Dag Scharendijke
Gisteren bij de havendagen kwamen we natuurlijk veel bekenden tegen ook uit Scharendijke. Ik maakte eens een praatje met deze en gene tot er iemand uit Scharendijke vroeg of ik het naar mijn zin had in Zonnemaire.
En op mijn antwoord dat ik het hier in Zonnemaire prima naar mijn zin heb antwoordde hij "eindelijk weg uut Schaerendieke".... En hoe langer ik er over na liep te denken hoe rotter ik dat antwoord vond, want zo is het natuurlijk niet.
Ik wilde eigenlijk als ons huis verkocht was een mooi stukje schrijven over ons leven in Scharendijke en hoe het geweest was en hoe we daar veertig jaar heel fijn gewoond hebben en hoeveel lief maar ook leed we daar gekend hebben, wat natuurlijk iedereen wel weet.
Nu de verkoop van ons huis wat langer op zich laat wachten krijg ik toch steeds meer de behoefte te vertellen hoe fijn ik het ook in Scharendijke heb gehad en natuurlijk praat ik dan niet alleen voor mezelf. Joop en ik hebben daar een geweldige tijd gehad.
De eerste jaren de verbouwing van ons huis in de Ingridstraat, zoveel plezier als we daarbij hadden. Elke keer weer na de schoolvakanties die Joop ook had omdat hij nog in het onderwijs zat weer een stukje verbouwing klaar, weer een stukje meer woonplezier.
Mijn wolwinkeltje! Ik vond het leuk! Genoten heb ik die tien jaar.
Joop was inmiddels ook druk in het verenigingsleven en zette zich in voor de jeugdcommissie van de Watersportvereniging, hij was zes jaar voorzitter. We zeilden zelf nog volop, de meiden hadden een optimistje, fijne tijd!
Daarna begon Joop voor zichzelf, de zaak groeide en groeide we bouwden de loods het ging goed!
Joop was inmiddels met anderen druk met het oprichten van de tennisvereniging, waarvan hij ook daarna nog zes jaar voorzitter was.
Tot die kink kwam, die opdrachtgever die ooit gouden bergen beloofde ineens niets meer van zich liet horen en wij daar zaten met veel personeel, het zal een samenloop van omstandigheden zijn geweest, onervarenheid...
We vekochten de zaak èn ons inmiddels zelfgebouwde huis, dat we daarna huurden van de koper. Joop kreeg een baan bij de koper en ik ook voor een paar maanden. Tot ook dat ophield.
Joop vond daarna weer werk in Krimpen en ik kon daar na een paar maanden ook aan de slag, tot die werkgever failliet ging... we hadden inmiddels wel weer ons huis terug kunnen kopen.
Op 9-11 begon hij aan een nieuwe baan. Na een paar maanden kreeg hij toen een beroerte en dat zijn dan de minder leuke dingen natuurlijk.
Daarna werd er niet meer gewerkt, tenminste niet voor een werkgever. We sjouwden om en nabij het huis hielden bijen, verkochten honing, maar ook die bijen moesten weg want ik werd allergisch...
Daarna kwamen de duiven en inmiddels was Joop ook gaan bergbeklimmen, touwleiderscursussen, veel klimmen en trektochten, Nepal kwam in beeld.
Ik hield een weblog bij en probeerde eens wat te schilderen en begon foto's te maken.
We hebben niet stil gezeten. We hebben geleefd in Scharendijke.
En tegenwoordig doen we dat in Zonnemaire, gewoon omdat we daar nog een band mee hadden en omdat we wisten dat we niet konden blijven waar we zaten. We hadden ook nog een paar jaar kunnen wachten, maar dat zou de stap alleen maar groter en moeilijker maken.
En nu ben ik vooral blij dat we het gedaan hebben. We hebben een fijn huis een klein tuintje en een mooie polder.
Dag Scharendijke, bedankt voor alles.
twaalf reacties
Dat antwoord ‘eindelijk weg’ was ook wel een beetje raar, maar soms zeggen mensen zomaar wat, om iets te zeggen.
Verder sluit ik me helemaal aan bij wat Renesmurf zegt.
Ik vind dat je het verhaal schitterend hebt verteld. Ik weet niet of die meneer het woord ‘eindelijk’ wel goed gebruikt heeft. Het klinkt negatief, maar wellicht zei hij zo maar wat. Dat is vaak zo.
Jullie hebben jaren geleefd in Scharendijke en over het algemeen was dat een heel goed leven. Daar kun je erg dankbaar voor zijn. En ach…….. je kunt af en toe nog eens langs gaan om te zien hoe het daar is, he? Ook als het huis verkocht is. Zover weg is het niet. 
Mooi geschreven Ria Tjonge, wat is er veel gebeurd in al die jaren en jullie hebben zo te lezen echt volop geleefd in Scharendijke, het is ook een mooi stekkie daar hoor, en jullie hebben het met zoveel liefde en toewijding opgebouwd. Hopelijk krijgt het allemaal een mooi vervolg in Zonnemaire, het is jullie van harte gegund!
Echt heel mooi verteld, Ria. Ik had het al gelezen, maar door ontroering wist ik niet goed wat te schrijven.
Altijd mooi, een soort van levensverhaal lezen.
Hopelijk wordt de boel snel verkocht, kan je het echt afsluiten, en de herinneringen blijven en de toekomst lonkt.