De spanning stijgt
Ode aan de lezers van dit blog:
lieve lezers van mijn dagelijks geneuzel
ik koester en omarm u, want zonder jullie was het minder leuk
het delen van lief het verwerken van leed
jullie kreten doen me goed en geven me dagelijks de moed om door te gaan
duizenden kwamen om te zien hoe het me vergaat
applaus voor jullie ik hoop dat je me niet verlaat.
14 december 2003 geschreven, na bijna een jaar bloggen.
De eerste paar jaar zijn de reacties kwijt een gevolg van het overzetten van Blogger naar Pivot, dat deed ik later pas handmatig, week voor week.
Nu na een paar dagen nog steeds geen foto's, ik houd nog moed hoor, maar als het echt zo is dat de linken kwijt zijn dan weet ik het nog net niet zo, dan is het misschien wel het moment om eens te stoppen.
Die foto's heb ik, dag voor dag zo voor het oprapen, maar die linken aanpassen is een heidens karwei en zonder vind ik het ook niets.
De reden dat ik begon met bloggen is geen reden meer om nog door te gaan. Mijn zus is er weer en we hebben lol. De kleinkinderen hebben al geen interesse in een levende oma laat staan in een blog, zelfs mijn eigen kinderen lezen zelden geloof ik, geen idee. Dus ja....
'Mijn moeder is een blog', heeft Sil weleens geroepen, toen ik antwoordde met 'heb je mijn blog dan niet gelezen'. Het is van mij ook gemakzucht, dat ik niet alles hoef te herhalen.
De enige reden om wèl door te gaan is omdat ik het leuk vind!
Jullie reacties! Het gemak dingen terug te vinden. Plezier beleef aan het maken van de foto's. Natuurlijk is er ook Instagram, maar ja...
We wachten het af, het blijft spannend.
tien reacties
Je hebt in elk geval een mooi deel van je leven vastgelegd. En je zou een pauze kunnen overwegen, stoppen is meteen zo definitief. Maar dan nog, op een weblog mag en kan alles.
Gewoon doorgaan hè. Ik lees je blog elke dag al reageer ik bijna nooit….ik wil t niet missen hoor!!!!
Mijn kinderen lezen mijn blog ook niet of heel erg weinig, zover ik weet dan. Ze zeggen er iig nooit iets over. Ik denk dat ik wel weet hoe je je voelt maar ik denk, als je zou stoppen, je er toch spijt van krijgt. Ik ben wel blij dat ik alles gewoon op de server heb staan.
Hé ik wil je dagelijkse gedoetje niet missen hoor. Lees je altijd, al reageer ik niet elke dag.
En natuurlijk hebben die kleinkinderen geen aandacht voor oma. Stel je voor. Wij zijn in hun ogen stokoud.
@Francien: Geen aandacht ben ik wel gewend, maar als een felicitatie appje al niet meer beantwoord wordt ben ik er klaar mee.
Daar heb je helemaal gelijk in.
Maar even het volgende: vandaag begeleidde ik mijn oudste kleinzoon bij tenniswedstrijdjes. Na afloop zei ik tegen Tom dat hij even de meneer en mevrouw van de organisatie een hand moest geven en bedanken voor de gezellige dag. En ook even Maarten zijn trainer. Hij deed het netjes en ik zag dat ze het leuk vonden.
Maar Tom was wel de enige. Het is misschien ouderwets, maar ik blijf het zeggen.
ze zijn netjes opgevoed en beleefd hoor, daar ligt het niet aan. Dat niet antwoorden is gewoon slordigheid. Het bericht zal wel ongelegen zijn gekomen en daarna vergeten. Zoiets.
Een blog is niet alleen historie, het is voor mij een dagelijkse uitlaatklep. En samenspel van gelijkgestemden die elkaar als het nodig is ook een hart onder de riem steken. Maak je niet druk. Ik ben in mijn blogtijd al een paar keer alles kwijt geweest, maar we gaan gewoon door.