Oemommenoe
Vandaag gingen we met z'n viertjes eens naar het Watersnoodmuseum, Janny en Freek waren er nog nooit geweest. Het was open dag en zodoende erg druk, maar nog steeds erg indrukwekkend. We gaan dus zeker nog eens terug als het rustig is.
Janny heeft ook het verslag van pa en had het gisteravond nog zitten lezen. Ze vertelde nog dat de nacht dat we op de vliering gingen slapen zij zich er wel bij neegelegd had dat we zouden verdrinken. Ze vond dat wel erg natuurlijk, maar zeker voor mij want ik was nog maar vijf en had zodoende nog maar kort geleefd, zij was al bijna twaalf, een stuk ouder natuurlijk.
Na het museum gingen we wandelen op Bru, daar komen wij eigenlijk nooit en Janny en Freek toen ze nog een boot hadden regelmatig. Ze kennen daar dan ook goed de weg...
Regelmatig klonk het oemommenoe, 'deze kant' riep Janny dan 'en dan eens een stukje rechts en een stukje links en dan kom je er vanzelf'... niet dus, we hebben zelfs nog slootje gesprongen.
Zodoende hadden we honger als een paard (of een koe), best veel dus en aten we een heerlijk hapje bij café Storm en ondertussen gezellig gebabbeld en gewikt en gewogen over bd (belangrijke dingen). Heel fijn om eens met anderen daarover te kunnen praten.
zeven reacties
Zozo, zelfs nog over een sloot! Dat is altijd nog beter dan er in, maar geen pad dat je vaker neemt. Maar zo kom je nog wel eens ergens.
Wat schattig van Janny dat ze het erg voor je vond om te verdrinken omdat je pas vijf jaar was en zij al twaalf.
Ik riep op Schiermonnikoog altijd: Und jetzt? tegen vriendin die daar goed de weg wist. Tanzen die Kamelen, was dan het antwoord.
Maar we kwamen er wel.
Tsja als je zelf niet weet waar je naar toe moet…