Overeind krabbelen
Waar zou Ruitje zijn? Vroeger kwam ik hem nog weleens tegen... Ruitje?....Leef je nog?
Van een ruitje als op de foto kan ik helemaal lyrisch worden, zo mooi!
Ik liep voorbij het vlas, tussen de buien door, dat lag behoorlijk plat en ik vroeg me af of het ooit nog goed zou komen. Het wapperde nog wel een beetje, was niet helemaal platgeslagen, dus ik had wel goed hoop.
Een stukje verderop kwam ik toevallig de boer tegen en ik vroeg of het nog goedkwam met het vlas.
"Jaa, dat kom hoed ô! Vlas mô minstuns drie keer plat helegen è, angders bluuftut te lught".
Waarom het te 'lught bluuft' ben ik vergeten te vragen, maar ik was natuurlijk gelijk gerustgesteld.
Misschien krijgen de stengels spieren van het steeds weer overeind krabbelen en wordt het daardoor sterker, waardoor ook het linnen weer sterker is. Volgende keer ga ik het hem vragen, of misschien weet Bart het wel.
Bart is ons trouwens ook nog een ander antwoord schuldig, over die drukke boer en wat hij aan het doen was.
Vertel eens Bart. Ik zal het er als een update onder zetten.
twaalf reacties
Ik heb al planten gezien die als dood erbij lagen en waar door wat water erbij, zich oprichten alsof er niets gebeurd was.
Ja, de natuur kan alles aan! Natuurlijk zal er schade zijn, want dat is er altijd, maar het merendeel redt zich wel!
Haha, mooi bedacht van die spieren. Zou best kunnen, ik zou dat niet nog navragen hoor, dit is zo’n mooie theorie, zonde als die niet blijkt te kloppen.
Laatst zag ik ook een boer zo op het land rondkruipen. Helaas te ver weg om te vragen wat hij daar deed.
Iets met grondmonsters nemen?
Nou Ria, je wordt een vlaskenner. Kan je ook zelf niet een stukje verbouwen?
Ik hou ook erg van die ouwe ruitjes en ander vervallen spul. Je kunt er zo heerlijk bij wegdromen.
kijk, en zoals het met vlas gaat zo gaat het met ons ook. af en toe ter neer geslagen, daar worden we sterk en buigzaam van en daar leren we van hoe we weer rechtop moeten komen.