Ze was mijn eerste vriendin op de middelbare school, haar moeder was pas overleden en hoe moeilijk ze het daar ook mee gehad moet hebben, daar merkte ik nooit iets van. We hadden veel plezier, waren allebei even klein en ik was altijd stinkend jaloers (jaja Redstar) op haar mooie krullen.
Vriendjes, of eigenlijk meer mensen waar je in een periode van je leven alles mee deelt en doet, ik heb er niet veel gehad. Op de lagere school de buurkinderen, meisjes net zo goed als jongens, we speelden altijd samen.
Op de middelbare school werd dat anders, daar had je toch altijd wel een paar vaste, maar altijd meer, in mijn geval tenminste. Ik heb eigenlijk nooit een vriendin gehad waarmee ik alles deed. Met de één fietste je samen, met de ander ging je naar het strand...
Op de foto ben ik veertien. Ruim een jaar later zou ik Joop leren kennen en gingen we brieven schrijven. Twee keer per week een brief en 's zondags kwam hij dan op de brommer naar me toe, dan wandelen we een eindje en dat was het dan. Maar ja, daar ben je dan wel erg druk mee op dat moment en dan ook nog school en huiswerk en fietsen.
Eenmaal getrouwd gaat het met vriendschappen ook anders, het moet dan wel van twee kanten klikken. Gelukkig kwamen we ook die tegen en ook daar haakten er weer af. Verhuizen, uit het oog verliezen, zo diep zit het dan ook weer niet denk ik.
Echte hartsvriendinnen, die heb ik eigenlijk nooit gehad, wat is dat eigenlijk? Een hartsvriendin.
Ik heb twee mensen die ik vertrouw, misschien wel drie, maar om nu te zeggen dat we dagelijks contact hebben, niet eens wekelijks.
We vonden gisteren ook nog lekker vies balletje in de vijver, dat is sindsdien favoriet natuurlijk, want er is niets lekkerders dan fijne nieuwe vieze balletjes, dat snapt u wel.
De lelie hebben we (Joop) in mootjes gesneden. Dat is een hele homp wortels met uitlopers, waarvan sommige al nieuwe stekken hebben. We hebben dan ook niet eens nieuwe stekken geplant, want er komt er vast nog wel eentje naar boven.
Ik snap dat niet iedereen het met onze manier van handelen eens is, maar we doen het zoals wij denken dat het goed is en repareren het gat. Het zijn geen wortels die er doorheen komen, we hebben het zelf kapot getrokken (Joop) toen de pomp het niet meer deed en de kist waar die in stond naar boven getrokken moest worden. En nu maar hopen dat ze snel komen, zodat de boel weer vol kan lopen.
Het is nog steeds erg koud. Ik zou nu eindelijk weleens een keer zonder trui, gewoon lekker in je shirt naar buiten kunnen lopen, zonder dat je bevriest.
Een hoop met sirenes en helicopters vanmorgen, er was een duiker vermist. Wat een ellende weer voor familie en vrienden. Het zoeken is gestaakt, dat zegt genoeg.
Wij vermaakten ons intussen met de vijver. Ik heb nog een stuk of wat vissen van de verstikkingsdood weten te redden, die zwemmen nu in de bak met planten en water die straks de boel weer op gang moeten brengen wat bacterieën betreft. De laag blubber en planten met het laatste laagje water laten we liggen op advies van onze tuingoeroe.
De waterlelie hebben we gecastreerd, ik heb een kruiwagen vol stekken en ga ook geen nieuwe stekken in de speciebak zetten want er liggen genoeg nieuwe in de blubber, we zien wel hoeveel er weer opkomen.
Er ligt nu een zeil over de hele boel zodat het niet uitdroogt, dus het is te hopen dat het gat snel gedicht wordt. Het kleine gaatje kunnen we zelf repareren met een Simson setje, het is nl. hetzelfde spul als fietsbanden.
Er rijden wel wat meer auto's dan anders, maar eigenlijk valt het wel mee met de drukte, op de weg tenminste. De restaurants zijn 's avonds wel goed bezet met eters. Bij het achterste huis rechts tussen de bomen, fotografeerde ik een paar dagen geleden de Ribesjes. Ze kennen me wel hoor ;)
Vandaag hebben we de pomp er maar bij gezet om de vijver leeg te halen. Het water bleef maar zakken, maar om nu nog een week te wachten en het gat moest toch goed zichtbaar zijn, daar zakte het te hard voor.
En jawel, een flink gat, een hele losse flap. Dat kan niet van mijn harkje zijn want van de andere kant vis ik niet op waterplanten daar, daarvoor sta ik aan deze kant en dan zou de flap dus deze kant op moeten vallen. Ingewikkeld, maar ik wil geen schuld als ik het niet heb.
We hebben een grote bak waar we al water en planten in verzameld hebben, vissen zijn nergens meer te bekennen, of de reigers hebben ze al op, of ze zitten nog ergens onder de blubber. Die grote dot in het midden is de waterlelie.
Nu moet het maar snel gerepareerd worden, dan kan de boel weer vollopen. Ik kan niet wachten eigenlijk, want het weer is al zo triest en dan dit er nog bij een mens zou er depressief van worden, waar liggen de pillen ook alweer....
Toen ik gisteren naar huis liep vanaf het strand, zaten er ergens vier mensen op een bankje, dik aangekleed want stervenskoud, maar in hun handen hadden ze elk een grote Heineken pils. Ik vond het er een beetje triest uitzien en dacht: 'ga lekker een warme chocolademelk halen een eindje verderop'.
Te groot voor de scanner, ik deed er ook een week over.
"Mam, ga je mee bij de zeehondjes kijken", vroeg Mir vanmorgen en omdat Joop onze auto nodig had, gingen we met die van haar. Het was koud! Erg koud!
Miriam wilde al snel naar huis want het zag er naar uit dat we nog wel een half uurtje moesten wachten. Ik had me goed aangekleed, was alleen mijn wanten vergeten, dus na even twijfelen besloot ik toch te blijven en dan maar terug naar huis te lopen, dat is niet zo heel ver, maar ik ben nog steeds voorzichtig met Didi. Als het moest kon Joop me komen halen die zou dan wel terug zijn.
En daar stonden we dan, zo'n drie kwartier te wachten tot ze eindelijk de vrijheid kregen, met ijskoude stijve vingers, dus van inzoomen kwam niet veel, maar al met al toch best een leuk filmpje.
Of Didi nu van de kou of van opwinding trilde weet ik niet maar ze volgde de zeehondjes wel op de voet.
Vrolijk Pasen allemaal!
UPDATE:
Er is wat verwarring over het aantal, vier minuten is natuurlijk ook erg lang, maar het zijn er zes, die stuk voor stuk naar het water hobbelen. Zes kisten waarvan de kinderen die erop zitten de kleppen naar boven trekken.
Het lijkt me het verstandigst dat de Dorpsstraat in het seizoen, dus vanaf Pasen afgesloten wordt. Iedereen wil voor de supermarkt parkeren en dat kan nu eenmaal niet als het druk is, zeker niet als er ook nog eens gelost wordt om iedereen van eten en drinken te kunnen voorzien.
Het 'eiland' begint langzaamaan weer een beetje over te hellen, de zwart witte nummerplaten zijn weer erg aanwezig. Eind van de middag deed ik nog even een rondje en zo te zien zaten we aan de goede kant van de bewolking.
Vanmorgen was ik druk in de tuin en omstreken. Een nieuw waslijntje aanleggen. Vegen, opruimen, verzetten en nog eens vegen. Bramen en wilde rozen snoeien en vergiftigen.. Het kacheltje een plekje geven en natuurlijk aan het eind van de middag toen het toch wel erg donker werd in de verte, even aansteken.
Neef Kees had nog een krat of zes met blokjes te staan, afvalhoutjes, aanmaakhoutjes, buitenkachelhoutjes.... en die bracht hij vanmorgen. Nu staan er weer zes van die lelijke bakken naar me te kijken. Waslijntje weg, dus ik moet ook op zoek naar een nieuwe plek om mijn was te laten wapperen.
Wel heel fijn dat hij ze kwam brengen met het hefding en we niet alles hoefden over te laden, wat een werk zou dat geweest zijn voor een hoop rommel.
Ik veegde en ontmosde intussen de stoep, waar ik het lekker warm van kreeg. Niet al het mos hoor, ben je gek, alleen de dikke dodden die boven de stenen uitpuilden. Ik moet bij zulke werkjes altijd aan mijn vader denken, die slaaf werd van zijn gazon. Dat ben ik dus niet van plan.
Het terras is er om makkelijk te kunnen lopen, hard, vlak en niet glibberig. Hoe het er verder uitziet zal me worst zijn, daar is het te groot voor. Mosje hier, vlekje daar, onkruidje, het hoort erbij en stoort me niet.
Joop vindt het lelijk als ik dingen die zich per ongeluk uitzaaien laat staan tussen de stenen, ik vind dat leuk, hij niet, dus die heb ik vandaag de nek omgedraaid. Ach ja, het is ook wel weer netjes zo.
Het waterpeil in de vijver zakt vrolijk verder, we hopen wel binnenkort een lek te vinden want het wordt er niet mooier op. Hopelijk komen de orchideeën nog wel terug.
Eind van de middag ging ik nog even bij de schaapjes langs die inmiddels overdag vrolijk in de wei lopen.
