Frisse spits
Als ik naar boven loop kan ik bovenop de keukenkastjes kijken en langzamerhand zie ik dan een laagje verschijnen ook op de kruikjes die daar staan (soms voel ik even, het is vettig). Ik kan daar best lang naar kijken, tot ik ineens de geest krijg en vind dat het moet gebeuren.
Vanmorgen was het zover en eigenlijk is het zo gebeurd, ook gelijk de blauwe potjes en de kleine wijnflesjes, alle bovenkanten zijn weer fris. Gelijk ook maar twee blauwe flesjes gebroken, die was ik al een tijdje zat. Ze waren vies aan de binnenkant en daar kon ik niet bij zonder rare fratsen. En nu zijn ze gebroken, ik liet iets anders vallen, dat is nog heel. Het brengt geluk zeggen ze.
Vanmiddag een rondje Schraphage met een stukje extra. Even langs de groenteboer voor een pas gerooid spitskooltje en ik kan nu al zeggen dat het heerlijk was.
We kwamen voorbij huize Potter, waar de dames even op hun rug liggen vanwege hevig snoeiwerk denk ik. De bomen die zich eindelijk weer bomen voelen, een huis dat weer zichtbaar is, het knapt behoorlijk op daar.
Hoe dichter bij huis hoe donkerder en kouder het werd.
Ten westen van Noordgouwe lag Huize de Pottere, een 16e-eeuws kasteeltje van Hendrik de Pottere, dat in de loop der tijd werd verbouwd tot een boerderij. Zijn erfgenamen lieten in 1651 een groep van vijf lage weduwenhuisjes bouwen. (bron wiki)
Mooie foto’s vandaag… En ik ga er vanuit dat de dames straks weer overeind staan.