Uitersten
Topdrukte op het land, trekkers met aanhangers rijden af en aan, vol met aardappels, de uien zijn nu wel weg, of suikerbieten. Mais begrijp ik nog steeds niet. Het kleine wagentje maait en maait, alle mais verdwijnt erin, maar er komt niets uit, dat vind ik niet normaal. Ooit zal ik ook dat weten.
Heleen kwam op de thee nadat Didi en ik gewandeld hadden en toen de thee op was fietsten we samen naar de Veerhoek voor een zak appels en druifjes.
Kip had ik al, aardappels ook, dat werd een kindermenuutje. Heerlijke appelmoes van de appels die even daarvoor nog aan de boom hingen of eronder lagen.
Daar hoort een beetje kaneel in vind ik, nu gebruik ik dat niet zo vaak dus ik keek eens of daar ook een datum op staat en jawel! Bedorven, rot, niet meer bruikbaar als ik de datum moest geloven. Maar het rook nog gewoon naar kaneel hoor. Als we nu morgenochtend dood in bed liggen komt het vast daardoor.
Volgens mij kun je kaneel gewoon heel lang bewaren hoor, wat moet daar naar gaan rotten? Als het maar naar kaneel blijft ruiken!
De appels, Brabantse Bellefleur een heel oud ras, zijn perfecte appels voor appelmoes en appeltaart. Ze zijn niet zo lekker om zo uit de hand te eten hoor, gauw een beetje melig én zuur.