Een bosje
We beginnen het nieuwe jaar maar eens met een waar gebeurd verhaal.
Onderweg naar de verjaardag van Sil een paar dagen geleden zouden we een bloemetje kopen op Nieuwerkerk, daar zit een goede bloemist zo wisten wij. Eenmaal daar was die gesloten, zo ook de bloemist naast de Jumbo, de veiling was gesloten blijkbaar en dan heb je geen verse bloemen natuurlijk, net of ze elke dag naar de veiling gaan...
Maaarr bij de Jumbo hadden ze ook bloemen en de rozen die er stonden zagen er werkelijk prachtig uit, knoppen net iets open zodat je denkt, ze doen het wel, lekker stevig, mooie kleuren, dus ik trok twee bossen uit de emmers, ton sur ton en keek eens rond of iemand er misschien één bos van kon maken, dat is wel zo leuk.
Ik kreeg met niemand oogcontact (als er al iemand was), laat staan dat ik tegen ze kon praten, maar na een minuut of wat kon ik een meisje aanschieten, of zij, of iemand anders misschien van die twee bossen één kon maken.... ah ze ging eens zoeken, ze keek er wel een beetje hulpeloos bij, maar zo erg druk was het toch nog niet en kerst was voorbij.
Ah daar was ze weer, nee ze had nog niemand gevonden, maar ze zocht nog even verder en weg was ze weer. Er waren kassa's, dus ik besloot dat ik ze misschien eerst beter kon betalen. Ik zwaaide eens met de bossen, 'waar kan ik ze betalen' riep ik.. ik werd inmiddels wel een beetje hopeloos. 'Ik wil ze ook wel zo meenemen hoor' zei ik maar eens, in de hoop dat er iemand zou schrikken. Ah daar was het meisje weer, ze had het gehoord en zei, 'oh dat zou fijn zijn' ze dacht natuurlijk dat ik twee losse bossen bedoelde, ipv zonder te betalen.
'Het bloemenmeisje heeft vrij' zei ze, maar nu was er ineens ook een kassa waar ik terecht kon. Ik betaalde en ja hoor, hij maakte er wel 'even' één van. Hij pakte de bloemen heel voorzichtig aan alsof ze breekbaar waren, begon ook een beetje te trillen en ik dacht meteen, 'ojee, waar begin ik aan', denkend aan de wachtende Mir en Joop in de auto.
Het papier van de eerste bos werd voorzichtig losgeknipt, natuurlijk doe je dan ook niet gelijk de tweede bos als je toch die schaar beet hebt. Daarna ging hij aan de elastiekjes peuteren, dat begreep ik wel want hij moest natuurlijk een hele hebben om de boel weer vast te maken. Er zaten wel drie elastiekjes aan en toen hij aan de tweede begon te peuteren zei ik 'die kan je toch doorknippen'. Dat deed hij toen.
De tweede bos ging ondanks de ervaring van de eerste niets sneller, mijn gat ging uit zeggen we dan hier, ik stond het allemaal met verbazing aan te zien en weten jullie wat hij toen deed.......?!!
TOEN KWAKTE HIJ ZO DE ENE OP DE ANDER BOS!
Mijn mond viel open, want ik dacht natuurlijk dat hij nu om en om een roosje van de ene en daarna van de andere bos zou pakken, dus dat zei ik. 'Nee mevrouw, dàt kan ik niet!' en hij scheurde voorzichtig een nieuw doorzichtig papiertje van de grote rol en vroeg of het een cadeautje was, dan deed hij er nog een leuk strikje aan.
'Ja ze moesten ze nog planten' zei ik toen ik bij de auto kwam. We hebben erg gelachen en nu nog als ik eraan denk, het is toch zo fijn als je de humor van de dingen kunt zien. Humor redt echt mensenlevens.
zeven reacties
Ja, uiteindelijk kun je op zo’n moment maar het best proberen rustig te blijven en de zonnige kant te blijven zien of die op zijn minst op te zoeken … 
Hahaha wat een ervaring zeg. Ik zou zelf heel erg ongeduldig worden. Zo hielp ik een poosje terug een kassa dame die problemen had met de rol an de bon. Anders stond ik er nu nog denk ik
Wat kan je anders, dan er maar om lachen. Je hebt er in ieder geval een leuk verhaal van gemaakt!