Vallen en opstaan
Eindelijk weer eens een rondje Watergat gedaan. De meeste toeristen zijn vertrokken, dus dan is het weer heerlijk wandelen daar. Toen ik net onderweg was haalde ik een oudere vrouw in ze liep een beetje mank, "Jie kan temissen nog goed uut de voeten", zei ze. Ik iep een stukje met haar op en ze vertelde dat ze ischias had en ze droeg al een corset vanwege andere klachten. "Aje nie mi loape kan is 't er niks mi ân, ik bin noe eenentachtig, mâ ik oope dattut nog een bitje betert", ze keek er een beetje angstig bij. Als ze gezegd had dat ze zeventig was had ik het ook nog geloofd en dat zei ik dus ook: "Jah ik weetut, ma de jearen hea taale é...". We namen afscheid en gingen ieder onze eigen weg. Eenentachtig! Dan heb ik nog ruim twintig jaar voor de boeg, en dat kan natuurlijk makkelijk bij de gezonde leefwijze die ik erop na hou 
We zullen het maar rustig afwachten. Vandaag was het heerlijk in ieder geval, alle ramen gelapt en op aandringen van de c@r@v@nm@n, die schilder is, eindelijk eens alle overbodige verf van de ramen gehaald, er zat nogal eens een veeg zo hier en daar, geen gezicht natuurlijk, maar ik zag het al niet eens meer.
Verder is het altijd fijn als de dingen van te voren in overleg gaan. Wat voor de één vanzelfsprekend is hoeft dat voor de ander niet te zijn. En behaalde resutaten uit het verleden, bieden echt geen garantie voor de toekomst! Ik ben alweer teleurgesteld. Van één ding ben ik echter wel overtuigd, het ligt niet aan mij.
veertien reacties
hihihi, dat hoeft ook niet hoor, maar ik moest ff spuien zonder in details te willen treden (‘t gaat toch alleen om de laatste paar regels hoop ik?)
Het is inderdaad te hopen dat we niets gaan mankeren in de toekomst. Laten we hopen dat we gezond blijven tot aan ons dood. Lijkt me vreselijk om dingen te gaan mankeren.
de foto doet mij denken aan de eerste keer dat wij na de oorlog de zee weer zagen. Toen de duitsers weg waren konden wij niet meteen weer naar zee.de hele zeereep en ook de duinen bleven vanwege mijnengevaar verboden gebied..Ik was van de kinderen de oudste, en de enige die zich de geur en het geluid van de zee nog herinnerde.
Mijn moeder heeft die keer gehuild. Ik schaamde me dood…
ik wil wel met je lopen maar mijn voeten doen zo zeer ttralalalal tja……..ik neem elke maandag mijn vriendje mee naar de teken/schilderclub we schelen maar 40 jaar 89 en zo kwiek nog dat ik denk als we rennen moeten hij nog harder rent dan mij.O als ik dit weer lees dan moet ik toch weer op gym ofzo pppppfffffffff.
Nou, ik weet niet waar mijn vorige reactie gebleven is, waarschijnlijk bij die van Gerda…
Maarre wat ik zeggen wilde: dat het nu weer zo heerlijk rustig is op de stranden natuurlijk enne dat ik moeite had je bij te houden gisteren in dfat kleine gele karretje van je. Reed achter je richting looperskappelle.. (in mijn kleine rode karretje, nee niet de LR, maar de suuz)
Oh! Hoe laat was dat ongeveer? Ik ben niet richting Looperskapelle geweest hoor, Mir heeft hem nog even geleend rond een uur of zes
Je hebt vast gelijk maar ik snap er geen bal van!