02-02-2003/08-02-2003
donderdag, januari 30, 2003
1 februari 1953 Ik zal eens vertellen hoe het in mijn ogen ging. Het kan best heel anders geweest zijn, ik was nog maar 5. Mijn vader was bij de politie. Hij ging dus af en toe “op dienst’. Dan pakte hij zijn fiets en ging een rondje doen, zo ging dat vroeger.
Zo ook op die avond. Het stormde vreselijk, het bulderde gewoon. Hij was even weggeweest en kwam bijna gelijk weer terug. “Het gaat niet goed” zei hij, “het water staat al bijna boven aan de dijk en het is nog lang geen hoog water”. Bezorgde gezichten. Wat moeten we doen. “Jassen en schoenen aan en naar het dorp, daar is het hoger.” zei mijn vader. “Ik ga nog even kijken, hoe het bij de dijk is” Nog geen 5 minuten later was hij terug, weet ik veel, heel snel in ieder geval. “Het water komt er al aan, we gaan naar boven”
Wij naar boven met z’n allen, ik weet niet of ze nog iets meegenomen hebben. Ik denk wel de fotoalbums, want ik heb nog een foto van toen ik baby was. Of misschien lagen die al ergens boven. En daar zit je dan, mijn moeder stopte ons nog in bed, met kleren aan dat wel , “probeer maar te slapen” zei ze. Als ik daar nu aan denk, denk ik, waar haalde ze de kalmte vandaan, maar het hielp wel. Ik heb niet het gevoel dat ik toen echt angstig was.
Pas ’s avonds laat werd er besloten, dat we naar de vliering zouden gaan. Het water stond inmiddels halverwege de trap en we wisten niet hoeveel het nog zou stijgen. Volgens mijn vader was het al hoogwater geweest, dus hij dacht niet dat het nog veel hoger zou komen, maar we namen het zekere voor het onzekere. Die nacht was vreselijk we hoorden steeds maar mensen schreeuwen, echt huilen en roepen, heel eng. Toen het ’s morgens licht werd zagen we wat er aan de hand was. Mensen die achter ons woonden hun huis was ingestort, maar zij hadden een stuk hout, of wat dan ook te pakken kunnen krijgen en daar zaten ze op. Drie of vier man, dat weet ik niet meer.
Nog steeds stormde het hard. Ik weet ook niet meer hoe lang we daar nog gezeten hebben, maar volgens mij zijn we ’s middags opgehaald door een bootje. Mijn vader hing ons aan onze armen uit het raam en iemand in dat bootje ving ons dan op. Eerst mijn moeder, toen mijn zus en ik en als laatste mijn vader. Ik dacht nog, die kunnen ze nooit opvangen, hij is veel te zwaar.Maar dat ging allemaal goed. Met dat bootje zijn we naar Schuddebeurs gebracht, een dorpje verderop, dat nog droog lag. Vandaar uit zijn we met de helicopter naar Zierikzee gebracht. Daar hebben we ergens geslapen volgens mij. Maar ook dat weet ik niet zeker. En toen zijn we naar Rotterdam gebracht met een boot. Daar hebben we 3 maanden bij mensen in huis gezeten, bij de familie Hoppel. Ook een politieman. Hele aardige mensen. Ik heb daar zelfs nog op school gezeten.
Daarna weer terug naar Schouwen. We zijn niet meer in dat huis gaan wonen. Mijn vader heeft het verkocht en wij zijn in Zonnemaire gaan wonen. Waar mijn leven na de ramp begon. Ik heb een bewerkt houten kistje, dat heeft mijn vader na de ramp gevonden en dat was altijd het naaikistje van mijn moeder. Ik gebruik het nu als make up doosje. Maar zie nog steeds een naaidoosje. :D
Door: ria 10:51 PM
Het lijkt misschien een heel treurig gedichtje maar dat valt wel mee hoor. Het is al jaren geleden dat dit gebeurd is. Ik moet er alleen nog vaak aan denken. Jammer dat zulke dingen gebeuren, maar het is nu eenmaal niet anders. Echt innige zussen zijn we nooit geweest, ze is zes jaar ouder dan mij, dus we hebben nooit veel samen ondernomen. Het is goed te weten dat ze gezond is en gelukkig.(ook al weet ik dat niet zeker) We spreken elkaar 1x per jaar. Wandelen dan een stukje over het strand en praten een beetje bij, meer hoeft niet. Het is goed zo.
Door: ria 10:03 PM
Het is vandaag nationale gedichtendag. Ik heb ook een gedichtje gemaakt:
Mijn lieve zus Hoe kon je zo verdwalen in je eigen leven
Hoe kon je denken dat ik jou de goede weg terug kon geven
Je kwam bij mij met al die anderen,d ie jou steeds deden veranderen
Je wist zelf niet meer wat je deed , je wist niet dat je in je polsen sneed
Hoe kan je denken dat ik zomaar kan vergeten, mijn lieve zus je moest eens weten...
Onze levens zijn gescheiden, dat was echt niet te vermijden
Ook al wilden we het niet echt , its wat krom is wordt niet recht
Af en toe zien we elkaar, zijn we weer even zussen
Want dat is wat blijft, daar komt niets tussen.
Door: ria 3:42 PM
woensdag, januari 29, 2003
Ik had het koud vannacht, heeeel erg koud. Twee shirts en een joggingbroek konden me niet warm maken. Zodoende heb ik geen oog dichtgedaan. Misschien heb ik ontwenningsverschijnselen ;) Ben gestopt met de wijn voorlopig. Misschien komt dat mijn gemoedstoestand een beetje ten goede. Sinds zondagavond niks meer gedronken.... Ondanks het "rotweer" heerlijk gewandeld. De zon scheen zelfs af en toe, prachtige wolkenluchten.
Ik had mijn regenjack aangedaan, maar dat bleek achteraf niet nodig. Toen ik thuis kwam lekker in bed gedoken en een uiltje geknapt. Heerlijk uurtje geslapen. In het dorp zijn de voorbereidingen voor de zomer weer in volle gang, de Surf Inn krijgt een grote beurt (hier hebben ze de allerallerlekkerste spare-ribs), de Pizzeria ziet er ook alweer gezellig uit, wordt ook druk gepoetst. Ik weet niet of jullie het weten, maar wij hebben toevallig wel de allerlekkerste pizza's. LEONARDO'S heet het en als je in Scharendijke komt moet je daar dus gaan eten. Meestal gaat hij weer open als het Stroa is. Eind februari, begin maart. Dan staat heel het dorp op zijn kop en is iedereen dronken. Vorig jaar hadden we het 50 jarig jubileum Vanavond lekker krootjes met speklapjes gegeten. Ik moet dan altijd aan Turks Fruit denken, als Olga ook krootjes gegeten heeft en denkt dat ze kanker heeft. Het overgebleven vet van het spek heb ik bewaard en ik ga daar weer eens oudewets stroopvet van maken. Bij het zoeken naar een link voor stroopvet vond ik ook nog deze , hoe we nog zuiniger kunnen zijn :D Ik moet nog eens leuke smilies ook zoeken.
Door: ria 6:56 PM
dinsdag, januari 28, 2003
Niet veel gedaan vandaag, er komt niet veel uit mijn handen. Beetje opgeruimd vanmorgen, toen de zon nog scheen. Beginnetje gemaakt met mijn cursus, daar moet ik eigenlijk ook iedere dag even mee bezig zijn. Heb al wel een paar hoofdstukken gelezen, maar nog geen vragen beantwoord om op te sturen. Ik heb de antwoorden erbij gekregen, handig hoor :D. Maar het gaat erom, dat je het in je eigen woorden zegt natuurlijk, ze zien toch wel of je het snapt of niet. Ik ga er toch geen examen in doen, als je alles doorgelopen hebt kan je ook een verklaring krijgen dat je de cursus gevolgd hebt. Stuk goedkoper ook.
Vanmiddag begon het te stormen, hagel en onweer. Gedver. Het wordt weer koud. Nog wel even naar buiten geweest met Simba. De rest van de dag achter de pc doorgebracht, beetje zitten surfen. Ook nog eens op de site van John Elenbaas gekeken. Dat is een neef van Joop, hij is nu kippenboer, maar is nogal wat van plan, mooi kaartje van Scharendijke staat erbij. Ons huis staat er ook op, rechts boven zie je het vakantiedorp Zeeland Village, dat zien wij als we uit het achterraam kijken.
Door: ria 10:56 PM
maandag, januari 27, 2003
Afgelopen weekend is Silvia geweest met de kids. Vrijdagmiddag gekomen, ze moest naar de tandarts voor een nieuwe kroon. Levi wordt al een hele knul, staat al heel stevig op zijn benen. Het zal niet lang meer duren eer hij loopt denk ik. 's Avonds hebben we gezellig yahtzee gedaan. Zaterdag was het rotweer, dus we konden niet ff lekker gaan wandelen. Samen Idols gekeken in de keuken. Ook nog even gepraat over het feit dat ik niet lekker in mijn vel zit. Joop was daar ook bij. Zondagavond met Joop er ook nog even over gehad. Er wordt mij altijd maar verweten dat ik niets wil, nergens zin in heb en zo, dus als mij dan weer gevraagd wordt om naar het buitenland te gaan, ga ik me daar weer schuldig over voelen, terwijl Joop het juist vroeg voor mij blijkt nu. Gelukkig maar, hij wil het ook niet echt. Zo moet er dus meer gepraat worden. Ik krop alles maar veel te veel op en haal me dan ook nog eens dingen in mijn hoofd die nergens op slaan. Gisteravond ook nog een heel gesprek met Marlies gehad van Nobody's. Zij zegt me ook dat ik hulp moet zoeken en zeker naar de huisarts moet gaan. Dat heb ik ook beloofd, maar ik heb het nog niet gedaan. Misschien helpt het alleen al als ik meer ga praten en vertel wat me dwars zit. Erg goed was wat ze zei toen we gedag zeiden, "hou je vooral niet taai". Ook zegt ze dat ik alleen maar soepeltjes de dingen moet doen die nodig zijn en vooral geen dingen tegen mijn zin. Nou dat is niet tegen dovemansoren. Zal er zeker ook wel voor waken dat ik niet al te ver wegzak, dat moet niet gebeuren. Ik vind het wel raar dat ik een paar maanden geleden niet kon huilen, ook al wilde ik het graag. Nu kan ik heel de dag wel janken. Weet nu niet of dat een goed of slecht teken is, maar het lucht wel op. Genoeg gezeurd nu weer. Zondagmorgen is Miriam ook nog langs geweest om Silvia en de kinderen hun haar te knippen. Bij Yara is er een heel stuk af. En Levi is ook al geknipt. Hij vond het prima, want tegelijkertijd kreeg hij zijn fruithapje.
Door: ria 5:10 PM
Geen reacties