Ardennenrit
Vrijdagmiddag vertrokken we op tijd richting Limburg. De Zeelandbrug stond open en achter ons stapte een vrachtwagenchauffeur uit om ons te vertellen dat het linkerachterwiel wel erg slingerde, net of het er elk moment af kon lopen. Zodoende durfden wij de brug niet meer over en hebben we gelijk rechtsomkeert gemaakt richting Rinus Roon voor controle. Er zat speling op het wiel, dat wisten wel wel, maar je neemt met zo'n rit in het vooruitzicht toch geen risico natuurlijk. Alles gecontroleerd een nieuwe ring (ergens) geplaatst en de speling was weg. We konden met een gerust hart onze rit vervolgen.
Na een gezellige avond bij Kees en Truus stonden we om een uur of acht alweer klaar om te vertrekken richting startpunt ergens in België. Het regende wel iets maar we besloten toch met open dak te vertrekken, dat was niet slim, want bij Maastricht in de buurt begon het echt te regenen, gestopt om het dak dicht te maken en zo verder te rijden.
Eenmaal bij het beginpunt aangekomen de teller op nul en daarna verder rijden op de instructies die op de lijst stonden....
"Na 980 mtr links"
"Eé?"
"NA 980 MTR LINKS!"
"En nu?"
"Na 2100 mtr T-splitsing rechts"
"Eé?"
"NA 2100 MTR T-SPLITSING RECHTS!"
Zo ging het dus ongeveer, twee dagen lang.
Gelukkig stond alles duidelijk op papier en kon ik het ook zo houden dat hij in elk geval de plaatjes kon zien, de afstanden was dan weer wat moeilijker.
Inmiddels was het wel droog geworden en kon het kapje weer naar beneden. Van tevoren hadden we afgesproken onderweg gezellig niks te pikken en van de omgeving te genieten, ik had wijn en kaasjes mee, dat kwam er dus helemaal niet van, het was een lange rit en we moesten behoorlijk doorpezen om een beetje op te schieten, want dit wilde ik ook niet missen natuurlijk.
Eenmaal aangekomen op de camping bleek er veel misgegaan te zijn met het reserveren en konden we kiezen uit twee kamertjes, in plaats van een caravan. Muffe kamertjes waar niet eens een raam in zat, wel een luik in het plafond maar dat was dicht en het zag er ook niet naar uit dat het open kon.
Gelukkig bleek dat later wel te kunnen en hadden we toch wat frisse lucht. De barbeque was leuk. Kennisgemaakt met een stel Amsterdammers en gezellig zitten kletsen. Op tijd naar bed, want zondag zou ook weer vermoeiend zijn.
En dat was het zeker, de rit op zich was wel korter, we vertrokken half negen en om ongeveer een uur of twee waren we bij het eindpunt, maar daarna moesten we toch ook nog weer naar huis, ook nog eens een ritje van 2,5 uur.
Onderweg naar huis dacht ik bij mezelf, ik doe het nooit meer, ik vind het niet leuk, het is teveel, het enige waar je mee bezig bent is die rit uitrijden en verder niet.
Vanmiddag zei Joop: "Volgend jaar weer hè..."
Ik ga er nog eens een paar nachtjes over slapen, voorlopig hoef ik helemaal niets....
Laat de zomer maar komen!
elf reacties
Zo`n hok lijkt me dus helemaal niks, en rijden om het rijden is ook niet alles.
Maar ja, je moet wel rijden om ergens te komen.
Met gezellig gezelschap is het leuk, dat samenzijn.
Herkenbaar en ondanks de liefde voor mijn merk auto doe ik niet meer mee aan dat soort ritten (al mis ik het soms, dat dan weer wel!)
Hoe jullie heen en terug kunnen komen via een papiertje vol onbegrijpelijke tekeningetjes vind ik al een wonder. Volgend jaar komen jullie maar logeren, minder stress en geen luiken in het plafond hier.
Laten we het dan maar op je laatste zin houden.. de zomer!
Laat Joop volgend jaar maar mooi een andere co-équipier zoeken, als hij alleen naar de Himalaya kan dan hoef je toch ook niet mee naar de Ardennen?
En ook weer terug gekomen… maar wij hadden hier prachtig weer. De kap hoefde bij ons er niet op.