Ze zwommen maar een paar meter bij ons vandaan vandaag, blij om iemand te zien denk ik want voor de gezelligheid trokken ze een eindje met ons op en hoewel mijn honden er anders eigenlijk geen oog voor hebben zagen ze nu toch ook dat dit geen vogels waren.
De kwaliteit is niet best, jammer, maar na het maken van de filmpjes en de foto’s was mijn hand zowat bevroren.
Nog steeds erg verkouden, veel hoesten en snotteren. De puppy-cursus gaat vanavond niet door en hoewel ik toch al niet kon, Joop is met de auto weg, ben ik daar toch wel blij om, we hebben ook bijna niet geoefend afgelopen week. Ze is al zo braaf. Eerst dacht ik er nog tien lessen achteraan te doen maar ik denk dat ik daar maar vanaf zie, het hoeft geen model hond te zijn, als ze maar luistert en dat doet ze voorbeeldig.
Wieneke vroeg laatst toen ik zei dat ze ook weleens ondeugend was wat ze dan doet, nou dat gaat dan over tot vervelens toe de handveger uit het teiltje dat bij de kachel staat pakken. Elke keer zeg ik dan dat het niet mag en foei en zo, maar in een onbewaakt moment ligt ze dan toch weer op de deurmat heel schuldbewust met die veger tussen haar poten, met ogen die zeggen “ik kan het echt niet helpen hoor”. Of de volgesnoten zakdoekjes uit mijn prullenbak vissen en die dan helemaal verpulveren en dan niet zomaar 1 keertje natuurlijk. Ik verzamel ze nu op mijn bureau, want je kunt het ook voorkomen natuurlijk, al laat ik de veger wel waar hij is.
Je ziet het kan erger.
Wat een verrassing toen we wakker werden vanmorgen, alles wit en even later kwam er nog eens een paar centimeter bij. Natuurlijk heb ik gelijk wat foto’s gemaakt en dat was maar goed ook, want even later begon het al te dooien. Kijk hier voor nog wat foto’s en natuurlijk maakte ik ook een filmpje van Didi, alleen ik had geen schoenen aan en eigenlijk zocht ze een plekje om te poepen…
Na een paar dagen keelpijn komt nu de boel los, de keelpijn is over en waar maar water uit kan komen daar komt het nu ook uit, ik nies, proest en snuit dat het een lieve lust is.
Meestal vergeet ik om iets mee te nemen en spelen we maar met wat er voorhanden is, maar gisteren vonden we een balletje, daar zijn we een tijdje zoet mee geweest. Toen Simba het genoeg vond pakte ze het in haar bek en was het 1 run naar de auto, ze had stevig de pas erin, ik vond het prima, daar blijf je tenminste een beetje warm bij. Ik vind het filmpje vooral leuk vanwege de lange schaduwen.
Gister vloog er een winterkoninkje op ongeveer dezelfde plek tegen het raam, die heeft een tijdje in de kruiwagen gezeten en is daarna weer weggevlogen. Vandaag was er ineens deze watersnip, Joop denkt dat een roofvogel hem te pakken heeft gehad, hij bloedde een beetje, maar is toch na een tijdje ook weggevlogen.
“Daar mag je niet staan hoor, dan krijg je een bekeuring”, zei de vrouw die aan kwam lopen samen met kind en oma.
Ik had net een parkeer kaartje gekocht en Didi uitgeladen, allemaal tussen onze auto’s in, want ik stond geparkeerd in het kleine hoekje dat overblijft naast de parkeerplaats. Ik sta daar vaak, want zo’n klein autootje kan je vaak nog wel in zulke hoekjes kwijt, dus ik zei dat ook tegen haar.
“Nou volgens mij mag het niet hoor en hoe kom ik er nu in!”
Daar was het meer om te doen natuurlijk, ‘t was een stevige dame zag ik toen pas. Ik stelde voor dat ik wel even achteruit zou rijden en vroeg aan het ventje of hij mijn hondje even vast wilde houden. Bij het openen van mijn portier stootte ik per ongeluk tegen haar portier…. “Kiek dat bedoel ik noe”, mopperde ze verder…. grrrr. Ze was niet van plan op te schieten, Didi werd doorgegeven aan oma en het ventje moest eerst in een stoel gegespt, alles op z’n elvendertigst en toen ze eenmaal zat begreep ze niet dat ik dan, nu ik toch achteruit was gereden gelijk maar op haar plaats wilde gaan staan. Afijn, ‘t lukte allemaal wel uiteindelijk en oma overhandigde de riem van Didi met een sacherijnig smoelwerk zonder iets te zeggen.
Ik kon het niet laten en zei: “Nou, de vriendelijkheid straalt van jullie gezichten hoor, wat een blijheid!”
Ze kon het niet waarderen en ik ben maar gauw weggelopen.
Dat had toch ook allemaal wel anders gekund vond ik, vreselijk hoe sommige mensen reageren.
En zoals je ziet hebben we weer een keurig bumpertje.
Het logje van Irene gisteren ging over agenda’s. Dat deed me denken aan vroeger, toen ik ook elk jaar een ‘papieren’ kocht en daar elke dag een paar regeltjes in schreef, of soms alleen maar ‘gewerkt’, dan viel er niets bijzonders te melden. Tot ik in 2002 zo rond deze tijd met mijn weblog begon, wat was ik blij, echt iets voor mij, waar ik elke dag alles kwijt zou kunnen en dat deed ik dan ook. Geen of weinig lezers, dan gaat dat makkelijker al laat je natuurlijk nooit het achterste van je tong zien. Ik merk dat ik in de loop der jaren toch wat terughoudender ben geworden en eigenlijk vind ik dat helemaal niet leuk.
Volgend jaar is het 2010. In 1990 kregen we het idee een huis te bouwen op de grond die we al hadden. We maakten zelf het ontwerp en kregen het pakket kant en klaar aangeleverd en maakten daar zelf met hulp van vrienden en personeel een huis van. Ik heb gisteren al geprobeerd de foto’s digitaal te krijgen, maar het was te donker en scannen gaat niet. De agenda van 1990 stopt bij mei wat korte berichten betreft, we zullen het daarna wel te druk hebben gehad en er zal wel niets dwars hebben gezeten…… die van 2000 staat vol, geen idee wat er allemaal aan de hand was… behalve dan de geboorte van Yara.
17 dec 1999 was het zo: (en die M is dan niet van mijn dochter maar iemand anders, zie je wel het gaat niet….)
Het gesprek van de dag vandaag was de sneeuw, ik doe dus maar even vrolijk mee, al lag hier zowat niets. Vlug een paar foto’s gemaakt vanmorgen voordat het verdwenen was, hopelijk valt er vannacht een flink pak, want hier was ook Didi niet van onder de indruk.
De twee denneboompjes achter het tafeltje kocht ik een paar jaar geleden als heel klein kerstboompje, ik heb er nu ook weer eentje aangeschaft, die krijgt ook weer een plekje in de tuin.
De engeltjes die erbij staan won Joop afgelopen zaterdagavond bij de verloting op de duivenclub die gehouden werd in de pauze van de film en ook nog een kistje mandarijntjes. Zo komt Dinter door de winter zeggen we dan altijd.
Het zag er best donker uit vanmiddag en ik kreeg het gevoel dat de sneeuw niet lang meer op zich zou laten wachten, maar jammer genoeg is er nog geen vlok gevallen, vanmiddag dooide het zelfs een beetje. We deden een lekker rondje in de paar uur dat het licht was, de dagen zijn bijna de moeite van het aankleden niet waard. De nieuwe maan maakt het ‘s nachts extra donker. Nog een paar dagen en we gaan weer de goede kant op, ik kan niet wachten.
Wat verschrikkelijk voor al die boeren waar de geiten geruimd moeten worden… Gerda Verburg is zodoende weer dagelijks in beeld met haar vreemde blonde lokje, ik zocht het eens op en het blijkt echt te zijn. Een van de zeven schoonheden……. dacht ik, hij staat er niet bij, jammer voor Gerda.
Ongeveer dezelfde pose en ongeveer even oud.
Didi is nu vier maanden en begint te wisselen, de vlijmscherpe melk tandjes worden ingeruild voor een wat botter gebit, dat hoop ik tenminste maar.
Simba is altijd erg donker geweest, Didi is wat meer getekend, ook de binnenkant van de oren is bruin. Ik dacht altijd dat Simba superzacht was, maar Didi lijkt helemaal van fluweel, met een watergolfje op haar kont, dat heeft haar moeder ook. Ze is echt heel lief, leert snel en luistert goed. Als ze ondeugend is kan ze daar echt niets aan doen natuurlijk, dat gaat vanzelf en is ook vaak onze eigen schuld.
