Meeleven
In voor en tegenspoed, dat zijn de woorden van de ambtenaar van de burgerlijke stand als je gaat trouwen en ze maakten diepe indruk op mij, daar had ik eigenlijk nog nooit zo bij stil gestaan en het zou bij ons ook wel erg snel van toepassing worden toen Joop vlak na ons trouwen behoorlijk ziek werd.
Hetzelfde geldt voor vriendschappen en relaties, je bent er voor elkaar als dat nodig is.
Op het internet is dat wel anders, we worden vriendjes met Jan en alleman en klikken af en toe eens ergens op onder het mom dat we het leuk vinden.
Op het moment dat je ziek wordt en ook nog eens de moed hebt dat op je facebook pagina te melden zijn er dan natuurlijk als eerste de vele meelevende berichten en dan ebt het weg, niemand die nog eens informeert hoe het gaat, je voelt je rot, want chemo kuren zijn niet fijn, en doordat er zo weinig meedeleven is ga je je nog rotter voelen, waar zijn jullie nu... 'vrienden'?
Ik was plots iemand kwijt, toen ik weer eens wilde informeren naar haar wel en vooral wee. Ik vind het zelf ook moeilijk hoor, het zal je toch maar overkomen kanker te krijgen in de bloei van je leven, nu je eindelijk het geluk een beetje gevonden hebt, en lekker aan het genieten bent... en niet zomaar een knobbeltje, maar gewoon dat je zegt alles erop en eraan, waar je gewoon de eerstkomende jaren en misschien wel de rest van je leven niet meer onderuit kunt...
Meeleven heet dat, ik vind dat dat ook op facebook hoort en niet alleen met de leuke dingen. Degene waarover mijn verhaaltje gaat heb ik zelfs nog nooit in levende lijve gezien, maar ik ken haar al jaren, zij was er ook voor mij als ik weer eens zat te klooien met iets waar ik niet uit kwam.
Ik heb er ook al vaker aan gedacht het hele facebook gebeuren maar weg te doen, ik heb hier toch mijn plekje dat ik duizend keer belangrijker vind dan dat hele facebook. En dan denk ik aan de mensen die ik terug vond via datzelfde facebook, maar die toch ook niet de moeite nemen om hier te reageren op een plek die zoveel belangrijker voor mij is.
twaalf reacties
Dat is het ook wel Laurent, dat vind ik zelf ook, maar dan nog is er toch ook fatsoen, of hoe je het dan ook maar wilt noemen…
Als het echte vrienden zijn blijven ze wel komen denk ik, dan leef je mee. Anders is het als om kennissen gaat. Vooral als je ze sowieso al weinig zag.
Blijft lastig om met gevoelens om te gaan om er, zeker als het over die rot ziekte gaat, mee om te gaan en dat geldt naar mijn idee voor beide kanten. Ervaring!!
Mooi geschreven en helemaal waar! Helaas zo werkt het in het leven. Maar soms heb je maar aan 1 vriend genoeg, iemand die echt oprecht om je geeft.
Mooi stukje Ria. Ik lees je elke dag, maar heb denk ik nog nooit gereageerd. Daarom bij deze dan toch maar, ook omdat je aangeeft hoe belangrijk je weblog voor je is. Ik vind je blogjes heel bijzonder. Ik moet vaak glimlachen over je onderwerpkeuze, mooi van eenvoud. Je bent mijn dag-afsluiter voor de nacht.
Ik ben het helemaal met je eens, ik ervaar blogvrienden als echte vrienden. Ook als het wat minder gaat steek je elkaar een hart onder de riem. Denk aan de reactie van Jeanne, die ook wel eens bij mij reageert en waar ik ook regelmatig kom.
Facebook is te vluchtig, te virtueel.
Wat leuk Jeanne. Mijn weblog is mijn dagboek, ik geef aan de hand van de foto’s en wat tekst weer hoe de dag was en wat er eventueel gebeurde. Jammer genoeg kan ik niet meer zo open zijn als vroeger, tenminste zo voel ik dat, omdat ik zie hoeveel mensen er meelezen ook uit het dorp.
Het is mijn rustpunt in de dag, na het eten met een wijntje trek ik me terug, ik vind het heerlijk! Dank je voor je reactie.
ben je niet een beetje vroeg met deze (bijna)kerstgedachten? nee hoor grapje, ik vind het heel fijn en soms ook moedig dat jij ons, weblezers/vrienden (en voor een deel ook via het www in levenden lijve tot vriendschap gegroeide relaties) ook van dit soort gedachten deelgenoot maakt. luchtigheid afgewisseld met wat diepers, dat ben jij en ik weet wel zeker dat ik niet de enige ben die net dát zo in je waardeert. en je hebt gelijk, soms/vaak gaat dat zo. en het omgekeerde, dat iemand zich in zo’n situatiue zèlf terugtrekt en onthecht gebeurt ook en dat is ook vaak moeilijk voor de omgeving. iedereen doet het op zijn/haar eigen manier (ik denk dat ik wel weet over wie je het in het begin van dit stukje hebt),
Dit is in verschillende opzichten een heel herkenbaar verhaal, Ria. Het delen van lief en leed is vaak moeilijk, maar wel heel belangrijk en dat zit vaak in heel kleine dingetjes.
Facebook heb ik tot nu toe buiten de deur kunnen houden, want dat is me veel te vluchtig en te onpersoonlijk, ik geloof ook niet dat je daar echt steun uit kunt putten en geven.
Tja Ria, dat is de moderne tijd. Daarom heb ik op Facebook alleen familie en vrienden. Dan heb je niet honderden vrienden zoals sommige, maar dan blijft het wel eerlijk.
Ik hecht ook veel waarde aan de mensen die ik ken via mijn blog. De meeste ken ik niet persoonlijk, maar we kennen elkaar al 10 jaar of zo. Dat moet toch wat betekenen.
Ja, maar zo gaat het ook in het ‘echte’ leven, hoor je vaak van mensen die ernstige ziektes krijgen. Bepaalde vrienden blijven ineens weg. Het is niet altijd onverschilligheid, sommige mensen kunnen er heel moeilijk mee omgaan.