Aan banden
Het werd een beetje te dolletjes. Eerst kwam ze nog wel als we haar riepen en kwam ze ook netjes naar binnen, maar de laatste dagen werd dat steeds minder, dan moesten we vaak op zoek. Ze kan niet weg, dat is wel een geruststelling, maar je weet toch niet wat zo’n deugniet allemaal uitvreet, want ondeugend is ze. Meestal kruipt ze weg achter de bosjes bij de vijver, daar kan ik moeilijk komen en tegen de tijd dat ik er dan ben is zij alweer lang vertrokken, een erg leuk spelletje. Dat was geen doen en daar hebben vanmiddag maar even met een lang touw een eind aan gemaakt, ook leuk hoor en voor iedereen overzichtelijker. Bij het uitlaten in de tuin oefenen we nu ook aan de riem, ook dat is soms een heel gevecht, want ook daar maakt ze een spelletje van, lekker in de riem bijten en er een trekspelletje van maken, wat ze niet mag en wat ik dus blijf verbieden en de riem uit haar bek peuteren, waarbij er dan soms ‘toevallig’ een lip tussen haar tandjes en mijn vinger zit en dat is au!
Terwijl Didi aan dat touw zat ben ik lekker een tijdje in de tuin bezig geweest, het was heerlijk, het leek wel voorjaar. De lavendel afgeknipt en de vlinderstruik en het riet rond de vijver, waardoor het weer mogelijk was bovenstaande foto te maken.
Wat mooi, je vijver, Ria!!! Wat zou moeilijker zijn een hond opvoeden of een kind?? Het is in ieder geval een ‘levenslustige’ hond en dat is toch wel heel mooi, nietwaar? Dat dacht ik ook altijd bij de oudste zoon; wat een boef was hij, niet expres, maar ook speelsigheid.
Och, geniet er maar van; zij is in ieder geval een persoonlijkheid!
Fijn weekend.