De ramp
Bijna 60 jaar geleden nu en weer volop in de belangstelling, de ramp van 1 februari 1953.
Hier vertelde ik al eens mijn versie, maar in de krant komen nu ook de verhalen los. Ook op TV Omroep Zeeland elke avond een verhaal. Het lijkt of sommige mensen nu pas kunnen praten en het lang verdrukt hebben. Gezinnen werden letterlijk uit elkaar gerukt en zagen voor hun ogen ouders of kinderen verdrinken. En ook al was ik nog klein, ook op mij heeft het een diepe indruk achter gelaten.
Zoals op de foto werden ook wij uit huis gehaald.
Ik ben ook nog veel kwijt hoor, want na drie maanden Rotterdam kwamen we weer in Dreischor, niet meer in ons eigen huis, maar in een huis op de Ring. Daar moeten we toch ook nog wel een paar maanden gezeten hebben, maar daar weet ik dan weer niets meer van, of ik naar school ging, of wat we deden, ik moet het mijn zus nog eens vragen.
Eén september gingen we naar Zonnemaire en daar ging ik, pas zes geworden, naar de lagere school aan de Oostweg.
Op de foto's huizen aan de Boogerdweg waar wij woonden, er staan voor mij geen bekenden op. Mensen op een vlot werden gered.
Hier nog wat foto's.
negen reacties
Mijn Moeder en Oma,vertelden ons verhalen over deze vreselijke ramp.
Ik was slechts een jaar oud,toen we moesten evacueren vanuit Zonnemaire.
Vijf jaar geleden hebben wij op Omroep Zeeland een hele reportage gezien,en dat maakte heel veel indruk op ons.
Ik ben in 1953 geboren en ook een echte ramp volgens mijn vrouw en kinderen. Ik wordt door mijn geboortejaar ook iedere keer weer op deze ramp gewezen.
ja, het blijft indrukwekkend, elk jaar weer! Nooit maar dan ook nooit mag zoiets weer gebeuren!
Al reeds 500 jaar geleden overtroomde half provincie Groningen.
De zee, waakzaam voor zijn, altijd en overal!
Ik hoor ook regelmatig verhalen van de oudjes hier op het dorp. Ik ben iig blij het zelf niet meegemaakt te hebben.
Ik kan me voorstellen dat die ramp je levenslang bij zal blijven, en dat er steeds bij een herdenking wat ontbrekende stukjes van de puzzel bij komen.
Ik herinner me nog dat mijn ouders aan de radio gekluisterd zaten. En daarna de inzamelactie. Ik zie mijn moeder nog mooie wollen dekens geven.
Mijn oudste zusje trouwde met een Zeeuw. Toen hoorden we de verhalen uit de eerste hand.
In die tijd moest je het van de foto’s hebben en de verslagen op de radio. Dat is bijna niet meer voor te stellen.
Margriet de Moor heeft een goed boek geschreven over de ramp. Ik denk dat ik het weer ga herlezen.
Moedig dat mensen (o.a je ouders met hun kinderen) dan toch weer teruggaan terwijl het zo weer zou kunnen gebeuren (vóór de delta-werken bedoel ik).