Vroeg op vanmorgen want er was een bezoekje aan de dokter gepland. Ik loop al een paar jaar met pijn aan mijn bovenbeen, dan weer wel en dan weer niet, geen steken, geen bobbels, maar wel altijd in meer of mindere mate aanwezig op één plek en omdat er nog iets was deed ik maar een twee in één bezoekje.
Nooit geweten dat je in je bovenbeen ook slijmbeurzen hebt die ontstoken kunnen raken, want dat is waarschijnlijk de oorzaak en dat het zo lang duurt komt omdat ik geen rust neem, maar nu ik weet wat het is gaat het misschien vanzelf wel over, dat kan hoor, zeker bij mij.
Dat andere was ook niets, dus we leven gewoon vrolijk verder. Eigenlijk zou je verplicht per maand een keertje naar de dokter moeten, of er nog iets is en gewoon even een praatje, ik kom er tenminste altijd wel opgelucht vandaan.
Daarna een rondje door de polder. Alles begint te bloeien en het is mooi!
Vooral de aardappels en de papavers beginnen ook, het was een fijne wandeling, net ver genoeg want het werd best al warm.
Gisteravond kwam mijn leraar van de lagere school vragen of ik zin had met de collectebus van het Rode Kruis te lopen volgende week, iemand anders kon niet en toen moest hij aan mij denken, dat vind ik leuk en natuurlijk doe ik dat. Ook leuk om te zien waar iedereen woont, het zijn maar een paar straatjes.
Vanmiddag zaten we onder de parasol en hoewel er wel wat wind was hing hij er rustig bij.
Vanmorgen gelijk met Didi naar buiten na het opstaan. Op Scharendijke deed ik dan de deur open en dan zocht ze het maar uit, maar dat kan hier niet. Ze gaat dan gelijk gras eten dus je komt ook niet vooruit, af en toe heeft ze dat, al vanaf dat ze klein was dus het is niet zo heel raar. Ik weet ook niet wat het is, het gaat wel weer over.
Vanmiddag niet ver, maar best lang langzaam gewandeld omdat het warm was.
Het was heerlijk weer, lekker buiten gezeten en een paar wasjes gedaan.
Gekleurd ook, want Marlies nam wel twee tekeningen mee! De voorraad moet worden aangevuld.
Morgen staat mijn zus op de paardenmarkt in Numansdorp met haar schilderiijen samen met een paar schildervriendinnen, als je in de buurt bent zeker gaan kijken! Ze maakt prachtige schilderijen.
Nieuwe week, nieuwe kansen voor iedereen die dat maar wil, er waait in elk geval een frisse wind.
Lekker wandelweer, dat wel en hoewel we elkaar zo uit de verte niet zo snel herkenden liepen we toch gezellig een stukje samen op, tot groot genoegen van Didi en ook van mij natuurlijk, want na elkaar na de middelbare school nog nauwelijks te hebben gezien hebben we best wat bij te praten.
We liepen naar Bommenede waar de orchideeën nu wel zowat uitgebloeid zijn en Didi lekker even kon zwemmen.
We hadden het ook nog over onze mooie 'Zeewse Taele', dat steeds minder mensen het spreken wat ik ook erg jammer vind. Zelf heb ik mijn steentje niet bij kunnen dragen want mijn kinderen hebben het nooit overgenomen wat ik altijd best jammer heb gevonden.
Dat komt denk ik ook door Joop die wel in Middelburg woonde maar waar bij hem thuis geen Zeeuws werd gesproken, mijn schoonvader verstond mij zogenaamd niet als ik iets plats zei en ook op de lagere school werd het niet meer gesproken.
Vanmorgen vroeg op stap want het zou warm worden en dat werd het ook al snel. Gelukkig staat het gezellige bankje weer bij de Dijkhuisjes met het boekje om wat in te schrijven, zodat we even in de schaduw konden en de hondjes ook.
Om te zien wat we schreven moet je zelf maar even langs gaan want zoals Albert Einstein zegt:
'Het leven is als fietsen, om de balans te houden moet je blijven bewegen'.
We liepen verder en even later zochten de honden al snel verkoeling in een moddersloot. Je word er niet alleen koel van maar ook behoorlijk zwart.
Gelukkig kwamen we even later bij het haventje van Bommenede, waar ze ook weer even konden zwemmen en zodoende de blubber van zich afspoelen.
Joop en Dirk gingen hun eigen gang. Joop wandelde ook een rondje in zijn eigen tempo en Dirk las wat in de schaduw.
Vanmiddag pakten Marlies en ik een terrasje en dronken een biertje en vanavond aten we gezellig bij Op dn Diek een visje of wat. Het was weer heerlijk!
En na het eten vertrokken ze weer naar huis.
Het was erg gezellig elkaar weer eens te zien en uitgebreid bij te kletsen.
Kijk, ze is er weer eens, nu voor het eerst in Zonnemaire.
Mèt hond en Dirk is er ook bij en omdat onze dames niet echt vriendinnetjes zijn huurden zij het huisje achter ons. Dat ze geen vriendinnen zijn daar zie je zo niets van maar eenmaal onder de parasol hoeft er maar iets te gebeuren en Rasta vliegt Didi aan, dus die hielden we maar wat uit elkaar.
We aten mosseltjes en deden een avondrondje, het was heerlijk.
Marlies vindt altijd wel iets eetbaars onderweg, spekkersen, een boom vol, nog net niet rijp, daar komt ze volgende week voor terug.
De ochtendrondjes worden de laatste dagen onverwacht langer.
Honden kunnen niet praten maar ze kunnen wel degelijk duidelijk maken wat ze willen. Zo wil Didi de laatste dagen bij de Dijkhuisjes rechtdoor, dat houdt wel in dat het rondje toch wel een stukje langer wordt. En als ik dan wat later de Schapenweg in wil, gaat ze nog net niet staan stamppoten, 'ik wil rechtdoor! ik wil nu rechtdoor!'
Maar dan ben ik een keer baas natuurlijk, nog een paar kilometer erbij is me net iets teveel op de vroege morgen. Eens kijken wat er morgenochtend gebeurt, dan zorg ik wel dat ik eerst koffie en een boterham heb gehad, dan doen we dat stukje er ook nog bij.
Ik ben vanmorgen eerst eens langs het vlas gelopen om te zien hoe het erbij stond. Het stond nog keurig overeind, maar het was wel zo goed als uitgebloeid en de eerste zaadbolletjes waren zich al aan het vormen.
Op naar de volgende fase, waarbij het van groen via goudgeel langzaamaan naar roodbruin zal verkleuren, maar dan zijn we juli al gepasseerd.
Er waren nog wel een paar bloemetjes maar het mooie is eraf.
De rest van de dag vermaakte ik me in en rond het huis met vanalles en nog wat, de zon kwam er gelukkig ook nog bij.
Joop vermaakte zich op Scharendijke met de grasmaaier waar de aandrijfriem losgeschoten was kregen we het bericht. Gerepareerd en wel maaide hij maar gelijk het gras. Volgende week komt de tuinman een en ander opknappen.
Ik ben zo blij dat we er niet meer wonen, zo heerlijk relaxed als ik het hier nu heb, ik zou het echt allemaal niet meer kunnen en als ik het nog zou kunnen zou ik er zo geen zin meer in hebben.
Belangstelling is er nog steeds af en toe en ook daar hebben we geen stress meer van, het komt wel een keer, al is zo'n kapotte grasmaaier niet leuk natuurlijk.
