We zijn vandaag de deur niet uit geweest, het was glad en glibberig.
Op het laatste nippertje maakte ik nog wat foto's, het was eigenlijk al te donker.
Wel een apart gezicht hoor, die pegeltjes overal.
Ik ruimde mijn rommelige bakjes eens op, deed een spelletje en tekende nog eens wat, de dag vloog weer voorbij.
Het woord was al jaren uit mijn geheugen gewist, tot Jan K. me er een paar dagen geleden weer aan herinnerde... BOMIJS! Wat een mooi woord hè en om dat dan zomaar te vergeten! Van de weersomstuit maakte ik er nog maar eens een foto van, nu het nog kan.
Want het voorjaar staat op springen hoor, ik zag het vanmiddag zelf, overal bolletjes die boven de sneeuw uitpiepen.
De inmiddels bekende 'groengele gloed' over de bomen.
Deze kleurde mooi rood, maar met tegenlicht zie je dat niet zo goed natuurlijk.
Dezelfde, maar dan met zonnetje mee.
Winters was het zeker nog vandaag, zo rond het vriespunt, hoger kwamen we niet.
Het is een kleintje geworden vandaag. Ik weet niet wat ik de hele dag doe, maar hij vliegt zomaar voorbij, terwijl we toch alweer wat vroeger opstaan. Het wordt al wat vroeger licht en 's avonds is het zeker al weer goed te merken, eten zonder de lamp aan wordt alweer bijna gewoon. Het vroor nog wel de hele dag en we stookten lekker de kachel.
Didi en ik wandelden vanmiddag even naar het dorp, het is voor zo'n beest ook niet makkelijk natuurlijk, een hele dag liggen terwijl je eigenlijk liever aan het spelen bent. Het ging goed, we deden het erg op ons gemak.
De tekening heeft vast te maken met het verlangen naar het voorjaar en de bloemen.
Ik bedenk trouwens niets van tevoren hoor. Meestal zoek ik wel eerst de kleuren uit die ik wil gebruiken en begin dan met een rondje, want rondjes zijn het leukst, dat worden meestal hoofdjes... de rest gaat dan vanzelf. Vandaag begon ik met het bruine streepje boven het oog en dat werd toen zomaar een muts.
Alweer een laagje sneeuw vanmorgen en stervens koud, het lijkt wel winter! Wandelen hoefde niet want Didi haar poot was natuurlijk nog niet beter. We vermaakten ons zodoende binnenshuis met een spelletje, potloden, nog een spelletje en wat de paus zoal teweeg bracht. Hij gaat met pensioen, zich wat meer met zijn gezin bemoeien las ik ergens, want de grappen vliegen je dan gelijk rond de oren natuurlijk. Daar was geen draaiboek voor, daar had niemand op gerekend.
Vanmiddag waren we met Didi bij de dierenarts. Het ziet er nu toch naar uit dat ze zwakke kruisbanden heeft, zeker niet gescheurd, maar wel degelijk iets om rekening mee te houden natuurlijk. Een operatie is niet aan de orde. Wel mag ze absoluut niet zwaarder worden, liever nog iets lichter, ze weegt nu 32,5 kg. Wandelen is, als de blessure over is, geen enkel probleem.
Er was een klein laagje sneeuw gevallen vannacht, maar zo gauw de zon tevoorschijn kwam begon het alweer weg te dooien. Ik vind het prima, van mij hoeft die sneeuw niet meer hoor.
De zon scheen dus we liepen even naar buiten voor wat foto's, Didi liep met haar piep, die ik even weg moest gooien....... en jawel hoor, daar zakte ze door haar andere achterpoot. Het is nu wel een heel mank beestje en van wandelen kwam zodoende weinig. Gelukkig kwam Miriam gezellig even naar de sauna, dat gaf wat afleiding.
Verder weer wat gekleurd, ik was er gister al mee begonnen maar dat vind ik niet fijn, zoiets moet achter elkaar eigenlijk.
Geen rode vlekken vanmorgen. Ik heb wel een vaag vermoeden wat het kon zijn, nl. een flesje voor meer volume voor je haar, wat ik nooit gebruik en er al jaren staat. Gistermorgen vond ik ineens dat ik meer volume nodig had, dus daarom... en het schuimde ook al niet zo goed meer... maar zeker weten doe ik dat niet natuurlijk, want misschien kwam het ook wel van de Midalgan, maar daar smeer ik vaker mee.
Daarom ben ik vanmorgen gelijk maar naar de kapper gegaan voor een totale metamorfose. Het wordt tenslotte voorjaar binnenkort en ik was het zat, dat gewapper rond mijn kop. En dit is het geworden.
Vanmiddag liepen we een rondje, maar dat was toch wel frisjes. Inmiddels sneeuwt het weer volop en ronkt de kachel. De winter is nog niet voorbij.
Gedoucht en wel maakte ik me gereed om even naar Zierikzee te gaan vanmorgen toen ik plots ineens helemaal onder de branderige rooie vlekken liep, ik schrok ervan en hoe het kwam was me al helemaal een raadsel. Gelukkig trok het snel weer weg en kon ik mijn afspraak met de dokter ook weer afzeggen. Eerst maar eens afwachten hoe het morgen en overmorgen is.
In Zierikzee wordt hard gewerkt om het Havenplein bestraat te krijgen. Geen boom meer te bekennen. Dat wordt bakken komende zomer of vechten voor een plekje onder de parasol. Gelukkig mogen die op het Havenpark een stukje verderop wel blijven staan.
Didi en ik deden een rondje door de stad, waar geen openbaar toilet meer te bekennen is en prachtige panden leeg staan, maar we krijgen wel een superstrak bestraat Havenplein.
Het is wel een overdosis aan tekeningetjes ineens, maar dat is wat ik doe deze dagen. Buiten valt er niet veel meer te zien dan een natte boel en ik heb ook niet veel zin om een lange wandeling te maken en eigenlijk ben ik ook nog steeds wat voorzichtig, het is een langdurig verhaal inmiddels.
Zodoende komt er van foto's maken ook niet veel.
Tekeningetjes maak ik mijn hele leven al, soms met tussenpozen van jaren, maar als de gang er eenmaal weer in zit komt er weer een serie. Er hangt een deel in de keuken, het staat vrolijk en ik vind het leuk om naar eigengemaakte frutsels te kijken.
Er was een periode dat ik aquarellen maakte, ik koos dat ook vooral omdat het snel kan. Schilderen kost meer tijd en gaat langzamer, dat is niets voor mij. Mijn zus schildert en gaat waarschijnlijk een foto van mij als voorbeeld gebruiken voor een schilderij voor mij, leuk!
Miriam heeft het schildervirus inmiddels ook te pakken. Ze maakt en bewerkt zelf foto's die ze dan als voorbeeld gebruikt.
En zo doet iedereen zijn eigen ding.
