben, maar waar? De enige Schaardijk die ik kan vinden is in de nieuwbouwwijk in Zierikzee.
We quizden met de hele familie en dorpsgenoten pub bij Salud, erg gezellig. Daarna gingen de meiden en ik richting Surf Inn voor een dansje, ook wel aardig maar ik vroeg me steeds af wanneer nu het volgende nummer zou komen, het is allemaal hetzelfde, niks an, die muziek van tegenwoordig.
Om half drie vond ik het welletjes. Joop was al naar huis, de meiden bleven nog, dus ik liep alleen en omdat ik toch wel wat pijnlijke voeten had en de hakken best wel hoog voor zo'n lange wandeling deed ik mijn schoenen maar uit en liep lekker op mijn sokken naar huis. Ik kwam nog iemand tegen die me daarop wees "Je loopt op je sokken hoor", haha, of ik dat zelf niet in de gaten had.
Vadaag een beetje duf, maar wel lekker gewandeld met Joop en Didi. Straks de dartfinale en daarna zal ik wel snel mijn bed inrollen denk ik zo.
