Ontwricht
Zelfs de schapen leken blij te zijn weer eens een levend wezen te zien vandaag, zo leek het tenminste wel.
Ik doe eigenlijk niets als een beetje lummelen, dan weer eens fotomapjes dan weer eens op het wereldwijdeweb, niet dat ik me verveel, of misschien toch wel, maar ik kom nergens toe. Kleuren gaat niet, breien ging even een beetje maar nu weer even niet.
Ik ben gewoon mezelf niet, ongedurig, of eigenlijk meer verlamd, door een soort rampgevoel overmeesterd.
Wandelen is heerlijk en dat doe ik dan ook natuurlijk, maar buiten is het ook raar.
Alles is raar en het gaat nog maar over één ding en hoelang gaat dit allemaal nog wel niet duren?
Ik ben voorzichtig en ga niet nu alleen voor bananen naar de winkel, misschien morgen samen met nog een paar andere boodschappen.
Ik snap best dat veel mensen bang zijn, maar snap niet dat anderen er weer roekeloos mee omgaan, zodat ze anderen in gevaar brengen, er is al leed genoeg.
En van al dat gepieker krijg ik dan weer hoofdpijn en lig 's nachts een paar uur wakker.
Joop is nuchter, hij puzzelt en fietst af en toe een rondje.
Geen fotocursus vanavond, dat snap je wel.
Wat zou er toch met dat ene schaap aan de hand zijn?
negen reacties
Ik heb vandaag rustig de boodschappen gedaan. Kon niet alles krijgen, maar we roeien met de riemen die we hebben. En heerlijk in de tuin gewerkt. Dat ene schaap in onze minister-president, die ziet het ook niet zitten.
Dat ene schaap keert z’n rug naar je toe, hij heeft vandaag geen zin om weer model te staan. Heerlijk hè zo’n eigenzinnig schaap.
Proberen om de kalmte te bewaren en in ieder geval wat bezig blijven, dat lijkt me nog het best. En dat probeer ik dan ook te doen. Ik kom nog steeds keurig op tijd uit bed en ik kruip er ‘s nachts nog steeds te laat in, omdat ik altijd nog wel wat om hand en heb. En tussendoor maak ik mijn kuiertjes in de tuin, want de stappen moeten natuurlijk wel gemaakt.
Ik ben een soort van gestrest door al dat gedoe. Ik kon geen eten voor mijn fret kopen, zie mensen die maar doen en ben bang dat straks niets meer kan. Dan zie ik mijn kinderen een lange tijd niet meer. Daar maak ik me zorgen om.
Heb boodschappen gedaan voor 10 uur daarna de derde dag op rij in de tuin gewerkt. De natuur is een goed medicijn voor mij. Hopelijk komt er gauw een eind aan deze toch wel zorgelijke situatie.
Ik had mij ook voorgenomen om deze dag niet weer met nix doen te verdoen, want dat is ook zo onbevredigend. Het is me niet helemaal gelukt. Ik heb vanmiddag naar het kamer debat gekeken, maar ik heb ondertussen wel een flink stuk gebreid. En we lopen elke dag wel ons rondje. Het voelt heel bizar en ik ben bang dat dit nog wel even gaat duren.