Wegens aanhoudend snot, sloeg ik vanmorgen even over en nam me voor vanmiddag een wat grotere ronde te wandelen, zo gezegd zo gedaan. Dat snot begint me letterlijk de keel uit te hangen en onderweg ruimt dat lekker op als er niemand in de buurt is, want het komt uit mijn voorhoofd of ergens daar in de buurt en ik moet best moeite doen het naar buiten te krijgen. Ik voel het al leger worden, heerlijk.
Goed ingepakt richting Brouw met muts en al, er stond een stevige wind die ik op de terugweg mee had, het was ondertussen nòg een beetje harder gaan waaien, ik kon mijn benen nauwelijks bijhouden.
Joop kreeg vandaag een nieuwe tand, zijn gat is weer gevuld. Breed glimlachend reed hij een rondje dorp met de riolstoel, net als gisteren, dat is een betere oefening dan met de roeimachine. Lekker buiten zijn armen oefenen met het draaien van de wielen en wat wendbaarder proberen te worden, voeten blijven stil, nu nog een rolstoelvriendelijk dorp, want dat valt niet altijd mee, maar hij doet het wel!
Vanavond schoven we weer aan aan de aanschuiftafel, die er niet echt is, maar wel steeds wisselende aanschuivers, vanavond weer een aardig stel uit Zierikzee, we hebben gezellig zitten kletsen onder het (heerlijke) eten.
Vanmorgen weer op stap geweest met de wandelclub, we liepen 6km. Leuk dat er een route gemaakt wordt met QR code en al en zo kom je ook weer eens ergens anders. voorzover dat mogelijk is in Zonnemaire, maar zelf loop ik eigenlijk altijd blokjes, drie keer links of rechtsom. Volgende keer doe ik mijn hakken of plateauzolen aan voor de groepsfoto.
Vanmiddag nog maar een rondje, de zon was inmiddels tervoorschijn gekomen en ik wilde nog eens kijken of het klein hoefblad al knoppen had, maar ik kon nog niets ontdekken, dat was nog eens 5km, dus best veel vandaag, maar dan slaap ik lekker.Twaalf februari vorig jaar en ook het jaar daarvoor.
Na de kou van gisteren op de fiets, had ik er vandaag wel een beetje genoeg van, nog wel een ochtendrondje maar dat was ook al koud. Ik denk steeds dat een muts niet meer nodig is, het is toch al zeven graden buiten, dan hoef je toch die extra dingen niet meer aan...
In kleuren had ik ook geen zin, nog wel aan mijn projectje begonnen, maar dat mislukte, dat stimuleert ook niet, dus ik pakte eens een paar oude dozen uit de kast. Als eerste de doos met brieven die mijn moeder schreef aan haar ouders en broer in Serooskerke toen ze pas getrouwd waren en op Dreischor woonden in 1939. Er zijn brieven tot en met 1945, al zijn de meeste van 1941-1942, ik kan dat alleen zien aan het poststempel dat soms niet duidelijk is en soms ook aan de enveloppen die dan bij elkaar horen en de postzegels die steeds duurder werden, de eerste waren maar 3 cent, de laatste 7,5 cent. Mijn moeder zeete bovenaan de brief altijd, Dreischor zaterdagavond, of dinsdagmorgen, daar heb ik niks aan.
Janny werd in april 1941 geboren, ik las de laatsten van het stapeltje, zoveel zijn het er nu ook weer niet en daar heeft ze het over tekeningen en dat ze al kan breien. Ik was toen nog niet geboren, dus ja over mij valt er niet veel te lezen.
Erg snugger was ze nog niet want dat februari maar 28 dagen heeft wist ze ook nog niet.
Morgen nieuwe dag nieuwe kansen, zal blij zijn als het bedtijd is.
Wat een heerlijke morgen was het weer en het dorpsgenootje waar ik samen een stukje mee opliep zag hem het eerst duikelen in het riet, ik maakte een paar foto's zodat ik in kon zoomen maar we wisten het niet. Voor zulke dingen is Facebook dan wel weer handig en binnen no time wisten we dat het een Dodaars was.
Foto's zijn niet zo scherp, vogeltje te klein, afstand te groot, maar ik vind het water samen met het riet (foto1) ook een prachtige combinatie en een erg leuk duikeleendje.
Vanmiddag fietste ik naar Zierikzee, dat viel nog best tegen, erg koude handen kreeg ik ervan want ik had niet eens wanten aan gedaan, het was toch voorjaar! Daar heb ik ook weer van geleerd. Ik dacht dan koop ik maar een paar goedkope in de Hema, wat er nog hing was 2 voor de prijs van 1, maar er paste niets, XL L en M , ik kwam nergens in met mijn dikke vingers, XL ging wel, maar dan hield ik bij de toppen en cm of vier over, dan maar weer koud op de terugweg. Onderweg deed ik mezelf een bosje tulpen cadeau, ze zijn er weer (al een tijdje) maar voor mij de eerste, en het zijn nog niet echt dat je zegt stevige tulpen, maar goed, ze maken wel vrolijk.
De was was ondertussen ook weer fijn drooggewaaid!
We werden geevacueerd naar Rotterdam en kwamen terecht bij een politieambtenaar in Vreewijk. Een rustige wijk in Rotterdam zuid.
Janny en ik gingen naar school daar, achterlangs door de paadjes tussen de tuinen, ik moest één kruising oversteken en dan nog een eindje tot de kleuterschool en daarna weer naar huis, soms kon ik het niet meer vinden alles leek ook op elkaar, heel anders dan de Boogerdweg in Dreischor die erg overzichtelijk was. Janny ging naar een andere school, die had het prima naar haar zin in Rotterdam en wilde daar eigenlijk wel blijven. Later heeft ze samen met Freek nog jaren in de wijk Lombardijen gewoond. Ik wilde weer graag terug naar Dreischor, waar het toch weer anders ging dan ik dacht.
Dit huis lieten onze ouders bouwen nog voor de oorlog, ze trouwden in 1939 en Janny en ik zijn daar allebei geboren. Het staat er nog steeds en heeft pas weer een nieuwe eigenaar, we hebben er al eens samen binnengekekn ook. Het vreemde was dat we niet terug gingen naar dat huis, daar was het na drie maanden na de ramp best nog een bende denk ik, (maar achteraf denken Janny en ik dat het toen al verkocht was), dus we logeerden in de ring bij mensen in huis, tot we per 1 september gingen verhuizen naar Zonnemaire waar onze pa een ambtswoning kreeg, zo ging dat. Voor de oorlog was hij landarbeider en hoe hij zo bij de politie terecht kwam weet ik eigenlijk ook niet.
Voor de foto gingen we even terug denk ik, naast Janny staat haar vriendin en naast mijn vader staat met fiets zijn vader, opa van Felius.
Mijn gedachten gaan toch elk jaar weer terug naar die tijd, hoe het ging, blij word ik er nooit van, het is toch iets wat van invloed was op mijn verdere leven, vooral gevoelsmatig, Zonnemaire was voor mij het paradijs op aarde.
Ik maakte er eens een tekening bij, niet dat ik dat van plan was maar het ging zo en zelf vind ik hem wel de moeite van het laten zien waard.
Het verslag van mijn vader dat hij twee jaar later pas maakte plaatste ik al eerder, maar ik doe het nog maar eens. Van de nacht zelf kan ik me alleen wat flarden herinneren, lang niet alles, ik was vijf en mijn grote zus elf. Mijn leven begint voor mij pas na de ramp, van voor de ramp weet ik ook bijna niets.
Vanmiddag de zoveelste lentebode, druifjes! Geweldig toch!
Er was weer eens een 'normaal' ochtendrondje, met 'normaal' weer, met hondjes en een praatje onderweg. Niet dat dat afspraak is, maar op den duur ga je het wel missen.
Onderweg kwam ter sprake dat er koffieochtend was in de Smisse, dat is nieuw. Evert verzint van alles , ook om mensen in zijn zaak te krijgen natuurlijk, juist dat, maar het is ook leuk. Elke laatste maandagochtend van de maand koffiekrans (10.30u), dus ja... het was gezellig maar er kunnen er nog veel meer bij, net als bij de wandelclub (elke zaterdag om 11uur) en soms ontstaan er ook al pratend nieuwe ideeen om het dorp nog gezelliger te maken.
Soms moet je ook eens even flink snoeien, ik had ineens genoeg van een paar zaken. Weer maar zitten scrollen, wie wat, hoeveel kilometers wel niet, waar, en of ze er moe van waren, dus ik gooide de Strava app eens van mijn telefoon, want ik kan wat ik doe ook gewoon op mijn telefoon en horloge zien en ik zette facebook op non actief en nam me voor alleen 's morgens en 's avonds nog even te kijken en eventueel iets te plaatsen.
Ik krijg altijd een lijstje te zien waarop staat hoeveel uur je daarmee bezig bent, dat leek me niet meer normaal, ik weet niet eens waar ik het zoeken moet, zoiets komt dan ineens tevoorschijn, bij mij tenminste, dan zal er ergens wel een schuifje aan staan, ik ga niet eens zoeken, maar ik schrok er wel van.
Wordfeud voor als ik even zit en Instagram voor tussendoor, ik moet wel iets overhouden natuurlijk...
