Heerlijk weer vandaag, de zon scheen tenminste weer eens, over de temperatuur hebben we het dan verder maar niet.
Joop voelt nog wat pijntjes en is nog wat twijfelachtig over wat mag en niet, hij heeft daarover nog even gebeld met het ziekenhuis,. Zijn lies ziet namelijk minstens net zo blauw als zijn bil een paar jaar geleden.
Het fluitekruid is natuurlijk op zijn mooist als de zon schijnt. het kwam er vandaag niet van een rondje met de auto te doen maar hopelijk lukt het komende week nog eens om wat mooie pekjes op te zoeken.
"Neem je een rolstoel mee", vroeg Joop toen ik onderweg was om hem op te halen. Dat vond ik een beetje raar eigenlijk, want zijn benen mankeerden toch niets... maar het bleek dat er iets gelekt had bij zijn lies, met het prikken en dat was nu allemaal bont en blauw en voelde ook niet lekker bij het lopen, dus om zo snel mogelijk buiten te zijn was er wel een rolstoel nodig.
Dat zijn daar net winkelwagentjes, je moet er ook een euro instoppen.
Vanmiddag kon hij het niet laten alvast een paar scheppen steentjes neer te gooien... wat zal het mooi worden hè en geen gruis meer in huis...
Verder gaan we gewoon door waar we gebleven waren natuurlijk. Joop vloog met de duiven en ik maaide het gras, dat met die regen centimeters per dag groeit... en als klap op de vuurpijl kwam zelfs de zon nog tevoorschijn!
We aten pittige boontjes, die hebben ze in het ziekenhuis niet.
Het was zodoende een spannende dag. Om elf uur belde Joop al dat het cathederiseren al gebeurd was, ze hadden de slangen laten zitten, dan kon hij gelijk gedotterd worden want ze hadden twee vernauwingen gevonden. Dat moest in Breda gebeuren.
Dat is inmiddels ook gebeurd. Er zijn twee stents aangebracht en hij is weer met de ambulance terug naar Goes gebracht. En daar ga ik dan nu weer even heen. Hij zal nog wel niet gelijk mee naar huis mogen, maar hopelijk toch morgen wel.
Vanmorgen eerst naar Goes voor een bezoekje aan Joop. Het ontbreekt hem nu aan niets meer, alles bij de hand. Pantoffels en al, want met dit weer kan een mens niet zonder. De pijn op de borst is weg, het is nu wachten op de cathederisatie morgenochtend om elf uur is de planning, als het goed is mag hij vijf uur daarna naar huis.
Op de terugweg even door Zierikzee voor wat boodschappen, ik at lekker asperges, die vind Joop nl. niet lekker. Zo heb elk nadeel toch weer zijn voordeel, al eet ik ze anders ook wel hoor, dan krijgt hij iets anders.
Vanmiddag deed ik snel even een rondje rond het dorp, wat een armoe met dat weer, nog even en het is alweer juni, dan lopen we nog met sokken en truien aan, ik heb nog geen dag zonder gekund. Stel dat we ze juli en augustus niet nodig hebben, in september trekken we ze toch alweer uit de la...
We maakten deze keer Zierikzee en omgeving onveilig. We keken waar ze gewoond heeft en eventueel had kunnen wonen.
Tussendoor aten en dronken we wat. In de zon en uit de wind was het erg lekker.
Nadat ik haar op de bus had gezet, was de thuiskomst minder. Joop had pijn op de borst en daarmee wordt geen enkel risico genomen. Hij is inmiddels in het Ziekenhuis in Goes en ik wacht thuis de berichten af. Het heeft geen zin ernaast te gaan zitten en de testen mee te maken. Ik hoop dat ik hem vanavond nog mag ophalen en anders morgenochtend.
UPDATE
Hij ligt op de hartbewaking en wordt morgen gecathederiseerd als ik dat zo goed schrijf.
En toen was ik ineens met was in de weer vanmorgen, om warm te blijven hè, lekker boenen! En de keukenstoelen schuiven ook weer, want de vloer en de schuivertjes zijn niet meer vet. Ik heb het ineens te pakken en zie zoveel dingen die ik nog wel kan doen zolang het nog zo koud is....
Binnenwerk, want buiten regen je weg af en toe.
Morgen heb ik een lunch afspraak, dan komt er even niets van poetsen.
Dit nest hangt er al heel lang en volgens mij wordt het hergebruikt, maar dat weet ik niet zeker. Er zit iets zwarts in, een kraai of zo. Het lukt me maar niet de kop op de foto te krijgen, het uitzicht is aan de andere kant beter zeker.
Langzamerhand begint ook het fluitekruid te bloeien, maar wat afschuwelijk koud blijft het toch.
We liepen een flinke ronde en door de aanleg van de recreatieverdeelweg en de kluif en de uitbreiding van camping de Fazant, lijkt het hele eiland overhoop te liggen, wat een bende overal en je moet maar afwachten of je erdoor kunt.
Maar ook daar komt weer een eind aan, zoals aan alles.
Ik ontsteek ook maar eens een 'lichtje van hoop', al is er denk ik nog weinig hoop...
Mijn zus wist zich laatst niet meer zo goed te herinneren dat onze moeder rookte. Ze deed het ook niet zo vaak, maar als ze zo lekker op het gemak zat stak ze er weleens eentje op, om dan wegdromend in een blaadje bijna haar haar in de fik te steken.
Ze had altijd wel iets op de pennen of ergens een lapje te liggen voor een rokje.
Hier was ze veel te dik en zaten de rokjes niet meer lekker, dan deed ze er wel iets aan en was een jaar (of twee) later weer slank.
De foto is van april 1966, ze is 47 jaar.
Wat een totaal andere wereld was het toch... die waarin mijn moeder leefde.
