Klapstoeltje
Voor als er even iemand bij me komt zitten heb ik hier een klapstoeltje te staan.
Zo langzamerhand heeft dat stoeltje al veel meegemaakt.
Ze heeft al geschud van het lachen, getrild van woede, ze hoort stil de verhalen aan en staat stevig op haar poten als degene die op haar zit een wijntje drinkt.
Als ik alleen ben staat ze ingeklapt in een hoekje.
Vanavond was het weer zo ver en werd ze boos uitgeklapt.
Het is ook nogal wat.
Het ziet er naar uit dat ze heel de zomer blijven ofzo.
Overdag wel de hort op, maar zo gauw zoonlief thuiskomt van zijn werk, zijn ze aanwezig, zijn aandacht vragend. Ik begin het zo langzamerhand onbeschoft te vinden, dat mag ik niet zeggen natuurlijk, maar ik doe het lekker toch.
Eén raad voor Mir, ga niet vluchten, dan hebben ze je waar ze je hebben willen.
Wees daar, waar je zijn wilt.
p.s. Ook de ouders van Mark mogen reageren natuurlijk!
Geen reacties