Polderrust
Joop moest weg vandaag dus ik besloot ook maar een flinke wandeling te gaan maken. We liepen richting Brouw het was heerlijk.
In Brouw trakteerde ik mezelf op een harinkje dat besloot van zijn staart te vallen terwijl ik het in mijn keel wilde laten glijden. Zo op mijn trui. Ik keek op en de man en de vrouw die het zagen gebeuren keken snel de andere kant op. Dat vind ik altijd zo lullig. Als ze waren blijven kijken hadden we er samen om kunnen lachen, nu voelde ik me dubbel ongemakkelijk. Maar goed, hij smaakte daarna nog prima hoor, er was niets mee gebeurd en ik heb er een vorkje bij gehaald.
Ik besloot door te lopen naar Zonnemaire, de polders daar hebben toch altijd iets extra rustgevends. Mijn drieeneenhalve euro voor het goede doel had ik inmiddels alweer bij elkaar gelopen.
Het was alleen jammer dat de zon steeds meer achter de wolken verdween.
Kwart voor twee stapten we op de bus terug, om eenmaal weer thuis nog fijn een tijdje in de tuin scharrelen.
zes reacties
Ik had me ook omgedraaid als ik dat harinkje had zien glijden… Wees blij dat het wat kouder was ander had hij zo ergens naar binnen kunnen glijden. Dan was het pas echt hilarisch geweest.
Ja, wat dat toch is tegenwoordig met de mensen, lachen mag niet meer of zo.
Maar ach, een andere keer wel wellicht, want zo is het leven.
Hahahaha ik lach wel met je mee hoor Ria. Die andere mensen waren waarschijnlijk gewoon een beetje zuurpruimen.
Ik liep gister ook de polder in. Heerlijk, en ik was zelfs te warm gekleed.
Een fijne dag dus, Ria. Ik wandelde ook een tijd en het werd steeds wat grijzer, maar echt regenen deed het niet, hoogstens wat druppeltjes. Ik kon dus fijn naar herfstdingen speuren.