Spoken
Vijf uur: Stemmetjes en gestommel, dus ik ga even kijken, Yara moet een plasje doen. Ga nog maar lekker even slapen hoor, want het is nog nacht, is mijn advies. Als ik door het raampje van de kamerdeur kijk zie ik Joop in zijn stoel nog wat tv kijken, weer thuis na het taxirijden, een kwartiertje later rolt hij naast me. Ik vraag me af of hij wel zijn herriestoppers in heeft.Zes uur: Alweer stemmen en gestommel, ik ga weer even kijken, dit keer moet Levi een plas, bovendien is zijn onderbroek nat geworden en met een natte onderbroek ga je nu eenmaal niet terug in bed, dus eerst een schone uit de tas gevist, aangetrokken, pyamabroek weer aan en alweer geef ik het advies nog maar een dutje te gaan doen, 't is nog erg vroeg tenslotte, al begint het al wat te schemeren buiten. Ik kruip maar weer in bed, wacht het af en hoop dat ik ook nog een dutje kan doen.
De stemmetjes blijven, nog niet erg aanwezig, maar toch.... af en toe duidelijk hoorbaar. Acht uur, de klok luidt en we liggen nog steeds in bed, af en toe sukkel ik zelfs even weg. Tot ineens luid gehuil van Yara, niet echt huilen van verdriet of pijn, maar......... Leevieee heeft me geslaaahaaageeeeeeeeeeen.....whèèèèèè`!!! Stoppers of niet, dit is wel duidelijk hoorbaar, ik sta naast mijn bed en om negen uur zitten we aan het ontbijt op deze donkere, koude, natte, vroege zaterdagmorgen.
Voor veel mensen misschien een redelijk tijdstip, maar voor kinderen die rond een uur of elf nog volop aan het lachen en dollen waren en voor een oma die ook niet veel slaap heeft gehad best vroeg.
Joop was zodoende ook al vroeg uit de veren en op mijn vraag of de herriestoppers dan niet hielpen, was zijn antwoord.... "die dingen helpen toch niks", (m.a.w. die heb ik niet eens ingedaan).
Och erm, niets is zo erg als uit je slaap worden gehouden, zelf als dat twee (b)engeltjes zijn. Blijven je logeetjes vannacht ook?